Πόσο μου ομορφαίνεις την ζωή- Γράφει το Κίτρινο Βέλος

Η μεγάλη ομάδα έχει πολλούς οπαδούς. Οι πολλοί οπαδοί έχουν πολλές φωνές. Οι πολλές φωνές σημαίνει πολλές τάσεις. Είναι ζήτημα χαρακτήρα. Αυτό που είναι χαραγμένο στον καθένα, στην καθεμία, με την δημιουργία του, με την πρώτη πνοή. Για μένα, αυτό εξελίσσεται, διαμορφώνεται και παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες. Κοινωνία που μεγαλώνει ο κάθε άνθρωπος, οικογένεια, εποχή κ.α.

Ζητούμενο, στην μεγάλη ομάδα, (λένε πως) είναι η νίκη. Ζητούμενο, στην μεγάλη ομάδα, (λέω πως) είναι ο συντονισμός! Οι πολλές φωνές, οι πολλές τάσεις, οι πολλοί οπαδοί (και φίλαθλοι κλπ κλπ) να εναρμονίζονται για το κοινό καλό. Της ομάδας!

Μεγαλώνοντας στα πέταλα, στα “τσιμέντα” κατά το λεγόμενο, του Χαριλάου, ξεκινώντας απ’ την 3 που όλοι ανδρωθήκαμε και αράζοντας, σταδιακά, (σε ένα καγκελάκι) στην 1, κάθε φορά που η κερκίδα συντονίζονταν, που πάλλονταν μαζί, “πάνω-κάτω”, “πέρα-δώθε” η στιγμή άγγιζε αυτό. Το ζητούμενο. Τις αγωνιστικές στιγμές, τις περιόδους που η ομάδα κατάφερνε να φτάσει στα ίδια “ντεσιμπέλ” και συχνότητες ένιωθα την οπαδική ολοκλήρωση. Το μόνο που έλειπε και λείπει είναι το βήμα μπροστά. Ο τίτλος, ίσως.

Υπάρχει σαφής αναντιστοιχία του μεγέθους του Άρη σε σχέση με τους τίτλους του. Ειδικά στο ποδόσφαιρο, αλλά και τα χρόνια “ανομβρίας” του μπάσκετ, που μας κράτησε και έκανε την Ελλάδα όλη να ενωθεί, δεν τα λες και λίγα, πλέον. Με αυτά και με τα άλλα, εδώ, στα μέρη μας, στο “Γαλατικό χωριό” που λέμε, οι χαρές ήταν η κάθε μας νίκη κόντρα σε όλα. Πρώτα στον “κακό εαυτό”. Και η σχέση οπαδού/ομάδας, Συλλόγου καλύτερα, έγινε σαν αυτές των καλών φίλων ή των οικογενειών, που καλούνται να στηρίζονται στα ζόρια. Δεσμοί.

Είμαστε πολλοί, διαφορετικοί άνθρωποι, σε όλη την πόλη, σε όλη την χώρα, σε όλο τον κόσμο και την Γη, που η καρδιά μας χτυπάει στα κιτρινόμαυρα, στους ίδιους ρυθμούς και πόθους. Όλοι την νίκη ζητάμε, αδιαμφισβήτητο. Απ’ τον πιο γκρινιάρη και απόμακρο, ως τον πλέον ρομαντικό και “πετσί”, απ’ τον ορθολογιστή και λογικό, ως τον παράλογο και τον “παντός καιρού”. Απ’ τον απαιτητικό, ως τον δοτικό.

Χτες, Σάββατο, η ομάδα κέρδισε διπλά. Μπάλα, μπάσκετ. Στόχοι διαφορετικοί, μεν, νίκες άνετες και εμφατικές, δε. Εντάξει, λεπτομέρειες σε αναλύσεις θα υπάρχουν. Θα μπορούσε να “τελειώσει” το ματς χωρίς άγχος η μπάλα πχ με ένα γκολ ακόμα στο (πολύ) καλό της διάστημα. Στο πρώτο ημίχρονο. Η “επικοινωνία” με διδάσκει πως, αν είχαμε 3-4 σκόρπιες φωνές σε “μεγάλα”, πανελλαδικής εμβέλειας site και… έπεφτε (χρήμα και) γραμμή, θα ξυπνούσαμε με πρωτοσέλιδα του στυλ:

“Άρχοντας”, “Εμφατική, σβηστή νίκη”, “Μεγάλη εμφάνιση” και με μικρά γράμματα ή κάπου μέσα θα έλεγε για έξυπνη διαχείριση στο 2ο ημίχρονο κλπ κλπ

Τώρα, οι έχοντες τα κόζια, θα επενδύσουν στο κακό μας μέρος. Μιλάω για την ομάδα ποδοσφαίρου. Το μπάσκετ δεν έδωσε περιθώρια. Το… κύμα, που έγραψαν, συνεχίζει να μας κρατάει ψηλά. Όχι από μόνο του. Η λειτουργία του Άρη φροντίζει γι’ αυτό. Υπάρχει πολύς δρόμος βελτίωσης ακόμα, αλλά μπήκαν βάσεις. Είναι φανερό. Τώρα μπαίνουν και πινελιές. Ιδιαίτερα σημαντικές. Αναπτύσσεται παραπάνω αγωνιστική δυναμική. 

Η ομάδα με τα κιτρινόμαυρα (που τα γουστάρω λίγο παραπάνω) ή τα μαυροκίτρινα, ο Άρης, μου ομορφαίνει την ζωή “από παιδί μικρό”. Ανεξαρτήτως στόχων και αποτελέσματος. Εγώ, όμως, είμαι μονάδα. Ζητούμενο είναι να ομορφαίνει συνεχώς την ζωή όλων μας, προσπαθώντας να κερδίζει συνεχώς δύσπιστους, πιο απαιτητικούς. Οφείλει να στοχεύει στον συντονισμό ο Άρης. Στην μια και καλή αλλαγή νοοτροπίας. Να γίνει και να συνεχίσει να είναι απαιτητικός, απ’ τον εαυτό του. Να αρνείται να χάσει, να παραδοθεί. Να θυμώνει με αυτή την σκέψη. Όπως εμείς.

Υπήρξαμε, χρόνια, αυτοί που τον κρατούσαμε απ’ το χέρι. Μας κρατάει αυτός, με την σειρά του, πλέον και αυτό μου ομορφαίνει την ζωή κι άλλο!

ΥΓ Μου αρέσει να παρακινώ και όχι να το παίζω ξυπνητζής ή ο “καλός οπαδός”. Πήρα διαρκείας ως στάση ζωής, έδωσα τα λεφτά που επέτρεψαν οι δυνατότητές μου για αγορές προϊόντων από μπουτίκ. Θα ξαναδώσω, από Δευτέρα κιόλας. Ανταπόδοση, η ελάχιστη, σε αυτό που μου κάνει πιο όμορφη την καθημερινότητα. Μπορεί να βρει ο καθένας (μας) τρόπους.

Κάποτε, τέλη των 80’s, ένα πούλμαν οπαδών μας κατέβαινε στον κάμπο για ματς με την Α.Ε.Λ. Η ομάδα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Γκρίνια. Ο τεράστιος “Μπρούνο” είπε στον οδηγό να σταματήσει, κάπου στο πουθενά:

“Λοιπόν. Όσοι δεν γουστάρουν, κατεβαίνουν. Ο Άρης δεν μας χρωστάει τίποτα. Εμείς του χρωστάμε… όλοι.”!

ΥΓ 2 Νίκη με Α.Ε.Λ. την Τρίτη ο στόχος. Το επόμενο βήμα. 

ΆντΑρειανάρα!

Ακούγοντας… https://m.youtube.com/watch?v=RhalnCwP82s

Κίτρινο Βέλος