Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε.
O Σάκης Πρίττας μίλησε για την καριέρα του και την ποδοσφαιρική πορεία, κάνοντας όπως ήταν επόμενο ιδιαίτερη αναφορά στον Άρη…
Όπως είπε μεταξύ άλλων στο athletestories.gr:
“Εκεί οι χρονιές μου ήταν… περίεργες. Είχα καλές σεζόν, είχα χρονιές που δεν υπήρχα, στο τέλος πρωταγωνίστησα, μετά πάλι εξαφανίστηκα.
Ξεκίνησα με Ολίβα, ο οποίος έφυγε μετά την ισοπαλία στην πρεμιέρα με τον Πανιώνιο, και στη συνέχεια ανέλαβε ο Μπάγεβιτς.
Με τον Μπάγεβιτς ήταν η χρονιά που είχαμε ένα πλούσιο ρόστερ, παίζαμε πολλά παιχνίδια στην Ελλάδα (φτάσαμε μέχρι τον Τελικό του Κυπέλλου) αλλά και στην Ευρώπη (μπήκαμε στους ομίλους).
Επομένως παίζαμε όλοι! Μπορεί να έπαιζες στην Ευρώπη και να μην έπαιζες στο Πρωτάθλημα. Μπορεί να έπαιζες στο Πρωτάθλημα και να μην έπαιζες στην Ευρώπη.
Ακολούθησαν μερικές χρονιές που ήμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Δεν ξέρω αν έφταιγα εγώ ή οι προπονητές, αλλά, ό, τι κι αν έκανα, δύσκολα έπαιρνα χρόνο συμμετοχής.
Όχι μόνο εγώ, και οι υπόλοιποι Έλληνες ήταν σε δεύτερη μοίρα εκείνη την εποχή. Ερχόντουσαν παίκτες με μεγάλα συμβόλαια που έπρεπε να παίξουν και εμείς περιμέναμε τη σειρά μας, μόνο αν αποτύγχανε η ομάδα, κατά κάποιον τρόπο.
Μας έβαλαν να παίξουμε στο τέλος, όταν η ομάδα, για να βγει στην Ευρώπη, έπρεπε να κάνει πέντε σερί νίκες. Πράγματι το καταφέραμε, αλλά εξαιτίας του διπλού της Λάρισας στον Ολυμπιακό δεν εξασφαλίσαμε ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Χάρη στον τρόπο με τον οποίον ολοκλήρωσα τη σεζόν, μου έγινε ανανέωση. Θεώρησαν ότι είχα αδικηθεί και μου πρότειναν τριετία.
Στο ξεκίνημα πάλι δεν έπαιζα, παρότι ήταν ο ίδιος προπονητής με το καταπληκτικό φινάλε στο οποίο απέδειξα ότι μπορώ να αντεπεξέλθω. Μέχρι να φύγει, ο Μαζίνιο δεν είχα χρόνο.
Με την έλευση του Κούπερ, τα πράγματα άλλαξαν για μένα. Άρπαξα από τα μαλλιά την ευκαιρία που μου έδωσε, καθιερώθηκα, σε σημείο μάλιστα που κλήθηκα στην Εθνική και ήμουν παρών στο Μουντιάλ του 2010. Με βοήθησε πολύ ο Κούπερ, έμαθα πολλά πράγματα.
Το κομβικό ματς για μένα ήταν αυτό με τον Ολυμπιακό, η νίκη με 1-0 τον Δεκέμβριο του 2009. Πριν από αυτό, για ένα σχεδόν γύρο ήμουν μεταξύ αποστολής και κερκίδας, μάλιστα είχαν ενημερώσει τον μάνατζέρ μου να ψάχνουμε ομάδα εν όψει Γενάρη.
Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, και ο Κούπερ αναγκάστηκε να με βάλει σε εκείνο το παιχνίδι, γιατί είχε ξεμείνει από αμυντικά χαφ (είχε σπάσει το σαγόνι του ο Βιτόλο).
Στο ποδόσφαιρο χρειάζεται και η τύχη, αλλά γενικά στην καριέρα μου είχα συνηθίσει να παίζω με την πλάτη στον τοίχο.
κλήση μου στην Εθνική ήταν έκπληξη, αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν είχα παίξει καθόλου τον πρώτο γύρο.
Βέβαια, η ομάδα έκανε πολύ καλό δεύτερο γύρο, έφτασε μέχρι τον Τελικό Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό και, θυμάμαι, μου είχε πει ο βοηθός του κυρίου Ρεχάγκελ ότι ο Τελικός θα ήταν το κριτήριο για την κλήση μου.
Πήγα πολύ καλά στον αγώνα, παρότι δεν τα καταφέραμε, και μετά και από ένα γκολ με την ΑΕΚ στα play off ήρθε η κλήση μου.
Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία και ένα όνειρο ζωής. Το ευχάριστο επίσης ήταν ότι, όταν πήγα, συνάντησα ένα γνώριμο περιβάλλον, με παίκτες που ήμασταν μαζί στην Ελπίδων, είχα παίξει με αρκετούς από αυτούς, οπότε ήταν εύκολο να προσαρμοστώ.
Όταν επιστρέψαμε, δυστυχώς ήρθε ένας νέος τραυματισμός για μένα που με πήγε πίσω, γιατί έχασα ένα τρίμηνο.
Ήταν το τρίτο μεγάλο χειρουργείο που έκανα, αλλά με καλύτερα μυαλά αυτή τη φορά. Στον Ηρακλή και στην Ξάνθη γύρισα πολύ νωρίς, αυτή τη φορά αφοσιώθηκα στο πρόβλημα που είχα, κατέβηκα μάλιστα στην Αθήνα και τον κύριο Παυλίδη, κάνοντας ατέλειωτες ώρες ενδυνάμωσης.
ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Μετά την τελευταία μου χρονιά στον Άρη, προτίμησα να αποχωρήσω, αφού κατάλαβα ότι δεν ήμουν στα πλάνα του προπονητή και της διοίκησης, και το καλοκαίρι του 2012 πήγα στον Πανθρακικό, επέστρεψα στην Ξάνθη, όπου συνδύασα την παρουσία μου με μια ακόμα ευρωπαϊκή έξοδο, πήγα για λίγο στην Καβάλα και εκεί, επειδή το σώμα μου χρειαζόταν καλύτερες συνθήκες, οι οποίες όμως δεν υπήρχαν, αποφάσισα να σταματήσω το ποδόσφαιρο σε ηλικία περίπου 35 ετών.
Συνήθως οι ποδοσφαιριστές, όταν σταματούν, έχουν μια πικρία, ότι δηλαδή θα μπορούσαν να τα είχαν πάει και καλύτερα.
Εγώ αυτό το συναίσθημα δεν το είχα, γιατί από τις επεμβάσεις στο αριστερό μου γόνατο κατάλαβα ότι, για να παίξω σε καλό επίπεδο, χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια, καθώς με εγκατέλειπε το σώμα μου.
Οι φυσικές αντοχές και τα τρεξίματα πιστεύω ότι ήταν κάτι έμφυτο και ίσως, αν δεν είχα σοβαρούς τραυματισμούς, να μπορούσα να παίξω κάποια χρόνια ακόμα.
Δεν είχα όμως την τύχη να μην έχω καθόλου τραυματισμούς, οπότε, σταματώντας, ένιωσα ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου, δεν είχα δεύτερες σκέψεις.
Από το ποδόσφαιρο βγήκα κερδισμένος, έχω ευχάριστες αναμνήσεις, έκανα φιλίες ζωής με συμπαίκτες, όπως ο κουμπάρος μου, Σταύρος Λαμπριάκος, ο Γιάννης Παπαδημητρίου, με τον οποίον ξεκινήσαμε από παιδιά μαζί και περάσαμε πολλές δυσκολίες, ο Σηφάκης, με τον οποίον ήμασταν “δωμάτιο”.
Ενώ, όσον αφορά στους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκα, πάντα θα ξεχωρίζω, χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιον, τον Μαντζουράκη, ο οποίος με βοήθησε να καθιερωθώ στο υψηλότερο επίπεδο, τον Βουτσακέλη, ο οποίος με πήρε από παιδάκι και με βοήθησε σε κομμάτια τακτικής, και φυσικά τον Κούπερ, ο οποίος με βοήθησε να φτάσω ως την Εθνική.
Είμαι και από παιδί οπαδός του Άρη, παρόλ’ αυτά για μένα σημασία έχει τι προσφέρεις στο γήπεδο.
Στα πρώτα μου παιχνίδια με την ομάδα βέβαια είχα ένα άγχος που δεν το είχα στις άλλες ομάδες, σαν να ήθελα να αποδείξω κάποια πράγματα. Ευτυχώς το απέβαλα γρήγορα, ώστε να κάνω αυτά που πρέπει και όχι να προσπαθώ να κάνω παραπάνω, γιατί κάτι τέτοιο χαλάει την ισορροπία και φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.
Ταυτόχρονα, το να είσαι οπαδός μιας ομάδας θέλει διαχείριση, γιατί -ειδικά στα μεγάλα παιχνίδια- βλέπεις τον κόσμο στην κερκίδα και νιώθεις ότι κι εσύ έχεις βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις.
Το κομμάτι της τοπικής αυτοδιοίκησης προέκυψε λόγω του Στέλιου Αγγελούδη, πίστεψα στο όραμα που έχει για την πόλη και, από τη στιγμή που εκλέχτηκα Δημοτικός Σύμβουλος, βοηθάω όσο μπορώ και προσπαθώ να γίνω κομμάτι μιας αλλαγής που έχει ανάγκη η Θεσσαλονίκη. με την πολιτική δεν έχω καμία σχέση και, αν ο Αγγελούδης ήταν πίσω από μια παράταξη, το πιο πιθανό είναι να μην είχα κατέβει.
Μπορεί να μην έχω μείνει στον χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά για μένα το άθλημα αυτό δεν σταματάει ποτέ, είναι μέρος της ζωής μου. πάντα παρακολουθώ τον Άρη, την Εθνική, γενικά βλέπω πολλά παιχνίδια.
Απλώς, στη φάση που σταμάτησα, ήθελα να αφοσιωθώ στην οικογένειά μου και να δω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα.
Σκέφτηκα ότι, για παράδειγμα, το να γίνω προπονητής καριέρας θα με έφερνε σε μια κατάσταση με συνεχείς μετακινήσεις και ήθελα να το αποφύγω.
Δεν έχω αποκλείσει όμως την ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο, το γήπεδο είναι ο φυσικός μου χώρος, οπότε δεν αποκλείεται στο μέλλον να βρεθεί κάτι που να με εμπνέει…
