Ο Γιάννης είναι φίλος χρόνια, απ’ τη Λάρισα. Άρρωστο Αρειανάκι, που αφιερώναμε και το κάνουμε ακόμα ώρες ολόκληρες σε τηλέφωνα και αναλύσεις. Πάντα, η ομάδα, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, ο Άρης, ο Σύλλογος είναι η αφετηρία και μετά “απλώνουμε τον τραχανά” σε κοινωνικά, πολιτικά κλπ κλπ
Είναι και παλιάς κοπής οπαδός, με την καλή έννοια του όρου και όχι έτσι όπως χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα, από ντεμέκ άντρες. Έχει αγάπη, πάθος, σεβασμό, θυμό πολλές φορές, καψούρα και φλόγα τις περισσότερες. Μετά τον χθεσινό σεισμό, χωρίς ανθρώπινες απώλειες ευτυχώς, βρίσκω αφορμή να στείλω σε αυτόν, σε όλα τα αδέρφια του κάμπου, αλλά και σε όλους τους καλούς ανθρώπους της ίδιας περιοχής, τις ευχές μου για δύναμη και κουράγιο. Ξέρω, θα γελάσει και θα τσινίσει. “Μην γράφεις την μέρα του ματς, ρε”! Πιστός στα… γούρια, μία απ’ τις αδυναμίες του. Οπαδός, είπαμε!
Οι διάφορες, αντίστοιχες, δεισιδαιμονίες που κι εγώ είχα από… πάντα, δεν υπάρχουν, ευτυχώς, στον Άρη του 2021. Δεν υπάρχουν από χρόνια, για την ακρίβεια, γιατί πρώτα μπήκε η δουλειά. Αυτή, η βήμα – βήμα προσπάθεια, από τους “έχοντες και κατέχοντες” πρώτα, μαζί με το αισθητήριο του κόσμου, του φιλάθλου, του οπαδού, βγάζει το φετινό αποτέλεσμα. Ρόλο στην σταδιακή αλλαγή νοοτροπίας έπαιξαν και άλλα, παλιότερα, στα οποία “ψηθήκαμε” μαζί με τον Άρη και που μας δίδαξαν. Μεγάλη κουβέντα το παρελθόν, μεγάλη το μέλλον, σημαντικότερο το παρόν. Αυτό που δημιουργεί το κάθε “μετά”.
Δυο αγωνιστικές πριν την λήξη της κανονικής περιόδου, η ομάδα βρίσκεται στην δεύτερη θέση. Μπροστά μας 2 παιχνίδια. Τοπικό ντέρμπι εκτός, άλλο ένα σημαντικό, με Ο.Φ.Η. εντός. Συνολικοί, διαθέσιμοι πόντοι 6, στην σούμα. Απ’ όταν μπολιάστηκε η κυνική, αλλά χρήσιμη, “τρεις πόντοι κάθε ματς” νοοτροπία, μαζί με την “μόνο το επόμενο βήμα” σκέψη και στόχευση, έδειξε να αλλάζουν και τα δεδομένα. Καλούμαστε να βρούμε τους ελάχιστους βαθμούς, τέσσερις δηλαδή, για να τελειώσουμε ως δεύτεροι στην βαθμολογία, πριν τα play off. Παρένθεση… Έχει κουβεντιαστεί πολλάκις η αναντιστοιχία σε τίτλους, θέσεις σε κανονικές περιόδους, ευρωπαϊκές εξόδους κ.α. του ποδοσφαιρικού Άρη σε σχέση με το μέγεθος και την παρουσία του κόσμου του. Λυπηρό μεν, πραγματικότητα δε. Απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 70 (!!) χάθηκε ο στόχος, το όραμα, η διεκδίκηση. Τελευταία φορά που, άδικα, με όσες αλλαγές έγιναν εν μέσω περιόδου σε κανονισμούς, η ομάδα βρέθηκε μια ανάσα απ’ την πρώτη θέση ήταν η σεζόν 1979-80. Δεύτερος. Κλείνει η παρένθεση.
Το σημαντικότατο παιχνίδι στόχου, με τον Π.Α.Ο.Κ., είναι Κυριακή βραδάκι. Μπορεί να περιμένει. Η προσέγγισή του έχει μεγάλο ενδιαφέρον, έχει τακτική, αδύνατα και δυνατά σημεία δικά μας και αντιπάλου, έχει και άμεση σχέση με το σημερινό ματς. Γύρω στις 20:00, καλούμαστε να βρούμε λύσεις ανατροπής, νίκης, πρόκρισης απέναντι στον Ολυμπιακό, στην ρεβάνς του 2-1 του Καραϊσκάκη. Θεωρώ πως ο προπονητής και οι συνεργάτες του, άπαντες δουλεύουν ξανά στην ίδια φιλοσοφία. “Κοιτάζω το παιχνίδι που έρχεται, σε αυτό επικεντρώνομαι, αλλά χρησιμοποιώ κατάλληλα τα εργαλεία, τους παίκτες και τα όσα μπορώ να πάρω από αυτούς, έτσι ώστε να αντιμετωπίσω και το επόμενο”. Νίκη το ζητούμενο, όχι “Πύρρειος” άλλο ένα. Δυο παιχνίδια στόχων, διαφορετικών. Το ένα “φωνάζει” πάθος και “πόλεμος”. Μάχη. Αυτό είναι της Πέμπτης. Το άλλο “λέει” τακτική, ηρεμία, καμία διάθεση να πέσω σε παγίδα ουρλιαχτών και αλαλαγμών, ψυχραιμία. Αυτό είναι που ακολουθεί, την Κυριακή.
Πέρασαν οι εποχές που το μυαλό μου είχε “εχθρούς” κοιτώντας απέναντι. Αντίπαλους έχω, ικανούς ή μη, φορμαρισμένους ή ντεφορμέ. Αυτή την ώριμη προσέγγιση μου την εμπέδωσε το φετινό σύνολο. Η ικανότητα, η σωστή διαχείριση, η αγωνιστική και πνευματική ετοιμότητα. Είδα σε μεγάλο διάστημα αναμετρήσεων αυτά τα στοιχεία. Αυτά παίζουν ρόλο στο να εξελίσσομαι. Παρατηρώ και τολμώ να πω πως χαίρομαι και ένα στοιχείο ακόμα. Η δικαιοσύνη, σε ρόλους και λεπτά συμμετοχής, που προσπαθεί να απονείμει ο προπονητής, καθρεφτίζεται στο γήπεδο, σε αποτελέσματα και σε λεπτομέρειες που παρατηρεί κάποιος. Οι πανηγυρισμοί, είναι μία από αυτές. Το “κλίμα των αποδυτηρίων” που συνηθίζεται να γράφεται δεν είναι (μόνο) αποτέλεσμα νικών και βαθμών. Είναι και αυτό, το δυσδιάκριτο αλλά σημαντικό. Ίσως, είναι πρώτα και κύρια αυτό. Η δικαιοσύνη, που το ίδιο το άθλημα, το ποδόσφαιρο εν προκειμένω, την ανταποδίδει.
Έχω άποψη για το πώς πρέπει να κατέβει η ομάδα. Σίγουρα έχεις κι εσύ που διαβάζεις τώρα και ο καθένας μας. Λίγη σημασία έχει, καθώς θα είναι καφενειακού επιπέδου η προσέγγιση. Άλλοι είναι υπεύθυνοι και επιφορτισμένοι με αυτά. Ευτυχώς! Πιο μεγάλη αξία έχει το γεγονός του ότι ο Άρης μου/μας ζητάει να τον εμπιστευτούμε. Όχι συναισθηματικά ή με… γούρια, παλιάς κοπής, αλλά λόγω όσων βλέπει ο κάθε ουδέτερος, ο κάθε αντίπαλος και φυσικά κι εμείς. Πως όσα κερδίζει γίνεται γιατί δουλεύει και αποδεικνύει, γιατί μάχεται και διεκδικεί. Με σεβασμό στο ποδόσφαιρο, με έξυπνες προσθήκες, με πλάνο και στόχο. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να αμφισβητήσω τα παραπάνω. Έχω κάθε δικαίωμα να φωνάζω… ΆντΑρειανάρα!!
ΥΓ Έναν, μακρινό, Νοέμβρη κάπου στο 1998 ήμασταν παρέα με τον Γιάννη, σε ένα φυλάκιο του Έβρου δίπλα στο ποτάμι, με το ραδιοφωνάκι κολλημένο στο αυτί. Προ ίντερνετ εποχή, μόλις είχαν εμφανιστεί τα κινητά. Κερδίσαμε 1-0 εκείνο το βράδυ, με ένα γκολ του τίμιου Τόλη Λιολίδη! Αγώνας πρωταθλήματος, με… 9′ λεπτά στο ταμπελάκι του 4ου με την συμπλήρωση των 90′! Για μας, οι καθυστερήσεις της εποχής του V.A.R. υπήρχαν από πάντα, θαρρείς!!
ΥΓ 2 Για τον φίλο Ios George, το παρακάτω βίντεο:
Aris FC (Thessaloniki) Ultras.flv – YouTube
Τα παραπάνω γράφτηκαν με ήχους μάχης… The Last of the Mohicans – Promontory (Main Theme) – YouTube
Θεσσαλονίκη, 4 Μαρτίου 2021
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
