Ο Άρης ήδη έχει απωλέσει τον πρώτο στόχο της χρονιάς, που ήταν η παρουσία της ομάδας τουλάχιστον στα πλέι οφ του Europa Conference League, ενώ ξεκίνησε με ήττα και το νέο Πρωτάθλημα.
Το φετινό καλοκαίρι ο Άρης μπήκε στη διαδικασία να αλλάξει εκ βάθρων το ρόστερ του, καθώς κρίθηκε ανεπαρκές από την προηγούμενη σεζόν και ως εκ τούτου χρειαζόταν πολλές και γρήγορες κινήσεις ενίσχυσης του δυναμικού του.
Μέχρι ένα σημείο η ομάδα κινήθηκε με πολύ καλούς ρυθμούς, ολοκληρώνοντας πολλές κινήσεις και καλύπτοντας κάποια από τα κενά που “φώναζαν”, αφήνοντας όμως ελλιπές το ρόστερ σε συγκεκριμένες θέσεις.
Η περίπτωση του κεντρικού αμυντικού έχει καταντήσει… ανέκδοτο, καθώς οι κιτρινόμαυροι ενώ -υποτίθεται ότι- ήδη έψαχναν στόπερ, έμειναν με μόνο έναν, μετά τον τραυματισμό του Μπράμπετς και τον παραγκωνισμό του νεαρού Αηδόνη.
Και ενώ έχει περάσει ένας μήνας από τον τραυματισμό του Τσέχου, στο φιλικό με τον Εθνικό Άχνας στις 20 Ιουλίου, η ομάδα ακόμη δεν έχει καταφέρει να προσθέσει έναν κεντρικό αμυντικό στο ρόστερ της, κάνοντας συνεχείς αλχημείες.
Η μετατόπιση του Οντουμπάζιο στο κέντρο της άμυνας έδωσε κάποιες λύσεις από τον φιλότιμο Νιγηριανό, αλλά σου στέρησε άλλες επιλογές, καθώς αναγκάστηκες από το… αεροπλάνο να χρησιμοποιήσεις τον Μοντόγια σε τρία συνεχόμενα ματς, το ένα μάλιστα με παράταση, ενώ ακόμη δεν έχει μάθει καλά-καλά τους συμπαίκτες του.
Ο Άρης πλησίασε στον Ανεμπά, ενδιαφέρθηκε για τον Φεντάλ, αλλά τελικά δεν απέκτησε κανέναν, παίζοντας με τον Οντουμπάζιο στο κέντρο της άμυνας για πέντε παιχνίδια.
Από κει και πέρα η απόφαση για περιθωριοποίηση του Γκρέι, έχει αφήσει την ομάδα με μοναδικό καθαρό φορ τον Μορόν, με εναλλακτική τον Χριστοδουλόπουλο, οπότε και εκεί η ανάγκη ενίσχυσης “φωνάζει”.
Όπως και στο “εξάρι”, οπού υπάρχει ο Ζουλ και από πίσω του ο Ντουκουρέ, που όποτε παίζει δίνει και την ψυχή του, αλλά είναι φανερό ότι αδυνατεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς για μεγάλο διάστημα, άρα και εδώ χρειάζεται μία προσθήκη.
Η καθυστέρηση στην ενίσχυση στις συγκεκριμένες θέσεις είναι έτσι και αλλιώς μεγάλη και έχει στοιχίσει σε έναν μεγάλο βαθμό την απώλεια του ευρωπαϊκού στόχου, αλλά όσο συνεχίζεται, κινδυνεύει να υποθηκεύσει και το ξεκίνημα στις εγχώριες διοργανώσεις.
