Ζεις στα χρόνια των ιών,της αρρώστιας. Κορωνοϊός ή covid, ο πιο πρόσφατος, λέπρα, ευλογιά των πιθήκων ακολουθούν, λένε αυτοί που ξέρουν. Ζεις και ζω, ζούμε σε εποχές ψυχικής αρρώστιας, πολύ σημαντικότερο. Αντιγράφω από την Wikipedia:
“Η ανεμοβλογιά είναι εξαιρετικά μεταδοτική ιογενής εξανθηματική νόσος με πυρετό. Είναι κυρίως παιδική νόσος και αποτελεί τη πρωτοπαθή λοίμωξη από το ιό του έρπητα ζωστήρα (VZV). Αν η νόσος εκδηλωθεί σε ενήλικες είναι πιο σοβαρή και μπορεί να οδηγήσει σε διάμεση πνευμονία. Η ανεμοβλογιά μπορεί να παραμείνει σε λανθάνουσα μορφή και να εκδηλωθεί αργότερα σαν έρπης ζωστήρας. Μεταδίδεται με μολυσμένα σταγονίδια ή εντός της μήτρας. Υπάρχει διαθέσιμο εμβόλιο με εξασθενισμένο ιό. “
Εντάξει, για μπάλα λέμε συχνά, ειδικά για Άρη που μας ενδιαφέρει, αλλά δεν είμαστε κοινωνικά αποκλεισμένοι, να μην βλέπουμε τριγύρω. Πώς κολλάνε, όμως, τα παραπάνω στην δικιά μας “αρρώστια”; Τα όσα εκτυλίχθηκαν στο χρονικό διάστημα από την λήξη του 3-2 με την Α.Ε.Κ. και κορυφώθηκαν μόλις βγήκαμε απ’ την κερκίδα των Ζωσιμάδων, τότε που μας ήρθε η είδηση για “έφεση στην δικαίωση του Άρη και κίνδυνος μη συμμετοχής στην Ευρώπη”, είναι ο σύγχρονος ιός, αυτή η λοίμωξη στην εξυγίανση που έχει προκαλέσει ο Άρης!
Δυόμισι χρόνια
Λίγο πριν από εκείνον τον Γενάρη, ενός θριάμβου, ίσως της αρχής μίας πορείας με σημαντικές, αντίστοιχες, επικρατήσεις έως και σήμερα, έχουν σχεδιαστεί, μελετηθεί και εφαρμοστεί πολλά και διαφορετικά εξωαγωνιστικά σχέδια για να μπει εμπόδιο στον Άρη. Μπήκαν οδοφράγματα, για την ακρίβεια και μάλιστα πολύ σοβαρά. Όχι στο μέγεθος αυτών που κόβουν την χώρα στα δύο, αλλά περίπου ίδιας αξίας!Είναι μία σειρά από γεγονότα που ως πηγή έχουν τα γραφεία της Ε.Π.Ο. και που αν τα αναπτύξει κάποιος με ηρεμία και λεπτομέρεια κατανοεί πλήρως το τι κατάφερε έως τώρα η ομάδα, αλλά και το τι θα επακολουθήσει.
Οι δολοφονίες δύο ανθρώπων, στο ίδιο διάστημα, είναι άλλη μία απόδειξη. Η κλιμάκωση των ενεργειών, χωρίς ηθική και κόστος, δηλαδή. Νόμοι της νύχτας, ένα σύγχρονο Σικάγο που και αυτό δεν γεννήθηκε ξαφνικά στα λάστιχα ενός αυτοκινήτου ή στα σκαλιά μίας οικοδομής, παρά ριζώνει σε μαχαιριές σε αγώνες εφήβων, σε αυτοκίνητα που έκαναν “μπουμ”, έτσι απλά, σε πολλά. Μιλάμε για το ποδόσφαιρο και όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με αυτό, φυσικά. Καμία σχέση με αυτό δεν θα έπρεπε να έχουν και οι Μπέοι, οι Σαράκηδες, οι πρώην αλλά και οι νυν θαμώνες, αυτές οι χλεμπονιάρικες φυσιογνωμίες που δρουν παρασιτικά, σε άρρωστο βαθμό σε βάρος της μπάλας αλλά και του Άρη. Το όργιο που αποπειράθηκε σε βάρος της ομάδας δεν έχει προηγούμενο και ξανά αρχή των πάντων υπήρξε αυτό το θέατρο σκιών, στα γραφεία της Ομοσπονδίας, τρομάρα της ή καλύτερα Οργάνωσης; Θα πάω με το δεύτερο!
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, μία εικόνα να γελάς και να κλαις, έλαβε χώρα στο Ο.Α.Κ.Α. λίγες μέρες πίσω. Δεν αναφέρομαι σε επεισόδια, ούτε σε φάσεις. Η πλέον γλαφυρή στιγμή, για όποιον παρακολουθεί λεπτομέρειες, γίνεται λίγο πριν την απονομή. Ένας μεσήλικας έχει αρπάξει το κύπελλο, οριακά δεν το σηκώνει πανηγυρίζοντας, γιατί δέχεται διακριτική αγκωνιά του Κουρμπέλη και κάπου εκεί βλέπεις ξανά την βαθιά σήψη. Αργότερα, έμαθα πως λέγεται Δημητρίου. Ίσως, ένας από τους πολλούς που κλήθηκαν να αποφασίσουν τα τελευταία δύο και μισό χρόνια για τα της ομάδας μου.
Περίεργος… τύπος
Συχνά, πυκνά διαβάζουμε άρθρα για την ελευθερία του τύπου στην χώρα, αυτή που κατρακυλάει κάτω από Μποτσουάνες, Τσαντ και πολλά ακόμα γνωστά για τις αξίες τους κράτη. Από την κριτική σε αυτό δεν απέχουν και οι λεγόμενοι και ως αθλητικοί συντάκτες. Ειδικά οι φίρμες. Στηλιτεύουν, κατακεραυνώνουν, σαλιαρίζουν με την διαδικτυακή πένα τους, πριν επιστρέψουν στην υψηλή κριτική για τα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκεί που, οι ίδιοι, επαίρονται πως “οι ενώσεις κάνουν κουμάντο”, χειροκροτώντας κάποιους “μπιγκ” από τους “φορ”, ενίοτε, για το ότι καταφέρνουν να τις βάλουν χέρι.
Έχουν εισαχθεί νέοι όροι, εδώ και κάποια χρόνια. Για να αναβαθμίσουν τις ομάδες τους, με το μυαλό τους, αλλά και το συνολικό ποδόσφαιρο της χώρας, τις αναφέρουν ως “κλαμπ”, όταν και το πιο μικρό παιδί γνωρίζει πως “κλαμπ” στην Ελλάδα είναι μόνο το… σάντουιτς!
Ακολουθούν τα γνωστά και ως blogs! Άλλη μία κωμωδία, μία γελοιότητα. Ονομάζουν έτσι κείμενα στα οποία κάποιοι δεν μπορούν να συντάξουν δύο προτάσεις που να βγάζουν νόημα, λιβελογραφήματα μέσω των οποίων αναπτύσσεται το μίσος, η τοξικότητα, ο διχαστικός λόγος, προωθείται η βία που καταλήγει σε δολοφονία και στο φινάλε επανέρχονται με δακρύβρεχτα κείμενα… Blogs είπαμε, συγνώμη, βαθιάς κοινωνικής ανάλυσης για τα αίτια.
Δεν μου αρέσει το τσουβάλιασμα. Το θεωρώ αρχή φασισμού και φυσικά και ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις. Δυστυχώς, η μειοψηφία προσπαθεί να βελτιώσει, να βελτιωθεί, να αφήσει κάτι, όπως λέμε. Οι πολλοί, “παίζουν” με επικεφαλίδες άρθρων, σπέρνουν διχόνοια και όλο αυτό ακόμα και μετά το αίμα ενός παιδιού, στην είσοδο μίας οικοδομής με αφορμή το “τι ομάδα είναι”. Είναι άρρωστα άτομα, βαθιά κομπλεξικά, επιδοτούμενα, που εισαγάγουν τον νέο ιατρικό όρο και ιό. Αυτόν της… “Ανεμοblogιάς”.
Το φάρμακο
Υπάρχουν θεραπείες, φάρμακα και βότανα κατάλληλα για να θεραπευτεί αυτό. Ο Άρης καλείται να απαντήσει μέσω ποδοσφαίρου, μόνο. Ποτέ, ιστορικά, δεν ήταν ούτε και θα είναι εντός “κέντρων αποφάσεων”. Προσωπικά, δεν το θέλω ακόμα κι αν έρθει ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Θα ζητάω το ποδόσφαιρο, την απάντηση της μπάλας στο χορτάρι, τις έξυπνες επιλογές παιχτών, τα λάθη ακόμα. Κι αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού.
Ζητάω από την ομάδα μου, που πλέον καθιερώνεται, να στοχεύσει σε αυτά που η ίδια αδίκησε τον εαυτό της. Η ευρωπαϊκή πορεία είναι ένα τέτοιο. Οφείλει να κυνηγήσει κάθε αγωνιστική πιθανότητα, με σοβαρότητα και πλάνο, ώστε να βρεθεί στα play off, περνώντας δηλαδή δύο αντιπάλους έως τότε. Αυτό θα επαναφέρει την ποδοσφαιρική ισορροπία, σε συνδυασμό με έναν άλλο στόχο που θα κριθεί αργότερα, μεν, αλλά τομέα που αποτυγχάνει, εξίσου, εδώ και κάποια χρόνια. Συγκεκριμένα, ξεκινάει από τους προημιτελικούς του κυπέλλου, έχοντας στείλει εκ νέου ομάδα του τέως Π.Ο.Κ. έναν γύρο πίσω και οφείλει να ενεργήσει έτσι ώστε να βρεθεί στον επόμενο τελικό. Είπαμε. Για να κατακτάς, πρέπει να παρίστασαι. Να είσαι εκεί, κοινώς.
Αντί επιλόγου
Πριν από λίγο τελείωσε ο τελικός μεταξύ Λίβερπουλ και Ρεάλ. Ένα κακό παιχνίδι. Σκάκι, περισσότερο, παρά θέαμα. Συμβαίνει, όπως συνέβαινε και παλιότερα, που δεν διακυβεύονταν τόσα πολλά σε χρήμα και δόξα. Οι εικόνες των πέριξ, όμως, η υγεία του χειροκροτήματος και στον χαμένο, είναι πολύ μακρινές για τα ελληνικά γήπεδα, εκεί που κάποιοι καουμπόηδες προσπαθούν να επαναφέρουν ελληνικές σφυρίχτρες και που ανέβηκαν στην πρώτη κατηγορία ομάδες στην κερκίδα των οποίων δεν είχαμε ένα μπουκαλάκι νερό να πιούμε, 14 χρόνια πίσω. Κερκίδες λυόμενες, όπως και το ποδόσφαιρο. Λυόμενο κι αυτό. Σε ένα τέτοιο, δυστοπικό περιβάλλον καλείται να χτίσει κι άλλο ο Άρης, να συνεχίζει να αλλάζει προς το καλό, να βελτιώνεται. Όσο θα λειτουργεί με πρώτο γνώμονα την αγωνιστική πρόοδο και όχι την δικαιολογία, όπως έκανε σε μεγάλο βαθμό και φέτος, τόσο δεν θα τους έχει ανάγκη.
Για τις ανάγκες των παραπάνω, έπαιξαν οι ήχοι του…
https://m.youtube.com/watch?v=n4RjJKxsamQ
Κυριακή, 29 Μαΐου 2022
Κίτρινο Βέλος
