Ο εθελοντής Βασίλης με την Αρειανή ψυχή: «Το γήπεδο είναι η εικόνα του Άρη, το έβλεπα σαν να καθαρίζω το σπίτι μου»

Στο Yellow Radio 101,7 και στην εκπομπή «Τραγουδάμε ανάποδα» φιλοξενήθηκε ο Βασίλης, ένας από τους εθελοντές που τον Αύγουστο του 2017 καθάρισαν και έβαψαν το «Κλεάνθης Βικελίδης».

Τo Yellow δεν ασχολείται μόνο με τα λαμπερά, δεν είμαστε fan μόνο όσων «πουλάνε» αλλά όλων όσων βοηθάνε. Για αυτό φιλοξενήσαμε αυτούς τους οποίους δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Τους ανθρώπους που δεν βοήθησαν απλά στο να φτιαχτεί και να βελτιωθεί το γήπεδο, αλλά έστειλαν ένα μήνυμα. Το μήνυμα ότι ο κόσμος του Άρη θα είναι πάντα η ασπίδα της ομάδας, η τελευταία γραμμή άμυνας που δεν θα πέσει ποτέ.

Ένας από αυτούς, ο Βασίλης μίλησε στους Πέτρο Γαβριηλίδη, Θωμά Νικολό και Εύη Αλεξίου:

Αναλυτικά όσα έιπε:

Για το πώς έγινε Αρειανός:

Ο πατέρας μου με έκανε Αρειανό. Από μικρό με πήγαινε στο γήπεδο. Από τα πρώτα ματς που θυμάμαι ήταν στο Καυτατζόγλειο απέναντι στον Απόλλων Καλαμαριάς το 2007 και το Άρης Βέροια στο Χαριλάου. Πηγαίναμε σε όλα τα ματς και στα εύκολα και στα δύσκολα.

Για το πού το πληροφορήθηκε:

Από το facebook είχε γίνει το κάλεσμα. Αποφασίσθηκε να βρεθούμε στα γραφεία του Α.Σ. Άρης. Ακόμη κρατάω φιλίες με τα παιδιά από τότε. Ο «πυρήνας» ήταν 10-15 άτομα, ωστόσο πολύ κόσμος βοήθησε. Κάποιες φορές ήμασταν 20 ή 25. Άτομα όλων των ηλικιών. Από παιδιά του δημοτικού έως 50άρηδες και παραπάνω.

Για το τι αισθήματα περνούσαν από το μυαλό του:

Το βρήκα ως αφορμή να βοηθήσω όπως μπορώ. Το γήπεδο ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Είχα την διάθεση να προσφέρω.

Για το αν κουράστηκε ποτέ κι αν πέρασε από το μυαλό του να τα παρατήσει:

Μετά από ένα σημείο με τα παιδιά, δεθήκαμε πολύ. Γίναμε μία οικογένεια. Δεν το βλέπαμε ως δουλειά, δεν βλέπαμε δυσκολίες, ούτε μας ένοιαζε η ζέστη του καλοκαιριού. Προσωπικά το έβλεπα σαν να περνούσα χρόνο με τους φίλους μου, κάνοντας κάτι καλό για τον Άρη. Για αυτό τον λόγο κράτησε και μεγάλο διάστημα όλο αυτό το εγχείρημα. Επειδή δεθήκαμε μεταξύ μας.

Για το πώς αντιλαμβανόταν την «βοήθεια προς τον Άρη» μέσω του καθαρισμού του γηπέδου:

Μετά από τέλος του κάθε ματς, μαζεύαμε τα σκουπίδια όλου του γηπέδου. Προσωπικά το έβλεπα ως υποχρέωση να το καθαρίσω, γιατί στο επόμενο παιχνίδι θα ερχόταν ο γονιός με το παιδί του. Το γήπεδο είναι η εικόνα του Άρη. Το έβλεπα σαν να καθαρίζω το σπίτι μου.

Για το τι έκαναν, όταν τελείωνε ένας στόχος που έθεταν:

Συνήθως ξεκινούσαμε πρωί και μας έπαιρνε μέχρι το βράδυ. Ήμασταν όλη την ημέρα μαζί και τα λέγαμε στο γήπεδο. Δεν είχαμε χρόνο να διασκεδάσουμε μετά. Ήμασταν κουρασμένοι από την δουλειά στο γήπεδο. Κάναμε πολύ καλή δουλειά με όλα τα παιδιά. Κράτησε πολλούς μήνες η δράση. Σχεδόν κάθε μέρα ήμασταν στο γήπεδο.

Για το αν θα το ξανάκανε:

Θα βοηθούσα σε όποιο πόστο μπορούσα εθελοντικά. Αυτό που ελπίζω ωστόσο είναι να μην ξαναχρειαστεί η βοήθειά μου, αλλά να είναι τα πάντα σε χέρια επαγγελματία.

Για το αν λέγανε συνθήματα την ώρα που δούλευαν:

Υπήρχαν φορές που λέγαμε συνθήματα και τραγουδούσαμε. Όπως μας έβγαινε κάθε φορά. Ο ένας έδινε κουράγιο και δύναμη στον άλλον. Είχαμε όραμα. Το γήπεδο έπρεπε να είναι σε καλή κατάσταση και όμορφο όταν θα ανεβαίναμε κατηγορία. Κι όχι στην εικόνα που το παραλάβαμε.

Για το ποια ήταν η πορεία καθαρισμού του γηπέδου:

Ξεκινήσαμε από την Θύρα 2 και στην συνέχεια ακολούθησαν και οι υπόλοιπες Θύρες. Κάθε μέρα κάναμε και από κάτι. Κάναμε δουλειές σε όλο το γήπεδο. Βαψίματα, μικροεπισκευές. Ό, τι χρειαζόταν.

Για το αν είχε βοηθήσει εθελοντικά ποτέ στο παρελθόν:

Στη ζωή μου πάντα βοηθούσα όποτε μου δινόταν η ευκαιρία. Οργανωμένα είχα βοηθήσει μία φορά στον καθαρισμό ενός μέρους του Σέιχ Σου.

Για τον εθελοντισμό:

Πρέπει να το έχεις μέσα σου. Αν πάω σε μία παραλία δεν μπορώ να βλέπω σκουπίδια. Εγώ θα ξαναπάω εκεί μετά ή το παιδί μου, δεν μπορώ να αφήσω το άδειο το μπουκάλι μου εκεί πεταμένο στην θάλασσα. Δεν το έχουν όλοι όμως αυτό, δεν το βλέπουν όλοι έτσι. Είναι στον άνθρωπο. Είναι και στα βιώματα που παίρνεις από μικρός από τον περίγυρό σου, ωστόσο είναι να το έχεις και εσύ μέσα σου.

Για τον εφετινό Άρη:

Είναι κρίμα που αυτήν την χρονιά που πάμε τόσο καλά, το γήπεδο είναι άδειο λόγω των συνθηκών. Δεν θα μας χωρούσε το Χαριλάου!

Για το ποιος είναι ο αγαπημένος του παίκτης φέτος:

Ο Τζέγκο. Από την πρώτη στιγμή που ήρθε, τον ξεχώρισα. Βλέποντας την πορεία του, με δικαίωσε. Ποτέ δεν δενόμουν με παίκτες που συγκέντρωναν τα φώτα πάνω τους. Στην Β’ Εθνική συμπαθούσα τον Παυλίδη.