Εμβόλιμη αγωνιστική, εμβόλιμο αρθράκι άποψης. Μιας άποψης καθαρά υποκειμενικής, από σκοπιά οπαδού, ερασιτεχνική. Καμιά φορά χρειάζεται κι αυτή. Χωρίς σάλτσες και λοιπά καρυκεύματα, μπαίνω στο ψητό. Ταξίδι μακρινό και μνήμες, με Άρη, φυσικά!
Στις 4 Γενάρη του μακρινού 2009 παίζαμε στην Λιβαδειά του, πάντα επίκαιρου στο ελληνικό πρωτάθλημα, Κομπότη! Εμείς, “γιωταχήδες” τότε, το κάναμε διήμερο. Βρήκαμε άκρη, έναν παλιό φίλο που δουλεύαμε μαζί σε μπάρες, κάπου στις αρχές του μιλένιουμ, με τον οποίο ποτέ δεν χαθήκαμε, οπαδός του τριφυλλιού μεν, ουδέτερος στην μάχη μας με την “αρμάδα της Βοιωτίας”, δε. Στην Λιβαδειά, γνωστή και για τα σουβλάκια της, δεν είχαμε ξαναπάει κι έτσι φύγαμε μεσημέρι, να έχουμε χρόνο για μάσα και για να απολαύσουμε την (έξαλλη!) νύχτα της. Ένα βράδυ που εξελίχθηκε σε παρωδία, με πολύ αλκοόλ και σβήσιμο σε ένα θλιβερό μπουζουξίδικο. Σβήσιμο κυριολεκτικά, γιατί αν δεν ήταν μαζί ο (μετέπειτα) κουμπάρος να οδηγήσει το αμάξι μου στην επιστροφή για το σπίτι το βράδυ, ακόμα εκεί θα ήμουν, ημιλυπόθυμος! Τριάδα κατεβήκαμε, ο τρίτος της παρέας ούτε ήξερε, ούτε αξιώθηκε να μάθει να οδηγάει.
Κυριακή, ξυπνήσαμε… μεσημέρι. Ακόμα πονούσε το κεφάλι. Χαιρετηθήκαμε με τον οικοδεσπότη και σκάσαμε μύτη στο γήπεδο ταυτόχρονα με τα αλάνια που κατέβαιναν απ’ τα πούλμαν. Χαιρετηθήκαμε με κάμποσους γνωστούς και μπήκαμε, αφού πληρώσαμε 25€ εισιτήριο. Στην Γερμανία, με Μπάγιερν, είχα δώσει 20… ψιλά γράμματα για τα κουμάντα του εγχώριου ποδοσφαίρου! Στην τιμή θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένα σουβλάκι δώρο, αλλά απαγορεύονταν να πάρεις έστω νερό μαζί, στην λυόμενη κερκίδα! Και να ήθελες, που λέει ο λόγος, να πετάξεις το μπουκάλι μέσα, αυτή είχε απόσταση καμιά 50 μέτρα απ’ το κόρνερ. “Κάνας σφυροβόλος είμαι;;”, σκεφτόμουν καθώς έκανα την χούφτα έτσι δα, να βάλει λίγο νερό απ’ τις ψιχάλες που έπεφταν, μπας και ξεδιψάσω, αφού το λαρύγγι έκαιγε ακόμα!
Από περιέργεια, ξαναείδα την εντεκάδα που κατέβασε ο Κίκε Ερνάντεθ τότε. Συνειδητοποιώ πως, στον βούρκο της Βοιωτίας, παίζαμε χωρίς φορ και αριστερό μπακ, τα κενά των οποίων κάλυπταν, λογικά, Χαβίτο και Σιστόν, με δεύτερο σέντερ μπακ Γιάχιτς, δίπλα σε Λέμπο! Για του λόγου το αληθές, δείτε και βγάλτε άκρη:
Σηφάκης, Νέτο, Λέμπο, Βιτόλο, Σιστόν, Χαβίτο, Κάλβο (67 Βλόνταρτσικ), Τζεντίλ, Νάτσο Γκαρσία, Γιάχιτς, Ρεγκέιρο (78 Μπατιόν) . Τις αγωνιστικές παραλείψεις ομάδας και πάγκου, ήρθε να συμπληρώσει ο διαιτητής Γιαννόπουλος (Αθηνών). Ένας απ’ τους πολλούς που “ευχήθηκα” χρονιάρες μέρες.
Μην τα πολυλέω, σε 13 λεπτά, όχι στην αρχή όπως στην Λαμία αλλά, στο διάστημα 59′-72′ ο Λεονάρντο θυμήθηκε την καταγωγή του απ’ την Βραζιλία, έβαλε ένα φάουλ φωτοβολίδα και άλλο ένα που του φρέναρε την μπάλα η λάσπη και το έργο τέλειωσε. Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ξέραμε, ήδη, πως στην πόλη έγιναν “ομορφιές”, από αυτές που συνηθίζουν κάποιοι διαχρονικά, σε κάτι καφενεία με αντίπαλους παππούδες και σε τζαμαρίες μαγαζιών. Λίγο η κουβέντα γι’ αυτά, λίγο για το ματς και όσα τραβήξαμε, λίγο η ομίχλη, αντί να βγω εθνική πήρα έναν άλλο δρόμο που μας σκαρφάλωσε σε ένα βουνό, και βρεθήκαμε ανάμεσα σε χλιδάτα τζιπ, καγιέν, κάτι πόρσε και τα ρέστα και οι σκουφάτοι κλαρινογαμπροί, μαζί με τις συνοδείες τους, μας κοίταζαν σαν εξωγήινους, καθώς κατεβήκαμε να αγοράσουμε τσιγάρα, νερά, ξηρά τροφή και να βγάλουμε άκρη για το πώς θα γυρίσουμε. Το άσπρο του χιονιού, έσπαζε η ομορφιά του κιτρινόμαυρου στις μπλούζες και τα κασκόλ μας. Εθισμένοι στο… άσπρο χιόνι οι πελάτες της Αράχωβας, τρόμαξαν. Αδιαφορήσαμε, πήραμε την κατηφόρα απ’ την άλλη μεριά του βουνού, απέφυγα να στρίψω λάθος “προς Ιτέα” που έλεγε μια άλλη ταμπέλα και βρεθούμε Ναύπακτο και θυμηθούμε κάτι αγκαλιές με ασπροκόκκινους, πριν τον τελικό της Πάτρας και κάποια ώρα μετά, βγαίναμε ξανά εθνική. Δεν θυμάμαι τι ώρα φτάσαμε Σαλονίκη, αλλά μου έμεινε η σημασία μιας σημαντικής κουβέντας…
Θα μου πεις, “Και τι θες να πεις με όλα αυτά;”. Καταρχάς, ομοιότητες, όπως ημερομηνίες, συμπεριφορές των δίπλα, γκέλες σε “έδρες-κλειδί” στην δικιά μου κλίμακα σημαντικών αγώνων που καθορίζουν στόχους. Με το τέλος εκείνης της αγωνιστικής, όπως έψαξα και είδα με την ευκαιρία αυτή, 39-33-30 και 25 είχε το “μπιγκφόρ” που λένε οι ειδήμονες, στους 23 και 5οι εμείς. Ζυγίστε διαφορές και αποστάσεις. Την ώρα που γράφω, είναι 0-2 στην Τρίπολη, άρα φεύγει 9 πόντους μπροστά ο πρώτος. Σε ενδεχόμενη νίκη, με το καλό του Αϊ Γιάννη, πάμε πάλι 6. Θα μπορούσε να είναι 3. Μαζί σου, δίκιο έχεις. Σφάλματα, προπονητικά, παικτικά, αποφάσεις της στιγμής, “παιχνίδια της μπάλας”. Μιλάμε, συχνά, για όραμα, για ελπίδες και διάφορα τέτοια. Αγωνιστικά, πάντα, παλεύαμε να αντιμετωπίσουμε τον κακό εαυτό. Διαχρονικά. Οι ΚομποτοΠανουργιάδες έρχονταν, σαν μπάλες σε λασπωμένα γήπεδα, να εμποδίσουν βήμα ή βήματα για το παραπάνω. Στο προσεχές ματς, ένας της ίδιας συνομοταξίας κατηγορίας “παράγων”! Το διπλό του 1ου γύρου πολλοί υποτίμησαν. Ακόμα και συνοπαδοί. Η αξία του τριπόντου σε τέτοιες έδρες αποδεικνύεται φέτος πόσο σημαντική είναι. Πόσο παραπάνω τα “εντός”, που καβαντζώνουν διαφορές και αποστάσεις;Το μυαλό παγώνει, σαν τον αέρα που φυσάει στις λυόμενες κερκίδες της χώρας. Μόνο με παγωμένο μυαλό, με συγκέντρωση 90+ λεπτά, με υπομονή, επιμονή, πείσμα και σχέδιο θα συνεχίσεις να “χαλάς” τα όνειρα των άλλων και να ονειρεύεσαι εσύ. Μονόδρομος, τώρα που ξαναβρήκαμε την εθνική οδό. Άφησα ένα κενό παραπάνω, που αφορά στην σημασία, στο συμπέρασμα ενός ταξιδιού, ενός διημέρου όμορφου, με τα καλά και τα άσχημά του…
“Μην χαθούμε στον ίσιο δρόμο“!
ΥΓ Αν ποτέ ανέβει πάλι ο Κομπότης, του εύχομαι να μείνει πολύ και να ξέρει πως θα βρω τρόπο και θα τρυπώσω τουλάχιστον 8 φορές κούτρα. 8 Χ 3 (που είναι η αξία της περιπέτειας)=24. Ένα ευρώ κέρασμα. Ξηγημένα πράγματα! Ακούς εκεί 25;;
ΥΓ 2 Ανοίξτε τις κερκίδες. Λευτεριά στους οπαδούς!
Καλή χρονιά (στους καλούς ανθρώπους και) στην Αρειανάρα!
Θεσσαλονίκη, 6 Ιανουαρίου 2021
Ακούγοντας (ταξιδι-Άρη-κα)… Where The Streets Have No Name – YouTube
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
