Είναι εποχή και καιροί περίεργοι. Φωνές αλλόκοτες ακούγονται, δεξιά, αριστερά. Παντού, σχεδόν απ’ όλους. Δάχτυλα δείχνουν υπεύθυνους. Πάντα μας έλεγε η μάνα πως “ένα είναι το δάχτυλο που δείχνει τον άλλο, ενώ τα υπόλοιπα δείχνουν εσένα”!
Αρρώστια, ιός, φόβος, κλείσιμο, απομόνωση, σιωπή. Περιβάλλον μουντό, σκοτεινό. Λένε πως είμαστε οι επιλογές μας. Μπορούν να υπάρξουν επιλογές σε όσα προαναφέρθηκαν; Μπορεί κάποιος που εισπράττει μηνύματα τέτοιας ποιότητας να δει φως στο σκοτάδι;
Ναι, γίνεται. Δεν μπορεί να (θέλεις να) λέγεσαι οπαδός, μαχητής δηλαδή και ειδικότερα του Άρη και να παρατάς τα όπλα, να λες πως “μέχρι εδώ ήταν”, έχοντας βιώσει την απαξίωση, την χλεύη, τα δύσκολα, που λέμε. Ξανά και ξανά και ξανά κι εσύ κι εγώ εκεί. “Never give up”, μια απ’ τις “σημαίες” μας. Για όσους πιστεύουν, μάχονται, ακολουθούν, γεννούν ιδέες και δράσεις γνωστά αυτά. Επιλογές που πάρθηκαν και έγιναν οδοδείκτες. Είμαστε οι επιλογές μας, πολλές φορές. Πολλές στιγμές καλούμαστε να παίρνουμε παραδείγματα ζωής και να τα πηγαίνουμε στην κερκίδα και άλλες το ανάποδο. Σαν να βρισκόμαστε κάπου εκεί, νομίζω.
Πάει πάνω από ένας μήνας που ζω “καθαρός” από άλλη μία απ’ τις εξαρτήσεις μου, τα βαρίδια που είχα βάλει πάνω μου. Μεγάλη κουβέντα αυτή που, στην πρώτη δοθείσα ευκαιρία, θα επαναφέρω. Είναι καλό, πιστεύω, να μιλάς με προσωπικά παραδείγματα ή να βλέπεις άλλα και να ακολουθάς. Έχοντας πλήρη αποχή από κάθε μορφής τζόγου, είδα τα οικονομικά μου να ανεβαίνουν κάθετα. Πάντα, στην ζωή, κάτι βγάζεις και έρχεται κάτι άλλο να συμπληρώσει το κενό. Επέλεξα την “υγιή εξάρτησή μου”, τον Άρη! Του αξίζει μέρος του “κέρδους μου”. Μαζί χάναμε, παρέα κερδίζαμε τόσα χρόνια. Τώρα που γράφω, έχω ολοκληρώσει ήδη δυο διαδικτυακές αγορές, απ’ τα e-shops των Π.Α.Ε. και Κ.Α.Ε. Ένα ποσό που μέχρι χτες πετιόταν έγινε δώρο, για μένα, για το παιδί μου, τον αδερφό, τα ανίψια μου. Λίγο κιτρινόμαυρο χρώμα, που σπάει την μουντάδα της εποχής!
Όντας σε υποχρεωτική απομόνωση, στο σπίτι, ένας απ’ τους πολλούς που είχαν “επαφή με θετικό”, επέλεξα να σκέφτομαι και να δρω το ίδιο. Θετικά. Προς όφελος. Ιδίο και όσων, προσώπων και πραγμάτων, αγαπώ. Δυο βδομάδες σιωπής, που προστίθενται σε αυτές μηνών, των κερκίδων. Για όσους, σαν εμένα, τρέφονταν απ’ “το τραγούδι του τσιμέντου”, αλλά και την εικόνα της κιτρινόμαυρης φανέλας, είναι εύκολα αντιληπτό πως δεν αντέχεται η άδεια θέα, χωρίς ήχο των πρωταγωνιστών, των οπαδών. Πήρα την σιωπή των ημερών, του εγκλεισμού, των γηπέδων και την συνέκρινα με αυτή των βουνών που με έθρεψαν. Έχω έναν φίλο, που μου είπε κάποτε, ένα βράδυ χαμένοι κάτω απ’ τ’ αστέρια κάπου στην Πίνδο πως “εδώ, ακόμα και η σιωπή ψιθυρίζει”. Μου έμεινε αυτή η κουβέντα. Πήρα εκείνον τον ψίθυρο και τον προσομοίωσα στην εδώ πραγματικότητα και αυτή έγινε ομορφότερη!
Πριν από λίγη ώρα, η ομάδα μπάσκετ κέρδισε στο Παλέ. Μέσα στην σιωπή του γηπέδου, ψιθύρισε στ’ αυτιά όσων επιλέγουν να εμπιστεύονται… “Don’t give up the fight”! Το ίδιο κάνει η ποδοσφαιρική ομάδα, εδώ και καιρό. Δείχνει να αλλάζει νοοτροπία, παίρνει κομμάτι όσων φωνάζαμε χρόνια και ανταποδίδει. Σαν τραγική ειρωνεία, το κάνει σαν τον Οδυσσέα που ξεκίνησε ταξίδι επιστροφής με τους συντρόφους του, αλλά βρέθηκε μόνος στην γη του, χωρίς αυτούς, να παλεύει να την πάρει πίσω, μαζί με την ζωή του. Έξυπνος, πολυμήχανος κι αυτός, έκανε όπλο τη σιωπή του και τον ήχο της, που του… μιλούσε!
ΥΓ ΆιντΑρειανάρα!
Θεσσαλονίκη, 10 Νοεμβρίου 2020
Κίτρινο Βέλος
Ακούγοντας… The Sound of Silence Original Version from 1964 – YouTube
