Αντικειμενικά η διαιτησία στοιχειοθετεί το ένα κεφάλαιο των όσων έχουν συμβεί τη φετινή σεζόν για τον Άρη, με το δεύτερο να αφορά τις παθογένειες αυτής της ομάδας.
Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα του Σαββάτου όλοι περίμεναν τα ανεβάσματα του Χάμζα Μεντίλ για τη δημιουργία προϋποθέσεων λες και ο μοναδικός τρόπος για να επιτεθείς είναι να το κάνεις με το αριστερό σου μπακ, όσο καλό και αν είναι αυτό.
Ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου δεν επιβεβαίωσε την «απαίτηση νίκης», κάτι που όφειλε όμως να κάνει μετά το προβάδισμα στο σκορ με το πέναλτι του Μορόν. Δε νοείται για μια ομάδα που παίζει την επιβίωσή της σ’ έναν στόχο να δέχεται γκολ εντός πέντε λεπτών.
Εκεί δεν επιτρέπεις στον αντίπαλο να σου κάνει φάση αλλά ο Βόλος έκανε τρεις. Την κεφαλιά του Γκιλ στην τρομερή απόκρουση του Κουέστα. Μία ακόμη από τον Χουάνπι στη δεύτερη εντυπωσιακή απομάκρυνση του Ισπανού τερματοφύλακα.
Μεταξύ αυτών των δύο φάσεων, μεσολάβησε το γκολ της ισοφάρισης σε μια αμυντική λειτουργία η οποία θα πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια και στο κεφάλαιο «αυτό δεν πρέπει να κάνεις σε μια εκτέλεση κόρνερ». Ο Χέρμανσον ήταν ολομόναχος στο δεύτερο δοκάρι, καθώς οι παίκτες του Άρη ήταν αλλού γι’ αλλού…
Ο Άρης έχει πληρώσει πολλά φέτος. Μέσα σε αυτά είναι οι διαιτησίες, κυρίως όμως η αγωνιστική αφέλειά του, παράλληλα του μετάλλου που δείχνει να μη διαθέτει. Στα μεγάλα παιχνίδια ανταποκρίνεται ως ίσο προς ίσο, ενώ σε αυτά απέναντι σε ασθενέστερους αντιπάλους λειτουργεί με απίστευτη αφέλεια.
