Η πρώτη εμβόλιμη αγωνιστική της σεζόν είχε ένα ματς που πριν αρχίσει έμοιαζε αρκετά ισορροπημένο, το Αρης – ΠΑΟ (1-0) και πολλά ματς με ξεκάθαρα φαβορί.
Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος…
Σε τέτοιες αγωνιστικές συχνά προκύπτουν εκπλήξεις τεράστιες. Αυτή τη φορά η έκπληξη ήταν ότι δεν υπήρχε έκπληξη. Διότι ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Απόλλωνα, ο ΠΑΟΚ τον Παναιτωλικό, η ΑΕΚ τη Λαμία κι όλα αυτά συμβαίνουν σχεδόν πάντα. Όπως σχεδόν πάντα όσοι ξεγράφουν τον Αρη τον βρίσκουν μπροστά τους.
Ομοιότητες πολλές, αλλά…
Εγραφα στην εφημερίδα πριν το ματς πως αν μιλάμε για αδυναμίες, ο Άρης και ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος έχουν δείξει ακριβώς τις ίδιες. Ο Άρης δυσκολεύτηκε να ανοίξει την κλειστή άμυνα του ΟΦΗ την πρώτη αγωνιστική και του Ιωνικού τη δεύτερη και ο Παναθηναϊκός έχασε από τα Γιάννενα γιατί μολονότι έκανε κατοχή μπάλας δεν έφτιαξε ευκαιρίες. Μεταξύ των δυο υπάρχουν και άλλες ομοιότητες: για παράδειγμα οι διοικήσεις και οπαδοί των δύο ομάδων φαίνεται να πιστεύουν ότι οι προσθέσεις κάποιον καλών παικτών στο περσινό ρόστερ μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα που πέρσι είχαν – μακάρι το πράγμα να ήταν τόσο απλό. Το μεγαλύτερο όμως (κοινό) πρόβλημα και των δύο ομάδων είναι ότι καλλιεργήθηκαν νωρίς υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες. Για τον Παναθηναϊκό, μετά τη νίκη της πρεμιέρας κόντρα στον Απόλλωνα, γράφτηκαν τόσο υπερβολικά πράγματα ώστε είναι λογικό μια μερίδα του κόσμου το να σοκαρίστηκε μετά την ήττα από τον ΠΑΣ. Ο δε Άρης «πούλησε» τόσο καλά τις μεταγραφές του, ώστε κατάφερε να δημιουργήσει ενθουσιασμό μολονότι είχε προηγηθεί ο αποκλεισμός από την Αστανά, σημάδι που έδειχνε ότι η ομάδα του έχει αρκετά δύσκολη δουλειά μπροστά της. Αυτά τα σημείωνα πριν το ματς για να κάνω κατανοητό ότι οι δυσκολίες των δυο έχουν να κάνουν κυρίως με την προσέγγιση των παιγνιδιών: ο Αρης μου έμοιαζε πολύ μπλαζέ (πράγμα που δεν του ταιριάζει) και ο ΠΑΟ αρκετά αγχωμένος (άνευ σοβαρού λόγου…). Ακριβώς επειδή το όποια πρόβλημα ήταν κυρίως διαχειριστικό (κι όχι τακτικό ή αγωνιστικό) ο Αρης το έλυσε ευκολότερα. Και κέρδισε.
Ένα χρόνο πίσω
Τι έκανε ο Ακης Μάντζιος χθες; Ηταν σαν να πήγε τον Αρη ένα χρόνο πίσω. Στην αρχική ενδεκάδα από τους νεοφερμένους βρέθηκαν μόνο οι απολύτως απαραίτητοι: ο Καμαρά (γιατί άλλος φορ δεν υπάρχει), κι οι στόπερ Φαμπιάνο και Μπράμπετς που είναι από τους καλύτερους του πρωταθλήματος. Κυρίως όμως αυτό που επέστρεψε ήταν η μαχητικότητα, η σκληράδα, η δύναμη – το χαμένο μαχαίρι που βρέθηκε και μπήκε στα δόντια. Ο Αρης είχε πέντε χαμένους βαθμούς στα πρώτα δυο ματς και ένα -6 που κανείς δεν ξέρει αν θα το γλυτώσει. Δεν ξέρω πολλές άλλες ομάδες που σε τέτοια κατάσταση δεν θα πάθαιναν κάποιου είδους ψυχολογικό μπλακ άουτ. Ο Αρης αντιθέτως έκανε αυτοκριτική – όπως αποδείχτηκε από το παιγνίδι του. Μπήκε για να σκοράρει και το γκολ του είναι σήμα κατατεθέν αυτής της τρομερής θέλησης. Επτά φορές οι παίκτες του αλλάζουν τη μπάλα, όχι με γλύκα, αλλά με πάθος. Ο Μπερτόλιο στη μοναδική του καλή ενέργεια στο ματς περνά με τη μπάλα στα πόδια όλη την άμυνα του ΠΑΟ κι ο Καμαρά δείχνει γιατί έπαιξε για χρόνια στην Πρέμιερ λιγκ. Και η συνέχεια του ματς όμως είναι ένας ύμνος στη δύναμη της πίστης: ο Μάντζιος σκληραίνει κι άλλο την ομάδα του βάζοντας τον Εν Ντιαγιέ αντί του Μπερτόλιο. Κι όσο η ώρα περνά ο Αρης γίνεται καλύτερος γιατί έχει κάτι να υπερασπιστεί. Όχι το 1-0 αλλά τη θέλησή του να αποδείξει πως αυτός και μόνο ορίζει την τύχη του. Με τέτοια νοοτροπία δεν είναι παράξενο ότι κέρδισε, και θα είναι παράξενο αν δεν βελτιωθεί θεαματικά στη συνέχεια. Αρκεί να μην ξεχάσει το μαχαίρι.
Κι ο Παναθηναϊκός; Το πρόβλημα του ΠΑΟ δεν είναι η ήττα στο Βικελίδης – έχει υποστεί σχετικά πρόσφατα και χειρότερες εκεί. Το πρόβλημα του είναι ότι χάνει δεύτερη σερί αγωνιστική με τον ίδιο τρόπο: υποφέρει αρχικά τα θέλω του αντιπάλου του, δέχεται γκολ νωρίς και μετά δεν βρίσκει τον παίκτη με προσωπικότητα που θα τον πάρει από το χέρι. Χθες έπαιξε λίγο καλύτερα από ό,τι στα Γιάννινα κυρίως γιατί ο Ιωαννίδης με τον τσαμπουκά του έδωσε πολλά. Αλλά ο ΠΑΟ αν θέλει να κάνει ένα καλύτερο πρωτάθλημα από πέρυσι πρέπει να διώξει από πάνω του την καταπίεση του αποτελέσματος και να αρχίσει να χαίρεται το παιγνίδι. Βρήκα επίσης πολύ άστοχες τις πολλές αλλαγές στο αρχικό σχήμα: ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μου φάνηκε για πρώτη φορά ότι επηρεάστηκε από ένα γενικό περίγυρο που κάνει σταυροφορίες υπέρ διάφορων παικτών. Η ομάδα που κατέβηκε στο Βικελίδης μου φάνηκε η λιγότερο δική του – μακάρι να κάνω λάθος. Κι όσο για τις παρεμβάσεις του, ενώ έμοιαζαν λογικές (ο Μαουρίσιο έπρεπε να δώσει βοήθειες με την εμπειρία του κι ο Παλάσιος με την ταχύτητα του) αποδείχτηκαν λάθος διότι ο μεν Βραζιλιάνος δεν είναι καλά, ο δε Αργεντίνος δεν είχε δείξει έτοιμος για τέτοιο ματς. Κι από την άλλη υπήρχαν μαχητές. Που δεν χάνουν ποτέ από πριμαντόνες.
