Μοράτα για κατάθλιψη: «Δεν μπορούσα να δέσω τα κορδόνια μου, ντρεπόμουν να βγω στον δρόμο»
Ο Άλβαρο Μοράτα μίλησε ανοιχτά για τη μάχη που έδωσε κόντρα στην κατάθλιψη, αποκαλύπτοντας πως για αρκετό καιρό ντρεπόταν να βγει με τα παιδιά του στον δρόμο και δεν είχε το κουράγιο ούτε να δέσει τα κορδόνια του.
Συγκλονίζει με τα λόγια του ο Άλβαρο Μοράτα, ο οποίος μιλά για πρώτη φορά ανοιχτά σχετικά με τη μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη.
Ο Ισπανός διεθνής και πρωταθλητής Ευρώπης με τη Φούρια Ρόχα βρέθηκε σε ένα ατελείωτο rollercoaster συναισθημάτων μέσα στο 2024, υποφέροντας από κατάθλιψη και κρίσεις πανικού στο φινάλε της περασμένης σεζόν και η συμμετοχή του στο περασμένο EURO ήταν αμφίβολη.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ραδιοφωνικό σταθμό «COPE», ο νυν στράικερ της Μίλαν περιέγραψε τις εφιαλτικές στιγμές που πέρασε για μήνες, διάστημα στο οποίο ανέφερε πως δεν είχε είχε τη δύναμη ούτε να δέσει τα κορδόνια του για να πάει στην προπόνηση των Ροχιμπλάνκος ή της εθνικής Ισπανίας, και πως η κατάστασή του τον ώθησε να αποχωρήσει από την Ατλέτικο και την Ισπανία και να συνεχίσει αλλού την καριέρα του.
Παράλληλα, δήλωσε πως αισθανόταν ντροπή να κυκλοφορεί ακόμα και με τα παιδιά του στους δρόμους, φοβούμενος για τις αντιδράσεις από οπαδούς των Μαδριλένων που θα του «πρόσαπταν» κάτι αρνητικό από τα προηγούμενα παιχνίδια.
«Όταν περνάς δύσκολες στιγμές, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνεις, σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι στη ζωή σου. Έχεις έναν άλλον άνθρωπο μέσα σου που πρέπει να παλεύεις κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Για μένα το καλύτερο πράγμα ήταν να φύγω από την Ισπανία, δεν το άντεχα άλλο.
Περνούσα πραγματικά άσχημα. Πίστευα πως δεν θα ξαναφορούσα τα παπούτσια μου και δεν θα ξαναέβγαινα στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά με βοήθησαν πολλοί άνθρωποι, από τον Σιμεόνε, στον Κόκε, τον CEO της Ατλέτικο Μιγκέλ Άνχελ Χιλ, τον ψυχίατρό μου, τον γυμναστή μου… Για εσάς είμαστε αυτό που βλέπετε στην τηλεόραση και τα social media αλλά συχνά αυτό δεν είναι αλήθεια. Πρέπει να δίνεις μια συγκεκριμένη εικόνα διότι είναι η δουλειά σου. Περνούσα άσχημα, έφτασα στο αποκορύφωμα να μην μπορώ να δέσω καν τα κορδόνια μου κι όταν το πετύχαινα και πήγαινα στο γήπεδο, γυρνούσα πάλι πίσω διότι έκλεινε ο λαιμός μου και θόλωνε η όρασή μου»
«Τρεις μήνες πριν το EURO αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να ξαναπαίξω. Δεν ήξερα τι μου συνέβαινε, είναι πολύ περίπλοκο και ευαίσθητο θέμα. Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι αυτό που αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο είναι κι αυτό που μισείς περισσότερο.
«Ντρεπόμουν να κυκλοφορώ με τα παιδιά μου στους δρόμους. Κάθε φορά που έβγαινα μαζί τους πάντα θα είχα κάποιο επεισόδιο, χωρίς κάποια ένταση, με κόσμο για κάτι που είχε συμβεί στα προηγούμενα παιχνίδια. Και στο τέλος δεν ήθελα να πηγαίνω για ψώνια μαζί τους, όπως κάνει συχνά ένας πατέρας με τα παιδιά του. Ντρεπόμουν, ήμουν ένα εύκολο αστείο που το έλεγε το ένα άτομο στον διπλανό του για να γελάσει», δήλωσε αναλυτικά.
