Το ταξίδι…
Είχα πάει στην Καβάλα, τότε, εκείνο το ζεστό απόγευμα στο τέλος Αυγούστου του 2010. Ένα ποδοσφαιρικό καλοκαίρι που ξεκίνησε με διπλό στην Πολωνία, ακολούθησαν κλωτσ(ι)ές με άσβερκους, “βιταμινούχους” Γιαγκελόνιους που ήρθαν, σε ένα ψυχοβγαλτικό ματς, συνέχιζε με παιχνίδι που κατεβήκαμε με σανδάλια ινδιάνικα απ’ τα βουνά, στους όβερ 40 βαθμούς του Χαριλάου, που τους πολλαπλασίασε ο Ρουίζ “το ψάρι”, ο “πεσκαντίτο” με γκολ μπάζερ μπίτερ και έκλεινε με ένα πέταλο να χοροπηδάει ρυθμικά στο “Γκόοοολ, βάλε γκολ, βάλε γκολ, βάλε γκολ…”, κάπου στην Αυστρία.
Πριν μπούμε στα επόμενα, στην ιστορία που γράφτηκε με Λεβερκούζεν, Ρόζενμποργκ και φυσικά Ατλέτικο Μαδρίτης, η πρεμιέρα έλεγε… Μάκαρος! Σχεδόν κατάληψη, ο ήλιος να καίει και μια ψιλόλιγνη φιγούρα έκανε κάτι σαν σουτ βρισκόμενος στα όρια της μεγάλης περιοχής, που μπέρδεψε στο σκάσιμο τον τερματοφύλακα, στην απέναντι από μας εστία. Ο πολυσυζητημένος Οριόλ έδινε το τρίποντο της πρώτης αγωνιστικής. Στον πάγκο, ο μέγας Έκτορας. Στο γήπεδο πολλοί και αξιόλογοι παίκτες. Ομάδα δυναμίτης! Όλα συνηγορούσαν πως με τρεις έως πέντε προσθήκες άλλαζες επίπεδο. Ο Άρης είχε φτάσει στο σημείο κλειδί. Έτσι φαίνονταν, τουλάχιστον. Εξάλλου, λίγους μήνες πριν, στην “κάθοδο των.. μυρίων” στο Ο.Α.Κ.Α. που μνημονεύεται ακόμα και θα γίνεται για χρόνια (μέχρι εμείς να το αποφασίσουμε, πάλι!), η λεπτομέρεια έκρινε ένα τρόπαιο. Στην “φωλιά” του αντιπάλου. Ενός αντιπάλου αξίας δισεκατομμυρίων.
Στον γυρισμό, συζητούσαμε όμορφα πράγματα, σχέδια, όνειρα με την ομάδα και αρκετά ακόμα, που γεννά στον οπαδό μια νίκη πρεμιέρας, 2 σερί προκρίσεις και όμιλος σχεδόν ΤσουΛού, ένα ρόστερ αξιόλογο, μια παγκόσμια προσωπικότητα στον πάγκο, μια διαρκής και μεγαλειώδης στήριξη και παρουσία ενός μοναδικού κόσμου. Κανένας απ’ τους τρεις μας στο αμάξι δεν μπορούσε να “δει”, να προβλέψει το μετά, τα όσα ακολούθησαν σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο, που συμπαρέσυραν, μοιραία και το αγωνιστικό. Εκτός αυτού, στους μήνες που ακολούθησαν ήρθαν πράγματα, αγωνιστικά πρωτόγνωρα!
… στα “σαλόνια”
Οι παρουσίες της ομάδας, εντός με Ατλέτικο Μαδρίτης, στο μακρινό Τρόντχαϊμ και ίσως η πληρέστερη εμφάνιση ομάδας του Άρη, όσο ζω, που έγινε “μια βραδιά στο Λεβερκούζεν”, με το πλέον άδικο σκορ, ειδικά στο λεπτό που διαμορφώθηκε, έκλεισαν τον πρώτο κύκλο την 1η Δεκεμβρίου. Το αποκορύφωμα, το έπος. Μια εικόνα μεγάλου, με όλη την σημασία της έννοιας, μια παρουσία σοβαρού, που ξέρει τι ζητάει και εξαντλεί κάθε πιθανότητα για το πώς θα το κερδίσει. Εκείνο το βράδυ, ήταν το πρότελευταίο μου, σε μια πορεία αγκαλιάς με το αλκοόλ για περίπου είκοσι χρόνια. Ήταν το τελευταίο, μεγάλο, μεθύσι μου. Δεν έβλεπα μπροστά μου. Στο 10λεπτο ακολουθούσα, σε ταχύτητα κατανάλωσης “νερού που καίει” βέβαια, τους ρυθμούς της αρμάδας του Κούπερ, ενώ μετά το ιστορικό κόρνερ του Κώστα Καζναφέρη και αφού η μπάλα πέρασε από την μισή ομάδα μέχρι να φτάσει στον Νίκο Λαζαρίδη και μέχρι την λήξη, έδινα τελικές. Ελάχιστα πράγματα θυμάμαι από εκεί και έπειτα. Γκολ η Αρειανάρα κι άλλο γκολ κι άλλο γκολ… “Άρη, είμαι γκολ”! Τα συνθήματά μας, βιώματα. Από θαύμα γλίτωσα κι εγώ και ίσως κάποιος άνθρωπος από έναν ασυνείδητο οδηγό. Βρέθηκα, κάπως, σπίτι. Ξύπνησα, επίσης, από θαύμα.
Περίπου δύο μήνες μετά, ήμουν σε έναν προσωπικό αγώνα. Καθαρότητας. Στην “3” και χοροπηδώντας, ουρλιάζοντας υποδεχόμουν με χιλιάδες κιτρινόμαυρους “συμπολεμιστές” το θηρίο με τα δις. Η Μάντσεστερ Σίτι των Αράβων ήταν εκεί. Εύκολα ανατρέχει κάποιος στο ρόστερ της, του τότε. Τέβεζ “ο σημαδεμένος” και Τζέκο μπροστά, κάποιοι ενδεικτικά. Μια συνέχεια των Φορλάν και Αγκουέρο και μια αποστολή σχεδόν αδύνατη, που έγινε ξανά πράξη. Μηδέν πίσω. Δεν επαναλήφθηκε το ένα μπροστά, αν και μπορούσε, αλλά το κατόρθωμα ήταν επικό. Και οι ελπίδες ζωντανές για “πάνω”. Εκεί, στο Μάντσεστερ, το φαβορί κέρδισε. Τα όσα έγιναν στην κιτρινόμαυρη απόβαση της κερκίδας είναι ιστορία. Άλλη μία, απ’ τις πολλές. Ένας φόρος τιμής σε μια ευρωπαϊκή σαιζόν βγαλμένη από παραμύθι. Λεπτομέρεια… Ο “καλός βασιλιάς” του παραμυθιού είχε φύγει. Κακό σημάδι, ένα απ’ τα πολλά, που προμήνυαν το μέλλον. Κάποιες φορές, το “μεθύσι” σε μπερδεύει. Θολώνει μάτια, νου και κρίση. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν οπαδό, φίλαθλο, που δεν μπορούσε, όπως κι εγώ, να κοιτάξει πίσω απ’ την κουρτίνα. Τελευταία, ξυπνάνε μνήμες. Χρέη παλιά, λέει. Το δικό μας χρέος, η συντριπτική μάζα του κόσμου του Άρη, το έχει (ξε)πληρώσει. Ειδικά από τότε, αλλά και με όσα ακολούθησαν. Δεν έχει ανάγκη να αποδείξει. Έχει λαχτάρα να ξαναβρεθεί κοντά σε αυτό που αγαπά. Στην φανέλα, στο σήμα, στην Αρειανάρα!
… και στο “χωριό”!
Τις μέρες αυτές, με αφορμή τους ευρωπαϊκούς τελικούς, τα πρόσωπα και τους… σκελετούς, λες και η ιστορία παίζει παιχνίδι. Την μία μέρα, πρωταγωνιστης ο Ντε Χέα. Μοιραίος, ξανά. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά, η Σίτυ του Μάντσεστερ. Με το σφύριγμα της λήξης, την κούπα που πήγε στο Λονδίνο, στάθηκα στην μορφή του Κουν Αγκουέρο. Μεσολάβησαν 10 χρόνια. Ομάδες και πρόσωπα, κατά σύμπτωση, σχεδόν ίδια. Στις ίδιες μέρες, πάνω κάτω, η Ατλέτικο σήκωσε το πρωτάθλημα στην Ισπανία. Χώρα επόμενος σταθμός του! Δις ευρώ τριγύρω, αλλά κάπου μέσα σε αυτά κάποιες Λιλ και Βιγιαρεάλ, απέναντι σε Παρί, σε Μάντσεστερ. Γιουνάιτεντ, αυτή την φορά. Κάτι ακόμα, με αφορμή την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Τσέλσι πλέον. Ήταν… μπαναρισμένη για 1,5 χρονική περίοδο. Έψαξε λύσεις, ανέδειξε παίκτες, “έχτισε” ομάδα, που λέμε. Άλλο ένα μάθημα συμπτώσεων, “των 7 ημερών”!
Αν αφήσεις στην άκρη τον χορό απίθανων ποσών, την λάμψη των τίτλων, τις καλές και κακές αναμνήσεις που φέρνουν τα πιο πάνω, υπάρχει κάτι διδακτικό για μένα, που προέκυψε μέσα σε λίγες μέρες. Μέσα σε μια εβδομάδα. Η μελέτη λειτουργίας της Λιλ και της Βιγιαρεάλ, ο συνδυασμός του τρόπου εξέλιξης και των δύο. Ένας σκάουτερ επικεφαλής ενός “team” που απέφερε μοναδικά οφέλη σε μία ομάδα που επένδυσε σε παίκτες που αυτός ανακάλυπτε. Εμπιστεύονταν τον ίδιο, τις επιλογές του, ρίσκαρε χρησιμοποιώντας τους, τους αναδείκνυε, πουλούσε, περνούσε στους επόμενους. Το κερασάκι στην γαλλική τούρτα ήταν, απλά, άλλη μια εύστοχη επιλογή. Έμπειρου αυτή την φορά. Τούρκου φορ.
Απ’ την άλλη, στη ομάδα με τα ίδια χρώματα. Ένα “χωριό”, όπως έγραψαν, της Ισπανίας. Κίτρινο, από πάνω ως κάτω! Μου έκανε εντύπωση η διαφήμιση στην φανέλα της, καθώς έπεσε εκεί το μάτι μου και μου θύμισε την μπασκετική Βαλένθια. Ψάχνοντας, ανακάλυψα πως το “κίτρινο υποβρύχιο” αναδύθηκε απ’ τα άγνωστα και σκοτεινά, βαθιά νερά της ιστορίας μόλις το 1997! Ομολογώ πως, ενώ εμφανίστηκε στο προσκήνιο σε καιρούς που παρακολουθούσα πολύ τα τεκταινόμενα, δεν το θυμόμουν καν. Η λάμψη που τυφλώνει απ’ το να ψάξεις στην ουσία. Σχεδόν αμέσως, πέρασε στα χέρια βαθύπλουτου επιχειρηματία. Σε πείσμα πολλών που περιμένουν κάποιους (με λεφτά) να τους σώσουν, καθότι σκλάβοι χωρίς να το ξέρουν, ο συγκεκριμένος έκανε τα εξής:
– Οργάνωσε τις ακαδημίες και τα μικρά τμήματα, παράλληλα με την δημιουργία της “πρώτης” ομάδας.
– Είπε το αδιανόητο, για τον μέσο οπαδικό νου αυτής της χώρας. Της δικής μας, εννοώ.
“Σκοπός είναι η δημιουργία αυτάρκης, ανεξάρτητης ομάδας, που δεν θα χρειάζεται κάποιον για να λειτουργεί και να προοδεύει”, είπε τότε.
Μια αλήθεια ζωής που δεν περιμένει να ακούσει ο εκπαιδευμένος στο ψέμα νους! Κάθε χρόνο, βήμα βήμα, μεγάλωνε, εξελισσόταν δηλαδή. Προφανώς, κέρδιζε και ο ίδιος. Πρέπει να είναι αφελής κάποιος για να πιστεύει πως υπάρχει ένας που επενδύει χωρίς να περιμένει κέρδος. Βέβαια, ο άγνωστος, πάμπλουτος, ήρωάς μας κέρδιζε χωρίς να βάζει χρήματα, πια. Δεν τα είχε ανάγκη η ομάδα που δημιούργησε, καθώς τα παρήγαγε η ίδια! Συγκλονιστικό, ε;; Κι όμως, συμβαίνει! Κάποια στιγμή, γύρω στο 2012, η Βιγιαρεάλ έπεσε κατηγορία. Χωρίς να αλλάξει στρατηγική, επανήλθε άμεσα. Δύο απ’ τους παίκτες που σήκωσαν το ευρωπαϊκό κύπελλο, κάποιες μέρες πριν, πανηγύριζαν την τότε άνοδο, ως (μέλη των μικρότερων τμημάτων και φυσικά) οπαδοί της. Ένας δρόμος, ένα παραμύθι και όχι παραμύθιασμα. Μια πορεία σε ένα δίδαγμα που έρχεται, εννιά χρόνια μετά σε μια βδομάδα συμπτώσεων, να δώσει κάποιες από’ τις απαντήσεις που, τουλάχιστον, εγώ ψάχνω και ονειρεύομαι.
Αντί επιλόγου
Η ψιλόλιγνη φιγούρα του Λοθάνο Οριόλ, πιθανότατα λιάζεται σε κάποια παραλία της Μαγιόρκα και πίνει μπύρες, περιμένοντας το απρόσμενο δώρο. Νομίζω πως, με αφορμή την απόφαση, θυμάται το γκολ του στην Καβάλα. Σίγουρα, θυμήθηκε και το διπλό στην Μαδρίτη, ορμώμενος απ’ το πρωτάθλημα της παρέας του Σουάρες. Ήταν εκεί και στα δύο. Ήμουν κι εγώ, στην πόλη που η μυρωδιά του “πούρου” ήταν αποπνικτική. Στην Μαδρίτη δεν πήγα. Κάπου, σε ένα χαμαιτυπείο, στέκι κάποιων παρανοϊκών, πανηγύριζα και ήμουν… γκολ! Απ’ τις 3 Δεκεμβρίου του 2010, έπαψα να θέλω να είμαι “γκολ” και προσπαθώ και τα καταφέρνω. Βήμα βήμα, με υπομονή!
Ένας ο στόχος…
Πάνω απ’ όλα ο Άρης!
Ακούγοντας, συμπτωματικά, ήχους από συγκρότημα με καταβολές από την πόλη της ομάδας των “Αργοναυτών”… https://m.youtube.com/watch?v=ysfJG2-C4SM
Σάββατο, 5 Ιουνίου 2021
Κίτρινο Βέλος
