Μία διαφορετική άποψη για τις δυνατότητες του ρόστερ του Άρη και το που μπορεί να φτιάξει -αφού ολοκληρωθούν οι απαραίτητες- κινήσεις.
Αρχικά για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις το παρόν άρθρο δεν προσπαθεί σε καμία περίπτωση να «ξεπλύνει» τα λάθη που είναι κοινός αποδεκτό ότι έγιναν κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού του Άρη και έχουν ήδη κοστίσει.
Στο σήμερα όμως εν μέσω φόβων για τους στόχους της ομάδας και ενδεχόμενη μη είσοδο της στα πλέι-οφ, υπάρχει και μία… αντιδημοφιλής άποψη. Αυτή λέει ότι οι παίκτες που υπάρχουν -για τους ρόλους που θα έχουν- δεν είναι τόσο κακοί.
Αυτό φαίνεται και από το ότι σε κανένα παιχνίδι από τα τελευταία πέντε ο Άρης δεν είχε χειρότερης ποιότητας ευκαιρίες από τον αντίπαλο του. Κοινώς στο εντός έδρας με την Αραράτ Αρμενίας, στα δύο ματς με τη Ντιναμό και στα παιχνίδια με ΟΦΗ-Λαμία ο Άρης είχε περισσότερα expected goals από τους αντιπάλους του.
Πιάνοντας το ρόστερ θέση-θέση, αυτή του τερματοφύλακα είναι «καλυμμένη» με τον εξαιρετικό Κουέστα, τη στιγμή που βέβαια ο Χουτεσιώτης αποτελεί ένα ερωτηματικό.
Άποψη μου είναι ότι στην άμυνα δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα, μιλώντας πάντα για τον στόχο της τέταρτης θέσης. Ο Φεράρι δείχνει ξεκάθαρα ως αναβάθμιση στα αριστερά και ο Ματαρίτα έχει δείξει θετικά πράγματα στο αμυντικό κομμάτι και τα στημένα.
Από τα δεξιά παραμένει ο τιμιότατος Οντουμπάτζιο και μαζί του βρίσκεται ο Μοντόγια που εφόσον είναι υγιής δύσκολα θα μας κάνει να αναπολούμε την εποχή που στην ομάδα βρισκόταν ο Εμπακατά.
Στα στόπερ η τριπλέτα Φαμπιάνο, Μπράμπετς, Βέλεθ είναι ξεκάθαρα η καλύτερη επί εποχής Καρυπίδης. Είναι επίσης δεδομένο ότι χρειάζεται ένας τέταρτος στόπερ, είτε αυτός λέγεται Μίτσελ είτε όχι. Οι τρεις πάντως θέσεις είναι καλυμμένες με τον καλύτερο τρόπο που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια.
Το «περίεργο» κομμάτι ξεκινάει από το κέντρο. Με ένα εξάρι να έρχεται και τον Πάρντο να βρίσκεται ήδη στη Θεσσαλονίκη ο Ζουλ με τον Ντζούρασεκ φαίνεται πως θα έχουν θέση αναπληρωματικού. Άσχημοι για τον συγκεκριμένο ρόλο σίγουρα δεν είναι, ακόμη και αν υπάρχουν ενστάσεις. Το θέμα είναι βέβαια ποιοι θα είναι μπροστά τους, αλλά θα πάμε και εκεί αργότερα.
Συνεχίζοντας με τους ήδη υπάρχοντες, οι Μανού, Νταρίντα, Ρουπ που λογικά θα έχουν ρόλο επιτελικού στο 4-2-3-1 επίσης βγάζουν μία σιγουριά. Ειδικά από τους δύο πρώτους… δεν ξέρεις ποιον να πρωτο-βάλεις και θα είναι ένα «challenge» για τον Μάντζιο να βρει ισορροπία.
Ακόμη στις θέσεις του φορ υπάρχουν οι Γκρέι και Μορόν. Εδώ υπάρχει ένα ερωτηματικό όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Ο Μορόν έχει δείξει θετικά στοιχεία αλλά κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για τη θέση του φορ στον Άρη.
Στα εξτρέμ υπάρχουν τα περισσότερα ερωτηματικά. Ο καλύτερος σου εξτρέμ -και παίκτης- πουλήθηκε και οι υπόλοιποι δεν πείθουν. Είναι απολύτως αντιληπτό να μην πιστεύει ο κόσμος κανέναν από τους υπάρχοντες, αλλά για κάποιον λόγο προσωπικά θεωρώ ακόμη ότι ο Κάρλσον έχει τα στοιχεία και θα «ανέβει».
Ένα ακόμη disclaimer επειδή πολύς κόσμος διαβάζει απλά τους… τίτλους. Το κείμενο δεν υποστηρίζει ούτε ότι ο Άρης έκανε καλά τη δουλειά του το καλοκαίρι, ούτε ότι το σημερινό ρόστερ είναι τέλειο, ούτε ότι με 3 κινήσεις πάμε για πρωτάθλημα.
Απλώς εκφράζεται η άποψη ότι οι παίκτες που υπάρχουν για τους ρόλους τους και τον στόχο της τετράδας δεν είναι… για τα σκυλιά.
Και τώρα στο πιο σημαντικό. Για να έχουν αξία οι παραπάνω γραμμές πρέπει να ολοκληρωθούν και οι 3+1 κινήσεις που χρειάζονται. Δηλαδή η κίνηση του Πάρντου -που μοιάζει καλή λύση για το κέντρο- και οι τρεις παίκτες ακόμη που χρειάζεται η ομάδα, ένας κόφτης και δύο εξτρέμ.
Με καλές επιλογές στις συγκεκριμένες θέσεις που θα πλαισιώσουν το ήδη υπάρχον υλικό ο Άρης μπορεί να διεκδικήσει τον φετινό του στόχο.
Ιδιαίτερα κρίσιμη είναι η επιλογή του εξτρέμ. Σε περίπτωση που βρεθεί «νέος Πάλμα» τότε… ο ουρανός θα είναι ξανά γαλανός. Σε αντίθετη περίπτωση ο Άρης θα χάσει σημαντικά σε δύναμη πυρός.
Καταληκτικά οι παίκτες που υπάρχουν δεν είναι τόσο κακοί. Αυτό που έχει σημασία πλέον είναι να γίνουν σωστές επιλογές στις νευραλγικές θέσεις που ο Άρης οφείλει να κάνει κινήσεις.
