Και ξαφνικά, αγαπάς αλλιώς. Από μακριά. Από απόσταση. Μα, η αγάπη, η σχέση θέλει τριβή, θέλει επαφή, ζητάει το κοντά, το μαζί. Τραγούδι, αγκαλιά, ένταση. Τι είναι η αγάπη χωρίς αυτά; Ξέρω, άλλα λένε “οι ειδικοί”, σ’ αυτή την εποχή ζω και ζεις, στα χρόνια των ειδικών (sic!). Εγώ, όμως, ειδικός της αγάπης είμαι και γι’ αυτήν σου μιλάω. Ελευθερία είναι η αγάπη και δεν έχει εμπόδια, αποστάσεις και… συρματοπλέγματα.
Πρέπει να υπομείνεις, λοιπόν. Να περιμένεις και να περιμένω, για μια τζούρα… χόρτο. Θυμάσαι; “Άρη, ολέο, το χόρτο είναι ωραίο”! Το χόρτο που κυλάει η μπάλα, μπούφο που διαβάζεις και ψάχνεις λεκέ να λερώσεις τον οπαδό. Τα λέγαμε, από χρόνια. Ο οπαδός, αυτός που αγαπάει, που υπερβάλλει, που ζει την αγάπη στην πιο αγνή και αρρωστημένη συνύπαρξής της ταυτόχρονα, αυτός που την τραγουδάει, αλλά την επόμενη στιγμή την βρίζει, που παθιάζεται στις πιο ακραίες της μορφές, που κυλιέται σαν την “στρογγυλή θεά” και λασπώνεται μαζί της, με την μπάλα, με την φανέλα. Αυτός ήταν το πρώτο “πεδίο εφαρμογής στέρησης”. Έπεσε σε παγίδες, ναι. Ποιος ερωτευμένος, ακραία, δεν το κάνει; Εσύ, όμως, τότε τον έδειχνες με το δάχτυλο και τον έλεγες “κωλόπαιδο” και πως τάχαμου αυτός εμποδίζει την “οικογένεια” να πηγαίνει στο γήπεδο, “όπως παλιά” (έτσι σου λέγανε, αλλά ποτέ δεν ήταν έτσι). Ο οπαδός ξέρει τι πα να πει “οικογένεια”, δεσμοί. Μην κολλάς, διώξε το στερεότυπο αυτού που σου έχουν φυτέψει οι… ειδικοί για οπαδό ως τον μπάχαλο, το πρεζάκι, αυτόν που ψάχνει να βγάλει μαχαίρι, να χτυπήσει χωρίς λόγο. Οπα…δήθεν και οπαδός. Μάθε να τα ξεχωρίζεις. Εκτός αν δυσκολεύεσαι να δεις την διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που χτυπάει την γυναίκα, την σύντροφό του, τον βίαιο και σ’ αυτόν που την διεκδικεί, την κυνηγάει, θέλει απλά να την βλέπει και τότε, αυτή είναι η “πληρωμή” του, αυτή είναι η μέγιστη οπαδική αγάπη. Απλά “να σε δω”, γιατί “Αν δε σε δω, εγώ θα τρελαθώ”!
Πώς “βλέπεις” κάτι, όμως. Αρκούν τα μάτια; Αυτά κοιτάζουν, ναι, αλλά τι είναι αυτό που βλέπει;Ιδού ένα παράδειγμα, απ’ τα πολλά: Όταν ένας τυφλός άντρας κλαίει – el sombrero. Ξέρεις κάτι; Είμαι της γενιάς του “ραδιοφωνάκι κάθε Κυριακή μεσημέρι” κι εκεί, με τον τρόπο αυτό, τον “τυφλό” έμαθα να μεταφέρομαι, νοητά, όπου άκουγα πως είχαμε αγώνα. Τυφλή (λένε πως είναι η δικαιοσύνη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) είναι η αγάπη, κουφή, δεν βλέπει, δεν ακούει.
“Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει” (Προς Κορινθίους Α’ Επιστολής, του Αποστόλου Παύλου)
Αυτό έγραφε σε ένα χαρτί, στον τοίχο του δωματίου μας, κάποτε, ο αδερφός μου. Ο οπαδός είναι πιστός, λοιπόν και σέβεται την κάθε πίστη, του οποιουδήποτε, σε οτιδήποτε.Δύναμη ψυχής ζητάει η Πίστη, η ανώτερη δύναμη όπως την έχει ο καθένας ορισμένη μέσα του, “ο Θεός του καθένα”.
Δεν έχει νόημα να αναλύσω το πώς ζητάω ή πιστεύω ή θέλω ή περιμένω να κυλήσει το παιχνίδι. Το σημερινό, στο μπάσκετ, σε ένα παρκέ μιας αθηναϊκής γειτονιάς όπου κάνει σεφτέ η “ομάδα του αιώνα”, ο “Αυτοκράτορας” της καρδιάς μας, που δείχνει να πετάει βαρίδια ημίτρελων και ζητάει απλά να (μας) ξαναμάθει πώς είναι να κοιτάς μπροστά.Ούτε το παιχνίδι στο Χαριλάου, στο “Κλεάνθης” Κυριακή απόγευμα γύρω στις 4, ζητάει “ειδικούς” να αναλύσουν συστήματα, “τεσσεροτριατρία” ή “τεσσεροδυοτριαένα”. Αυτά είναι για άλλους, που κοιτάζουν με τα μάτια. Εδώ, δεν κοιτάζουμε. Βλέπουμε. Υπάρχει διαφορά. Το δεύτερο θέλει ψυχή και αγάπη!
Στο τραγούδι της μέρας… Mary J. Blige, U2 – One (Official Music Video) – YouTube
ΥΓ Νίκες παντού, πάμε Αρειανάρα μου!
ΥΓ 2 Ανοιχτά γήπεδα για όλο τον κόσμο.
