Τι ομάδα είσαι;
Όταν έπινα καφέ με τον κύριο Κώστα, πάνω κάτω θα ήταν 90 ετών τότε, πριν από 15 χρόνια, σε ένα καφενείο στην Φιλίππου στο κέντρο της πόλης. Λάτρευα να τον βάζω να μου διηγείται ιστορίες παλιές, ξεχασμένες, αραχνιασμένες σε ένα ντουλάπι του χρόνου. Το πρωτάθλημα του 1932!
Δύσκολα μπαίνει κάποιος στην χρονοκάψουλα, ακόμα δυσκολότερα “ζει” στις τότε συνθήκες και πραγματικότητες.
“Τρεις χιλιάδες άνθρωποι στο καράβι…”, μου έλεγε, “… Θεσσαλονίκη – Πειραιάς και από κει γήπεδο και πόσοι ακόμα με τρένο;”.
Μου περιέγραφε την κάθοδο για το ματς – κλειδί, απέναντι στην Α.Ε.Κ., που διεξήχθη στην έδρα του Παναθηναϊκού, ένα μακρινό για εμένα 0-3 που αποτέλεσε την σφραγίδα στο Πρωτάθλημα του Άρη, πάνω από 70 χρόνια πίσω όταν μου εξιστορούσε κάθε λεπτομέρεια του ταξιδιού, του αγώνα, των πανηγυριών, του γυρισμού. Ένα πολύ κοντινό για εκείνον, σαν να το ζούσε τώρα!
Πάντα, σε κάθε του διήγηση απ’ τα βιβλία της μνήμης, έκλεινε με την ίδια ερώτηση.
“Ξέρεις τι ομάδα υποστηρίζεις; Ξέρεις τι ομάδα είσαι;” κι εγώ, που τάχαμου ήξερα, γιατί ακολουθούσα τον Άρη για 20 και πλέον χρόνια τότε, του έλεγα “Ναι, ξέρω”, αλλά κατά βάθος, στην ουσία, δεν ήξερα…
Να μην τα παρατάς. Ποτέ!
“Οτιδήποτε συνέβη…”, συνέχιζε την διήγησή του ο καλός παππούλης, “… και έδωσε στον Άρη τιμή και δόξες, είτε αυτό ήταν τα χρόνια της Αυτοκρατορίας, είτε το όμορφο ποδόσφαιρο που βλέπεις τώρα, εκεί έχει τις ρίζες του, παιδί μου. Στην πίστη αυτών των ανθρώπων, των συνταξιδιωτών”!
Σκεφτόμουν, μετά όταν έφευγα, αλλά και τώρα πολλές φορές, το πείσμα, την οξυδέρκεια, την επιμονή του Ανέστη Πεταλίδη, του “μαθητή” του, του “ξανθού”, αργότερα. Μορφές που κληρονόμησαν από εκείνους, τους παλιότερους, που είχαν αφήσει στον Κλεάνθη την εντολή. “Να μάχεσαι, να μην τα παρατάς. Ποτέ!”.
Στην διαδρομή των 108 χρόνων υπήρξα και είμαι εκεί, παρόντας. Όπως αρκετοί, είδα σε κάποιο όνειρό μου να σκοράρω στο Χαριλάου, αλλά ξυπνούσα στο τσιμέντο. “Έκαστος εφ’ ω ετάχθη”! Η φωνή ήταν η αποστολή μου, το σύνθημα, το “λαρύγγι” που λέμε, το πανηγύρι, το δάκρυ και το κλάμα χαράς και πιο μετά αυτό της στενοχώριας, της πίκρας, το ανάθεμα, όμως η εντολή ριζωμένη στο DNA, να γυρίζει μέσα στο αίμα, κιτρινόμαυρο κι αυτό. “Μην τα παρατάς, αγωνίσου”, “Never give up”, που έγραψαν οι νεότερες γενιές.
Μόνο Άρης. Πάνω απ’ όλα…
Μπορώ να γράφω επί ώρες, επί μέρες, επί βδομάδες. Λεπτομέρειες αγώνων, παντού. Συναισθήματα σε κερκίδες. Βροχερές, χιονισμένες, ζεστές. Ταξίδια που έλεγες “Πιες εσύ, να πιω κι εγώ και άσε λίγο για τον αδερφό”, γιατί έπρεπε να μοιραστεί ένα μπουκαλάκι νερό. Γιατί έπρεπε να φτάσουμε, να δούμε την φανέλα στο χορτάρι ή στο παρκέ. Να ξεδιψάσουμε με Άρη! Αν δεν ακολούθησες, αν δεν ταξίδεψες, δεν το ένιωσες…
Δεν είναι “θρησκεία” η ομάδα ή ο Σύλλογος για μένα. Κόντρα σε συνθήματα, σε θεότητες, σε λατρείες. Είναι κάτι δικό μου, πάθος μου, βαθύ συναίσθημα, φίλος μου, διπλανός. Είναι πρόσωπο, κάποιες φορές. Ένας αγαπημένος φίλος, με τα πάθη, τα σωστά και τα λάθη του. Κάτι που αγαπάω, όχι περισσότερο στην ζωή μου, αλλά που του αφιέρωσα χρόνο και κόπο και ενέργεια και χρήμα, λίγη σημασία έχει αυτό και που ανέπτυξα σχέσεις και φιλίες ζωής μέσω αυτού. Πάντρεψα, βάφτισα και αφορμή ήταν ο Άρης. Παντρεύτηκα και βαφτίστηκα κι εγώ σε ένα κιτρινόμαυρο νερό κι ας ήταν θολό κάποιες εποχές που, βαδίζοντας την πέμπτη δεκαετία ζωής, ξέρω πως μου αφήνει μια γλυκιά ανάμνηση, κάθε 25η Μαρτίου.
Σαν παλιό κρασί, νιώθω την γεύση απ’ τα λόγια του Βαγγέλη Συρόπουλου, του θρυλικού “τάπα”, στην ιστορική εκπομπή του Συνδέσμου. “Μόνο Άρης, πάνω απ’ όλα ο Άρης”! Γιόρταζε και αυτός τέτοια μέρα. Ημέρα τριπλής σημασίας, χαράς και μνήμης για πολλούς από εμάς. Ένας “φάρος”, κιτρινόμαυρος, να φωτίζει την πορεία ενός καραβιού που δεν σταμάτησε τα ταξιδεύει, όπως θα του λέει ο κυρ Κώστας, εκεί που βρίσκονται τώρα. Μαζί τους, στα σκαλάκια του κιτρινόμαυρου παραδείσου, κάθονται πολλοί φίλοι, συνοπαδοί. Κάθεται ο Τόσκο, δίπλα στέκεται κι ένα παιδί, δεκαεννιά χρονών είναι ο Άλκης… “Τι ομάδα είσαι;”, τον ρώτησαν. Η απάντησή του ήρθε μέσα απ’ όλα όσα εκφράζει η περήφανη φωνή ενός ανθρώπου και οπαδού.
“Άρης”!!
Γιατί, είπε κάποιος κάποτε πως, “Επανάσταση είναι να μην αφήνεις τις αρχές και τις αξίες σου, οτιδήποτε κι αν ακολουθήσεις, οπουδήποτε κι αν βρεθείς”!
Χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν.
Χρόνια πολλά, αγάπη μου γλυκιά!
ΥΓ Λευτεριά στην Σαλονίκη!
Τρία χρόνια πριν, παντοτινά επίκαιρο.
Ακούγοντας… https://m.youtube.com/watch?v=aeKdih6ev4g
Παρασκευή, 25 Μαρτίου 2022
Κίτρινο Βέλος
