Δηλώνω θετικός στον κιτρινοϊό, “από παιδί μικρό” και προτίθεμαι να συνεχίσω στην διασπορά του! Τα καρναβάλια, μια γιορτή που ποτέ δεν με συνεπαίρνει, πέφτουν κατά τον Φλεβάρη, συνήθως, άρα αργούν ακόμα και εγώ ασφυκτιούσα και το ίδιο κάνω και τώρα κάτω από προσωπεία, ειδικά κατόπιν ή προ εορτής. Ζώντας στην εποχή που οι μάσκες φοριούνται, ενώ έχουν πέσει προ πολλού, γελάω πικρά με την αντίθεση. “Ένας είναι ο εχθρός…”, που φώναζαν και στις πορείες, παραδοσιακά, αλλά συμπληρώνεται με την φράση, πλέον “… ο αόρατος ιός”!
Πολλούς “ιούς” κληθήκαμε να πολεμήσουμε, εδώ και χρόνια, δεκαετίες, στα μέρη μας, σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, ερασιτέχνη κλπ Ίσως, οι πιο ύπουλοι και επικίνδυνοι να ήταν οι ενδογενείς, που θα έλεγε και ένας ειδικός. Στην εποχή των ειδικών, δηλώνω ανειδίκευτος. Με πρωτόγονες μεθόδους, βότανα, μαντζούνια και άλλα γιατροσόφια κρατηθήκαμε στην ζωή στον Άρη και δημιουργήσαμε αντισώματα. Δίπλα του, κοντά του. Αυτά μας σήκωσαν, μας σταθεροποίησαν και μας έκαναν να διεκδικούμε τμήμα αυτών που μας αναλογεί και που η (πουτάνα, που έλεγε και σε ένα παλιό βιντεάκι, η τύχη και η) μοίρα μας στέρησε. Δείχνει να φεύγει η μοιρολατρία από μεγάλο κομμάτι του κόσμου, του περίγυρου και ιδιαίτερα απ’ το εσωτερικό αυτού που λέγεται ομάδα. Έτσι πρέπει. Ό,τι κληθώ να διεκδικήσω θα το κάνω με πλάνο, με σχέδιο, με “πέτρες και καδρόνια” νοοτροπία, αλλά στο επίπεδο της μάχης, των τεσσάρων γραμμών. Με πείσμα, δηλαδή και νοοτροπία μαχητή.
Είναι και οι άλλοι “ιοί”. Δεν μιλάω για αυτούς που έρχονταν και χόρευαν χαράματα, φυσικά, έξω απ’ το γήπεδό μου, όταν ήμουν πεσμένος, για να με λοιδωρήσουν. Αυτούς ποτέ δεν τους “είδα”, ασήμαντοι, μικροί, ελάχιστοι για το κιτρινόμαυρο ανοσοποιητικό μου. Οι επικίνδυνες ασθένειες κρύβονται σε λέξεις όπως “επανάπαυση”, “σιγουριά”, “έπαρση”, “στασιμότητα”. Ένα παραπάνω όταν νιώθεις πως τα μαύρα σύννεφα του πριν ντύνονται με κίτρινα του τώρα και πατάς σταθερά, με το βλέμμα πάνω, στον ουρανό. “Ταβάνι του Άρη ο ουρανός”, είπε κάποτε ο Ιερεμίας (!) ο Μάσεϊ, σαν άλλος προφήτης. Οι “ξένοι προφήτες”, που έζησαν ανάμεσά μας και που οφείλουμε να ακούμε και να “διαβάζουμε”.
“Και θα στήσω σημαίες στις κορφές μου, για να φαίνονται οι αντοχές μου”, λέει κάπου, σε έναν στίχο. Σε κάθε κορφή που, με κόπο όπως με δίδαξε η ζωή, θα φτάνω, θα στήνω σημαία, να ανεμίζει, να φαίνεται. Να την βλέπω πρώτα εγώ, να οπλίζομαι με δύναμη και κουράγιο για το επόμενο βήμα, για πιο ψηλά, “δυνατά, πιο Δυνατά, πιο ΔΥΝΑΤΑ”! Η ξεχασμένη, στα “αίματα” της ομάδας, κουλτούρα του πρωταθλητισμού, αυτή που ενοχλεί.
Δηλώνω θετικός στον κιτρινοϊό! Είμαι άλλο ένα απ’ τα πολλά, τα κιτρινόμαυρα κρούσματα της πόλης μου, της χώρας, του πλανήτη ολόκληρου. Δεν έχω σκοπό να γίνω καλά. Ζω στην “αρρώστια μου την μεγάλη”, ανήκω στις σπάνιες ιατρικές περιπτώσεις που με κάνει καλά η ίδια μου η πάθηση! Ένα πράγμα θέλω, τώρα που ο Άρης που στήριξα, που εμπιστεύτηκα, σηκώνεται. Να μην τα παρατάει ποτέ, ούτε μισό δευτερόλεπτο. “Never give up… Don’t give up the fight”! Μέχρι να γυρίσω κοντά του, σκαρώνω παραλλαγές συνθημάτων. Να, τώρα, στην ελληνική παραλλαγή του Vamos Campeon έκανα μια παρέμβαση:“Έχω στην καρδιά μου κιτρινοϊό… ωωωω… Άρη σ’ αγαπώ”!ΥΓ Πολύ επικίνδυνο κάθε ματς. Μπάσκετ και μπάλα, μέσα στο ΣουΚού που έρχεται, παίζουν σε Παλέ και Χαριλάου, για να πάρουμε μπρος, για να συνεχίσουμε την μοναχική πορεία, αντίστοιχα. Καμιά ομάδα δεν υποτιμάμε, καμιά δεν φοβόμαστε. ΑντΑρειανάρα!
Τα πιο πάνω, συνοδεύονται απ’ τους ήχους του… Μισή πίστη – Σωκράτης Μάλαμας – YouTube
Δευτέρα, 26 Οκτωβρίου 2020Χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη μου! Κίτρινο Βέλος
