Οι μεγάλες αγάπες σημαδεύουν την ζωή σου. Δεν μπορεί να είναι πολλές. Νόμος. Δεν μιλάμε για έρωτες, για το έντονο συναίσθημα της στιγμής, ή μιας περιόδου, αλλά για σχέση, που προϋποθέτει τριβή, μέσω της οποίας βαθαίνει το συναίσθημα.
Έρχεται ένα… βέλος, κάποια στιγμή, υπό κάποιες ακανόνιστες συνθήκες, σε “τρυπάει” και δίνεσαι. Οι μεγάλες αγάπες έχουν διάρκεια και όταν περνάνε τα χρόνια, όπου κι αν βρίσκονται, κοντά ή μακριά, μαζί ή χώρια, έχουν πράγματα, στιγμές, βιώματα να διηγούνται. Εκείνη την μακρινή Κυριακή του 2010, στις 17 Γενάρη, αφήναμε την ζεστασιά της ορεινής καλύβας μας σε ένα βουνό της Πίνδου, με χιόνι πολύ τριγύρω, βάζαμε τα κιτρινόμαυρα σκουφιά, τυλίγαμε κασκόλ στα ίδια χρώματα στον λαιμό και πηγαίναμε στα κοντινά Γιάννενα. Φτάσαμε κατά τις 12, το ματς 5 παρά κάτι το απόγευμα. Κάτσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι, μετά από μια ρομαντζάδα στην λίμνη. Είμεθα και ήμασταν αισθηματίες, κύριε. Οπαδοί γαρ!
Ήταν ταξιδιάρα η αγάπη, (η) τότε, ονόματα δεν λέμε, κουτσομπόληδες δεν είμαστε. Έβαζα πινελιές Άρη σε εξωτερικούς προορισμούς, όπως Μόναχο ή Τρεβίζο, με ακολουθούσε και σε κάποια εντός της επικράτειας, την έντυνα κι αυτή στα κιτρινόμαυρα. Συνδυασμός. Καψούρα μου, μεγάλη! Μετά τον καφέ, άρχισαν να έρχονται τα πρώτα πούλμαν συνδέσμων επαρχίας, κιτρίνιζε η πόλη και η λίμνη, τραγούδια, φάτσες που είχες να δεις καιρό, πειράγματα και λοιπά. Ανάμεσά μας Γιαννιώτες, με τα δικά τους χρώματα, τσίπουρα, “εβίβες”, συνύπαρξη οπαδών. Η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου. Ίσως η πιο φιλόξενη και όμορφη πόλη και εκδρομή που έκανα, άσχετα αν σήκωσαν σημαία τα κανάλια εκείνο το βράδυ ένα επεισόδιο με έναν μυστήριο που πήγε να ψειρίσει ένα πανί μας και πήρε “απάντηση”. Οι ίδιοι οι οπαδοί του Π.Α.Σ. του έδωσαν τα “ρέστα”, εξάλλου, πριν τον πετάξουν εκτός γηπέδου. Με την λήξη του ματς, χιλιάδες κόσμος και των δύο ομάδων, βγήκαμε παρέες, ανάμεικτες και φεύγαμε απ’ το γήπεδο, όμορφα κι απλά. Πήγαμε χωρίς εισιτήριο. Κατά το μεσημέρι, μπήκαμε σε έναν Σύνδεσμό τους κανονικά με τις κασκολάρες μας, δώσαμε τα χέρια και μας έδωσαν εισιτήρια, που είχαν φροντίσει να έχουν κρατημένα, σε τιμές φιλοξενούμενων. Πέρασαν χρόνια από τότε και έγιναν κάμποσα, με πρωταγωνιστή τον μεγαλομέτοχό τους και θαμώνα ξενοδοχείου της πόλης, όμως έχουν τον απεριόριστο σεβασμό μου. Οπαδικός πολιτισμός και σεβασμός. Δεν ξεχνώ!
Οι ρόδες στις ράγες!
Στο γήπεδο, στο χόρτο, ο Άρης του Έκτορα είχε μπει ήδη στην νοοτροπία να παίρνει αυτό που θέλει, έτσι ή αλλιώς, εμφατικά ή με υπομονή και σχέδιο. Ο φοβερός και αδικημένος, απ’ τον εαυτό του, χαφ Μεχντί Ναφτί (δίπλα στον οποίο ο Σάκης Πρίττας έφτασε να παίξει Εθνική Ελλάδος και να πάει στο Μουντιάλ… κλείνει η παρένθεση) έριξε ένα “τούβλο” εκτός περιοχής, σε μια φάση που ξεκίνησε ο ίδιος απ’ το κέντρο και οι ΚαλβοΚόκε κέντησαν κατάλληλα. Το έκανε ακριβώς μπροστά μας και γίναμε ένα κουβάρι. Αγάπες μπερδεμένες! Επανέλαβε αυτό που έκανε στο ματς του πρώτου γύρου, κατά σύμπτωση. Είναι και συμπτώσεις το ποδόσφαιρο. Και οι σχέσεις. Και οι καψούρες. Και οι αγάπες! “Μ’ έχεις κάνει τρελό”, είπα δίπλα μου δίνοντας ένα φιλί. “… και δεν βάζω μυαλό”, συνέχισα τραγουδώντας το σύνθημα που έλεγαν τα δυο πέταλα που είχαμε “καταλάβει”. Καψούρικη και η συνέχεια. “Σ’ αγαπώ και θα στο λέω…”, από απέναντι, “… Αργιολέ ολέολέο”, από δω! Ωραίες στιγμές, που λείπουν πολύ.
Με την λήξη του ματς εκείνου, 17η αγωνιστική όπως είπα, φτάσαμε 31 βαθμούς με 3 απ’ τους 4 του γνωστού και πολυδιαφημισμένου “μπιγκ” από πάνω, στους 47, 40 και 37 και την άλλη 5 πίσω. Το πρωτάθλημα είχε ακόμα 13 ματς ως τα play off. Στην τελική κατάταξη 70, 64, 62, 53 κι εμείς στους 46. Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του για την νοοτροπία, την συγκομιδή, την προσπάθεια, που έμενε… μισή. Τα μεθύσια και οι θρίαμβοι της μιας βραδιάς, που θόλωναν το μυαλό.
Παίζουμε Δευτέρα απόγευμα, στους “Ζωσιμάδες”, πάλι. Τώρα 5 και κάτι. Άλλες συνθήκες, άλλες εποχές, άδειες κερκίδες. Δυστυχώς. Παρακάτω. Η ομάδα του Άρη, που λάθεψε, εγκλημάτισε ίσως, πλήρωσε, έκανε και κάνει αυτοκριτική, ταλαιπωρήθηκε, κυνηγήθηκε και ακόμα και τώρα ψάχνουν ευκαιρία για κάτι τέτοιο καθώς “χαλάει την πιάτσα”, λοιδορήθηκε και φυσικά κι εμείς μαζί, γύρισε όπως της αρμόζει και είναι στην δεύτερη θέση. Διαφορά 6 πόντων απ’ την πρώτη, 4 και 5 απ’ τους από κάτω, αντίστοιχα, σε 14 ματς. Κανονική διάρκεια 26 αγώνων, πλέον. Εκείνη την σαιζόν δεχτήκαμε 28 γκολ σε 30 ματς και αν παίξουμε 16 ματς ως το τέλος όπως τότε, δύσκολα θα βρω κάποιον να πει με σιγουριά πως θα δεχτούμε 19 ακόμα φέτος. “Εν αρχή (της φιλοσοφίας) είναι η άμυνα”, δηλαδή. Μια άμυνα που, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, ξεκινάει απ’ το φορ και καταλήγει στο τέρμα. Μια άμυνα που, στο ματς που πέρασε, φρόντισε να απενεργοποιήσει την επίθεση μιας ομάδας που παράγει φάσεις πολλές. Ένας απ’ τους πρωταγωνιστές της ήταν ο, επιθετικά, ντεφορμέ Ματέο Γκαρσία, με το συνεχές πρέσινγκ σε παίχτη κλειδί. Δείγμα “μελέτης” κάθε προσεχή αντιπάλου. Χαίρομαι γι’ αυτό και πιστεύω πως θα συνεχιστεί. Δηλώνει δουλειά και σοβαρότητα, από αυτές που χρειάζεται για να προοδεύει κάθε σχέση. Ευχή, όλων μας, να επανέλθει και η σχέση, η επαφή του “10ριού” και με τα αντίπαλα δίχτυα. Να ξεσκουριάσει, που λέμε! Ίσως, έτσι, δημιουργηθούν μεγαλύτεροι πονοκέφαλοι και (συ)σκέψεις στους άλλους, που ψάχνουν και ψάχνονται, “ανησυχούν και ρωτάνε” για την σκουριά που φεύγει από ένα “τρένο” που συνήθιζε να βλέπει… “τα άλλα τρένα να περνούν”, αλλά “ξαναβάζει τις ρόδες του στις ράγες”!
ΥΓ Είχαμε μοντάρει, τότε, συνύπαρξη με έναν φίλο και τον τότε δικό του έρωτα στην πόλη και στις κερκίδες. Βρεθήκαμε, πανηγυρίσαμε όλοι μαζί, τραγουδήσαμε. Θέλει τραγούδι το δυνατό συναίσθημα! Έναν δυνατό, παιδικό φίλο, πριν κουμπαριάσουμε μετέπειτα, όταν “οι παλιές αγάπες” πήραν δρόμους άλλους, αλλά σε μας έμεινε και παραμένει, συνδετικός κρίκος, η “καψούρα η μεγάλη”! Θα διαβάσει, θα θυμηθεί και θα χαμογελάσει!
“Το διπλό, το διπλό, για να τρελαθώ…”
Ακούγοντας… To Treno – YouTube
Θεσσαλονίκη, 10 Γενάρη 2021
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
