Κανονικά, θα έβαζα τον τίτλο: “Μπόλεκ και Λόλεκ, δυο ήρωες των παιδικών μου χρόνων. Μια παλιά εποχή. Ο πιο κοντός και χαζούλης Λόλεκ και ο ψηλός και νευρικός Μπόλεκ.
(https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BA_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9B%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BA)
Εύκολα θα έκανα τους παραλληλισμούς, τις συγκρίσεις, από Πολωνούς θα τους βάφτιζα Αιγύπτιους, Ουρουγουανούς ή οτιδήποτε άλλο, μετά θα έβαζα δική μου “σάλτσα” στην σειρά με τα καρτούν, τον γραφικό ήρωα “μπαρμπα-Μίμη”, μια υποχθόνια, φθονερή φιγούρα, που όταν ήταν νέος του άρεσαν τα πράσινα, αλλά αργότερα το έριξε στο Καλαματιανό και πήγε σε άλλη πόλη, εκτελώντας συγκεκριμένη αποστολή. Όπως και να έχει, θα έχανα τον στόχο, θα λέρωνα τις παιδικές μνήμες, θα μείωνα αυτό που αγαπώ. Τον Άρη. Είναι πολλές οι γραφικές φιγούρες και άνετα γράφεται μυθιστόρημα. Μπορεί να το κάνει ο συγγραφέας του μέλλοντος. Ποτέ μην λες ποτέ…
Αφού έγινε υπερανάλυση των (λίγων) σωστών και (πολλών) λαθών του ματς που πέρασε, από ειδικούς και μη, βάζω τελευταία πινελιά, ως το παρακάτω. Η ιστορία δεν γράφεται με τα “αν” για να πούμε πως θα ήταν τα πράγματα αν δεν άφηνε την μπάλα, αφελώς ο Χ αμυντικός ή αν έβαζε το γκολ ο Ψ επιθετικός στα χασομέρια. Εξάλλου, στόχος δεν είναι να μειώσουμε την νοημοσύνη κανενός (συν)οπαδού, καθώς “φάγαμε” φάσεις που θα μπορούσαν να μην μας δίνουν καν το δικαίωμα να λέμε: “Ρε την ταναπού την μπάλα”! Αν ζητούσαμε το ζουμί του αγώνα, ίσως θα έπρεπε να ανατρέξουμε σε δήλωση έπος του “μουστάκια”, “αλενατόρε” όταν σε ένα εκτός έδρας Χ που φέραμε κάποτε, του είπε δημοσιογράφος πως “είχαμε, όμως, την κατοχή”. Η απάντηση ήταν μυθική: “Κατοχή είχαν και οι Γερμανοί το 40”!!! Δεν αρκεί, λοιπόν, μόνο η κατοχή της μπάλας, ούτε όμως αυτό σημαίνει πως πρέπει να μην την διεκδικούμε. Έχοντάς την, κινδυνεύεις λιγότερο. Το ζητούμενο, να γίνεσαι επιθετικότερος, πιο επικίνδυνος. Ειδικά με τους καλούς. Με την δουλειά και τις προπονητικές ικανότητες (ή… “ιδέες”, όπως γράφουν οι σύγχρονες πένες!) αλλάζει/διορθώνεται/επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο.
Την Κυριακή που έρχεται, γύρω στις 17:15 το απόγευμα, “πάμε για να πατήσουμε την Τριπολιτσά”, που έλεγε και το παραδοσιακό, κλασικό άσμα. Όχι στα λόγια. Στην πράξη. Και η πράξη θα είναι δύσκολη. Για 3 λόγους:
1. Ουσιαστικά, έμεινε χωρίς στόχο ο Αστέρας. Επικίνδυνο, για καλή ομάδα που δείχνει να παίζει (και) για την χαρά του παιχνιδιού και για παίχτες που θέλουν να βγουν κι άλλο στην “βιτρίνα” του ποδοσφαίρου.
2. Πανέξυπνος και ικανός προπονητής. Μπορεί να προσαρμοστεί, να αλλάξει πράγματα κατά την διάρκεια του ματς.
3. Η δικιά μας, πνευματική και αγωνιστική, συμπεριφορά. Δεν αρκεί η συγκέντρωση. Χρειάζεται, πλέον, η σημασία και στην λεπτομέρεια. Του ενός διωξίματος. Του ενός σουτ. Της μίας, έξυπνης και όχι αφελούς, καθυστέρησης.
Κυριακή των Βαΐων. Το “Ωσαννά” και “Ευλογημένος ο ερχόμενος”, κατά τις Γραφές. Μέχρι το “Σταύρωσον αυτόν”. Κυριακή – Τετάρτη, δηλαδή, όπως πολλοί συνΑρειανοί, που φαίνονται καμιά φορά να ζητούν απεγνωσμένα σωτήρα να αποθεώσουν ή θύμα να μπινελικιάσουν στα social media. Μια σύγχρονη μορφή σταυρώματος. Η ομάδα; Να συνεχίσει τον δρόμο της. Τους παλιούς “Γολγοθάδες” τους περάσαμε παρέα, μαζί, δίπλα. Τις νίκες σου τις φέρναμε… εμείς, κάποτε. Το λέει και το σύνθημα. Τώρα, εσύ (θα) τις φέρνεις. Ανταπόδοση!
Οι πολλοί, είμαστε εδώ, δίπλα σου. Ούτε ο θάνατος είν’ αρκετός. Οι λίγοι, (μακάρι να έρθει η ώρα που) θα πιστέψουν κι αυτοί!
ΥΓ Κάθε παίχτη που βρίζεις, εγώ θα στηρίζω. Γιατί η φανέλα και το σήμα, η έννοιες ομάδα και οικογένεια, ο Άρης είναι πάνω από μας. Φάρος τα λόγια του “τάπα”.
Σάββατο του Λαζάρου, 24 Απριλίου 2021
Κίτρινο Βέλος
