Οκτώβριος, πλέον και ο καιρός ζεσταίνει και κρυώνει, εναλλάξ. Προθέρμανση φθινόπωρου, με πινελιές καλοκαιριού. Ανάλογα και τα συναισθήματα με την εναλλαγή αποτελεσμάτων, τις καλές και κακές μέρες, τις “μια κρύο και μια ζέστη” συναισθηματικές διακυμάνσεις μας, λόγω Άρη!
Το περασμένο Σάββατο, έκλεισε ο κύκλος των πρώτων 5 αγώνων, σε σύνολο 26 κανονικής περιόδου, δηλαδή του ενός πέμπτου του πρωταθλήματος. Κρίνεται ικανοποιητικός ο αριθμός παιχνιδιών για να βγουν τα πρώτα συμπεράσματα σε ό,τι αφορά το τι παρουσιάζεται στο χορτάρι, την εξέλιξη ή μη του συνόλου, της ομάδας, αλλά και των παιχτών και σε ποιους τομείς και έτσι, κάπως, μπορεί να γίνει μία πρώτη εκτίμηση στόχων και κατά πόσο αυτοί είναι εφικτοί, με τα έως τώρα δεδομένα.
Ακολουθεί μακροσκελές άρθρο, με αφορμή την διακοπή του πρωταθλήματος. Ζητώ συγγνώμη για το μέγεθος, αλλά είμαστε στην φάση αξιολόγησης μιας έως τώρα πορείας και δεν γινόταν αλλιώς.
Του νήματος η άκρη
Καταρχάς, σε αυτό καθ’ αυτό το παιχνίδι που πέρασε και το κακό αποτέλεσμα του 0-0 με τον Απόλλωνα Σμύρνης, το οποίο αποτελεί πισωγύρισμα, τόσο από την άποψη της δυναμικότητας του αντιπάλου και της αγωνιστικής συμπεριφοράς του, όντας η δεύτερη ομάδα που ήρθε (και μας έκανε ζημιά) με τακτική αμυντικογενή, όσο και απ’ την αποτυχία του Άρη να δώσει μία συνέχεια στην αντίδραση και τις δύο σημαντικές νίκες που έκανε με Π.Α.Ο. και Ατρόμητο. Αν θεωρήσουμε τις 26 αγωνιστικές ως ένα συνεχές αγώνων, ως ένα νήμα που ξετυλίγεται για να φτάσεις στο τέλος της διαδρομής, οι νίκες αποτελούν το ξετύλιγμά του, οι ήττες και οι ισοπαλίες (σαν ήττες, όπως του Σαββάτου) οι κόμποι του! Καλούμαστε, με καθαρό μυαλό και όχι με φωνές και ουρλιαχτά, να βρούμε “του νήματος την άκρη”, ώστε να πάμε παρακάτω.
Κλήθηκε η ομάδα, με σημαντικές και μαζικές απουσίες, ειδικά στην μεσοεπιθετική γραμμή, να παρουσιάσει καινούργιους παίχτες στα άκρα της. Η λογική της τακτικής προσέγγισης υπήρξε η διατήρηση των υπολοίπων, με προσθήκη “Δέλη” αντί τραυματία Φαμπιάνο και έτσι να υπάρχει πιο ομαλή προσαρμογή των Ματέο και Χαΐροβιτς στο σύνολο. Η εναλλακτική ήταν να ξεκινήσει ο Αλί ή ο Μάνος στην κορυφή, με την μετατόπιση του Καμαρά στα εξτρέμ, γεγονός που θα θυσίαζε έναν της τριάδας Τζέγκο, Σάσα, Εντιαγέ, σε πιο καθαρό και επιθετικογενές 4-2-3-1, με “κεκαλυμμένο” 4-4-2 εντός του, αφού ο Μαυριτανός θα πατούσε στο κουτί. Επιλέχθηκε το πρώτο.
Η εικόνα της ομάδας υπήρξε από μέτρια έως κακή, στα μάτια μου όντας στο γήπεδο, αλλά και σε αυτά ενός τρίτου, ουδέτερου παρατηρητή. Όταν γύρισα, κοίταξα τα μνμτα που είχα και ένας φίλος, όχι Αρειανός, απ’ την Ηγουμενίτσα, μου είχε στείλει το εξής:
“Τι χάλια παίζετε;”. Κοντοστάθηκα και απάντησα “Συμβαίνουν οι καλές και οι κακές μέρες στην μπάλα, φιλαράκι”, αυθόρμητα και αυτό είναι ένα μέρος της αλήθειας. Για να δοθεί αυτή η εικόνα και εντύπωση βοήθησαν πολλά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν η μη ετοιμότητα, αγωνιστική και πνευματική των Χαΐροβιτς, Ματέο εκ των οποίων ο πρώτος “χάθηκε” απ’ το γήπεδο μετά το τέταρτο και ο δεύτερος είχε λάθος επιλογές, πάμπολλες χαμένες μονομαχίες με τα αντίπαλα μπακ στις δύο πλευρές που έπαιξε και όλα αυτά με το στοιχείο της μη υπομονής, της βιασύνης δηλαδή, που διέκρινε (και) τους υπόλοιπους. Μαζί με το τακτικό διάβασμα του αντιπάλου, καθώς δεν παίζουμε μόνοι μας ως γνωστόν, είδαμε απ’ το 20 και μετά έως το τέλος του ημιχρόνου, να γινόμαστε βούτυρο στο ψωμί του Φέστα, του αντίπαλου προπονητή. Πολλά σηκώματα της μπάλας, τουρλουμπούκι και χαμένοι ρόλοι σε μία, ούτως ή άλλως, κατ’ ανάγκη εντεκάδα, με συγκεκριμένες λύσεις στον πάγκο.
Με τα όσα βλέπαμε στην ανάπαυλα, την ένταση προπόνησης του Ματίγια, εύκολα συμπαιράναμε πως προορίζονταν για πρώτη αλλαγή και μάλιστα υποθέσαμε πως θα έμπαινε με την έναρξη του 2ου. Δεν έγινε κάτι τέτοιο και το τοποθετώ στο κομμάτι “λάθη διαχείρισης” του πάγκου. Στα θετικά τοποθετώ την παρέμβαση, το ανακάτεμα σε συστήματα, αφού στο τελευταίο σκέλος φάνηκαν πιο απειλητικοί οι παίχτες μας, παρά το 0-0. Με την εξέλιξη και τις αλλαγές στην πορεία, η επιλογή να μπει ο Ισπανός ήταν μαζί με Μάνο, Λούμορ όταν κατά το τελευταίο τέταρτο, με τις καθυστερήσεις, πήγαμε σε καθαρό 4-4-2. Από κει και μετά, ορθώς δεν μπήκε, καθώς “μας έτρεχε” και “τρέχαμε με” τον χρόνο και θα ανακόπτονταν η προσπάθεια, βάζοντας καθυστερήσεις στον εαυτό μας. Ματς που, σε γενικές γραμμές, θύμισε αυτό με Ο.Φ.Η. όπου ήμασταν πολύ χειρότεροι, βέβαια, αλλά στο φινάλε με ίδιο αποτέλεσμα. Χαμένοι δύο βαθμοί.
Το “πνεύμα του Ιντέγε”!
Μπαίνοντας στην “μεγάλη εικόνα” των πέντε παιχνιδιών, παρατηρούμε τα εξής:
– Έχουμε δεχτεί 2 γκολ, ένα στην ήττα της Νίκαιας, ένα στην νίκη στο Περιστέρι. Σταθεροποιείται, φαινομενικά, μία συνθήκη που ίσχυσε και βοήθησε και πέρσι. Η δυσκολία της παραβίασης της εστίας μας
– Σκοράραμε 4 φορές, μία στην εντός νίκη με Παναθηναϊκό και τρεις στην εκτός, στην Δυτική Αττική. Στα υπόλοιπα δύο, τα ματς του “μισό μηδέν” υπέρ μας πέρυσι (με Γκάμα, Μήτρογλου σε Γιάννενα όπου παίξαμε με Απόλλων και Χαριλάου με Κρητικούς, αντίστοιχα) αυτό, το “μισό”, δεν προέκυψε. Υπενθυμίζω πως υπήρξαν κι άλλα ματς που κατά την περσινή χρονιά τα πήραμε στο γκολ και με κάκιστο ποδόσφαιρο και συμπεριφορά έως την λήξη τους. Κάποια από αυτά; Το 1-0, με αυτογκόλ, εντός με Τρίπολη, το 0-1 της κανονικής περιόδου με τους πράσινους στο Ο.Α.Κ.Α., τα δύο προαναφερθέντα που σκαλώσαμε φέτος, το ματς στο Αγρίνιο αλλά και το 0-0 εντός με Παναιτωλικό που πάλι δεν βρέθηκε ο τρόπος για γκολ, με κακή επιθετική λειτουργία.
– Συμπερασματικά, ο Μάντζιος πιστώνεται το πρώτο, την αμυντική θωράκιση που διασφαλίζει το ελάχιστο, τον βαθμό δηλαδή, αλλά και το δεύτερο. Μιλάμε για την δουλειά στο να βγαίνουν αυτοματισμοί και περισσότερες καθαρές ευκαιρίες, άρα προϋποθέσεις, για εύκολο γκολ. Χαρακτηριστικά (και) με Απόλλων, όπως με Ιωνικό, γίνεται φάση στην αρχή (στην Νίκαια ήταν αρχή της επανάληψης) με ευκαιρία μαρς του Καμαρά. Και στις δύο, χαμένες, είδα σε ένα συννεφάκι πάνω απ’ το κεφάλι μου, σαν τα καρτούν, το “πνεύμα του Ιντέγε” να γελάει! Ελάχιστες έως καθόλου μετά, στα τρία εκ των πέντε παιχνιδιών, με χαρακτηριστικότερα τα δύο πρώτα. Αδυναμία παραγωγής φάσεων, λοιπόν και σε στραβή μέρα αρκεί να χαθεί το ελάχιστο, αυτές οι λίγες, ώστε να γκελάρουμε.
– Το πρώτο, η άμυνα σκέτη, καθορίζει τον καλό προπονητή. Το πάντρεμα δυνατής άμυνας και παραγωγικής επίθεσης, ως προϊόν δουλειάς, τον χαρακτηρίζει μεγάλο. Θεωρώ καλό τον προπονητή μας και απαραίτητο στην παρούσα συνθήκη, εννοώντας την φετινή χρονιά ως συνέχεια του περσινού, της αναζήτησης δηλαδή αποτελεσμάτων τέτοιων που θα διατηρήσει τον Άρη σε ψηλές θέσεις και πιθανότητες εισόδου στην εξάδα με αξιώσεις για θέση Ευρώπης. Έχουμε αναφέρει δημόσια, στον (μολυσμένο) “αέρα” της πόλης από πέρυσι την “Συνεχίζεις με την ίδια συνταγή και επενδύεις σε προπονητικό μέγεθος πάνω ραφιού το καλοκαίρι του 22” άποψη. Ακόμα κι αν χαθούν, σε λεπτομέρειες, στόχοι. Όχι γιατί έτσι μας κάπνισε, ούτε γιατί κολλάμε σε πρόσωπα, φυσικά. Η σωστή διαδικασία, στην βελτίωση αυτού που λέμε ομάδα αυτή είναι και όχι να έρθει ο Χ ή ο Ψ Σεπτέμβρη και Οκτώβρη και Μάρτη και στις νίκες να λέει “Είναι δουλεμένο το σύνολο και δίνω μερίδιο στον προηγούμενο προπονητή” κι εμένα το μυαλό μου να γυρνάει σαν πλυντήριο!
Ο πίνακας στην… μέση
Με τα έως τώρα δεδομένα, όπως τα ορίζουν όσα παρατηρώ, τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στο σύνολο ως λειτουργία του Άρη, αλλά και όσα συζητώ ή διαβάζω στην προσπάθειά μου να γίνομαι καλύτερος αλλά και πιο κατανοητός, όταν επιχειρώ να τα αναπτύξω σε κείμενα, καταλήγω σε συμπεράσματα. Αυτά χωρίζονται σε 3+1 κατηγορίες.
Διοίκηση:
Κύριο και πρώτιστο μέλημά της είναι η επιστροφή των βαθμών, τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Εκεί θα κριθεί η αποτελεσματικότητά της και η προστασία της (γραφόμενης και λεγόμενης και ως) επένδυσής της.
Επόμενη δουλειά της είναι μια λέξη που τόσο πολύ χρειάζεται και λέγεται “στελέχωση”. Εννοώντας την τοποθέτηση διευθυντών, ικανών ανθρώπων επικεφαλής τμημάτων, ώστε να μην διανοούνται να προκύπτουν θέματα οικονομικά του παρελθόντος (βλέπε Οριόλ και λοιπούς) ή ζητήματα με Ε.Π.Ο. και ΟΥΕΦΑ, ΦΙΦΑ ή δεν ξερωγώ τι (ξαναβλέπε Ντουρμισάι ή Λάσκοφ).
Από κει και πέρα, τοποθετώ γενικό αρχηγό ή διευθυντή αγωνιστικού ή όπως λέγεται ο οποίος συνεννοείται με προπονητή και συνεργάτες του, με (σοβαρό) τμήμα σκάουτινγκ και παρουσιάζουν την δουλειά στον πρόεδρο, που αποφασίζει έχοντας ορίσει το μπάτζετ. Απαγορεύεται, αν θέλεις να λέγεσαι σοβαρός Σύλλογος που έχει στόχο την πρόοδο, η μελλοντική επιλογή βαρυδίων στυλ Μήτρογλου ή Ντουάρτε. Άλλη περίπτωση ο παίχτης που δεν ταίριασε ή κρίθηκε λάθος (βλέπε Λόπεθ) και άλλη αυτή όπως των παραπάνω, οικονομική πληγή, αντιεπαγγελματισμός και υπεροψία προσώπων.
Ο Καρυπίδης κλήθηκε και θα καλείται πολλές φορές να απαντάει σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Το να ικανοποιεί τον “κόσμο” επεμβαίνοντας και αλλάζοντας πράγματα στην ομάδα κατά στην διάρκεια της χρονιάς ή το να φτιάξει την ομάδα, με σαφή στόχευση και πλάνο, γεγονός που στο τέλος θα ικανοποιήσει σίγουρα τον κόσμο, σε βάθος χρόνου. Περιττό να αναφέρω πως επιλέγω και είμαι υπέρ του δεύτερου σκέλους.
Προπονητής:
Αν υπάρχουν ακόμα εκείνα τα παλιά πινακάκια, που γράφεις με μαρκαδόρο και σβήνεις με σφουγγάρι, στα αποδυτήρια θα έκανα το εξής αν ήμουν προπονητής του Άρη. Θα χώριζα, κάθε μέρα πριν από κάθε προπόνηση, τον πίνακα στην μέση! Θα έγραφα στην αριστερή του πλευρά: “Μείον 6 βαθμοί —> δουλειά διοίκησης”. Στην άλλη πλευρά θα έγραφα: ” Πέντε παιχνίδια έως τώρα, 8 βαθμοί —> Δουλειά δικιά μας”. Σαφής διαχωρισμός και ρόλων. Υπάρχει διαφορά στο να έχει ο πρώτος 12 βαθμούς κι εσύ 2 απ’ το να έχεις 8. Το δεύτερο, η αγωνιστική πραγματικότητα μεταφρασμένη στον πίνακα της Λίγκας δηλαδή, δείχνει πως δεν είσαι μακριά απ’ τους στόχους σου. Έχεις κερδίσει ή χάσει έδαφος, αλλά είναι τέτοιο το ύφος του ελληνικού πρωταθλήματος που δύο ή τρία σερί αποτελέσματα σε ανεβάζουν.
Δεύτερη σημαντική υποχρέωση του Μάντζιου και των συνεργατών του είναι το να αναζητηθεί, μέχρι να βγουν οι συνεργασίες και οι αυτοματισμοί παιχτών, ειδικά με την επιστροφή τραυματιών, η περσινή αποτελεσματικότητα και βαθμοθηρία. Να γίνει ψύχωση το αποτέλεσμα, αλλά να δουλευτεί το κομμάτι στο επιθετικό τρίτο, ταυτόχρονα. Η ενίσχυση του staff, που λένε και οι πιο ειδικοί, με έναν προπονητή για αυτό τον σκοπό ή για τα στημένα, άλλο ένα κομμάτι που χρήζει πολλής δουλειάς, είναι μια επιλογή. Επιτακτική ανάγκη, ίσως.
Παίχτες:
Έκρινα, βιαστικά και λανθασμένα, το καλοκαίρι, πως αρκεί η προσθήκη μεγαλύτερης αξίας παιχτών στο υπάρχον ρόστερ για να γίνει, αυτόματα, “φωτοβολίδα” η ομάδα. Η ζύμωση και η δουλειά εξελίσσει. Η ομάδα σαφώς ενισχύθηκε. Εύκολα παρατηρούσε κάποιος στο πρόσφατο παιχνίδι πως η απουσία του Φαμπιάνο, για παράδειγμα, δημιουργεί έλλειμμα στην ανάπτυξη. Ακόμα και ένας καλός Ιτούρμπε που, σωστά, ήρθε για να βρεθεί ένας παίχτης με χαρακτηριστικά “Φέτφα” και έφεση στο 1vs1, διεμβολιστής δηλαδή, έλλειψε. Παρόλα αυτά, το γενικό συμπέρασμα μετά από το επαρκές δείγμα των αγώνων αυτών μου δείχνει πως ο κύριος στόχος ενίσχυσης βασίστηκε στην λογική του να μπορεί η ομάδα, ο Άρης, να “κρατάει” ευκολότερα την νίκη ή να την διευρύνει όταν δίνεται η δυνατότητα, σε αντιστοιχία με πέρυσι όπως προαναφέρθηκε. Να μην χρειάζεται, πχ, να μπει τρίτο στόπερ, αλλά με το ποιοτικό “φρεσκάρισμα” μεσοεπιθετικών να διατηρούνται τα μέτρα που λέμε, χωρίς να “κλείνεται” πίσω η ομάδα. Είναι κομμάτι της εξέλιξης, μια σκέψη και ιδέα που προέκυψε από συνεργασία διοίκησης-προπονητή, που έχει βάση.
Κάποιοι παίχτες, όπως παντού, “βγαίνουν” και κάποιοι όχι. Κάποιοι άλλοι αργούν. Πολλά ονόματα μπορούν να μπουν στην κουβέντα ως “τροφή για σκέψη” στην κουβέντα. Θα αναφέρω κάτι που λίγοι θυμούνται σε σχέση με την περσινή χρονιά. Ένα ατομικό παράδειγμα, που δείχνει, όμως, πως δεν χρειάζεται βιαστική κρίση.
Περί Σάσα ο λόγος και του γεγονότος πως, για κάποιον λόγο (πες τον οργανισμό ή “κατασκευή” του παίχτη) ξεκίνησε όντας ντεφορμέ ερχόμενος από πάγκο. Μπήκε στην εξίσωση μετά την 6η ή 7η αγωνιστική ως βασικός, κατόπιν τραυματισμού του Ματίγια, που έπαιζε με Τζέγκο. Αναμφισβήτητα, με βάση την αξία του, δεν “πατάει” καλά ακόμα. Παρόλα αυτά, θα μπορούσε πχ για μια λεπτομέρεια να έχει σκοράρει στο πρόσφατο παιχνίδι. Είναι γρίφος η διαχείριση μονάδων και το μπόλιασμα στο σύνολο, όπως και να έχει.
Κόσμος:
Η παρουσία είναι συνεχής και μαζική. Η κριτική και οι απαιτήσεις απαραίτητα συστατικά, γενικότερης προόδου ενός συλλόγου. Μιλάμε για τον Άρη, το τεράστιο μέγεθος εξάλλου, που εκτός των υπολοίπων είναι η καψούρα μας, σημαντικό κομμάτι των ζωών μας. Απομονώνω τις γραφικές φωνές αυτοδικαίωσης. Υπάρχουν, αλλά είναι λίγες μπροστά στο μέγεθος του τεράστιου αυτού μεγέθους και φαινομένου. Αναγκαίο κακό, όπως συμβαίνει παντού.
Οι αποδοκιμασίες στο τέλος, μέρος του “Ζω σε μεγάλη ομάδα, με απαιτήσεις και πίεση” κομματιού. Η ίδια η ομάδα ανέβασε τον πήχη και πρέπει να μάθει να πορεύεται με, όσα προκύπτουν από, αυτό.
Κάποια πράγματα φαίνονται, πολλές φορές. Μια αρνητική προδιάθεση, ένα άγχος κλπ
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο έντονος προβληματισμός και η μη πίστη του Σωτήρη-Νίκου στο πρόσφατο ματς. Κάπου πιο πίσω, άλλος ένας φίλος, ο Κώστας. Μας προσέγγισε πριν λήξει ο αγώνας και είχε θυμό, έκρινε ακραία και αυστηρά, όχι το αποτέλεσμα, αλλά την εικόνα. Έπαιξε ρόλο το αποτέλεσμα και ας μην το είπε ποτέ. Ζούμε για τις νίκες, αλλά πιο πολύ ζούμε για την υγιή παρουσία, πρόοδο και εξέλιξη του Άρη. Αυτό είναι πέρα από ένα μεμονωμένο Χ ή μια ήττα. Ακόμα και πέρα από μια νίκη Είναι ζήτημα μετάφρασης και οπτικής.
Ρεζουμέ
Με ενδεχόμενη επιστροφή βαθμών και αποκατάσταση δικαιοσύνης έναντι μέγιστου σκανδάλου, η απόσταση απ’ τον στόχο εξάδας μειώθηκε. Θα μπορούσαμε να πάμε στην διακοπή με πολύ μεγάλη ηρεμία. Έγινε, όμως. Πέρασε. Με στοχευμένες νίκες, τρίποντα γιατρειά για κάθε πρόβλημα, στην παρούσα στιγμή καλύπτονται τα υπόλοιπα, σε πρωτάθλημα με αρκετό δρόμο, “ψωμί” και αποτελέσματα όχι δεδομένα, βάσει και γενικότερης εικόνας ομάδων.
Μετά το ματς της Νίκαιας έγραψα για “σοφία”, μια πρώτη εκτίμηση του “πού πας;” μετά την εκτοέβδομη αγωνιστική. Η διακοπή δίνει αυτή την δυνατότητα τώρα. Πάντα συγκριτικά με της περασμένης περιόδου βαθμολογικής σούμας, πετάχτηκαν 4 βαθμοί εντός σε δύο ματς, κερδήθηκαν 5 στα άλλα δύο ματς. “Μία η άλλη”, θα έλεγε κάποιος. Έπεται νέος κύκλος αγώνων, ως τις γιορτές των Χριστουγέννων. Αρχής γενομένης στην Λαμία, στην “πισίνα” της οποίας δεν πάρθηκε τίποτα πέρσι. Ευκαιρία, θα πω εγώ. Έναρξη κυνηγετικής περιόδου, έναρξη βαθμοθηρίας!
Η ομάδα, καλείται και πρέπει να παίζει με την ηρεμία των 8 βαθμών, αλλά με την αναγκαιότητα των 2. Να κάνει, η ίδια, όπλο της το εμπόδιο και την τρικλοποδιά των άλλων. Είπαμε, πολλά πράγματα είναι ζήτημα διαχείρισης και οπτικής!
ΥΓ Δεν είμαστε μωρά, να παίζουμε με τις επαναλήψεις στην φανέλα και με γούρια.
Στο τραγούδι της μέρας ο (τεράστιος) Θανάσης Παπακωνσταντίνου και φυσικά το… https://m.youtube.com/watch?v=IRutFNSBkYc
Τετάρτη, 6 Οκτωβρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
