Η «συνέχεια» απαραίτητο συστατικό της προόδου – Το τρίτο χρέος

Για “καλημέρα” γράφω το εξής:
Ο Άρης δικαιώθηκε και κανένα δικαστήριο δεν έκρινε πως ήταν αναρμόδιο για την υπόθεση, επιστρέφοντάς την. Γι’ αυτό τον λόγο προσμετρήθηκαν, ορθώς, οι έξι (6) κερδισμένοι βαθμοί. Αυτοί, ουδεμία σχέση έχουν με εκείνο πχ το ιστορικό “χάδι” του -6 του Π.Α.Ο. αντί υποβιβασμού, όπως προβλέπονταν. Θα μπορούσα να κάνω κι άλλη σύγκριση, αλλά όταν η ίδια η ακριτική Π.Α.Ε. δεν παρέστη να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της στο CAS και υποβιβάστηκε, τι να λέμε εμείς;
Αυτά τα λίγα, για να μην μας τηγανίζουν τον εγκέφαλο, εξισώνοντας ανόμοιες καταστάσεις, οι διάφοροι, νεόκοποι λάτρεις των “βαθμών εντός αγωνιστικών χώρων”.

Από κει και πέρα…
Συνηθίζω να λέω πως “στο ποδόσφαιρο”, όπως και στην ζωή, δεν πιστεύω σε μάγους και πως όποιος περίμενε κάποιον τέτοιον, όταν προέκυψε το ζήτημα αλλαγής προπονητή στην ομάδα μας, στον Άρη, ήταν αφελής, το λιγότερο. Η αλήθεια είναι πως νιώθω εκτεθειμένος καθώς, από την έλευση του Μπούργος έως τώρα, έχουμε κερδίσει 15 βαθμούς σε τρία παιχνίδια! Μαθηματικά δεν προκύπτει, άρα πρόκειται για ξεκάθαρη μεταφυσική!

Ο καλός οιωνός

Φυσικά και αστειεύομαι αλλά, πιστεύω πως, έχω το δικαίωμα να το κάνω, με όσα έχουμε τραβήξει όλη την χρονιά μέχρι και δεκαπέντε ημέρες πριν, σε σχέση με το πού βρισκόμαστε τώρα, δηλαδή έναν πόντο πίσω από την 3η θέση και τρεις πάνω από την 5η, που καταλαμβάνουν οι Αθηναίοι, Α.Ε.Κ. και Παναθηναϊκός, αντίστοιχα, με τα Γιάννενα δικαίως να είναι στην εξάδα με 40 βαθμούς, πια.

Για να αλλάξει το “κλίμα”, η αύρα και η βαθμολογική πραγματικότητα, να ανατραπούν τα συναισθήματα, επί της ουσίας, σημαντικό ρόλο έπαιξε και παίζει η συνολική λειτουργία της κιτρινόμαυρης ποδοσφαιρικής οικογένειας. Η κίνηση του μεγαλομετόχου, του Θόδωρου Καρυπίδη, να φέρει έναν άνθρωπο με μεγάλη εμπειρία και παραστάσεις, έστω και ως βοηθός επί το πλείστον, ήταν η πρώτη από μία σειρά ενεργειών. Η “46σέλιδη” έκθεση, κατά τα ρεπορτάζ, του Αργεντινού σε σχέση με την αξιολόγηση του υλικού, μαζί με τις προτάσεις και ιδέες για τις τριγύρω αλλαγές προδίδει την “κατασκοπεία” του για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των δύο μηνών. Αυτό, τουλάχιστον, λέει η κοινή λογική, αλλιώς μιλάμε περί ποδοσφαιρικής διανοίας, αλλά εδώ επιλέγω την εξήγηση που δίνει η δικιά μου αίσθηση και ενισχύει την, από πέρσι ειπωθείσα και γραμμένη εδώ, άποψη της επένδυσης σε μεγαλύτερο προπονητικό μέγεθος στο καλοκαίρι του 2022.

Το ότι δεν κλήθηκε να αναλάβει την ομάδα από όταν “εντοπίστηκε” που, κατά την προσωπική μου επαναλαμβάνω κρίση, έγινε περίπου στα τέλη Δεκεμβρίου με αρχές Ιανουαρίου, προσμετράται στα θετικά των διοικητικών αποφάσεων και ενεργειών. Το ότι ούτε μετά τον αποκλεισμό στην Λαμία έγινε κάτι τέτοιο, σε παιχνίδι που στο κάτω – κάτω με δύο χαμένα πέναλτι δεν βρίσκεται λογικός άνθρωπος να “χρεώσει” τον αποκλεισμό στον τότε προπονητή, προσθέτει και το στοιχείο του καθαρού μυαλού, την έλλειψη πανικού στις ενέργειες και δράσεις και αυτό είναι κάτι παραπάνω από “ένας καλός οιωνός”! Δηλώνει πως δεν λαμβάνονται εν θερμώ και κάτω από πίεση οι σημαντικές, αυτές που θα καθορίσουν το μακροπρόθεσμο μέλλον, αποφάσεις. Δηλώνει, επίσης, κάτι ακόμα πιο σπουδαίο. Οι σοβαροί, σύγχρονοι, Σύλλογοι απαιτούν “συνέχεια” στην λειτουργία τους. Να χτίζει ο επόμενος πάνω στο έργο που άφησε ο προηγούμενος. Κλασικό αντιπαράδειγμα αποτελεί η λειτουργία της Α.Ε.Κ. στο ίδιο ζήτημα.

Να (ξέρεις να) δίνεις χρόνο

Στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ήταν αναγκαίο, για προσωπικούς λόγους, να είμαι εκτός Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, την ώρα της σέντρας δεν μπορούσα να έχω εικόνα και έτσι περιορίστηκα στην ραδιοφωνική αναμετάδοση απ’ το yellowradio.gr. Υπάρχει, βέβαια, απόσταση ανάμεσα στην εικόνα που έχει κάποιος θεατής στην κερκίδα από αυτήν της τηλεόρασης και πολύ μεγαλύτερη όταν είναι απλά ακροατής. Αφού έσφιξα και σήκωσα την γροθιά, ουρλιάζοντας στα βουνά, στο γκολ του Γκάμα, έχοντας πανηγυρίσει ήδη του ΑΚ47, αποφάσισα να δω το παιχνίδι ξανά, στην πρώτη ευκαιρία. Αυτό έγινε το ίδιο βράδυ, της Κυριακής, αλλά κατά το ήμισυ. Μπόρεσα, δηλαδή, να παρακολουθήσω ολόκληρο μόνο το δεύτερο ημίχρονο. Έτσι, η κρίση μου σήμερα δεν είναι ακριβής μεν, αλλά μου δίνει τα εργαλεία σκέψης που με βοηθούν να ξέρω τι θέλω από την ομάδα, ως οπαδός και να τα μεταφέρω, έχοντας την ευχέρεια, από αυτή την διαδικτυακή γωνιά.

Παρατηρώντας, σημειώνοντας και ανταλλάσσοντας απόψεις με το Σοφό Πνεύμα, που έδωσε εξάλλου το “παρών” και δια ζώσης με τον μεγάλο γιο του στο Κλεάνθης Βικελίδης, καταλήξαμε σε κάποιες σημαντικές παρατηρήσεις.

• Εμφανής ανωτερότητα της ομάδας, σε σχέση με τον αντίπαλο, για το χρονικό διάστημα 45′-80′, τουλάχιστον. Το προαναφερθέν έγινε τόσο σε ατομικό, όσο και σε τακτικό επίπεδο, στην ατομική αλλά και ομαδική συμπεριφορά, την εφαρμογή δηλαδή, των εντολών του προπονητή από τον κάθε παίχτη, στο γήπεδο όσων του είχαν ζητηθεί, σε συγκεκριμένο χώρο του τερέν. Δηλαδή, ένας συγκεντρωμένος στον στόχο, με διακριτούς ρόλους, Άρης. Έπαιζε όλο το διάστημα υπεροχής του σαν να ήταν το αποτέλεσμα στο 0-0. Δεν “κοιτούσε” τον πίνακα, απλά.
• Οι τρεις (3) στιγμές που κινδυνέψαμε, δηλαδή η ευκαιρία του Μαντί Καμαρά, το σουτ του Φατιγκά εκτός περιοχής και το διαγώνιο σουτ του Μασούρα στον Κουέστα, αναλογούν σε μικρό ποσοστό απειλής και ευκαιριών, σε σχέση με την ποιότητα του ρόστερ του Ολυμπιακού. Από αυτές, η πρώτη εντάσσεται στο λεγόμενο και ως “τράβηγμα του αυτιού”, καθώς προέκυψε μέσα από εμφανή λάθη σε μαρκαρίσματα, γεγονός απαράδεκτο για τέτοιας σημασίας παιχνίδι. Ένα παραπάνω, λόγω της ικανότητας των αντίπαλων ποδοσφαιριστών να “τελειώνουν” τέτοιες καταστάσεις κάτι που, ευτυχώς, δεν συνέβη. Η φάση του Μασούρα ήρθε μεν από λανθασμένο διώξιμο και κόντρα, αλλά αυτό εντάσσεται στα λάθη που “γίνονται” και το ίδιο ισχύει για το σουτ του νεαρού Αφρικανού. Παίζει και ο αντίπαλος, όπως λέμε συνήθως.
• Έχοντας η ομάδα σε μεγάλη μέρα τα δύο κεντρικά χαφ, δηλαδή Ματίγια και Σάσα, οι οποίοι ουσιαστικά “έκοψαν” το κέντρο του αντιπάλου, απομονώνοντας τον φορ απ’ τα χαφ τους, ακολουθούμενοι από πολύ μεστό παιχνίδι Φαμπιάνο, Μπράμπετς, Γκάνεα και Ιτούρμπε, αναχαίτιζε σχετικά εύκολα τις επιθέσεις των κόκκινων, αλλά και έβγαινε συνεχώς και με πολύ καλές αξιώσεις μπροστά δημιουργώντας συνεχώς κινδύνους, κινούμενη αρκετά, εκ νέου, κάθετα. Διακρίναμε πως μεγάλο βάρος των επιθέσεών μας έγινε κυρίως απ’ την αριστερή πλευρά, αλλά μην ξεχνάμε πως ο προπονητής μας, στην pre game, συνέντευξή του στο συνδρομητικό κανάλι δήλωσε πως “γνωρίζει πολύ καλά τον Ολυμπιακό”! Παράδοξο για τον μέσο οπαδό που, ίσως να, περίμενε οι επιθέσεις να αναπτύσσονταν κυρίως απ’ την μεριά του άπειρου αριστερού τους μπακ.

Άλλο ένα στοιχείο που δείχνει πως μέχρι να οριστικοποιηθεί η συμφωνία με τον “Μόνο”, του δόθηκε χρόνος και αυτός το εκμεταλλεύτηκε σωστά, για να μελετήσει εκτός απ’ τον Άρη που θα αναλάμβανε και τις υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος.

Στην σημαντική, σωστή αμυντική συμπεριφορά, αλλά και πνευματική προετοιμασία με καθαρό μυαλό, όπως σημείωνα από εδώ μία εβδομάδα πίσω, αξίζει να αναφερθούν δύο χαρακτηριστικές στιγμές. Ο Σάσα βγάζει εκτός ισορροπίας τον Μαντί Καμαρά στο 82′, σε πολύ επικίνδυνη στιγμή του αντιπάλου και ο Ματίγια, γύρω στο 89′, “κλέβει” με χαρακτηριστική οξυδέρκεια, στο κέντρο απ’ τον πολύ νεαρότερο και φρέσκο Βρουσάι, την μπάλα, “τελειώνοντας” ουσιαστικά και το παιχνίδι, για όποιον το έβλεπε. Συμπληρωματικά και ποδοσφαιρικά “δίκαια”, ο μεγάλος παίχτης Μπρούνο Γκάμα πήρε με χρονοκαθυστέρηση πίσω κάτι που του χρωστούσε η ποδοσφαιρική μοίρα, για το χαμένο πέναλτι κάπου στο 87′, απέναντι στον ίδιο αντίπαλο, πέρυσι. Δεν μιλάμε για τους αστείους εξωτερικούς παρατηρητές και τις προβλέψεις τους. Είπαμε: Ο Άρης, λειτουργώντας με ποδοσφαιρική συνέπεια και “συνέχεια”, θα δρέψει τους καρπούς που δικαιούται στο γήπεδο, μακριά από εμμονές.

Με λίγα λόγια, είδα έναν άνθρωπο μαζί με όσους τον βοηθούν να αποφασίζει, να ξέρει πώς θα λειτουργήσει στις συνθήκες ενός αγώνα ιδιαίτερα σημαντικού βαθμολογικά και δύσκολου ποιοτικά, έχοντας απέναντι την ακριβότερη ομάδα της χώρας και ευρισκόμενος πίσω στο σκορ απ’ το 13ο λεπτό. Σίγουρα, η ενέργεια του τερματοφύλακά μας στο να αποτρέψει ένα πιθανό 0-2 στο 1ο ημίχρονο, στο 40′, λόγω ενός σοβαρού ατομικού λάθους, από τις μετέπειτα φάσεις που είδα, έπαιξε τον ρόλο της, όπως γίνεται με τις λεπτομέρειες που κρίνουν τα ματς. Ένα περισσότερο τα ντέρμπι. Λίγοι έως ελάχιστοι Αρειανοί ανέφεραν την προαναφερθείσα φάση και έτσι αδικούν την χρησιμότητα του Κουέστα.

Τα δώρα του Άρη, που επιστρέφουν

Λίγοι θυμούνται πως ο Ενρίκε Σάντσεθ Φλόρες ήταν αυτός που κάθονταν στον πάγκο των “ροχιμπλάνκος” και έβλεπε τον Νίκο Λαζαρίδη να δίνει το μοναδικό “διπλό” ελληνικής ομάδας επί ισπανικού εδάφους, εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη του 2010. Σίγουρα, ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο Χερμάν “Μόνο” Μπούργος, καθώς έναν χρόνο αργότερα θα κάθονταν στην ίδια θέση, δίπλα στον “Τσόλο” Σιμόνε και θα αποτελούσε για τον επόμενο, πολύ, καιρό κομμάτι του παζλ που ανέβασε επίπεδο τους Μαδριλένους, καθιερώνοντάς τους στο “πάνω” ευρωπαϊκό επίπεδο σε μόνιμη βάση.

Η ζωή είναι περίεργη και τα έφερε έτσι ώστε εκείνο το “δώρο” του Άρη, την ευκαιρία ώστε να αναδειχθεί, να εξελιχθεί και ο ίδιος, να του το ανταποδίδει με την παρουσία του στον κιτρινόμαυρο, πλέον, πάγκο, κουβαλώντας την εμπειρία, τις εικόνες και τις γνώσεις. Είναι πολύ νωρίς για διθυράμβους, βέβαια και αυτό το ξέρει καλύτερα απ’ όλους ο κόουτς. Στην ίδια συνέντευξη, στα κανάλια της Nova, εξάλλου, επανέλαβε τα περί “πολλών αλλαγών” που προμηνύονται με ενδιαφέρον. Είναι και κάτι ακόμα. Η δήλωση του Μπαντού με την οποία ευχαρίστησε τον προηγούμενο προπονητή για την δουλειά που έκανε, πέρα από μία έμμεση συγνώμη, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ειπωθεί απ’ τον ίδιο τον Μπούργος. Είναι σαν να έγινε έτσι. Εγώ, τουλάχιστον, αυτό εισπράττω. Μία ομάδα που, πέραν των όσων διορθώνει και ανακτά στο χορτάρι (και εσχάτως και εκτός αυτού), μαθαίνει να εκτιμά, να αναγνωρίζει, να “χτίζει” ως λειτουργία και νοοτροπία. Μία “συνέχεια”, όπως οφείλει να κάνει κάθε Σύλλογος που θεωρείται και είναι μεγάλος και ο Άρης δείχνει πως μαθαίνει να βηματίζει ως τέτοιος.

ΥΓ Αναρωτιέμαι αν γελάει ή όχι ο… Χεντ Τζων και οι συν αυτώ, λόγω της νίκης μας ή αν άλλαξε χρώμα και έγινε πορτοκαλής! Κάπου πήρε το μάτι μου πως δεν μπορεί ακόμα να χωνέψει την δικαίωση του Άρη. Να πιει καμιά ρακή! Εβίβες!
Ο Π.Α.Σ. δικαιώθηκε και αυτός, πήρε πίσω τους βαθμούς, οι δημοσιογραφοπαδοί στο μέσο που “εργάζεται” βρέθηκαν με την μία εκ των δύο λατρεμένων ομάδων τους 5η με τον 6ο μια “ανάσα” πίσω πια, αντί για “αέρα Ευρώπης” και η δεύτερη αγαπημένη του ομάδα συνεχίζει να “…μεγαλώνει, ενώ ο Άρης μικραίνει”, εκτός εξάδας!
(ακούγονται χαχανητά!)

ΥΓ 2 Κλήρωση Play off την Τετάρτη και πρώτος αντίπαλος ξανά Ολυμπιακός, στο Καραϊσκάκη. Κανένα πρόβλημα. Η ομάδα ανακτά τα στοιχεία της πίστης στις δυνατότητές της και μπαίνει σε μίνι πρωτάθλημα 10 αγωνιστικών να διεκδικήσει τον στόχο της εξόδου στην Ευρώπη.

Κι εδώ ισχύει η θεωρία περί “συνέχειας”. Αυτή την φορά, μιλάμε για τις νίκες και τις πειστικές εμφανίσεις, εντός γηπέδου. Τίποτα δεν τελείωσε. Ίσα ίσα, τώρα ξεκινάει νέος κύκλος αγώνων, άκρως απαιτητικός. Θα μπορούσα να μπω σε λεπτομέρειες του προγράμματος, όμως υπάρχει εμπιστοσύνη για τους αποφασίζοντες. Θεωρώ σημαντικότατο, απλά, τον τρόπο της διαχείρισης των παιχτών σε σχέση με τον χρόνο συμμετοχής, γνωστό και ως rotation. Επαγρύπνηση, αγωνιστικότητα, προσπάθεια, σχέδιο. Κλειστά αυτιά, ανοιχτά μάτια, για την επίτευξη ενός στόχου.
Μόνο Άρης!

Με ρεμπέτικος ήχους… https://m.youtube.com/watch?v=GwzQdlW5MlI

Τόσκο, Άλκη η μνήμη σας άσβεστη!

Σάββατο, 12 Μαρτίου 2022
Κίτρινο Βέλος