“Δουλειά του καθενός είναι να προασπίζεται τον συνάνθρωπό του, να τον βοηθά, να εναντιώνεται σε μορφές βίας και μισαλλοδοξίας, να μην αντέχει την αδικία και να κοιτάει με αγάπη προς το φως”.
Τα Υπόγεια Ρεύματα, τα 25 χρόνια που υπάρχουν, έχουν συνηθίσει συνεχώς να αλλάζουν διαρκώς μορφή χωρίς ωστόσο να παρεκκλίνουν από τις μουσικές και κοινωνικές τους αρχές. Οι τρεις βασικοί συντελεστές της μπάντας Γρηγόρης Κλιούμης (φωνή & κιθάρα), Τάσος Πέππας (τύμπανα & φωνητικά) και Νίκος Γιούσεφ (μπάσο & φωνητικά) μίλησαν με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ «Η Γη που αφήνω», που αποτελεί την αποτύπωση αυτών των 25 χρόνων και την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με αυτή τη σύνθεση της μπάντας, έπειτα από τον Live δίσκο “Vinyl Is Back” αλλά και άλλων τραγουδιών που κυκλοφόρησαν σε 7” βινύλιο και στις ψηφιακές πλατφόρμες.
Όπως λένε και οι ίδιοι, το «Η Γη που αφήνω» είναι ένας δίσκος κοινωνικός που μιλά για τη ζωή, την ανθρώπινη ύπαρξη και το σεβασμό που είναι αναγκαίο να υπάρχει μεταξύ μας.
Πώς είναι να βγάζεις άλμπουμ σε τέτοιες συνθήκες;
Η καραντίνα είναι οικείο περιβάλλον για την έμπνευση των καλλιτεχνών και την υλοποίηση του έργου τους. Μάλιστα θα λέγαμε ότι είναι ιδανική για την προσήλωση πάνω στο έργο που θα δημιουργήσεις. Το στούντιο είναι δύσκολο γιατί πρέπει να ακολουθείς όλες τις προφυλάξεις που πρέπει για την εποχή αυτή. Όμως, σε έναν δίσκο, πριν την τελική του μορφή, πολλή εργασία γίνεται στο σπίτι και αυτός ο μοναχισμός λειτουργεί υπέρ της καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας.
Τι δυσκολίες υπάρχουν;
Ένα άλμπουμ δεν είναι μόνο η δημιουργία του αλλά και η προώθησή του και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα με τον εγκλεισμό. Οι δισκογραφικές ή τα ίδια τα σχήματα, όταν κυκλοφορούν μόνα τους έναν δίσκο, δεν έχουν το βασικό όπλο που προωθούσε τελευταία τις νέες τους δουλειές και αυτό δεν ήταν παρά οι ζωντανές εμφανίσεις. Γύρω από αυτές υπήρχαν πολλές αναφορές στο έργο τους και οι ενδιαφερόμενοι γνώριζαν και αναζητούσαν να αγοράσουν το νέο άλμπουμ και γενικότερα Merchandise. Όμως, στην δεύτερη καραντίνα βλέπουμε ότι έχει αυξηθεί το κοινό που αγοράζει διαδικτυακά διάφορα αγαθά που χρειάζεται. Τα καταστήματα δίσκων έψαχναν πολλά χρόνια πριν τον Covid-19 λύσεις για μεγαλύτερο αγοραστικό κοινό και είχαν ήδη στραφεί προς το διαδίκτυο με E-shops. Ο κόσμος από την άλλη είναι μέσα και ψάχνει κάτι να ακούσει. Τι να περιμένεις λοιπόν αν έχεις ένα νέο άλμπουμ; Να το κυκλοφορήσεις μαζί με χιλιάδες άλλα όταν βγούμε στο φως; Το φως δεν ανάβει μόνο του. Κάποιος πρέπει να πάει να το ανάψει.
Πιστεύετε ότι η πανδημία θα φέρει οριστικές και αμετάκλητες αλλαγές στον τρόπο που παράγεται και ακούγεται η μουσική;
Μέχρι τώρα πάντως δεν έχουμε δει πολλές αλλαγές. Εντάξει, κάποιοι παρακολουθούν Live Streaming παραστάσεις αλλά τα νούμερα δεν είναι τόσο μεγάλα σε σχέση με το απόλυτο Lockdown που βιώνει ο τομέας του πολιτισμού και των τεχνών. Όσον αφορά στην παραγωγή, όπως είπαμε και παραπάνω, δεν είναι κάτι το νέο στις μουσικές παρέες. Χρόνια τώρα γυροφέρνουμε ηχητικά κανάλια και μιξάρονται από το ένα μέρος του κόσμου έως το άλλο. Ταχύτητα του Internet χρειάζεται όχι πανδημία.
Tι σηματοδοτεί αυτό το άλμπουμ για τον ήχο του συγκροτήματος;
Πειραματισμός και όρεξη για μουσική, αυτό σηματοδοτεί αυτό το άλμπουμ! Πειραματισμός πάνω στον ήχο του, πειραματισμός πάνω στους τρόπους σύλληψης του, πειραματισμός πάνω στην μετάφραση που έπρεπε να κάνουμε έτσι ώστε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας να παραμείνει ξεκάθαρο κατά την υλοποίησή του. Είμαστε περίεργοι να ανακαλύψουμε με τον καιρό αν αυτό το άλμπουμ είναι για εμάς το τέλος για κάτι που εκφράστηκε και έκλεισε τον κύκλο του ή η αρχή για κάτι που έρχεται. Σε κάθε περίπτωση είναι κομβικό άλμπουμ εξαιτίας της συγκυρίας.
Ποια πράγματα έχουν αλλάξει στην πορεία της ελληνικής ροκ τώρα σε σχέση με την περίοδο που ξεκίνησαν τα Υπόγεια Ρεύματα;
Έχουν προστεθεί και τα Υπόγεια Ρεύματα στην ιστορία της! Και επειδή «μηδένα προ του τέλους», δεν ξέρουμε αν αυτό είναι καλό ή κακό. Βέβαια η μουσική και κυρίως ο τρόπος που πλέον ακούγεται και λειτουργεί για τον ακροατή, έχει αλλάξει σχεδόν ριζικά. Όλες οι «σχολές» έχουν επηρεαστεί και προσπαθούν να προσαρμοστούν.
Υπάρχουν στιγμές μέσα στο άλμπουμ που φαίνεται ότι εκφράζετε και μια οργή. Είναι και δουλειά της σκηνής σας να εκφράζει την οργή της κοινωνίας;
Όχι βέβαια. Απλώς μόνο η δική μας σκηνή έμεινε να φωνάξει. Οι άλλες σκηνές συνήθως δεν τσαλακώνονται εκτός κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων. Δουλειά του καθενός είναι να προασπίζεται τον συνάνθρωπό του, να τον βοηθά, να εναντιώνεται σε μορφές βίας και μισαλλοδοξίας, να μην αντέχει την αδικία και να κοιτάει με αγάπη προς το φως. Και σε αυτό τουλάχιστον είμαστε χαρούμενοι που οι φίλοι μας μουσικοί και μη είναι ακόμα «οργισμένοι».
Ένα συγκρότημα της εναλλακτικής σκηνής πιστεύετε ότι πρέπει να μιλάει πολιτικά;
Το κάθε συγκρότημα, εναλλακτικό ή όχι, πρέπει να μιλάει για αυτό που το απασχολεί αρκεί να πιστεύει αυτά που λέει και να τα κάνει πράξη. Ούτε να εκμεταλλεύεται καταστάσεις ούτε να πιστεύει ή να πράττει τα αντίθετα από αυτά που λέει διότι έτσι υποκρίνεται και κοροϊδεύει. Αν λες αλήθεια μιλάς πολιτικά, όλα είναι πολιτικά αφού ζούμε σε πόλεις-κοινωνίες.
Χάσατε ή κερδίσατε από την επιλογή σας να μιλήσετε πολιτικά;
Και βέβαια κερδίσαμε λέγοντας την αλήθεια μας (την εκάστοτε!), κερδίζουμε και μαθαίνουμε τον εαυτό μας καθημερινά. Τα άλλα «κέρδη» τα αφήνουμε για τους πολιτικούς, αν και θα ήταν καλό για όλους μας να επιστρέψει η πολιτική στην απαρχή της που ήταν η εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας.
Ο «Καλός Νοικοκύρης» αφορά στην υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου;
Ο «Καλός Νοικοκύρης» γράφτηκε για την υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου. Τον Ζακ/Zackie τον γνώριζε προσωπικά ο Νίκος από καλλιτεχνικές και κινηματικές παρέες. Παρακολουθήσαμε σοκαρισμένοι όλο το σκηνικό από τα Media και από επικοινωνίες με φίλους σε ένα λεωφορείο όταν γυρνούσαμε από Θεσσαλονίκη, μαζί με τους Magic De Spell και τους Μητσοτάκη – Κατσιμάνη (Ενδελέχεια). Την επόμενη μέρα βλέπαμε αυτό το θέατρο του παραλόγου στις τηλεοράσεις και στο διαδίκτυο που βίαζε την προσωπικότητα του Ζακ που ξέραμε. Δεν τολμούσε να πει κάποιος τη γνώμη του και κατευθείαν δεχόταν ομοφοβικές και ρατσιστικές επιθέσεις. Τότε ήταν που ο Γρηγόρης πήρε τον Νίκο και του είπε ότι έγραψε κάποιους στίχους για την περίσταση. Σε μία μέρα είχαμε γράψει το κομμάτι ο καθένας από το σπίτι του, (όπως τώρα στον εγκλεισμό) και το κυκλοφορήσαμε στο κανάλι μας σε πρωτόλεια μορφή διότι δεν μας ενδιέφερε να γίνει χιτ, έπρεπε απλά να πούμε κάτι για έναν άνθρωπο που τον δολοφόνησαν με κλωτσιές στο κέντρο της Αθήνας. Αργότερα ενορχηστρώθηκε και μπήκε στο δίσκο για να μην μας αφήνει να ξεχάσουμε.
Πώς βλέπετε όλη αυτή την άνοδο της Hip-Hop;
Η Hip-Hop είναι στην κορυφή δεκαετίες ήδη και μπράβο σε όλα τα παιδιά που κατάφεραν και στη χώρα μας να απογειώσουν τη φάση τους. Αυτό δείχνει ότι υπάρχουν πάρα πολλά μυαλά που ακούνε και σκέφτονται κάτι άλλο εκτός από αυτά που πλασάρονται από το Mainstream.
Ακούνε ακόμα οι πολύ νέες ηλικίες ροκ μουσική;
Εμάς δεν μας ενδιαφέρει να ακούνε Rock, μας ενδιαφέρει να μην τσιμπάνε. Οι εποχές αλλάζουν και όντως η νεολαία δεν ακούει τόσο πολύ ροκ όσο πριν 20-30 χρόνια. Αλλά όπως πάντα έτσι και τώρα υπάρχουν αρκετοί που θα ακούνε και άλλες μουσικές. Όταν μεγαλώναμε στη δεκαετία του ‘80, ακούγαμε κάποιοι μουσικές του ‘60, έτσι και τώρα. Και είναι και πιο εύκολο να βρεις τα περίεργα πλέον, υπάρχει το διαδίκτυο!
Θα ήθελα να μου πείτε τι άλλα πράγματα ακούτε αυτόν τον καιρό;
Ο Νίκος ακούει King Crimson, Steve Hackett, Gentle Giant, Baroque και όπερες. Ο Γρηγόρης ακούει ότι του προτείνουν οι φίλοι του και ο Τάσος… συνήθως έντεχνο, ελαφρολαϊκό, κατά προτίμηση με 2% λιπαρά. Α, και ειδήσεις! Έχουν κάτι φοβερά Soundtrack όταν παρουσιάζουν τον έναν κίνδυνο μετά τον άλλον. Απίστευτο, ακόμα και να κλείσεις τα μάτια σου σκιάζεσαι, λες τώρα θα πέσει το αεροπλάνο στο μπαλκόνι μου, τώρα θα σκάσει ο λευκός καρχαρίας με το μπουρνούζι από την μπανιέρα.
Αν έπρεπε ο καθένας να διαλέξει ένα άλμπουμ που να τον επηρέασε όσο κανένα άλλο στην εφηβεία του, ποιο θα διαλέγατε;
Νίκος – Aion / Dead Can Dance
Γρηγόρης – L.A. Woman / Doors
Τάσος – How to measure a planet / The Gathering
ΠΗΓΗ: Oneman.gr
