Ανεβαίνοντας τα σκαλιά, ανεβαίνει και το επίπεδο δυσκολίας. Είναι νόμος της ζωής πως η ανηφόρα είναι απείρως δυσκολότερη, τόσο σε κόπο, σχέδιο και κατανομή δυνάμεων, όσο και σε διάρκεια, απ’ την κατηφόρα, στην οποία η ταχύτητα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, αν σε πάρει.
Όλα αυτά έχουν, φυσικά, σχέση και με την προσπάθεια ομάδων. Μας ενδιαφέρει η δικιά μας, ο Άρης, παρατηρώντας όμως και την συμπεριφορά και των τριγύρω, των λεγόμενων ανταγωνιστών. Δεν ζεις μόνος, ως γνωστόν. Σε όλη αυτή την διαδικασία, προόδου, ανόδου, εξέλιξης, σταθεροποίησης, διεκδίκησης, συμβάλλουν τα εξής δύο: Συναίσθημα και ρεαλισμός. Κι αν, σε πρώτο στάδιο, κυριαρχεί ο ενθουσιασμός, η ρεαλιστική προσέγγιση, στόχων και τρόπου κατάκτησης αυτών, βοηθάει (σ)την προσπάθεια και δημιουργεί καθαρό, οπτικό πεδίο. Ισορροπία, η λέξη “κλειδί”.
Με την δημιουργία της ομάδας “του Πάκο”, έλεγα στον περίγυρο, αλλά και δημόσια, πως ο πρώτος στόχος είναι ο Άρης να υπερκεράσει τους Ατρόμητο και Αστέρα Τρίπολης. Ξένιζε, συναισθηματικά. Έδειχνε όμως ωριμότητα, ρεαλιστικά. Δύο ομάδες που προορίζονταν να δημιουργήσουν νέα δεδομένα. Συστημικές, κατά μία έννοια, καθώς το “σύστημα” (όχι το 4-2-3-1 ή το 4-3-3, σίγουρα!) έδειχνε να τις “χαϊδεύει” στην προσπάθειά τους να καλύψουν το κενό του Άρη και του Ηρακλή. Ένας στόχος. Κάποιων! Οι έξυπνες επιλογές τους, σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, τις έκανε μάλιστα να παίξουν σε τρεις (δύο και έναν, αντίστοιχα) τελικούς Κυπέλλων, εκείνη την περίοδο. Κενό, στην φύση, δεν υπάρχει. Πάντα, όταν κάτι φεύγει, κάτι άλλο το καλύπτει και στα μάτια μου ήθελε κόπο και σχέδιο για να ανακτηθεί ο χώρος μας. Γεγονός που έγινε, λόγω μεγέθους φανέλας, δίψας, πάθους, μα περισσότερο σωστών και στοχευμένων επιλογών, γρηγορότερα απ’ όσο πίστευα. Ήταν η ώρα για το πιο πάνω σκαλί…
Μη μου ξυπνάς το παρελθόν
Μεγάλη κουβέντα αυτό. Το παρελθόν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα απ’ τον μπασκετικό Άρη και τις μνήμες, τις προσδοκίες που μας ξυπνάει, παραπλανητικά συνήθως, δεν υπάρχει. Μιλώντας για “τα παλιά”, τις δόξες, δείξαμε να χάνουμε “το μετά”, “το μπροστά”, το μέλλον. Έχει άγκυρα η προσκόλληση στα παλιά και όχι η σκέψη στα όσα πρέπει να κρατήσεις, να είναι “φάρος”, από αυτά. Μόλις φέτος, σε βάθος θλιβερής και σκοτεινής δεκαετίας, βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ. Για το Παλέ η κουβέντα. Είναι η ίδια παγίδα που δείχνει να πέφτει ο ποδοσφαιρικός Π.Α.Ο. Δεν έχει τόσο μεγάλο νόημα να αναφερθεί ξανά ο ρόλος του σε ότι αποκαλούμε “σάπιο, ελληνικό ποδόσφαιρο”, καθώς έχτισαν αφήγημα στην δόλια, κόκκινη κυριαρχία, αγνοώντας εσκεμμένα “το πριν”. Για κάποιους παλαιότερους είναι ξεκάθαρο. Το μεθύσι της πολυιδιοκτησίας τους, με τις κάνουλες να ανοίγουν απ’ τα τέσσερα παχιά (λόγια και) πορτοφόλια, εκ των δυνατότερων στην χώρα, είναι χαρακτηριστικό της στόχευσής τους. Η έλλειψη ποδοσφαιρικής ταπεινότητας οδήγησε στην πορεία της τελευταίας δεκαετίας, στην κατηφόρα που λέγαμε, και στην χείρα βοηθείας. Φίλων, αλλά και εχθρών!
Οι ίδιοι τα έγραφαν και τα λένε σε κάθε ευκαιρία, δεν αναφέρω κάτι συνταρακτικό και καινούργιο, περί “ντροπής να σε σώζει εξωαγωνιστικά ο εχθρός σου”, αλλά και περί εξάρτησης. Μην επεκταθούμε. Το κάθε σπιτικό, που λένε, έχει τα δικά του και δεν με αφορά το μπλέξιμό τους. Το δικό μας, κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν, εξάλλου. Αυτό που είχε και έχει σημασία ήταν και είναι να βρει ο Άρης τον τρόπο, στο ανέβασμα, να φτάσει, να προσπεράσει, να καθιερωθεί, κόντρα στο πράσινο κατέβασμα.
Κατανοώ πως είναι δύσκολο να βλέπεις να διαμορφώνεται καινούργια πραγματικότητα. Ένα παραπάνω αν είσαι κακομαθημένος, αμετροεπής, υπερφίαλος. Αν καλλιέρησες την κουλτούρα και πίστεψες πως “με τον παρά μου… κλπ κλπ”. Σίγουρα, ισχυρή συνθήκη ισχυροποίησης, ειδικά στο περιβάλλον της μπάλας στην χώρα, αποτελεί το χρήμα. Κινεί πολλές “δυνάμεις” η οικονομική ισχύς. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η υπόλοιπη βρίσκεται στο πώς διαχειρίζεσαι αυτή την δύναμη ή αδυναμία. Με την λογική τους, δεν θα υπήρχαν Λιλ ή Λέστερ, για να αναφέρω δύο ευρωπαϊκές ομάδες σε σταθερή άνοδο. Εκτός αν μπαίνουν στην ιστορική ζυγαριά ως ισότιμα μέλη η πρώτη με την Μαρσέιγ και η δεύτερη με την Έβερτον, για παράδειγμα. Κι όμως, τα δεδομένα μεταβάλλονται με ρυθμούς ταχύτητας ίντερνετ, πλέον, στην εποχή μας. Μάθε να τα (παρ)ακολουθείς.
Η μία συνθήκη που σε διατηρεί ψηλά, στον ιστορικό ρόλο και θέση που σου αρμόζει, είναι τα τριγύρω. Το μέγεθος κόσμου, η φανέλα, το παρελθόν, που είπαμε. Η δουλειά, η συνεχής βελτίωση, η παρακολούθηση των εξελίξεων, η αποφυγή παγίδων στο τοπίο του σκληρού ανταγωνισμού, οι στοχευμένες επιλογές, είναι η άλλη. Δεν βάζω στην ζυγαριά τις θέσεις των ομάδων του Μάντσεστερ το 1998 και σήμερα, καθώς θα επανέλθω για αυτές σε ξεχωριστό άρθρο, αλλά σημειώνω το θλιβερό γεγονός πως ο 15χρονος ή 20χρονος στην Ελλάδα του 2021 έχει άγνοια, ως μνήμη, για τον συμπολίτη Ηρακλή, έναντι μεγεθών ιστορικά ασήμαντων, όπως αυτές του Περιστερίου ή της Αρκαδίας, που αναφέρθηκαν. Τροφή για σκέψη.
Ένα, σπουδαίο, μάθημα
Παρατηρώ, στα πλαίσια της “κατασκοπείας απόψεων” πως οι “πράσινες πένες” ξυπνάνε και κοιμούνται με τα του Άρη. Ενδιαφέρον, ομολογώ. Με εξιτάρει, επίσης. Δείγμα εξέλιξης της ομάδας μας, που εξασκείται στο να ανέβει άλλο ένα σκαλί, ένα επίπεδο. Στην “πίστα” αυτή, μεγαλώνει και η δυσκολία. Πραγματικότητες που δεν διδαχτήκαμε να αντιμετωπίζουμε. Επικοινωνιακός “πόλεμος” άλλου τύπου, μία από αυτές. Διαστρέβλωση της πραγματικότητας, πλύση εγκεφάλου των πολλών, λόγω εμβέλειας της μιντιακής δύναμης. Επιρροή σε κέντρα αποφάσεων. διαμόρφωση σκηνικού κατά πώς βολεύει. Αθλητικές, αλλά και πολιτικές εφημερίδες και sites στο κόλπο. Στρατευμένοι, έτοιμοι να “παίξουν” σε ένα γήπεδο που εσύ κι εγώ, ο Άρης, δεν γνωρίζει. Έλεγα, λέγαμε αρκετοί ίσως, σε παλιότερες εποχές “Μην κλαίγεσαι. Πάλεψε” και το αναφέραμε ο ένας στον άλλο και στην ομάδα, για να πιαστούμε από κάπου, να βρούμε του νήματος την άκρη. Συνήθως, η κουβέντα, η παραίνεση ήταν για να κρατηθούμε στην (ποδοσφαιρική) ζωή. Αυτή την στιγμή που μιλάμε, συζητάμε για άλλα πράγματα. Αυτά που έπρεπε να μάθουμε να λέμε από παλιά. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ! Το “όπλο” στα παραπάνω είναι το πραγματικό γήπεδο, το χορτάρι, οι επιλογές εντός του. Προσώπων και εφαρμογής, από αυτούς, του πλάνου. Απορούσα, είκοσι χρόνια πίσω, για το πώς καταφέρνει η Ξάνθη για παράδειγμα, να φέρνει Γιαννότσκο και Ουακίλι και όχι ο Άρης. Μετέπειτα, τα ίδια για τον Ράγιος ή τον Ιγκλέσιας. Δείγμα οργάνωσης, εξέλιξης και στασιμότητας, αντίστοιχα. Στο βάθος του καιρού, βλέπουμε σήμερα τουλάχιστον 7 παίκτες μας, βασικούς και αναπληρωματικούς, που θα έπαιζαν με άνεση στους “τρεις πλούσιους”. Για την “λεωφόρο της θλίψης” δεν το συζητώ καν και νομίζω πως το αναγνωρίζουν και αυτοί, κοιτάζοντας και ζηλεύοντας. Κατι καλό δείχνει να συμβαίνει, ενώ ταυτόχρονα ανοίξαμε το βλέμμα στην συμμετοχή μας στις “αγορές” και στην “εξελίσσω και πουλάω παίκτες” νοοτροπία.
Δεν με απασχολεί, ως μέλος της Αρειανής οικογένειας, να απαξιώσω ή να εκδικηθώ, να “πάρω το αίμα μου πίσω” και διάφορα παρόμοια. Αυτό γίνεται νομοτελειακά μέσω του ποδοσφαίρου και των επιλογών. Η μπάλα απαντάει. Όταν έχεις παλέψει για να ζήσεις, φτάνοντας στα όρια της ύπαρξης, παύεις να συγκρίνεσαι και να υποκινείσαι από “ταπεινά ελατήρια”. Έχεις πάρει, ήδη, ένα σπουδαίο μάθημα. Αυτό που δεν παίρνει μονάχα ο εγωιστής, ο άπληστος, ο αγνώμων. Με ενδιαφέρει, με απασχολεί υγιώς, ο τρόπος να καθιερωθώ, να συνεχίσω ως Σύλλογος σε αυτόν τον βηματισμό. Η δουλειά είναι πολλή και συνεχής. Τα εμπόδια, τα λάθη, οι παραλείψεις οφείλουν να ελαχιστοποιούνται στο επίπεδο αυτό. Τα βαρίδια πρέπει να πεταχτούν. Να τελειώνουν υποθέσεις που αφορούν σε “Ντουρμισάι”, “Οριόλ”, “Λάσκωφ”, να γίνει λυσσαλέα μάχη για να επιστρέψουν οι 6 κλεμμένοι βαθμοί. Οι κερδισμένοι στο γήπεδο, όπως τους αρέσει να αναφέρουν συχνά. Εκτός αν θεωρούν πως είναι άλλο το “δικό τους” και άλλο το “δικό μας” γήπεδο!
Εκτέλεση – (χωρίς) Σκέψη. Είμαι… γκολ!
Από σήμερα, Σάββατο, ως τα τέλη Δεκέμβρη, ο Άρης παίζει κατά σειρά με: (α) Π.Α.Σ. Γιάννενα μέσα, (β) Π.Α.Ο.Κ. έξω, (γ) Αστέρα Τρίπολης μέσα, (δ) Ο.Σ.Φ.Π. έξω, (ε) Ο.Φ.Η. έξω, (στ) Ιωνικό μέσα. Στο ενδιάμεσο, κύπελλο μέσα – έξω. Μεγάλη και μικρή εικόνα. Στο μικροσκόπιο, το κάθε ματς. Το επόμενο. Η “βήμα – βήμα” πορεία που δίνει καρπούς. Στο μεγάλο παράθυρο η μακροπρόθεσμη στόχευση, σε σχέση και με τους υπόλοιπους, σε σχέση και με την σύγκριση της βαθμολογικής μας συγκομιδής. Η βελτίωση, παντού. Επιβολή, νίκη αδιαπραγμάτευτη, κυριαρχία στα εντός, 3 + 1 παιχνίδια των δύο διοργανώσεων. Το πάτωμα οφείλουν να είναι οι 9 αυτοί βαθμοί. Το ελάχιστο κεκτημένο. Ειδικά η εκκίνηση. Με τους Ηπειρώτες, χάθηκαν 4 βαμοί σε σύνολο 6 πέρσι, εντός – εκτός. Οι απαντήσεις, που λέγαμε. Της ομάδας μας, στον εαυτό της. Στην Κρήτη πιο μετά σαν αντικειμενικός στόχος νίκης, στο Καραϊσκάκη και στην Τούμπα τα “ρέστα”. Μελέτη, ανάλυση, καταμερισμός τιμωρημένων, επιστροφές ή προφύλαξη τραυματιών και αρκετές αντίστοιχες λεπτομέρειες. Έξυπνη διαχείριση, με φόντο το μέγιστο σε βαθμοθηρική ανταποδοτικότητα. Παράλληλα, σχέδιο “επόμενης μέρας”. Ανανεώσεις, αποδεσμεύσεις, ενίσχυση. Χειρουργικές κινήσεις. Το ιδανικό, το αυτονόητο για όποιον ζητάει να παραμένει “ζεστός” στην πορεία σε “κρύους” μήνες, είναι να έχουν δρομολογηθεί και τελειώσει οι πέριξ της ομάδας εξελίξεις στα τέλη Δεκεμβρίου. Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου να είναι μπόλιασμα νέων στο σύνολο και απ’ το δεύτερο, ως τα play offs, να αυξηθούν οι ρυθμοί στην πορεία προς τα πάνω. Είναι μια δοκιμασία που θα δείξει, όταν “κοιταχτείς στον καθρέφτη”, αν μαθαίνεις. Για να περάσουμε στην επόμενη κλίμακα, πρέπει να έχουμε ως νοοτροπία, αρχής γενομένης απ’ τα γραφεία της ομάδας, αυτό που χαρακτηρίζει τον καλό επιθετικό. Γρήγορη σκέψη, άμεση εκτέλεση! Κοινώς…
“Γκολ, βάλε γκολ, βάλε γκολ, βάλε γκολ Άρη είμαι… γκολ”!
ΥΓ Παραίνεση προς Π.Α.Ε., όσο μου επιτρέπεται (και από αυτή την γωνιά) : Δίνουμε εισιτήρια σε όλους, ζητάμε παντού.
Δίπλα σου, πάντα, εγώ!
Συσπείρωση, στήριξη, σχέδιο.
Μόνο Άρης. Πάνω απ’ όλα ο Άρης!
Υπό τους ήχους του… https://m.youtube.com/watch?v=f6pQcpFnXOI
Σάββατο, 20 Νοεμβρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
