«Ζούσε για τον Άρη, τον αγαπούσε άνευ όρων» η εξομολόγηση του εγγονού του Κλεάνθη Βικελίδη

Στο Yellow Radio 101,7 και στην εκπομπή «Αθλητικό X-Press» φιλοξενήθηκε ο Γιώργος Αδαμαντίδης, εγγονός του θρυλικού Κλεάνθη Βικελίδη.

Αναλυτικά όσα είπε στον Γιώργο Τότσικα:

Για την σπάνια φωτογραφία που έδωσε στο Yellow Radio (σ.σ. δημοσιεύεται μαζί με το άρθρο):

Είναι από το παιχνίδι του Άρη με την Ίπσουιτς στο Καυταντζόγλειο. Ήταν από τα παιχνίδια που θυμάμαι πολύ καλά. Με τον παππού πηγαίναμε όπου έπαιζε ο Άρης, μόνο Τούμπα δεν πηγαίναμε.

Για την κληρονομιά που άφησε ο Κλεάνθης Βικελίδης:

Είναι μεγάλη η κληρονομιά του. Αυτό που έχει αφήσει στον κόσμο του Άρη και στο ποδόσφαιρο είναι τεράστιο, φανταστείτε πως είναι για εμάς και την οικογένεια του.

Η 4η Νοεμβρίου είναι πάρα πολύ δύσκολη μέρα για την οικογένεια μας. Ξεκινάει πάντα με έναν κόμπο στον λαιμό. Παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια η συγκίνηση είναι κάθε χρόνο και μεγαλύτερη.

Εγώ όταν ήμουν μικρός δεν καταλάβαινα ποιος είναι ο Κλεάνθης Βικελίδης. Καταλάβαινα μόνο ότι τον αγαπούσαν όλοι. Μια βόλτα δέκα λεπτών στην Τσιμισκή έπαιρνε… μια ώρα. Τον σταματούσαν συνέχεια.

Για την μέρα που έφυγε:

O παππούς είχε μια συνήθεια κάθε μέρα. Έπαιρνε μια αθλητική εφημερίδα, την έφερνε στο σπίτι και την άφηνε σε μένα. Μετά πήγαινε στο σπίτι του, έπαιρνε τις εφημερίδες του και ανέβαινε. Μια απόσταση από την Αριστοτέλους μέχρι την διαγώνιο. Εγώ γύρισα από το σχολείο και είδα την εφημερίδα κανονικά.

Εκείνη την μέρα όμως έφυγε, από καρδιά. Είχε ένα πρόβλημα με την καριδά, για το οποίο ποτέ δεν παραπονέθηκε. Και οι γιατροί δεν πίστευαν το πόσο έζησε.

Για την σχέση του Κλέανθη Βικελίδη με τον Άρη:

Ο παππούς ήταν σοβαρός και αυστηρός. Ειδικά στο ποδόσφαιρο δεν υπήρχαν αστεία και πλάκες, ήθελε το αποτέλεσμα. Όλη του η ζωή ήταν ο Άρης, το ποδόσφαιρο. Και σαν παίκτης, και σαν προπονητής και αργότερα σαν φίλαθλος.

Το γνωστό πανό «μια ζωή όλο Άρης» περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο ποιος ήταν ο Άρης για τον Κλεάνθη Βικελίδη.

Με πήγαινε στο γήπεδο, κατεβαίναμε τα σκαλιά από την Παπαναστασίου. Πρώτους βλέπαμε τον Καλτέκη και τον Ποζάνη.

Για το αν είχε αντιληφθεί το «status» που είχε:

Γνώριζε πάρα πολύ καλά πόσο καλός παίκτης ήταν και τι είχε κάνει με τον Άρη και την Εθνική. Είχε επίγνωση της αξίας του, παρόλα αυτά ποτέ δεν τον έχω ακούσει να το προβάλλει.

Του άρεσε να λέει ιστορίες στο Κυριακάτικο τραπέζι. Έπαιρνε το αλάτι και το πιπέρι και έδειχνε το που ήταν οι επιθετικοί και οι αμυντικοί.

Ενώ συνέχισε:

Έλεγε ότι ο Θεός μου έδωσε ένα χάρισμα σε λάθος εποχή. Όταν έβλεπε το ποδόσφαιρο να γίνεται επαγγελματικό και να υπάρχουν τόσα λεφτά δεν το πίστευε. Δεν μπορούσε να βλέπει παίκτες να έχουν μόνο ένα καλό πόδι.

Για μια ιστορία που θυμάται:

Ήταν το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ που έβαλε δύο γκολ. Ήπιε μετά στα αποδυτήρια δύο γκαζόζες. Μπήκε ο έφορος στα αποδυτήρια και τον ρώτησε «γιατί ήπιες δυο». Τότε ο Κλεάνθης απάντησε «γιατί είμαι αρχηγός, έβαλα δύο γκολ και πήραμε το πρωτάθλημα» για να πάρει την απάντηση «αφού τα έκανες αυτά, πλήρωσε και την μια γκαζόζα».

Για το αν τον πίεσε να παίξει ποδόσφαιρο:

Δεν είχα το ταλέντο. Το είδε από νωρίς. Δεν τέθηκε θέμα να ασχοληθώ.

Για το αν ο Κλεάνθης Βικελίδης τους έκανε Αρειανούς:

Αυτό που μας μετέφερε είναι η άνευ όρων αγάπη για τον Άρη. Ο Άρης δεν τελειώνει στα 90 λεπτά.

Για το αν τα παιδιά του έχουν γίνει «Άρης»:

O δισέγγονος του Κλεάνθη Βικελίδη ο γιος μου έχει το όνομα Κλεάνθης, είναι 12 χρονών και έχουν αρχίσει οι Κυριακές να καθορίζουν την υπόλοιπη εβδομάδα. Περνάμε πολύ καλές εβδομάδες τον τελευταίο καιρό. Το μικρόβιο έχει περάσει. Μένει να περάσει και στην μικρή μου κόρη που είναι 10 μηνών.

Για το πως νιώθει που το γήπεδο του Άρη έχει το όνομα Κλεάνθης Βικελίδης:

Παλαιότερα έπαιρνα το αεροπλάνο και έβλεπα Άρης-Σαραγόσα, Άρης-Ατλέτικο, Άρης-Σίτι και γυρνούσα.

Τώρα στο άκουσμα του ονόματος Κλεάνθης Βικελίδης η έκπληξη, η συγκίνηση και η τιμή είναι πάντα η ίδια.

Για την ανακοίνωση ότι το Χαριλάου θα μετονομαστεί Κλεάνθης Βικελίδης το 2004:

Μας είχε καλέσει η ΠΑΕ Άρης χωρίς να ξέρουμε το γιατί. Καταλαβαίνετε την έκπληξη και την συγκίνηση. Όταν είδα και την φωτογραφία δεν άντεξα. Υπήρχε μια φήμη αλλά δεν ξέραμε ακριβώς.

Για τον Άρη του σήμερα:

Aν αυτήν την χρονιά χαρούμε έναν τίτλο δεν τον ξέρω. Ο κόσμος του Άρη σίγουρα το έχει μεγάλη ανάγκη. Στην Αθήνα κυκλοφορώ με μάσκα Άρης και έχω δει και άλλο άτομα. Σιγά-σιγά και εμείς αντιλαμβανόμαστε ποιος είναι ο Άρης. Νομίζω όμως ότι είμαστε σε μια πολύ καλή αφετηρία.