Ήμουνα νιος και γέρασα, που λένε! Πάνω από πενήντα χρόνια, νταηλίκι πάνω στο τεράστιο μέγεθος, στο φαινόμενο που λέγεται Άρης.
Σε κάθε άθλημα, με κάθε ευκαιρία. Τους έβαλε ένα φρένο το μπάσκετ, η Αυτοκρατορία και τα απόνερά της, που κράτησαν άλλη μια δεκαετία και κάτι, μετά την υποστολή των σημαιών, του Γκάλη και του Γιαννάκη. Πολλοί σαλιάρηδες πλήρωναν όσο όσο για μια θέση στο Παλέ και έδιναν πλούσιο μπουρμπουάρ για ένα τραπέζι κοντά στης ομάδας, στα μπουζούκια, τότε, άλλοι τόσοι “έφαγαν ψωμί” και έκαναν καριέρα, λόγω του τεράστιου Άρη Θεσσαλονίκης. Όλα αυτά, μέχρι να βρουν την ευκαιρία, μέχρι να βρουν αδύναμο τον Σύλλογο και να εκδικηθούν, ρίχνοντας το δηλητήριο που φώλιαζε στις ψυχές τους. Θύμα το ποδοσφαιρικό τμήμα του Συλλόγου. Πιο εύκολο, καθώς οι διαχρονικοί “παράγοντές” μας, δεν μπόρεσαν να εμπνευστούν και να ακολουθήσουν τα μπασκετικά χνάρια, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ένα κιτρινόμαυρο δίπολο μεγάλης ισχύος. Απ’ τις αρχές των 90’s μόνος στο γήπεδο χωρίς τον πατέρα, καθώς “μεγάλος ήμουν πια”, που λέει και το σύνθημα, έζησα κάθε στιγμή “κυνηγητού”. Λίγες χαρές, πολλές πίκρες, πάμπολλες μαχαιριές, πισώπλατες, εμπόδια, νόμοι που εφαρμόζονταν “κατά το δοκούν”, επιλεκτικά και την επόμενη μέρα έπαυαν να ισχύουν. “Μην τολμήσεις να σηκώσεις κεφάλι”, μια μονίμως αιωρούμενη, αδιόρατη υπενθύμιση.
Οι συνήθεις αντιδράσεις μας, σε όλο αυτό το “είσαι μικρός, πολύ μικρός να το αλλάξεις”, που λέει ένα άλλο άσμα, σκηνικό ήταν πορείες που σημάδεψαν την οπαδική ιστορία της πόλης, της χώρας. Κάπου στις αρχές του νέου αιώνα, σε κάποια εγκαίνια Δ.Ε.Θ., έμελλε να πάθει ισχυρό σοκ ένας εκ των πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης. Δύσκολα χρόνια, καθώς είχε δημιουργηθεί η συνθήκη ώστε να λυμαίνονται διάφοροι σαλτιμπάγκοι τον ποδοσφαιρικό, κυρίως, Άρη. Από καταλήψεις, μέχρι και συλλαλητήρια, σημαδεύτηκαν τα μετεφηβικά μας χρόνια. Έτσι, πίστευα πως όλα αυτά, όλοι οι προαναφερόμενοι τρόποι διαμαρτυρίας, είναι μια πράξη για την στιγμή που είμαστε πεσμένοι, αδύναμοι. Μόνο για τότε. Γράψε λάθος! Η ιστορία διδάσκει. Διανύοντας την πέμπτη δεκαετία της ζωής μου, πατέρας πλέον, γίνομαι μαθητής κάποιων νεαρότερων συνοπαδών, που έρχονται να πουν πως “Για να βγεις στον δρόμο, πρέπει να νιώσεις το άδικο, ανεξαρτήτως του αν είσαι αδύναμος ή δυνατός”. Ίσα ίσα, μάλιστα, στην περίοδο της προόδου σου, τότε πρέπει να αντιδράς περισσότερο. Τότε, δεν θα βρουν το πάτημα να σε χρεώσουν σαν το “μίασμα της κοινωνίας”, “το ρεμάλι” που τα σπάει. Έχεις ωριμάσει, εξάλλου. Ξέρεις. Το “όπλο” σου δεν το κάνεις δώρο σε αυτόν που περιμένει την ευκαιρία.
Η ώρα είναι 01:35 και πέρασαν 20 λεπτά που η προαναγγελθείσα πορεία έδωσε κιτρινόμαυρο χρώμα στην “τσάρκα” της στην πόλη. “Άναψαν, πάλι, τα παλιά φυτίλια και βγήκανε στους δρόμους τα παιδιά”! Κι όμως…. η φλόγα δεν θα σβήσει, γιατί μας γέννησαν οι πυρκαγιές”!! Στα όσα τραγελαφικά λαμβάνουν χώρα στον χώρο του ποδοσφαίρου, στην Ελλάδα του 2021, όταν όλος ο πλανήτης κοιτάζει να πάει ένα βήμα παραπέρα, ξανά στον Άρη βρέθηκαν να βγάλουν τον νταλγκά τους. Σε ένα, επιβαλλόμενο, περιβάλλον σιωπής των “δημοσιογραφικών αμνών” όπου έναν και κάτι χρόνο πριν μαθαίναμε τις διευθύνσεις και τα γενεαλογικά δέντρα των μελών των επιτροπών της Ε.Π.Ο., αλλά τώρα μας δικάζουν σκιές και αερικά, την μέρα που πέρασε δόθηκε ένα πρώτο, ελάχιστο μήνυμα. Δ.Ε.Θα σας περάσει. Επίκαιρα τα αρχικά του διαχρονικού πανηγυριού αυτής της έρμης πόλης. Μια φωνή μέσα μου δεν θέλει να δοθεί λύση μέχρι την Τετάρτη ή την Πέμπτη. Που, μεταξύ μας τώρα, δεν θα δοθεί από καμία Πολιτεία. Θέλω να πάρω τον πιτσιρικά μου απ’ το χέρι, να πάρει τους τρεις δικούς του ο αδερφός και να βαφτιστούν μαζί με μας στην “κιτρινόμαυρη κολυμβήθρα”! Να επαναληφθεί εκείνο το 10+ χιλιάδων κιτρινόμαυρο ποτάμι, που θα τους “πνίξει” όλους μαζί, παρέα. Όσους κυβερνητικούς ειρωνεύονταν, μέσω social media, όσους αντιπολιτευόμενους “οσμίζονταν σκάνδαλα” και έκαναν επερωτήσεις για τις δουλειές του προέδρου του Άρη. Όσους και όσες σχημάτιζαν ουρά σε γραφεία και κάθονταν πρώτο τραπέζι πίστα, προκειμένου να φιλήσουν το δαχτυλίδι. Δ.Ε.Θα ξεχάσω. Το οφείλω στην αξιοπρέπειά μου, την ατομική, την οπαδική, σε αυτήν του πολίτη. Μια μάχη διαρκής, αέναη. “Μέχρι τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση”, που είδες σε έναν τοίχο ή σε μια κιτρινόμαυρη μπλούζα γραμμένο. Γιατί, θέλει αγώνα και πάλη το κυνήγι του κάθε ονείρου σου. Κάπως έτσι μας δίδαξαν οι πρώτοι που έτυχε να δούμε μπροστά μας, οι “παλιοί”, οι “γέρακες” που λέμε, μόλις μπήκαμε στα τσιμέντα του Χαριλάου.
Καλή πάσα, για να γυρίσω στο χθεσινό ματς. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά για το πέταλο, δυο πιτσιρικάδες: “Παιδιά, εισιτήρια για την συναυλία. Για τον Κουκ. Για στήριξη στα παιδιά”. Πήραμε δύο, με τον αδερφό.
Κανονικά, αυτό μονάχα έπρεπε να αναφέρω για το παιχνίδι ή για όσα με αναγκάζουν τα γεγονότα, εξωγηπεδικά, να πω πιο πάνω. Κοιτάζοντας το απόκομμα, γύρισε η μνήμη στις αρχές της δεκαετίας του 90. Στην 3 τότε, απέναντι. Στον οδοδείκτη γαλούχησης για τον Αρειανό οπαδό. Μέσα στις μορφές του τότε, ο Νίκος. Ψηλός, θεόρατος στα μάτια του έφηβου, με χαίτη μακριά και ξυρισμένο το κεφάλι στο πλάι. Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του, όπως και κάθε συνοπαδού που άφησε πράγματα για τους νεότερους, που όχημά τους ήταν η αγάπη για αυτά τα χρώματα, την φανέλα και το σήμα.
Αντί επιλόγου…
Σαν μικρό παιδί κάνω όποτε πάω στο γήπεδο, στην κερκίδα. Κι αν το καρντάσι έδωσε παρών σε 3 ματς ως τώρα, εγώ έλειπα και έφτασε… Φθινόπωρο για να δω την Αρειανάρα από κοντά. Έστω σε φιλικό. Έχοντας 3-4 βασικές, ενδεκαδάτες ελλείψεις, φαίνεται με γυμνό μάτι η προσθήκη ποιότητας και προσωπικότητας σε θέσεις “κλειδιά”. Κέντρο άμυνας και χαφ ανέβασαν τον πήχη προσδοκιών. Είναι πασιφανές. Απ’ την δουλειά, την εξέλιξη, την διαχείριση και την αποτελεσματικότητα θα εξαρτηθούν πολλά, ειδικά στην αρχή. Το “φαΐ” της κάθε ομάδας είναι το αποτέλεσμα, κακά τα ψέματα. Σε έναν δρόμο προόδου, στον οποίο η ομάδα διδάχτηκε ειδικά πέρυσι πως οι “μικρές νίκες” σε διατηρούν στα ψηλά πατώματα, ζητούμενο είναι η διατήρηση αυτού του σκοπού, η ίδια νοοτροπία και στόχευση και μάλιστα, εάν αυτό είναι εφικτό, με πιο πειστικό και άνετο τρόπο. “Γκολ, κι άλλο γκολ… Άρη είμαι γκολ”, συνθηματολογώντας και δείχνοντας πώς πρέπει να πάμε παρακάτω. Με το μυαλό στην μεθεπόμενη Δευτέρα, πλέον, με στόχευση στο πρώτο τρίποντο της σαιζόν, με προσδοκία μιας εικόνας τιγκαρισμένου Χαριλάου, που θα δίνει τον ρυθμό, τραγουδώντας και με έμπνευση απ’ τους ανώνυμους δρόμους που γουστάρουμε να περπατάμε, που και που και να θυμόμαστε, αλλά και να θυμίζουμε…. “ΆντΑρειανάρα”!
Όλα αυτά και κάμποσα ακόμα, συνοδευόμενα από του… Where The Streets Have No Name – YouTube
Σάββατο, 4 Σεπτεμβρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
