“Και ξέρω ότι αυτός και ο Marty πέρασαν πραγματικά πολλά και χρειάστηκε πραγματικό θάρρος, ήταν γενναίοι. Στο τέλος όμως, ο Alan θα κρατήσει για πάντα… η μουσική του θα είναι εδώ για πάντα”.
Ο θαυμασμός που ένιωσε ο Bruce Springsteen για τους ηλεκτροπάνκ της Νέας Υόρκης Suicide και τον τραγουδιστή τους, τον θρυλικό Alan Vega, είναι καλά τεκμηριωμένος. Οι σιωπηλοί, κλειστοφοβικοί ήχοι των δύο πρώτων άλμπουμ του γκρουπ ενέπνευσαν την προσέγγιση του Springsteen σε ορισμένα τραγούδια του άλμπουμ του 1982, Nebraska, καθώς επίσης έχει ηχογραφήσει μια διασκευή του “Dream Baby Dream” των Suicide και το ερμήνευσε ζωντανά. Τώρα ο Springsteen έγραψε έναν πρόλογο για το “Infinite Dreams: The Life of Alan Vega”, που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες.
Γραμμένο από τη Laura Davis-Chanin και τη σύζυγο και συνεργάτη του Vega, Liz Lamere, το Infinite Dreams εξιστορεί τη μοναδική ζωή του Vega και πώς η συνάντηση του με τον Iggy Pop το 1969 τον ενέπνευσε να σχηματίσει τους Suicide με τον Martin Rev. Περιέχει σπάνιες φωτογραφίες, στίχους και αποσπάσματα από τον Vega και όσους τον γνώριζαν καλύτερα.
“Ελπίζω ότι αυτή η βιογραφία θα δώσει μια βαθύτερη κατανόηση ενός ανθρώπου που συχνά παρεξηγούνταν και ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε στη δέσμευσή του για την καθαρή τέχνη αναζητώντας άφοβα νέο έδαφος”, λέει η Lamere στο Rolling Stone. “Ο Alan έζησε τη ζωή του μέσα από το φακό της δημιουργίας: αξιοποιώντας το πλήρες φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, εξερευνώντας βαθιά την ανθρώπινη κατάσταση και τη δυαδικότητα της ομορφιάς και της απόγνωσης, χωρίς να χάνει ποτέ από τα μάτια του την ελπίδα”.
“Κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου, έμαθα για έναν άνθρωπο που πάλεψε με πολλούς δαίμονες – τον πόλεμο του Βιετνάμ, την καταπίεση των απαξιωμένων, τη σύγχυση με τη θρησκεία που γεννήθηκε”, λέει η Davis-Chanin. “Αντέδρασε στη ζωή με άγριους και ηφαιστειακούς τόνους και έγραψε, ερμήνευσε και σμίλεψε αυτή την εμπειρία”.
Ο Bruce Springsteen είπε για τον Alan Vega στον πρόλογό του:
“Ο Alan και εγώ ήμασταν στο ίδιο στούντιο – το Hit Factory. Ήταν εκεί δουλεύοντας με τον Ric Ocasek. Είχα ακούσει για τη μπάντα του και είχα ακούσει λίγη από τη μουσική τους και με συνεπήρε, το θάρρος και η αισθητική του ήταν κάτι που με γοήτευε βαθιά. Ήταν απλά απίστευτος. Έτσι ήταν κάπως όταν γνωριστήκαμε και ξεκινήσαμε μια μικρή συζήτηση.
Το επίπεδο ακεραιότητάς του και ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισε τη δουλειά του ήταν εμπνευσμένοι. Φυσικά, λάτρεψα τη μουσική του και έκανα τη διασκευή του “Dream Baby Dream”, που ο κόσμος αγαπούσε πραγματικά. Είναι ο κλασικός αμερικανικός ύμνος. Είναι απλά πολύ όμορφο. Και είχα μια ιδέα ότι αν είχε ζήσει ο Roy Orbison, αυτό ήταν ένα τραγούδι που θα έπρεπε να το είχε πει. Οπότε, η δική μου προσέγγιση στο να ερμηνεύσω το τραγούδι ήταν ότι αν ο Roy Orbison είχε τραγουδήσει αυτό το τραγούδι, θα το τραγουδούσε κάπως έτσι.
Και το “Frankie Teardrop” ήταν απίστευτο. Αυτό μπορεί να είναι το μεγαλύτερο έργο του, σίγουρα το πιο τρομακτικό του. Είχε μια ατμόσφαιρα γεμάτη τρόμο που οι άνθρωποι δεν εξέφραζαν στη ροκ μουσική εκείνη την εποχή, και ήταν εντελώς μοναδικό. Ο ήχος της φωνής του ήταν: “Ουάου, αυτό είναι…!” Ήταν κάτι με το οποίο είχα σχέση. Και σίγουρα ενέπνευσε τον τρόπο που έγραψα το “State Trooper” και μερικά άλλα πράγματα στο Nebraska. Πολύ, πολύ επιδραστικό.
Μου άρεσε η ιδέα ότι προσέγγιζε τη δουλειά του ως mainstream. Θα έλεγε, “Γεια, γιατί να μην το καταλαβαίνουν όλοι αυτό;” Λοιπόν, δεν ήταν ακριβώς αυτό και προφανώς αν μπεις σε λάθος λογαριασμό, θα έχεις πρόβλημα. Άνοιξα για το Σικάγο για δεκατρείς παραστάσεις και απέφυγα το Frisbees για ένα μεγάλο μέρος του. Αλλά δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό που έπρεπε να υποστεί ο Alan. Και ξέρω ότι αυτός και ο Marty πέρασαν πραγματικά πολλά και χρειάστηκε πραγματικό θάρρος, ήταν γενναίοι. Στο τέλος όμως, ο Alan θα κρατήσει για πάντα… η μουσική του θα είναι εδώ για πάντα”.
