«Δεν είμαστε Άρης για τα τρόπαια, αλλά αυτό στις 23 Μαΐου το θέλουμε τόσο πολύ, θα είναι από τα πιο “μάγκικα” κύπελλα»
Στο Yellow Radio 92.8 και στην εκπομπή «Κίτρινο Πειρατικό» φιλοξενήθηκε ο φίλος της ομάδας Γιάννης, που έγραψε πριν λίγες ημέρες την επιστολή..καρδιάς σε παίκτες και προπονητή.
Ο Γιάννης όπως ανέφερε και στο Yellow Radio ήθελε μέσω της συγκεκριμένης επιστολής να ..εξηγήσει σε παίκτες και προπονητή τί σημαίνει για τον λαό του Άρη αυτό το τρόπαιο! Διαβάστε την εδώ.
Αναλυτικά τα όσα είπε στον Σάκη Αρβανιτάκη:
Πήγατε στο αεροδρόμιο;
Πήγαμε 70-80 άτομα απ’ότι υπολογίζω και νομίζω πως για 5 το απόγευμα καθημερινή είναι καλά. Περάσαμε τον «παλμό», το μάτι μας «γυάλιζε» και αυτό ακριβώς θέλαμε να περάσουμε και στους πάικτες. Εγώ μέσα από την καρδιά μου είχα γράψει και μια επιστολή και την έδωσα στον αρχηγό μας τον Δεληζήδη να την διαβάσουν και οι παίκτες. Ήθελα πάρα πολύ να συμβεί αυτό γιατί πιστεύω ότι εκφράζει την πλειοψηφία των Αρειανών.
Θα ήθελες να μας πεις κάποια αποσπάσματα από την επιστολή;
Η αλήθεια είναι πως όλοι μας με μικρές κινήσεις πρέπει να βοηθάμε. Είχα έναν φίλο για παράδειγμα που όποτε έβρισκε τον Ροζ ή καποιον άλλον παίκτη, μιλούσαν για το κύπελλο και πόσο πολύ το θέλουμε. Είναι γνωστό πως στο ποδόσφαιρο δεν είμαστε Άρης για τα τρόπαια αλλά ειδικά αυτό, στις 23 Μαΐου θέλουμε τόσο πολύ να το σηκώσουμε, να «σπάσει» η κατάρα. Ήμουν σε όλους τους τελευταίος τελικούς εκτός από την Πάτρα, ήμουν και 5 χρόνια στην Αγγλία έχω νιώσει στο «πετσί» μου να μου λείπει και ο Άρης πολύ, στα δύσκολα χρόνια. Έχω φτάσει ακόμη και σε σημείο σε εκείνον τον τελικό στην Τούμπα το 2003, να έχω πάει στο Άρης-Ιωνικός μπάσκετ που ήμασταν 500 άτομα. Αυτή η τρέλα πρέπει να υπάρχει στον λαό μας και να αυξάνεται.
Έτσι ακριβώς και να μεταδωθεί από τον έναν στον άλλον.
Αυτο εννοείται, είπαμε με τις μικρές κινήσεις. Εγώ απλώς στην επιστολή ήθελα να γράψω κάποια πράγματα, τα βασικά για τα μικρά παιδιά που πηγαίνουν ακόμη σχολείο και περιμένουν μια επιτυχία. Για τα παιδιά που ίσως έχουν κάποια ασθένεια και περιμένουν από τους παίκτες μας που τους βλέπουν ως «γίγαντες» να πάρουν δύναμη. Για εμάς που πήγαμε στο ΟΑΚΑ το 2010, στο Μάντσεστερ επίσης που είχα πάει και εγώ το 2011 με τέτοια κερκιδάρα που κάναμε.
Και για τον Τόσκο είδα πως έγραψες…
Ναι ακριβώς, πήγα μάλιστα και άφησα εκεί στο μνημείο ένα μπλουζάκι μέσα από την καρδιά μου την επόμενη μέρα. Μόνο λύπη για αυτό το παιδί, ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να είναι στην θέση του και αυτό ήταν κάτι πάρα πολύ στενάχωρο. Είναι αυτό το παιχνίδι σήμερα, που δεν θα έχει την φυσική παρουσία των Αρειανών. Να πάρουμε ένα θετικό αποτέλεσμα, έτσι ώστε μετά στην ρεβάνς στο Χαριλάου αλλά και με το καλό στον τελικό, με όποιον αντίπαλο και αν θα έχουμε, θα μετρήσει πάρα πολύ ο οπαδικός μας λαός. Εκεί θα μπορέσουμε όπως γράφουμε και στο γήπεδο να «παίξουμε μπάλα και εμείς». Αν η διαιτησία είναι 50-50, τότε είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος, μακάρι να ισχύει αυτό και να μην υπάρχει πρόβλημα σε κανένα από τα τρία παιχνίδια.
Προσπάθησα και στην επιστολή να τους αποβάλλω το άγχος και να τους πως ότι «αυτή η στιγμή, είναι τώρα και δεν γυρνάει και γι’αυτό τον λόγο είστε ποδοσφαιριστές, για τέτοιες στιγμές και για τέτοιες μέρες. Δεν γυρνάει ο χρόνος γι’αυτό εκμεταλλευτείτε το, παίξτε την μπάλα που ξέρετε και κάντε και εμάς τους Αρειανούς που είμαστε δίπλα σας, χαρούμενους, εκτός από εσάς που θα γραφτείτε στην ιστορία!». Από την αρχή του θεσμού μετρούσα αντίστροφα τα παιχνίδια, τώρα είναι τρία ματς. Σε αυτά λοιπόν πρέπει να μπουν ως «κομάντο», «πολεμιστές του Θεού» και εμείς δίπλα τους! Θέλω και εγώ με τον τρόπο μου να περάσω μια θετική αύρα σε οποιαδήποτε γκρίνια υπάρχει στον λαό μας.
Μην το ξεχνάμε, ο σύλλογος μας το 1998 κέρδισε ένα Final Four με απλήρωτους παίκτες, έτσι είναι και τώρα. Είναι οι τρεις πρώτες ομάδες του πρωταθλήματος με τα περισσότερα λεφτά και ο Άρης που όσο και αν θέλουν να είναι απ’έξω, εμείς είμαστε εδώ και θα προσπαθήσουμε να το διεκδικήσουμε. Με το καλό να το σηκώσουμε, θα είναι από τα «μάγκικα» Κύπελλα.
