Απ’ τις (λεγόμενες και ως) επαρχιακές ομάδες της Ελλάδας σέβομαι αυτές που έχουν “κόσμο”, οπαδούς δηλαδή που να υποστηρίζουν αμιγώς την τοπική ομάδα και ανάμεσά τους είναι και η Α.Ε.Λ.
Έχω ένα ξαδερφάκι Monster και είμαστε αρκετά κοντά, κάνουμε παρέα, ανταλλάσσουμε απόψεις, ποδοσφαιρικές, κοινωνικές, πολιτικές. Διαφωνούμε, μαλώνουμε συχνά, όμως τα βρίσκουμε γρήγορα, συνήθως βρίζοντας Κούγια που είναι ο λόγος που κάνει/ουν αποχή χρόνια. Μου αρέσουν οι οπαδοί με θέση και άποψη και για όσα συμβαίνουν παραέξω απ’ τις τέσσερις γραμμές (sic) του γηπέδου. Οπαδός, εξάλλου, ίσον Άνθρωπος!
Ως άνθρωπος, λοιπόν, ο οπαδός έχει πάθη, αδυναμίες, κολλήματα. Τα συνηθισμένα, που έχει όποιος κινείται γύρω σου. Ο γείτονας, ο εργάτης, ο καταστηματάρχης, ο υπαλληλος, η συνάδελφος, η γυναίκα ή ο άντρας σου κ.α. Το γήπεδο είναι (και) έκφραση της κοινωνίας. Έτσι κι εγώ, ζώντας στα δικά μου πάθη εκείνη την εποχή, ξημέρωνα το μακρινό πρωινό του Οκτωβρίου του 2009 σε ένα χαμαιτυπείο (!) της Πολίχνης. Ένα μπαρ “πονηρό”, “με γυναίκες”, που λένε, από αυτά που ακουμπάς στην μπάρα και κολλάει το χέρι, σε κάποια ποτήρια έχει καμιά δαχτυλιά ή κραγιόν ξεχασμένο επειδή δεν πλύθηκαν καλά και οι ξηροί καρποί έρχονται σε τσίγκινο πιατάκι. Ένα στέκι για λίγο καιρό, τότε, για κάποιες βραδιές που επέλεγα να “πνίγω” τους καημούς μου στο “νερό που καίει”. Έτσι λέμε, εμείς οι Ινδιάνοι, το ουίσκι!
Είχα πάρει ένα εισιτήριο απ’ τον Γιάννη, με προορισμό το παλιό το Αλκαζάρ για το εκτός έδρας με την Λάρισα. Κανένας απ’ την παρέα δεν θα ακολουθούσε και αποφάσισα να πάω μόνος. Ο Γιάννης ήταν και είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να σου βρει την άκρη στα οπαδικά, στα εισιτήρια που δεν θα έβρισκες εύκολα, κάτι περιοδικά όπως έκανε φέτος κλπ Ένας πολυσουγιάς, με λίγα λόγια, στον οποίο οφείλω και την παρουσία στην γιορτή προς τιμήν του τεράστιου Νίκου Γκάλη στο Παλέ και στο ανέβασμα της φανέλας στο ταβάνι, πλάι στα τρόπαια, εκεί που της πρέπει. Μεγάλη κουβέντα αυτά, για άλλη στιγμή.
Εκείνο το βράδυ, έχοντας διπλωμένο το “μαγικό χαρτάκι” στην τσέπη, έπινα και μάλωνα με τον ιδιοκτήτη ως τις 5 τα χαράματα. Γνωστός μου μεν, οπαδός των “δίπλα” δε, κάναμε λάιτ καβγαδάκια αραιά και που. Καλή του ώρα όπου και να ‘ναι. Κατά τις 11 το πρωί έπρεπε να πάω στον Σύνδεσμο, για αναχώρηση με τα πούλμαν. Ξύπνησα 12! Τώρα; Μπρος το αμάξι, καφέ από μια μπουγάτσα και σκασιά μόνος για τον κάμπο. Ενώ παρήγγειλα και ήμουν σίγουρα στα 2 -3 μέτρα μακριά, γυρνάει και μου λέει η κοπελιά: ‘Καλά ρε φίλε, πόσο ήπιες;;”!
Με τύλιξε ένα αίσθημα ντροπής και περηφάνιας. Ανάμεικτο! Ξεπέρασα γρήγορα το σοκ, όμως. Καμτσίκωσα το άλογο, με προορισμό κάτι χωράφια, όπως μου είπαν κάτι αλάνια στο τηλ, που θα γίνονταν συγκέντρωση, ψαχτήρι κλπ και ανέβασμα και των γιωταχήδων στα λεοφωρεία. Λίγα χιλιόμετρα πριν απ’ το γήπεδό τους. Στην διαδρομή προσπέρασα το μονστέρι – ξαδερφάκι που είχε πάρει κι αυτός τον δρόμο για κάτω, με 3 ακόμα φοιτητότυρα της Θεσσαλονίκης, μιλήσαμε και στο τηλ δίνοντας συμβουλές τι να αποφύγει ο καθένας, ως οπαδική αλληλεγγύη, κόρναρα, έφυγα και πρόλαβα την μεταφόρτωση.
Παρένθεση. Λίγο πριν μπούμε στο parking του γηπέδου, ήρθαν κάτι βυσσινί παλικαράδες να πετάξουν αντικείμενα, βλαχομαγκίζοντας, ανοίξαμε με 2 άλλους την μεσαία πόρτα του λεωφορειου και προλάβαμε να δούμε κάτι πλάτες να τρέχουν. Συμβαίνουν αυτά. Για όσους αγαπούν και αγνοούν τους κινδύνους. Μακριά από τέτοια! Κλείνει η παρένθεση.
Μπήκαμε, βρήκα τον άλλον Γιάννη, το τυρί αλλά Αρειανάκι άρρωστο, τον Μήτσο τον μεγάλο χιλιομετράκια, χαιρετηθήκαμε με αγκαλιές και λοιπά, αλλά πήγα να κάτσω πιο μοναχικά. Ήρθαν στο γήπεδο με τις κοπέλες τους, πράγμα καθ’ όλα θεμιτό βέβαια, αλλά τους το γράφω από δω, χρόνια μετά, να μην ξεχνιόμαστε!!
Για όσους θυμούνται, εκείνη η ομάδα είχε προπονητή το δίδυμο Μαζίνιο – Ντονάτο (Ήμαρτον! Αμφιβάλλω αν ξαναέκατσαν σε πάγκο, μαζί ή χώρια. Τουλάχιστον φέρε τον πιτσιρικά τότε Αλκάνταρα, τον γιο σου ρε κόουτς, αφού ήρθες να μάθεις στου κασίδη το κεφάλι), που λίγες μέρες μετά θα έδινε την σκυτάλη στον “μίστερ” Έκτορα Ραούλ Κούπερ. Το παιχνίδι όλο ήταν το 1ο ημίχρονο. Δυο φορές πίσω, δυο ισοφαρίσαμε με τεράστιο “Λόκο” Αμπρέου και Κόκε, στην εστία που ήταν μπροστά μας, στο πέταλο. Στα παραλειπόμενα, η κόκκινη στον Ντε Νίγκρις, ο οποίος μετά από 1-2 μέρες πέθανε αιφνιδιαστικά. Οι τραγωδίες των “ηρώων” των γηπέδων.
Γύρω στο 35′ και ενώ έχει ισοφαρίσει η ομάδα και χοροπηδάμε, είναι ένα παλικάρι μπροστά, άνθρωπος σαν εμένα με πάθη, που “ρουκετιάζει” στην καρέκλα δίπλα του, καθώς λίγο το ταξίδι, λίγο η ζάλη απ’ τον καπνό, λίγο η εξέλιξη του σκορ, τον είχαν χαλάσει, που λέμε και ανακάτευε το στομάχι του. Γυρνάει, λοιπόν, ο άγνωστος αδερφός, με κοιτάει και λέει:
“Δεμελέρε φίλε. Πόσο είμαστε;”! Ιστορίες γηπέδων, όμορφες λέω εγώ. Αγνές, μπερδεμένες στα πάθη του καθένα!
Ο Χαρούλης, ένα – δυο χρόνια μετά, σε ένα ματς που βλέπαμε παστωμένοι στην 3, με άλλον άγνωστο ομοϊδεάτη μπροστά να μιμείται τον στίχο απ’ τους Πυξ Λαξ περί “τσιγάρου σαν μεγάλης κιμωλίας” και τον αέρα να φυσάει κόντρα, γύρισε και επανέλαβε την ατάκα, γελώντας, χωρίς να του έχω πει ποτέ την ιστορία: “Δεμελέ ρε συ, τι θα γίνει; Γαμήθηκα στις ανάποδες!!”. Πολύ γέλιο. Αυτό είναι τμήμα των γηπεδικών εμπειριών, που μας λείπει, που θυμόμαστε και συζητάμε φορές και τώρα θυμήθηκα και γράφω, με αφορμή ματς σαν αυτό της Τετάρτης που έρχεται. Συμπτωματικά κι αυτό στο παλιό Αλκαζάρ που γύρισε η Α.Ε.Λ.
Αντί επιλόγου
Πέρασε ένα ματς που πλήγωσε τον εγωισμό μου. Έτσι γίνεται με την κάθε ήττα για τον οπαδό. Ούτε με ένοιαξε, ούτε με νοιάζει ο αντίπαλος, όμως… Είδα 2 πολύτιμες μονάδες του Ολυμπιακού να αρκούν για να κάνουν ζημιά στον Άρη, μαζί με κάποιες στιγμές ολιγωρίας, που έχει η μπάλα. Έτσι γίνεται, συνήθως. Σειρά μας να πληρώσουμε στο ταμείο. Ακολουθεί πρόγραμμα δύσκολο, με δυο μαζεμένα εκτός έδρας παιχνίδια απ’ αυτά που θεωρούσα και θεωρώ σημαντικότερα, στην τελική σούμα. Λάρισα Τετάρτη, Περιστέρι Κυριακή. Ο Δεκέμβρης έχει και τον “Όμιλο” και την “Ένωση”, αλλά επιμένω στο “ένα βήμα την φορά”. Στο επόμενο. Έδρα που έχουμε να κερδίσουμε κοντά 30 χρόνια, με άπειρα Χ! Τι είναι σημαντικότερο, λοιπόν; Να ταξιδεύει αλλού ο νους, υποτιμώντας αντιπάλους που δεν πρέπει ή να γίνει άμεση ανασύνταξη; Ποιος είναι ο μεγάλος; Αυτός που καίγεται να αποδείξει με τις “κραταιες δυνάμεις” (sic!) το τι αξίζει ή ο ποδοσφαιρικά έξυπνος; Που μπαίνει και καθιστά σαφές πως έμαθε να καθαρίζει τέτοια ματς;
Ξεκίνησε μια χρονιά με ευρωπαϊκή αποτυχία και σπάσιμο παράδοσης. Να χαρώ εγώ. Κάθε παράδοση είναι για να σπάει, λοιπόν και αυτό οφείλει να κυνηγάει με λύσσα και μυαλό η ομάδα, αφού την έπαθε. Έχω άποψη για το σύστημα, την διάταξη, τα πρόσωπα. Έχεις κι εσύ, προφανώς. Ευτυχώς, συμβαίνει αυτό που πρέπει να γίνεται και αποφασίζει αυτός που είναι για την δουλειά αυτή και όχι εμείς. Παίχτες υπάρχουν, καθώς το ρόστερ δείχνει να επαρκεί. Ικανότητα φαίνεται πως υπάρχει, επίσης. Κίνητρο, το να πεισμώνει η ομάδα απ’ την κάθε ήττα, όπως χτες. Ταβάνι μας ο ουρανός, για να τους χαλάμε αυτά που ήξεραν και να αναγκάζονται να πετάνε τα ρούχα δημοσιογραφικής ντεμέκ ευγένειας οι καλοπληρωμένες πένες τους, μα περισσότερο για μας. Για να πάρουμε τμήμα όσων μας αναλογούν. Τρόπος υπάρχει. Never give up!
ΥΓ 1 ” Διπλό μέσα στον κάμπο, Αργιολέ, ολέ! “
ΥΓ 2 Μόλις μπήκα στο αμάξι, αφού μας άφησαν τα λεωφορεία πάλι στο χωράφι, ξεκίνησα για πίσω ανοίγοντας το κρατικό ραδιόφωνο. Παίζαμε στο κρατικό της Πυλαίας, μπάσκετ. Είχα 1,5 – 2 ώρες μπροστά μου, νεύρα γιατί δεν με ικανοποίησε εμφάνιση και σκορ στο ποδόσφαιρο, είχα και λίγη καπνίλα στα ρουθούνια από καναδυό ρουκέτες του “Δεμελέρε”, που στο μεταξύ συνήλθε και συνέχισε απ’ όπου είχε μείνει. Στα Τέμπη ακούω στο ραδιόφωνο πως στο δεκάλεπτο ήμασταν 20 πόντους πίσω! Έκανα στην άκρη, άνοιξα το παράθυρο να πάρω αέρα, με κοίταξα στον καθρέφτη και μου έδωσα ένα χαστούκι, μονολογώντας: “Δεμελέρε… Χάλια είσαι. Τι μαλακίες ακούς; Σύνελθε”! Έβαλα μουσική, συνέχισα τον δρόμο της επιστροφής…
Εκείνο το ταξίδι, έγινε υπό τους ήχους του: Roy Orbison – I Drove All Night (Official Video) – YouTube
*Ελαφρύ το χώμα Θανάση Κώνστα. Καλόκαρδε και μεγάλε Αρειανέ. ΚΥΡΙΕ Θανάση.
Κουράγιο στους ανθρώπους του και σε κάθε άνθρωπο που μάχεται με αρρώστιες και ιούς.
Κυριακή, 29 Νοεμβρίου 2020
