Διακοπές Χριστουγέννων και ο Αρειανός χαμογελάει και χαίρεται η καρδιά του για όσα βλέπει η ομάδα. Το αξίζει, ρε γαμώτο, ελάχιστη ανταμοιβή να είναι η κάθε γιορτή χαρά γι’ αυτόν, επιτέλους!
Χριστούγεννα και ευκαιρία για “ιστορίες δίπλα στο τζάκι”! Ταξίδι στον χρόνο και “βουτιά” 26 ετών, στον μακρινό Νοέμβριο του 1994 και συγκεκριμένα προς τα τέλη του. Χρόνια βίαια (κι) εκείνα, παρά τον ρομαντισμό που “ντύνουν οι μνήμες” κάθε μακρινή ανάμνηση. Ήταν τότε που ήσουν και ήμουν, που νόμιζες και νόμιζα πως θα μείνουμε για πάντα νέοι! Γήπεδο από νωρίς, σκασιά κρυφά απ’ το σπίτι με τον αδερφό, αλλά και τον “ψηλό”. Έφηβοι, με το αίμα να βράζει, σε τοπικό ντέρμπι, απ’ αυτά που περίμενε η πόλη. Σειρά τους να έρθουν. Κάνα δίωρο πριν το ματς και οι κερκίδες μυρίζουν “μπαρούτι”. Εποχές έντονες, κόντρες Ελληνοτουρκικές και τότε στα δελτία ειδήσεων, συνθηματολογία… σχετική. Βγαίνει και πανί “απέναντι”. Ημισέληνος! Το μπινελίκι φουντώνει, ώσπου μπαίνουν στο λεκτικό παιχνίδι βίας και νεκροί. Μεγάλη μορφή της κερκίδας μας ο Τιτίλης, είχε “φύγει” στα κοντά για τον “Σύνδεσμο του Παραδείσου”. Εν χορώ βρίσιμο απ’ την άλλη. Ύβρις. Ίσως η μέγιστη.
Δυστυχώς, η κερκίδα, μια έκφραση άμεση της κοινωνίας, έχει πέσει πολλές φορές σε τέτοιες παγίδες. Ήταν νωπά τα χρόνια της τραγωδίας στο Καραϊσκάκη και σε κάθε ανέβασμα οπαδών απ’ το λιμάνι, απέναντι στα αντεθνικά έμπαιναν οι νεκροί. Εδώ, στα κιτρινόμαυρα μέρη μας, μετρηθήκαμε και απέναντι σε αυτά και έπαψαν αυτά σε τέτοια συμβάντα, από καιρό. Εξάλλου, ένα μνημείο χαμηλά στην “3” πάντα θα θυμίζει “το τελευταίο ταξίδι” και τον σεβασμό που οφείλει να το διέπει. Άλλος ένας λόγος περηφάνιας. Αντίπαλοι, όχι εχθροί ή μάλλον, “εχθροί” αλλα με κώδικες τιμής. Δεν υπάρχει λαός, από την αρχαιότητα ως και σήμερα, που να σκύλευσε μνήμες πεθαμένων. Στον θάνατο, όποιου, στέκεσαι σιωπηλός. Αποτίεις φόρο τιμής, εύχεσαι “ποτέ και σε κανέναν” να μην τυχαίνει. Υπάρχει ένα παλικΆρη που σκύβει στα Τέμπη, στο μνημείο των παιδιών και αφήνει λίγα λουλούδια. Μια φωτογραφία στάσης ζωής. Στην μπλούζα του αναγράφεται ένας Σύνδεσμος οπαδών του Άρη. Ιερολοχίτης. Στην κίνησή του, καταγράφεται όλη η φιλοσοφία του κιτρινόμαυρου Συλλόγου, απ’ το τελευταίο ερασιτεχνικό ως το πρώτο επαγγελματικό τμήμα του. Όλοι οι Σύνδεσμοι, όλη η νοοτροπία μιας γενιάς οπαδών που μάχεται, υπερασπίζεται, με μπέσα, με τιμή.
Το παιχνίδι εκείνο δεν ξεκίνησε ποτέ. Ντου, μπούκες, ξύλο, βία. Παλιάς κοπής, χέρι με χέρι, αλλά και με καρέκλες, ζώνες, καδρόνια κλπ. Άσχημο πράγμα η βία. Έπρεπε να περάσω από πολλά κύματα, ξώφαλτσα σκηνικά, να γίνω πατέρας, αλλά και λίγο πριν. Να αναθεωρήσω. Με ένα κασκόλ στο πρόσωπο προκαλούσα έναν ματατζή, αφού είχαν μπει στην κερκίδα για εκκένωση. Ο αδερφός είχε μια γκλοπιά στην πλάτη, τατουάζ, καθώς βρέθηκε σαν “εξτρέμ” στα όρια της απέναντι περιοχής. Ο ψηλός πάτησε σε ένα αμάξι και σαν σούπερ ήρωας πήδηξε πάνω από δυο ζητάδες που τον είχαν στριμώξει σε ένα στενό, απ’ έξω. Ρε τον Σούπερ Γκούφι! Πέρασαν χρόνια, με διαδρομές σε κερκίδες, εντός – εκτός. Κάποιες με πούλμαν, γιωταχήδες μεγαλώνοντας. Διαλέγεις τον τρόπο, αυτό που σου ταιριάζει. Κιτρινόμαυρα κασκόλ παντού. Ξάνθες, Κομοτηνές, Λάρισες, Βέροιες, Λιβαδειές, Αθήνες, Κρήτες, Πελοποννησος! Προσωπικά, μια εκδρομή στα Γιάννενα, με τον σεβασμό και την φιλοξενία των οπαδών του Π.Α.Σ. , την έχω σημαία για το τι πάει να πει φιλοξενία. Δεύτερος στην ιεραρχία ο λογοτιμητής, στον δικό μου κώδικα αξιών, Ντέμης και τα εισιτήρια που έδωσε για κάτω, παρά όσα είχαν κάνει εδώ οι οπαδοί τους. Κύλησε ο καιρός, κόπηκε το πάνε – έλα και εντός πόλης. Γνωστοί οι λόγοι, μην λέμε τα ίδια. Μια γενιά ολόκληρη που δεν βλέπει αντίπαλο οπαδό. Ποτέ, κανείς φορέας δεν είδε σοβαρά τις αιτίες, τους λόγους. Ούτε θα τους δει. Μάταιη προσμονή. Κανένας δεν νοιάστηκε για να δοθεί λύση, ενώ στην ΟΥΕΦΑ βαράνε προσοχή, στην υποχρεωτική παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων.
Παραμονή Χριστουγέννων της ίδιας χρονιάς, βρεθήκαμε, σχεδόν η ίδια παρέα με καναδυό ακόμα, να γλεντάμε στα Κάστρα. Στέκια της εποχής, μπιλιαρδάδικα την μέρα, club τάχαμου το βράδυ. Γλέντι, κέφι, κρασί, φλερτ, καμάκια όπως τα λέγαμε. “Στο καμάκι και στο γήπεδο πρέπει να έχεις όλες τις αισθήσεις σου να δουλεύουν στο φουλ”, μου είχε πει κάποιος. Δίκιο είχε! Το άγρυπνο μάτι του πρώην, του ντεμέκ μάγκα, ήταν εκεί. Είναι δύσκολο να βλέπεις να χάνεις αυτό που μέχρι χτες θεωρούσες δεδομένο, δικό σου. Ειδικά όταν σε ακολουθούσε η φήμη του νταή. Έπεσα στην παγίδα. Με μια αφορμή, βρέθηκα εκτός μαγαζιού, με άλλη μία τραβήχτηκα πιο δίπλα, καθώς “η φούσκα” στην πόρτα, που ήταν της μόδας τότε, χαλούσε το σενάριο. Εκεί, περίμεναν άλλοι τέσσερις! Οριακά βγήκαν ενισχύσεις που, μέσα στην τούρλα του γλεντιού, δεν πήραν χαμπάρι έγκαιρα τι γίνονταν. Το ΑΧΕΠΑ του τότε λίγες διαφορές έχει με το σημερινό. Άντε, να βάφτηκε δυο – τρεις φορές σε δυόμιση δεκαετίες, το πολύ – πολύ. Ένα σπασμένο δόντι, ράμματα, μούτρα σαν του Ρόκι, ψιλές γρατζουνιές ο αδερφός, ενώ ξημέρωνε Χριστούγεννα και ακολουθήσαμε τον πατέρα στην Εκκλησία. Μια δέηση, μια προσευχή, μια ευχή. Πάντα να έχεις τον αδερφό δίπλα! Πεσμένους μας χτύπησαν. Πισώπλατα. Σταθήκαμε, σηκωθήκαμε πάλι.
Μετά από κάναν χρόνο, σε μια απ’ τις καραμπόλες της ζωής, βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο με έναν απ’ αυτούς. Του θύμισα. Έκανε τον Κινέζο. “Ήμασταν χαπακωμένοι, ρε φίλε. Ξέρεις τώρα…”! Μας χώριζε και μας χωρίζει άβυσσος στην σκέψη, στον τρόπο ζωής. “Τον νου σου, από δω και μπρος”, του είπα. Ήξερε καλά, ήξερα κι εγώ, από εκείνον τον μακρινό Δεκέμβριο, παραμονή Χριστουγέννων του 1994, πως πάνω στην χαρά θα παραμονεύει η πιο ύπουλη απειλή. Έμαθα να φυλάγομαι, αν και στην ζωή πάντα ξεχνιέσαι. Μου το υπενθυμίζω ακόμα, το λέω σαν μάθημα στο παιδί μου, στα ανίψια. Ένας κόσμος άγριος. Ένας άλλος κόσμος, όμως, με κώδικες τιμής, με αρχές και αξίες, πάντα θα βγαίνει νικητής…
Αντί επιλόγου…
Στήριξη στον συνάνθρωπο, στον διπλανό, κάθε στιγμή και ένα παραπάνω τέτοιες μέρες. Μια κίνηση, ένα χαμόγελο, ένα άπλωμα χεριού. Δύναμη κι επιμονή, στις δύσκολες εποχές, για όλο τον κόσμο, για τους Ανθρώπους της Γης. Αυτής και όλης. Χριστούγεννα με Χριστό, λέω και εύχομαι, αλλά κάθε δύναμη που πιστεύετε να αποτελεί στήριγμά σας!
Στήριξη στον Σύλλογο, στον Άρη. Μια αγορά προϊόντος από μπουτίκ, μια εγγραφή στον Ερασιτέχνη. Απλά πράγματα, σ’ αυτό που μας ομορφαίνει την ζωή. Το λίγο του καθένα και της καθεμιάς, το πολύ όλων μας. Μάτια και αυτιά ανοιχτά, αλλά και χαμόγελο και χαρά. Το βλέμμα ψηλά, στόχος η βελτίωση. Μέχρι να πάρουμε το ελάχιστο όσων δικαιούμαστε, μέχρι τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση και οι ευχές να γίνουν πραγματικότητες!
Όσα χρόνια και να περνάν, κρατήστε πάντα “νέα” την καρδιά σας και θα παραμείνετε έτσι. Ευχή μου, να είστε, να νιώθετε… Νέοι για πάντα!
Μια ζωή όλο Άρης!
Ακούγοντας… Forever young – Audra Mae – Sons of Anarchy – YouTube
24 Δεκεμβρίου, παραμονή Χριστουγέννων, 2020
