Γήπεδο Χαριλάου: Γιατί ονομάστηκε “Κλεάνθης Βικελίδης” και όχι αλλιώς;
Πολλοί φίλοι του Άρη (κυρίως μικρής ηλικίας) μπορεί να αναρωτιούνται, γιατί το γήπεδο του Άρη ονομάζεται “Κλεάνθης Βικελίδης”;
Γιατί “Κλεάνθης Βικελίδης” και όχι κάποιο άλλο όνομα, κάποιος άλλος ποδοσφαιριστής που επίσης δόξασε με τη παρουσία του τα χρώματα του Άρη;
Γιατί αυτός και όχι κάποιος άλλος;
Τι ήταν αυτό που “ώθησε” τους ανθρώπους του Άρη να τιμήσουν τον Κλεάνθη Βικελίδη το 2004 (και για πάντα) δίνοντας το όνομα του στο γήπεδο Χαριλάου;
Θα προσπαθήσω λοιπόν να δώσω απαντήσεις σ’αυτούς που καί δεν γνωρίζουν καί σ’αυτούς που μπορεί κατά τη γνώμη τους να έχουν διαφορετική άποψη…Υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές στην ιστορία που τίμησαν την κιτρινόμαυρη φανέλα αλλά και αυτήν της Εθνικής Ελλάδος ως ποδοσφαιριστές του Άρη.
Δεκάδες ποδοσφαιριστές, ινδάλματα, θρύλοι, όπως ο Ντίνος Κούης, ο Αλέκος Αλεξιάδης, πιο παλιά ο Κώστας Βικελίδης, ο Νίκος Αγγελάκης και ο Νίκος Κίτσος.
Όλοι τους μεγάλοι, όπως επίσης ο Διονύσης Καλτέκης, ο Δανιήλ Δανελιάν, ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο Μουφίτ Καλλιοντζής, ο Άγγελος Σπυρίδων, ο Θόδωρος Πάλλας, ο Νίκος Χρηστίδης, ο Κώστας Παπαϊωάννου, ιερά τέρατα που φόρεσαν τη φανέλα του Άρη και την δόξασαν, όπως και πολλοί άλλοι.
Το να τους γράψω όλους ή να “αραδιάσω” καμοιά 100αρια ονόματα νομίζω δεν έχει ιδιαίτερη σημασία και ζητάω προκαταβολικά συγνώμη γι’αυτό, άλλωστε η αγωνιστική αξία όλων αυτών των σπουδαίων ποδοσφαιριστών είναι δεδομένη.
Θα προσπαθήσω να “ξετυλίξω” το κουβάρι και να καταγράψω την ιστορία χωρίς να έχω τη παραμικρή προδιάθεση να αδικήσω απολύτως κανέναν!
Ο Κλεάνθης Βικελίδης πρωτοεμφανίστηκε με την ανδρική ομάδα του Άρη στις 28 Φεβρουαρίου 1932 σε αγώνα με τον Παναθηναϊκό (0-0) για το πρωτάθλημα στην ηλικία των 16 ετών!
Με το “καλημέρα” έδειξε τις ικανότητες του.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 20 ετών θα κάνει και το ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα στις 17 Μαϊου 1936 με αντίπαλο τη Ρουμανία (ήττα 5-2) για το 6ο Βαλκανικό Κύπελλο ενώ τελευταίο του παιχνίδι με τη γαλανόλευκη είναι στις 23 Απριλίου 1948 (φιλικό με Τουρκία και ήττα με 1-3).
Στον Άρη θα αγωνιστεί μέχρι το 1949 και θα κατακτήσει στη καριέρα του 4 Πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης, 3 Πρωταθλήματα Βορείου Ελλάδος και ένα Πρωτάθλημα Ελλάδος (1946).
Οι συμμετοχές του με τον Άρη είναι 207 και τα γκολ του 133, ενώ με την Εθνική ομάδα έχει 7 συμμετοχές και 4 γκολ.
Αν σας φαίνονται λίγα, θα ξεκινήσω πρώτα με τα της Εθνικής Ελλάδος.
Οι διοργανώσεις και οι αγώνες εκείνη την εποχή σε διεθνές επίπεδο για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν ελάχιστες με αποτέλεσμα και οι συμμετοχές του Κλεάνθη να είναι λίγες.
Η Εθνική ομάδα, για να καλύψει τα αγωνιστικά “κενά” έδωσε εκείνη την εποχή πολλούς φιλικούς αγώνες και μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι ο Κλεάνθης Βικελίδης ήταν παρόν, ανελλειπώς, από το 1936 εως το 1948 με περισσότερες από 50 συμμετοχές και ένα τσουβάλι γκολ!
Ο Κλεάνθης Βικελίδης υπήρξε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της Εθνικής για περισσότερο από 10 χρόνια και ονομάστηκε από τον τύπο της εποχής “Μακεδονικό Τανκ” λόγω της απίστευτης δύναμης που “έβγαζε” μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
Έγινε πρωτοσέλιδο στις αθλητικές εφημερίδες (και όχι μόνο) των Αθηνών περισσότερο από κάθε άλλον Μακεδόνα ποδοσφαιριστή είτε εκείνη την εποχή είτε μεταγενέστερα.
Κανένας άλλος ποδοσφαιριστής δεν δοξάστηκε τόσο πολύ εκείνη την εποχή όσο ο Κλεάνθης Βικελίδης σε επίπεδο Εθνικής, ακόμη και ποδοσφαιριστές-θρύλοι των ομάδων των Αθηνών υπήρξαν υποδεέστεροι στον τύπο, όπως ο θρυλικός Άγγελος Μεσσάρης του Παναθηναϊκού, ή οι θρυλικοί Ανδριανόπουλοι του Ολυμπιακού, γιατί ο Κλεάνθης ως πρόσωπο είχε (ποδοσφαιρικά) πάντα τον πρώτο λόγο!
Κανένας άλλος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Άρη δεν το κατάφερε αυτό, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να έχει τόση μεγάλη απήχηση στον τύπο και στους φιλάθλους.
Πολλά χρόνια αργότερα, τη δική του δόξα και λάμψη έφτασαν σίγουρα οι Λουκανίδης και Δομάζος του Παναθηναϊκού, ο Σιδέρης του Ολυμπιακού και οι Παπαϊωάννου και Νεστορίδης της ΑΕΚ.
Υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές του Άρη στην ιστορία που έχουν περισσότερες επίσημες συμμετοχές με την Εθνική ομάδα από τον Κλεάνθη Βικελίδη, όπως ο Ντίνος Κούης, ο Θόδωρος Πάλλας, ο Γιώργος Φοιρός, ο Άγγελος Σπυρίδων, αλλά μετά συγχωρέσεως, η εποχή η δική τους είχε περισσότερα παιχνίδια και διοργανώσεις, πράγματα που στην εποχή του Κλεάνθη αυτά δεν υπήρχαν.
Όπως και κανένας απ’αυτούς δεν υπήρξε τόσο μεγάλος πρωταγωνιστής, κανένας απ’αυτούς δεν μπόρεσε να δώσει το “ερέθισμα” στον κόσμο να πάει στο γήπεδο αποκλειστικά γι’αυτόν, και μιλάω (για να μη παρεξηγούμαι), πάντα σε επίπεδο Εθνικής.
Γιατί ο αξεπέραστος Ντίνος Κούης για παράδειγμα ή ο μοναδικός Θόδωρος Πάλλας ήταν αναμφισβήτητα ποδοσφαιριστές-μαγνήτες, αλλά θαρρώ, κατά τη ταπεινή μου γνώμη, μόνο για τα παιχνίδια του Άρη και όχι τόσο σε ελκυστικό βαθμό σε επίπεδο Εθνικής.
Ο φίλαθλος κόσμος πήγαινε στο γήπεδο για να δεί τον Κλεάνθη Βικελίδη με την Εθνική, γιατί (σχεδόν) κάθε παιχνίδι του ήταν και μια μοναδική παράσταση.
Δεν τα λέω εγώ, ο τύπος τα γράφει.
Πάμε να δούμε και τη παρουσία του Κλεάνθη με τη φανέλα του Άρη.
Οι 207 συμμετοχές του και τα 133 γκολ του θα ήταν πολλά περισσότερα αν ο Κλεάνθης δεν έχανε πέντε απ’τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια λόγω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γιατί η ναζιστική θηριωδία “έκοψε” την υπέρλαμπρη καριέρα του στα δύο!
Πέντε χρόνια απουσίας σημαίνουν ένα τσουβάλι γκολ, ένα τσουβάλι συμμετοχές που δεν ήρθαν ποτέ και σύμφωνα με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς ο Κλεάνθης θα έπρεπε να έχει στο “παλμαρέ” του συνολικά πάνω από 300 συμμετοχές και 250 γκολ, ίσως και ο ίδιος ο Άρης κανα 2 Πρωταθλήματα Ελλάδος περισσότερα, αν δεν υπήρχε ο Πόλεμος.
Ακόμη και έτσι όμως ο Κλεάνθης Βικελίδης έγινε πρωταγωνιστής, αρχηγός, ηγέτης του Άρη και ήταν αυτός που εξαιτίας του οι ομάδες των Αθηνών έτρεμαν τον Άρη, τον σεβόντουσαν, τον φοβόντουσαν, γιατί ο Κλεάνθης έδωσε μια διαφορετική αίγλη στον Σύλλογο, κάτι πρωτοφανές, κάτι μοναδικό, που κατά τη προσωπική μου γνώμη κανένας άλλος ποδοσφαιριστής δεν κατάφερε σε τόσο μεγάλο βαθμό!
Υπήρξε ο άνθρωπος ψυχή τε και σώματι και κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Υπήρξε ο άνθρωπος που υπηρέτησε τον Σύλλογο ως ποδοσφαιριστής, ως παράγοντας, ως προπονητής, ως πρόεδρος!
Υπήρξε ο άνθρωπος που “καρπώθηκε” περισσότερο απ’τον καθένα τον απόλυτο σεβασμό των αντιπάλων!
Και όταν πια, μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό το 1949 ο Κλεάνθης Βικελίδης “κρέμασε” τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, δεν έφυγε ποτέ κοντά από τον Άρη, ή σχεδόν ποτέ…
Και επειδή δεν μου αρέσει να “κρύβομαι” πίσω από το δάχτυλο μου, όταν διάβασα μια μέρα κάποτε πρίν από πολλά χρόνια, ότι ο Κλεάνθης Βικελίδης πήγε προπονητής το 1957 στον αιώνιο αντίπαλο ως προπονητής “ξίνισα”, είναι η αλήθεια, τι δουλειά είχε ο Κλεάνθης εκεί;
Την απορία μου την έλυσε ο εγγονός του, Γιώργος Αδαμαντίδης, πρίν λίγο καιρό, όταν και μίλησε “στον αέρα” στη ραδιοφωνική μου εκπομπή στον Yellow Radio 92,8 Αρειανάκι γαλουχημένο που ζεί σήμερα στην Αθήνα, από τον ίδιο τον Κλέανθη.
Ο Κλεάνθης Βικελίδης αναγκάστηκε και πήγε στον αιώνιο αντίπαλο ως προπονητής τους γιατί υπήρχε εκείνη την εποχή θέμα επιβίωσης!
Και όμως, ο μεγάλος Κλεάνθης Βικελίδης βρέθηκε στο σημείο εκείνη την εποχή, το 1957, να μην έχει να φάει, και θεωρώ μεγάλο ατόπημα όχι τη δική του απόφαση να πάει σ’αυτούς αλλά στον ίδιο τον Άρη που τον άφησε να πάει, γιατί αν φρόντιζε ο ίδιος ο Άρης θα φρόντιζε και ο ίδιος ο Κλεάνθης.
Ευτυχώς η τάξη αποκαστάθηκε μόλις 2,5 μήνες αργότερα, γιατί τόσο κράτησε η παρουσία του Κλεάνθη στους δίπλα, και αυτό γιατί ο Άρης τον πήρε πίσω, γιατί δε μπορούσε ο Άρης να “βλέπει” τον Κλεάνθη Βικελίδη στους δίπλα.
Ο Κλεάνθης Βικελίδης τους “άφησε” στα κρύα του λουτρού και μάλιστα μετά από νίκη του ΠΑΟΚ επί του Ολυμπιακού με 2-1 στις 31 Μαρτίου 1957, σηκώθηκε έφυγε, και άφησε με την απορία τον κόσμο των δίπλα να αναρωτιέται…
Έφυγε γιατί ο Άρης κατάλαβε και τον “αγκάλιασε” ξανά και λίγες μέρες αργότερα και πιο συγκεκριμένα στις 23 Απριλίου 1957 ανακοινώθηκε στον τύπο ότι ο Κλεάνθης Βικελίδης αναλαμβάνει προπονητής στον Άρη.
Αν εξαιρέσουμε αυτό το “κενό” των 3 μηνών, ο Κλεάνθης Βικελίδης δεν εγκατέλειψε ποτέ τον Άρη, ακόμη και σε στιγμές που δεν ήταν προπονητής της ομάδας, γιατί ο Άρης από τότε έκανε μια ιδιαίτερη τιμή στον Κλεάνθη!
Ο Κλεάνθης Βικελίδης ήταν πανταχού παρόν σε όλα τα παιχνίδια του Άρη όχι σαν φίλαθλος αλλά ως συνοδός, γιατί ο Άρης τον ήθελε κοντά του, γιατί ο Άρης ακόμη και με τον Κλεάνθη στην αποστολή και με πολιτικά, απόπνεε σεβασμό και κύρος!
Απών απ’όλα αυτά ήταν μόνο όταν ο Κλεάνθης Βικελίδης υπήρξε προπονητής της Προεθνικής και υπεύθυνος του Ποδοσφαιρικού Τμήματος Βορείου Ελλάδος.
Τιμής ένεκεν όμως δεν έκανε μόνο ο Άρης αλλά και η ίδια η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία!
Σχεδόν σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια καλούσε τον Κλεάνθη Βικελίδη ως συνοδό της Εθνικής, τιμώντας τον με αυτό τον τρόπο.
Ο Κλεάνθης Βικελίδης από διάφορα πόστα πρόσφερε στον Σύλλογο που τόσο λάτρεψε ούτε λίγο ούτε πολύ για περισσότερο από μισό αιώνα!
Από τα τσικό του Άρη το 1928, αυτό το παιδάκι με τα λεπτά (τότε) πόδια, μέχρι τον θάνατο του το 1988.
Ήταν πάντα εκεί, ακόμη και μέχρι τα “τελευταία του”, είτε στα αποδυτήρια να εμψυχώνει τους παίκτες, είτε στη γραμμή του γηπέδου, είτε στις κερκίδες του Χαριλάου.
Όλοι οι ποδοσφαιριστές έχουν τη δική τους ιστορία, αλλά κάποιες απ’αυτές είναι μοναδικές, είναι θρυλικές.
Όλοι οι ποδσφαιριστές μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά κάποιοι μπαίνουν στο πάνθεον της αιωνιότητας γιατί απλά υπήρξαν κορυφαίοι όλων.
Ένας απ’αυτούς είναι ο Κλεάνθης Βικελίδης και κατά τη προσωπική μου γνώμη δικαίως το γήπεδο Χαριλάου φέρει το όνομα του για όλα τα παραπάνω.
«Το γήπεδο είναι του Κλεάνθη Βικελίδη, κανενός άλλου, και μόνο το όνομα του έπρεπε να μπεί σ’αυτό!»
Αλέκος Αλεξιάδης
πηγή: retro1914.gr
