Ο Jason Molina ήρθε στην Αθήνα ένα βράδι του Φεβρουαρίου του 2007 για να παίξει παρέα μόνο με την κιθάρα του. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να είμαι εκεί εκείνο το βράδυ.
Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου:
Σ’ ένα διαδικτυακό μουσικό έντυπο (Αvopolis) έγραψαν για εκείνη την εμφάνιση του Μολίνα ότι ”ενώ θα περίμενε κανείς να είναι αρκετά μελαγχολικός και ο ίδιος, όπως τα τραγούδια του, είχε διατηρήσει κάτι φωτεινό σαν φυσιογνωμία”.
Μέχρι το 2009 που σταμάτησε να κάνει μουσική, ο Jason Molina αντιμετωπίστηκε λίγο πολύ ως ένας ακόμη εσωστρεφής τραγουδοποιός που διένυε την σπειροειδή διαδρομή της δικής του ενδοσκόπησης.
Μετά τον θάνατό του το 2013, οι ”αναγνώσεις” γύρω από το μουσικό του έργο άλλαξαν ύφος, κατατάσσοντας τον ανάμεσα στους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του ανεξάρτητου αμερικανικού ροκ των 90ς και 00ς.
Από το 1995 ως και το 2009, ο Jason Molina κυκλοφόρησε 16 άλμπουμ, 7 EP, δημιούργησε δύο μπάντες στις οποίες έγραφε και ερμήνευε ο ίδιος τα τραγούδια, ενώ παράλληλα έπαιζε κιθάρα και ενίοτε μπάσο, κάνοντας παράλληλα συνεργασίες με αρκετούς μουσικούς του λεγόμενου indie χώρου.
Σε όλη αυτή την διαδρομή η στιχουργική του παρέμεινε απλή και συγκινητική, μιλώντας για όλα αυτά που κανείς δε θέλει ν’ ακουμπήσει.
Είχε την ικανότητα να μιλάει με μία σχεδόν επώδυνη πειστικότητα για τον τρόπο που απογειώνει και ισοπεδώνει την καθημερινότητα η επαφή με το ερωτικό, τον τρόπο που λειτουργεί σαν καθρέφτης του εαυτού σε όλες του τις διαστάσεις, χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας. Η φωνή του είχε εκείνο το παιχνίδισμα που κάνει τις αντρικές φωνές μελωδικές χωρίς να είναι επίπεδες. Το παίξιμο του στην κιθάρα ήταν απλό αλλά όχι τυποποιημένο. Η μουσική του δεν υπήρξε εσωστρεφής: ήταν άμεση και ζεστή δίχως ίχνος θεατρινίστικης επιτήδευσης.
Με λίγα λόγια ο Jason Molina έκανε μουσική γιατί αυτό ήθελε να κάνει, αυτό μπορούσε να κάνει και αυτό έμεινε από εκείνον.
Η μουσική του κάλυπτε όλη την απόσταση που χωρίζει την Alt Country και το Indie Rock παραμένοντας πιστή στις ρίζες του αμερικάνικου ήχου.Τα περί αλκοολισμού και καταραμένων καλλιτεχνών, οι βολικές αφηγήσεις περί των μοναχικών Αμερικανών δημιουργών και οι δεύτερες αναγνώσεις μιας μουσικής πορείας περίπου 15 ετών, δεν έχουν να προσθέσουν πολλά στη πρωτογενή δυναμική της ακρόασης του έργου του. Κι όπως ο ίδιος έγραψε σ ένα κομμάτι,
Did you really believe that everyone makes it out?
Almost no one makes it out
I’m going to use that street to hide
From that human doubt
To hide from what was shining
And has finally burned us out
But if no one makes it out
How come you’re talking to one right now
For once almost was good enough
Πίστεψες στ’ αλήθεια ότι όλοι τα βγάζουν πέρα;
Σχεδόν κανείς δεν το καταφέρνει..
Θα χρησιμοποιήσω αυτό τον δρόμο για να κρυφτώ
Από την ανθρώπινη αμφιβολία
Να κρυφτώ από αυτό που έλαμπε
Και τελικά μας κατάκαψε
Όμως αν κανείς δεν τα βγάζει πέρα
Πώς γίνεται τώρα να μιλάς με κάποιον άλλον;
Για μια φορά, ήταν σχεδόν καλό
Έτσι για μια φορά έστω, κατά την ακρόαση της μουσικής που έφτιαξε ο Jason Molina, όλα τα άλυτα μπορεί και να γίνουν όμορφα.
