Για πολλά και ενδιαφέροντα μίλησε ο «γκάνγκστερ» στο εξωτερικό.
Μεταξύ άλλων είπε στο gigantes del basket:
– Ποιες ήταν οι πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα σας και ποια από αυτές σας έμαθε περισσότερα;
«Οι σημαντικές στιγμές είναι η στιγμή που έφυγα από την Αμερική για να έρθω στην Ευρώπη, να παίξω εδώ, το Eurobasket 1987 φυσικά, τα πρωταθλήματα και τα Final 4 με τον Άρη, το αποκορύφωμα όμως είναι το ‘87 που άλλαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα και βάλαμε τη χώρα μας στο χάρτη αλλάζοντας όλη τη ροή του μπάσκετ για την ελληνική κοινωνία. Το 1987 μας έμαθε, ότι με πίστη και με προσπάθεια μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια κάθε αντίπαλο. Γιατί ήταν σαν να βλέπαμε τώρα, ότι μπορεί και ο Δαυίδ να νικήσει τον Γολιάθ. Επιστρέφοντας τέλος στις Η.Π.Α. το 2017 για την ένταξή μου στο Naismith Hall of Fame αισθάνομαι ότι έκλεισα έναν κύκλο προσπάθειας, διακρίσεων και αναγνώρισης από την μπασκετική κοινότητα».
– Γιατί ο μεγάλος Άρης δεν κατάφερε να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής στο Κύπελλο Πρωταθλητριών; Τι έλειψε; Είναι ένα μικρό απωθημένο σε αυτή την τεράστια καριέρα ότι δεν κατακτήσατε τον τίτλο;
«Οπωσδήποτε είναι, αλλά εκεί μπαίνουν και άλλοι παράγοντες. Επειδή δεν ήταν αγώνες σε εθνικό επίπεδο, εξαρτιόμασταν πολύ και από τους ξένους παίκτες. Δεν είχαμε την τύχη στον Άρη να έχουμε έναν Όντι Νόρις σαν ψηλό στην ομάδα, έναν Κέβιν Μαγκί που είχε η Μακάμπι. Δεν ήμασταν τυχεροί με τις επιλογές μας στους ξένους. Ενώ είχαμε μια καλή βάση από Έλληνες παίκτες, έναν καλό ελληνικό κορμό. Οι άλλες ομάδες, ενώ δεν είχαν τόσο καλή γηγενή βάση σαν εμάς, είχαν πολύ καλούς ξένους. Καταλαβαίνετε, σε ένα Final Four είναι ένα παιχνίδι και είσαι εκτός, οι παραστάσεις των αθλητών μετράνε. Δεν είναι ένα πρωτάθλημα όλο το χρόνο για να προκύψει ποιος θα ανακηρυχθεί πρωταθλητής. Είναι δυο παιχνίδια, ένα το χάνεις, τελείωσες».
– Πώς διαχειριζόσασταν την πίεση και τις προσδοκίες ως αθλητής;
«Προσωπικά είχα πάντα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Όταν είχα έρθει στην Ελλάδα από τις Η.Π.Α. έλεγα ότι θα κατακτήσω τη χώρα πάνω στο αντικείμενό μου, το μπάσκετ. Πάντα πίστευα στις δυνατότητές μου. Δεν είχα ποτέ άγχος ότι δεν θα πετύχω, γιατί ήξερα τις φυσικές δυνατότητές μου και το ταλέντο μου και δούλευα πολύ σκληρά για να το βελτιώσω αυτό. Άρα ήξερα ότι είχα το ταλέντο από το Θεό, ήξερα ότι θα δουλεύω πολύ σκληρά για να το διατηρήσω και σαν άνθρωπος ήμουν θετικός, ότι θα πετύχω σε αυτό που θα κάνω. Σημαντικό επίσης, ότι ενώ ήμουν στο επίκεντρο της εποχής και όλοι έπεφταν πάνω μου, επειδή ήμουν και σαν στιλ άνθρωπος low profile, μπορούσα να το διαχειριστώ και να παραμείνω συγκεντρωμένος στο μπάσκετ».
– Και τι ήταν αυτό που έκανε τον Γκάλη να παίζει στα όριά του; Να βγαίνει στο γήπεδο, να φορτώνει 30άρες και να παίζει με τη βελόνα στο κόκκινο;
«Ήμουν πολύ ανταγωνιστικός, μου άρεσε ο ανταγωνισμός, μου άρεσε να παίρνω την ομάδα στις πλάτες μου και να την οδηγώ. Και σαν άτομο, κανένας αθλητής δεν θέλει να χάνει ούτε αγώνα, ούτε σουτ, ούτε ντρίπλα. Αυτό δεν γίνεται βέβαια στην πραγματικότητα, αλλά είμαι έτσι σε όλη τη ζωή μου. Ήθελα να κερδίζω. Τάβλι να παίζω, θέλω να κερδίσω. Τένις να παίζω, θέλω να κερδίσω. Ήταν στη φύση μου ως αθλητής».
– Οι κόντρες με την Μπαρτσελόνα πέρασαν στη σφαίρα του μύθου. Μαζί φυσικά με εκείνες με την Τρέισερ και τη Μακάμπι. Τι έκανε αυτή την κόντρα τόσο ξεχωριστή και ιντριγκαδόρικη;
«Γιατί παίζονταν πάντα πολλά στις κόντρες αυτές. Παιζόταν η πρόκριση στο Final 4. Ήταν η καλύτερη ομάδα της εποχής τότε. H Τρέισερ, η Μακάμπι, μαζί με την Μπαρτσελόνα είχαν τους καλύτερους παίκτες, έπαιρναν τους καλύτερους ξένους. Κάθε παιχνίδι ήταν μια περιπέτεια και δεν ξέραμε ποιος θα κερδίσει. Οι έδρες ήταν πολύ δυνατές, είχαν πολύ κόσμο πίσω τους αυτές οι ομάδες. Και όταν τους νικούσες, όταν νικούσε ας πούμε ο Άρης αυτές τις ομάδες, συζητιόταν και σε όλα τα Μέσα, ήταν πρώτο θέμα σε όλη την μπασκετική Ευρώπη. Γινόταν διαφήμιση για την ομάδα μας».
– Πώς ζήσατε ό,τι έγινε σε εκείνο το παιχνίδι τον Δεκέμβριο του 1987, όταν ο Άρης έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που έφυγε με τη νίκη από το Palau; Ήταν ίσως μια από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα σας;
«Ναι ήταν σίγουρα, γιατί η Μπαρτσελόνα ήταν πολύ διαφημισμένη ομάδα, ήταν ομάδα που κυριαρχούσε εκείνες τις εποχές. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για το ελληνικό μπάσκετ εκείνη την εποχή. Το χάρηκε όχι μόνο ο Άρης και η Θεσσαλονίκη, τη χάρηκε πιστεύω όλη η Ελλάδα αυτή τη νίκη. Ήταν ένα σταθμός για μας. Δείξαμε ότι ανήκουμε στις μεγάλες ομάδες και μπορούμε να αγωνιστούμε με την ελίτ. Πολλοί φίλαθλοι και πολλοί φίλοι του μπάσκετ λένε ότι αυτή ήταν η καλύτερή μου εμφάνιση με τη φανέλα του Άρη».
