Για εκείνους που παρακολουθούν τον Άρη σε όλη τη διάρκεια της φετινής σεζόν, αυτό που είδαν στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό δεν προξενεί έκπληξη, απ’ ότι φαίνεται όμως οι ιθύνοντες του αγωνιστικού τμήματος δεν μπορούν να βρουν τη λύση.
Εδώ και καιρό η εικόνα της ομάδας θυμίζει μια ευθεία γραμμή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και μικρών διαστημάτων σε κάποιους αγώνες. Θα περίμενε κανείς ότι η ισοπαλία και η ειδικά με τον τρόπο που την πήρε από τον Ολυμπιακό, θα έδινε ένα αγωνιστικό και ψυχολογικό ντοπάρισμα στους κιτρινόμαυρους στο ματς με τον Παναθηναϊκό.
Αντί αυτού, όμως, με την εικόνα που παρουσίασαν οι δύο ομάδες φάνηκε ξεκάθαρα ποια είχε σχέδιο, ποια το υπηρέτησε σωστά και ποια ήταν εκείνη που το ήθελε και το πίστεψε περισσότερο. Κι αυτή δεν ήταν σίγουρα ο Άρης, που έκανε μάλλον το χειρότερο φετινό ημίχρονο, όντας ασύνδετος, ακίνδυνος, επιπόλαιος.
Το παιχνίδι του Άρη χαρακτηρίστηκε από τη σωρεία τρανταχτών και αδικαιολόγητων λαθών που έγιναν σε φάση άμυνας και την παντελή έλλειψη δημιουργίας στην επίθεση. Είναι χαρακτηριστικό ότι η στατιστική κατέγραψε μηδέν (!) τελικές προσπάθειες εντός της αντίπαλης περιοχής.
Αν αυτό δεν στοιχειοθετεί πρόβλημα για μία ομάδα που έχει επενδύσει πολλά στη μεσοεπιθετική της γραμμή και στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος βρέθηκε στην πρώτη τετράδα της σχετικής κατηγορίας με 312 τελικές προσπάθειες, τότε τι άλλο μπορεί να είναι πρόβλημα;
