Αγγελίδης για τον κορονωϊό στο Μπιλμπάο και το Κύπελλο του ‘93: «Είχαμε τόσο έντονη πίεση επειδή έπρεπε να το πάρουμε»
Κάτοικος Μπιλμπάο τα τελευταία 3,5 χρόνια, όπου ασχολείται με τον χώρο της εστίασης, ο Ντίνος Αγγελίδης, μίλησε στο YellowRadio 92,8 για το τι συμβαίνει στην Ισπανία με τον κορωνοϊό και θυμήθηκε στιγμές από τον τίτλο που πήρε με τον Άρη το 1993 στο Τορίνο.
Αναλυτικά όσα είπε στην εκπομπή «Στο λεωφορείο μπαίνω» και στον Πάρη Τρικαλιώτη…
Για το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό από τον τελικό του 1993:
Ήταν ο πρώτος μου ευρωπαϊκός τελικός σε συλλογικό επίπεδο και ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος του Άρη ήταν επιτέλους υπό διεκδίκηση μετά από αρκετές χαμένες προσπάθειες στα Final Four. Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν το έντονο ψυχολογικό βάρος που είχαμε επειδή φτάσαμε σε έναν τελικό και εκεί έπρεπε να πάρει το τρόπαιο ο Άρης. Η απαίτηση του λαού, της διοίκησης αλλά και των εαυτών μας ως παίκτες ήταν να πάρουμε αυτό το Κύπελλο.
Μαζί με το γεγονός πως αντίπαλος ήταν μια τούρκικη ομάδα και το ότι είχαμε μαζί 3.000 κόσμο, έκανε ακόμα πιο βαρύ το φορτίο που νιώθαμε στην πλάτη μας. Τελικά όταν σηκώσαμε την κούπα, κανείς μας δεν χαιρόταν εκείνη τη στιγμή πραγματικά γιατί ήμασταν ακόμα υπό αυτή την πίεση. Οι πανηγυρισμοί μας και τα πρόσωπα μας στα αποδυτήρια ήταν ακόμα σφιγμένα και μουδιασμένα από το άγχος, και έτσι ήταν μέχρι να φύγει αυτό το βάρος. Ήταν ένας αγχωτικός τελικός κάτι που αντικατοπτρίζεται και στο σκορ που ήταν πολύ χαμηλό (σ.σ. 50-48 επί της Εφές).
Για τον κόσμο στο γήπεδο εκείνη τη μέρα:
Η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική, μοναδική! Νομίζαμε ότι δεν υπάρχουν οπαδοί της άλλης ομάδας. Είχαμε την αίσθηση πως όλη η κερκίδα στο γήπεδο ήταν κιτρινόμαυρη και νιώθαμε σαν να παίζαμε στο Παλέ, στο σπίτι μας!
Για τη σημερινή κατάσταση του Άρη:
Έχω λίγη πληροφόρηση για τον σημερινό Άρη. Ανέκαθεν ο Άρης είχε προβλήματα διοικητικά και οικονομικά ακόμα και από την εποχή μας. Κατά διαστήματα βρίσκει κάποια πατήματα και ανεβαίνει, όμως αυτά τα σκαμπανεβάσματα έχουν φέρει την ομάδα σε μια κατάσταση που είναι κρίμα να ταλαιπωρείται τόσο πολύ. Η ομάδα κουβαλάει βαριά ιστορία όμως τώρα ψάχνει την ταυτότητά της.
Για το πώς μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση:
Δεν είναι εύκολο να βρεθούν εκείνοι που θα στηρίξουν οικονομικά μια ομάδα. Για να κάνεις τη διαφορά χρειάζεσαι πολλά χρήματα και η δυναμική του πρωταθλήματος πλέον δεν βοηθάει.
Ωστόσο, αυτό που πάντα πίστευα είναι πως οι Αρειανοί είμαστε μια διαφορετική πάστα αθλητών και ανθρώπων. Έχουμε μάθει στα δύσκολα και πάντα, όσο πληγωμένος και αν είναι ο Άρης, καλά θα κάνει ο κάθε αντίπαλος να τον υπολογίζει και να μην τον υποτιμάει. Η δική μου γενιά το έχει αποδείξει. Ελπίζω ο Άρης να βρει σύντομα ένα μέλλον καλύτερο.
Για την περίοδο του κορωνοϊού:
Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, χρειάζεται ύψιστη λογική από όλους. Νομίζω ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολη και επικίνδυνη είναι η κατάσταση για όλη την ανθρωπότητα.
Για το τι συμβαίνει στην Ισπανία και στο Μπιλμπάο:
Η αστυνομία εδώ κυκλοφορεί, είμαστε ένα οργανωμένο κράτος. Ο κόσμος ακούει, όμως υπάρχουν και περιπτώσεις απείθαρχων, που ζουν σαν να μη συμβαίνει κάτι. Βγαίνουν αρκετοί στα μπαλκόνια για να τους συνετίσουν. Γενικότερα ο κόσμος δε χρειάστηκε ιδιαίτερη υπενθύμιση για το ότι πρέπει να κάτσει σπίτι του. Η ισπανική κυβέρνηση ανταποκρίθηκε άμεσα με συνεχείς ενημερώσεις. Αυτή την στιγμή περνάμε την τέταρτη μέρα στα σπίτια μας, τα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία λειτουργούν κανονικά.
Για την αστυνόμευση και πόσο αυστηρά είναι τα πράγματα:
Μας επιτρέπεται να βγούμε για μια γρήγορη βόλτα με τα κατοικίδιά μας. Θα πως ένα παράδειγμα. Μένω 10 λεπτά από την πόλη του Μπιλμπάο, που έχει περίπου 350 χιλιάδες κατοίκους. Έβγαλα στις 3 το βράδυ τον σκύλο μου βόλτα και με σταμάτησε περιπολικό για να μου θυμίσει πως πρέπει να είμαι σπίτι μου. Γίνονται περιπολίες, ακόμα και drones υπάρχουν. Γίνονται και συλλήψεις, δίνονται και πρόστιμα. Οι ρυθμοί πάντως είναι ήρεμοι. Βγαίνουμε στα μπαλκόνια μας γύρω στις 8 το βράδυ και χειροκροτούμε τους ανθρώπους εκείνους που βοηθάνε σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Το θετικό είναι πως υπάρχει υψηλός βαθμός αλληλεγγύης από τους ανθρώπους. Δε χάνουμε την αισιοδοξία μας και με τη βοήθεια του Θεού, ελπίζουμε να το ξεπεράσουμε!
