Απεβίωσε σε ηλικία 78 ετών ο σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης David Lynch, μια εμβληματική φιγούρα του καλλιτεχνικού κόσμου.
Λίγους μήνες πριν ο Lynch είχε αποκαλύψει ότι έχει εμφύσημα και ότι είναι πολύ άρρωστος για να σκηνοθετεί ταινίες με φυσική παρουσία και ότι μπορεί να εργάζεται μόνο σε κινηματογραφικά έργα εξ αποστάσεως.
Ο θάνατος του ανακοινώθηκε από τους οικείους του στη σελίδα του στο Facebook:
“Με βαθιά λύπη, εμείς, η οικογένειά του, ανακοινώνουμε τον θάνατο του ανθρώπου και καλλιτέχνη, David Lynch. Θα εκτιμούσαμε κάποια ιδιωτικότητα σε αυτή τη στιγμή. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στον κόσμο τώρα που δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά, όπως έλεγε πάντα “Καλύτερα να στρέφεις την προσοχή του στο ντόνατ και όχι στην τρύπα του”.
Η καριέρα του David Keith Lynch εκτείνεται σε ένα εκτεταμένο φάσμα τέχνης, όπως ζωγραφική, σχέδιο, φωτογραφία, χαρακτική, γλυπτική, μουσική και ταινίες. Ενώ σπούδαζε ζωγραφική στο Boston Museum School και στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Lynch οραματίστηκε τον πρώτο του “κινούμενο πίνακα”, μια πολυδιάστατη σύνθεση κάτω από μια κινούμενη προβολή με τίτλο Six Men Getting Sick (Six Times)(1967). Αυτό το έργο πολυμέσων σηματοδότησε το ξεκίνημα του στη δημιουργία βίντεο και ταινιών.
Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχει γράψει και σκηνοθετήσει ταινίες όπως Eraserhead (1977), The Elephant Man (1980), Blue Velvet (1986), Lost Highway (1997), Mulholland Drive (2001), Inland Empire (2006) και την τηλεοπτική σειρά Twin Peaks (1990–91).
Γνωστός για τις σουρεαλιστικές ταινίες του, έχει αναπτύξει το δικό του μοναδικό κινηματογραφικό στυλ, το οποίο έχει ονομαστεί “Lynchian”, και το οποίο χαρακτηρίζεται από τις ονειρεμένες εικόνες και τον προσεγμένο ηχητικό σχεδιασμό του. Τα σουρεαλιστικά και σε πολλές περιπτώσεις βίαια στοιχεία των ταινιών του έχουν κερδίσει τη φήμη ότι “ενοχλούν ή και προσβάλλουν” το κοινό τους. Στην ουσία μιλάνε για τις σκοτεινές πραγματικότητες της σύγχρονης αμερικανικής ζωής.
O Lynch έχει επανειλημμένα φανταστεί το Αμερικανικό Όνειρο ως έναν εφιάλτη επικίνδυνων συνδέσμων, ανείπωτων εγκλημάτων, παράλογων εμμονών, θανάτου, φθοράς και παραληρηματικής διαστροφής.
Απέφευγε συστηματικά να διευκρινίζει τις δυσερμήνευτες ταινίες του, το παράλογο και το αλλόκοτο, το όνειρο και την παράλληλη πραγματικότητα. Θέλει οι ταινίες του να έχουν συναισθηματική και ενστικτώδη απήχηση, και κάθε άτομο να αισθάνεται και να κατανοεί σύμφωνα με τη δική του αντίληψη. Όπως είπε, “η ζωή είναι πολύ, πολύ μπερδεμένη, και έτσι πρέπει να επιτρέπεται να είναι και οι ταινίες”.
“Οι ιδέες υπαγορεύουν τα πάντα. Αν δεν τους είσαι πιστός, είσαι νεκρός”.
Ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την βιομηχανία του Χόλυγουντ: “Αγαπώ τα χρήματα, όπως και οι άνθρωποι του Χόλιγουντ, απλώς δεν γυρίζω ταινίες για τα λεφτά”.
Πίστευε πως κάθε πράγμα στον κόσμο, που φτιάχτηκε από οποιονδήποτε, ξεκίνησε με μια ιδέα. Όταν είναι τόσο δυνατή και μπορείς να την ερωτευτείς τότε είναι μία από τις ομορφότερες εμπειρίες. Είναι σαν να σε διαπερνάει ο ηλεκτρισμός και η γνώση ταυτόχρονα.
Έχει εμπνευστεί από σκηνοθέτες όπως οι Billy Wilder, Federico Fellini, Lngmar Bergman, John Ford, Orson Welles, Werner Herzog, Stanley Kubrick, Alfred Hitchcock, Francis Ford Coppola, Ernst Lubitsch, τον ζωγράφο Francis Bacon και τον πεζογράφο French Kafka.
Εκτός από το σενάριο και τη σκηνοθεσία έχει γράψει μουσική για τις ταινίες του ενώ κυκλοφόρησε τα άλμπουμ BlueBOB (2001), Crazy Clown Time (2011) και The Big Dream (2013). Τα τραγούδια του είναι απόκοσμα, γεμάτα σουρεαλισμό με ανεπιτήδευτες κιθάρες και τα βαριά επεξεργασμένα φωνητικά του.
