Άλλη μια επέτειος σαν χτες, 3 Απριλίου, άλλη μια σημαία σε μία απ’ τις κορυφές πορείας αυτού του τεράστιου Συλλόγου, του Άρη. Μια κατάθεση πάθους και ψυχής. Κόντρα σε κάθε προγνωστικό, μετά το σοκ του πρώτου απ’ τα διπλά ματς του τελικού Κυπέλλου Κόρατς.
Ήττα με -11 εντός, αναβρασμός, (ιστορικά) πρωτοσέλιδα οπαδικών εντύπων. Ο δυνατός απαντάει “εντός των τεσσάρων γραμμών”. Έτσι έγινε. Επιστροφή και 70-88, +18, θρίαμβος, κούπα, ουρλιαχτά, λαοθάλασσα. Εκκωφαντικά…
Με έναν απ’ τους στρατιώτες της κερκίδας, που πλέον δεν βρίσκεται κοντά μας, βρεθήκαμε στο Τρεβίζο 10 χρόνια μετά το έπος της Προύσας. Ήταν ματς ομίλων Ευρωλίγκας το 2007, σε μια ήττα και εμφάνιση με σωρεία αρνητικών ρεκόρ. Τρεις πόντοι σε μια περίοδο (!), μόλις, απ’ την πολύ καλή ομάδα του Μαντσόν, του Μάσεϊ. Συμβαίνουν αυτά. Οι κακές βραδιές. Εξαιρέσεις εκείνη την εποχή, κανόνας δυστυχώς τώρα. Στον γυρισμό με το τρένο, από Τρεβίζο σε Βενετία γνωριστήκαμε με τον Γιάννη τον Βρούσγο. Γελαστός, ήρεμος, ωραίος τύπος, άνθρωπος, Αρειανός. Ταξιδιάρης. Είπαμε πολλά, μας διηγήθηκε στην διαδρομή, αλλά και σε ένα βενετσιάνικο μπαρ, με θέα τα κανάλια την επόμενη, λεπτομέρειες της ανατροπής “στα βάθη της Ανατολής, στην μαύρη ξενιτιά μου”, που λέει κι ο ρεμπέτικος στίχος σε ένα τραγούδι! Ανταλλάξαμε εμπειρίες, απόψεις, τηλέφωνα. Επί χρόνια τα λέγαμε, εκτός και εντός γηπέδου. Παλέ και Χαριλάου. Σχέση οπαδική, φιλίες που γεννιούνται και δεν σβήνουν, με αφορμή την κιτρινόμαυρη φανέλα…
Λίγα χρόνια πριν, σε εκείνα της κοινωνικής ευδαιμονίας, κάπου ανάμεσα στην Ολυμπιάδα, βρεθήκαμε η τότε παρέα, πετσιά Αρειανάκια, στην Κω. Απέναντι απ’ την Αλικαρνασσό, το Μπόντρουμ. Εκεί, κάπως, η μοίρα με έφερε κοντά στην Λέιλα, Τουρκάλα που ζούσε Γερμανία, φίλη φίλης του “ψηλού”. Λίγα χρόνια μετά τα Ίμια και την Προύσα, μια εκεχειρία “λαών” και πολιτισμών, προσέγγιση δυο ανθρώπων να γεννά αισθήματα που ξεφεύγουν από αυτά τις αντιπαλότητας και προσεγγίσουν την γεύση απ’ τα ζαχαρωμένα κάστανα, τα Μαρόν Γλασέ. Ένα γλύκισμα, σήμα κατατεθέν, της πόλης στης οποίας τον ουρανό σήκωσε το κύπελλο Κόρατς ο αρχηγός του Άρη! Ίσως, μία αφορμή για επαλήθευση του στίχου του ύμνου…
“Άρη, γλυκιά μου ομάδα, μεγάλη”!
Αντίεπιλόγου
Πολλά χρόνια μετά, στο τώρα, σφίγγεται η καρδιά σου παρακολουθώντας το μπάσκετ. Σε βάθος χρόνου, επιλογές που έκαναν το όραμα εφιάλτη. Οριακά “μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας”, ατάκα που είχε ακουστεί απ’ τον Σκουντή για το ματς στο Τρεβίζο, δευτερόλεπτα πριν την κατάκτηση του 93. Πρέπει να αλλάξει η κατάσταση, να επανέλθουν σχέδιο, πλάνο, επιλογές που θα έχουν ως στόχο “τα Τρεβίζο” και “οι Προύσες” να είναι βλέμμα μπροστά και όχι ματιές πίσω.
Στα του ποδοσφαίρου, μπαίνουμε στην τελική ευθεία ενάμιση μήνα, μέχρι να δρέψουμε καρπούς μιας χρονιάς ιδιαίτερα σημαντικής, ως τώρα. Για να χαρακτηριστεί και επιτυχημένη, η σταθερότητα, η αγωνιστικότητα, η συνέχεια της ίδιας νοοτροπίας που μας έφερε εδώ, πρέπει να εμφανίζεται συνεχώς στο (κάθε) γήπεδο, αρχής γενομένης απ’ το παιχνίδι σε λίγες ώρες. Εντός, με Αστέρα Τρίπολης. Στόχος η νίκη. Ως το (κάθε) επόμενο…
Τα παραπάνω, συνοδεύτηκαν από ρεμπέτικους ήχους Προύσας… https://m.youtube.com/watch?v=ZGAo1-_7B5I
Θεσσαλονίκη, Κυριακή 4 Απριλίου 2021
Μια ζωή όλο Άρης!
Κίτρινο Βέλος
