Μπερδεύουμε, πολλές φορές, το μέγεθος που έχει ο Άρης ως οντότητα, ως Σύλλογος, ως δυναμική μίας εκ των λαοφιλέστερων ομάδων στην χώρα, με το δυσανάλογο των επιτυχιών τα τελευταία πολλά, πάρα πολλά, χρόνια.
Δεν εκπαιδεύτηκε η ποδοσφαιρική ομάδα, ούτε εμείς κοντά της, στο να ξέρει τι και πώς θα το διεκδικεί. Το τι θα είναι επιτυχία στο “σήμερα”, με βλέμμα στην μεγάλη εικόνα του “αύριο”, του πού θέλει να φτάσει δηλαδή. Κάπως έτσι, διαχρονικά, στεκόμασταν στις στιγμιαίες νίκες, αμελώντας τις έννοιες σταθερότητα και διάρκεια. Βαδίζοντας στο μονοπάτι του χτισίματος, της σταδιακής εξέλιξης, ήρθε το παιχνίδι κυπέλλου στην Κρήτη να πιστοποιήσει, στα μάτια μου αλλά και κάποιου ουδέτερου παρατηρητή, πράγματα που αξίζουν να αναφερθούν.
Η γάμπα του Χαβίτο!
Σε ένα απ’ τα εγχειρίδια ποδοσφαίρου αναφέρει πως “δεν αρκεί να νιώθεις μεγαλύτερος όταν δεν μπορείς να το δείξεις στο γήπεδο“. Την Πέμπτη το μεσημέρι ο Άρης φυλακισε από νωρίς τις ελπίδες του Ο.Φ.Η. στο Γεντί Κουλέ, κάπου στην πορεία ήρθε ένα μαρκάρισμα που επισύρει ισόβια κάθειρξη και στο δεύτερο ημίχρονο διπλοκλείδωσε το ποδοσφαιρικό κελί, αφήνοντας Κρητικούς και κάθε λογής φίδια μόνους τους, εντός του. Με αφορμή το τάκλιν του Μεγιάδο, μία φυσιογνωμία που έχει θέση στο πάνθεον όσων λατρεύονται στην Λατινική Αμερική για όσα μη αγωνιστικά κάνουν, ξύπνησαν μνήμες του (Τάσου του) Κάκου, του (Πάμπλο του) Γκαρσία και κάπου, σε ένα σαλόνι στην Ισπανία, ο Χαρίτο έπιασε ασυναίσθητα την γάμπα του!
Η μεγαλύτερη ομάδα το (απ)έδειξε στο χορτάρι, διαχειριζόμενη άψογα την συνθήκη που διαμόρφωσε το σκορ του πρώτου ματς, έδωσε κατοχή με πλάνο, παίζοντας επικίνδυνα και σωστά την αντεπίθεση, γνωρίζοντας πως “η στιγμή” θα προκύψει. Έκανε τα δύο – τρία αξιόλογα, όπως πίστευα, χαφ του αντιπάλου να φαίνονται πολύ κατώτερης ποιότητας και δηλώνω πως εκτέθηκα και ίσως τους κολάκεψα παραπάνω, στο πρόσφατο άρθρο.
Η διαχείριση παιχτών απ’ τον πάγκο υπήρξε άψογη, καθώς δεν ρίσκαρε την πιθανότητα 2ης κάρτας σε Φαμπιάνο, δόθηκαν παράλληλα λεπτά ψυχολογίας σε Μπεναλουάν, όπως και σε Μαρμαρίδη. Ο Λόπεθ συνεχίζει να δείχνει πως κρίθηκε βιαστικά και αυστηρά, ενώ ο Ιτούρμπε υπήρξε για εμένα ο κορυφαίος του γηπέδου, με άμυνες και κλεψίματα χαμηλά, κίνηση σε όλο το μήκος της γραμμής, αλλά και το πλάτος πίσω απ’ το φορ. Δείχνει πως, στις δυνατότητές του, πρόσθεσε όρεξη για ποδόσφαιρο, “το χαίρεται” που λέμε και σήμερα που γράφουμε, τέλη Δεκέμβρη του 2021, η εντεκάδα ξεκινάει από αυτόν. Μία εντεκάδα που της έλειπαν Ματέο, Μαντσίνι, Μπερτόλιο και όμως ξεχείλιζε από ποιότητα, προσωπικότητες και εφαρμογή πλάνου. Όλο αυτό λέγεται “βήματα προόδου”.
Αξίζει να γίνει ξανά μνεια στον Ματίγια που “απαντάει” σε κακόβουλους και πικρόχολους, που έχουν στο νου το ανάθεμα και είναι μαλωμένοι με την υγιή κριτική και άποψη. Η αγωνιστική του προσφορά και προσήλωση, θέτοντας εαυτόν στον ρόλο του τέταρτου χαφ στην ιεραρχία είναι παράδειγμα για τους μικρότερους, αλλά και μεγαλύτερους. Πλην δύο, φυσικά, που πρέπει να χαιρετήσουν, να πάνε στο καλό και να αποτελέσουν μάθημα για όλους μας, αλλά περισσότερο για τους αποφασίζοντες. Άλλο η λάθος επιλογή του Χαΐροβιτς, που δεν ταίριαξε και άλλο αυτές οι περιπτώσεις. Θεωρώ πρώτιστη μέριμνα, πριν από κάθε κίνηση ενίσχυσης, την απεμπλοκή.
Η παγίδα
Για τους παίχτες, ήρθε η ώρα της ανάσας. Ελαφρώς πάνω απ’ τα μισά ενός δρόμου, η ανασύνταξη δυνάμεων, η ξεκούραση επιβάλλονται. Απ’ την άλλη, προπονητικό επιτελείο και διοίκηση δεν έχει το ίδιο χρονικό περιθώριο. Σίγουρα, πρέπει και αυτοί να “καθαρίσουν” το μυαλό, αλλά με το ένα μάτι πάντα ανοιχτό. Η πρόοδος του Άρη είναι χαρά για εμάς, αλλά ενόχληση για άλλους. Στο κάδρο και εμείς, οι οπαδοί και φίλαθλοι της ομάδας. Καλή ευκαιρία για μια βόλτα ή ηλεκτρονική παραγγελία απ’ τις μπουτίκ, μπάσκετ και ποδοσφαίρου ή ένα δωράκι – ανανέωσης συνδρομής σε Α.Σ. Ο νταλγκάς μας είναι η παρουσία στο γήπεδο, εντός και εκτός έδρας, αλλά με τα ευτράπελα που ακούγονται και αποφασίζονται προβλέπεται τεστ αντοχών με τα νεύρα μας.
Η κάθε διακοπή είναι παγίδα και αυτό οφείλουμε να το έχουμε υπ’ όψιν. Είναι δυσκολότερη η διαχείριση καταστάσεων όταν δείχνεις να βρίσκεις τα πατήματα σου. Ελλοχεύει ο εφησυχασμός. Μέγιστη παγίδα, άλλη μία. Άλλο το ότι βαδίζω σωστά, διαχειρίζομαι πρόσωπα, χαρακτήρες και παιχτικές ικανότητες, έχοντας ευχάριστο πονοκέφαλο και άλλο νομίζω πως έφτασα κάπου. Το ταμείο στο φινάλε. Νόμος, διαχρονικός.
Έρχονται σημαντικές, κολλητές αναμετρήσεις, με εμβόλιμες αγωνιστικές, στις αρχές του 22. Παιχνίδια που θα κληθεί ο Άρης να αγωνιστεί χωρίς την δυναμική που του προσθέτει η αξία του ΑΚ-47. Είναι σημαντικό τεστ, για την χάραξη και υλοποίηση των στόχων μας. Στην πραγματικότητα αυτή, οι έννοιες της συσπείρωσης και της ενότητας είναι άκρως απαραίτητες. Κλειστά αυτιά, ανοιχτά μάτια, καθώς μαθαίνουμε να επιβιώνουμε και να αντιδράμε σε λάκκους που σκάβονται στην πορεία μας. Γεμάτους από κάθε λογής φίδια…
ΥΓ Η εικόνα του πανηγυρισμού του δεύτερου γκολ είναι αφιερωμένη στον δημοσιογράφο – μπέμπη, με το “πορτοκαλί μπιμπερό”. Αυτό που του δίνει γαλατάκι ο μπαμπάκας που, σε αντίθεση με άλλα παιδάκια, δεν τον αφήνει λεπτό!
“Ουά” ρε!!!
Αντί επιλόγου
Ευχές, απ’ την κιτρινόμαυρη καρδιά μου, σε κάθε άνθρωπο που δεν ξεχνάει να συμπαραστέκεται, να κατανοεί, να παλεύει, να μην τα παρατάει, να σφίγγει χέρια και γροθιά. Σε κάθε άνθρωπο που εμπνέεται και παραδειγματίζεται από έναν Θεό που που του δείχνει πως πρέπει να κοιτάζει δίπλα, σε ταπεινές “φάτνες”, για να σπάσει τους πάγους!
Όλα αυτά, υπό τους ήχους του… https://m.youtube.com/watch?v=lHo04BktHpM
Σάββατο, 25 Δεκεμβρίου
(Χριστουγεννιάτικο)
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
