Είναι σημαντικό το ποδόσφαιρο. Αυτό που παίζεται εντός των τεσσάρων γραμμών. Στην Ελλάδα, πολλοί πόνταραν και ποντάρουν στο “άλλο”, το εκτός των γηπέδων, στο “πονηρό και περίεργο”. Ακόμα περισσότεροι είναι αυτοί που έκαναν επάγγελμα όλη αυτή την σπέκουλα, έβγαλαν και συνεχίζουν να βγάζουν λεφτά με αυτό τον τρόπο.
Βρώμικα χρήματα, που ποντάρονται σε ενώσεις, συμμαχίες, σε μίση που καλλιεργούνται, τεχνηέντως. Περίπου 100 ημέρες μετά την στυγνή δολοφονία ενός παιδιού, οι οπαδοί παίρνουν πρωτοβουλίες. Μαθαίνουν να (συν)υπάρχουν, ξανά, να “βλέπει” ο ένας τον άλλο απέναντι, να τραγουδάνε για τις ομάδες τους, να “λένε” και τα διάφορα για τον αντίπαλο. Μέρος του παιχνιδιού και αυτό. Το βασικότερο; Αρχίζει να λειτουργεί, έστω κι έτσι, υπό την σκιά του θανάτου ενός νέου ανθρώπου, ένας ξεχασμένος κώδικας τιμής. Ένας λόγος, μπέσα για μπέσα που λέμε, που θα επαναφέρει αξίες. Και αυτό, όλο, θα είναι η μεγαλύτερη τιμή στην μνήμη του νέου ανθρώπου, του Άλκη, του Τόσκο, του Νάσου, του καθένα…
Τι σημαίνει επανάσταση;
Πολλοί ζούνε για το αποτέλεσμα που, αν δεν είναι προκαθορισμένο, πάντα θα εξαρτάται από λεπτομέρειες. Δοκάρι και μέσα ή έξω, ένα σουτ, μία απόκρουση, μία χαμένη ευκαιρία. Είναι περισσότεροι αυτοί που αναζητάνε την πεμπτουσία του παιχνιδιού:
“Αν δε σε δω, εγώ θα τρελαθώ και δεν θα σταματώ, ποτέ, να τραγουδώ… Άρη ολέ… ολέολεολέο”!
Το να δεις την ομάδα, την φανέλα, το σήμα, όπου κι αν παίζει αυτή εντός και εκτός έδρας. Σε μία ποδοσφαιρική δυστοπία, περίπου δύο δεκαετιών, μεγάλωσε μία γενιά χωρίς να βλέπει την ομάδα του εκτός έδρας. Επιλεκτικά, μόνο. “Εκεί μπορείς, εκεί όχι”. Ούτε τον αντίπαλο έβλεπε. Και άρχισε να “τον ψάχνει” αλλού και να μυθοποιεί τις “συναντήσεις” αυτές. Έπαιξαν ρόλο πολλά. Ευθύνες υπάρχουν, επίσης, σε πολλούς. Και στους οπαδούς, φυσικά. Μετά το Καραϊσκάκη, μετά τους Γιαννιώτες στο Χαριλάου, ήρθε η Λεωφόρος. Συνύπαρξη. Αυτό είναι το σημαντικότερο απ’ όσα συνέβησαν και από όσα θα συμβούν στα 90+ λεπτά των αγώνων που απομένουν. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη νίκη.
Μπαίνω, συχνά, σε μία διαδικασία απόπειρας αγωνιστικής προσέγγισης των αγώνων, είτε πριν είτε μετά. Μου αρέσει, προσπαθώ να εξελίσσομαι, ακούω, διαβάζω, παρατηρώ. Ποτέ, όμως, δεν έπαψα να είμαι “εκεί”, σε ένα “κίτρινο πέταλο” που λέει και το σύνθημα και να τραγουδώ. Τα δύο τελευταία χρόνια, με όσα συνέβησαν, οι άδειες κερκίδες ήταν το τελειωτικό χτύπημα μέσα μου. Ένα κενό, όπως οι θέσεις του γηπέδου. Ένας “ιός” του ποδοσφαίρου που αποκαλύφθηκε μέσω μίας πανδημίας. Για όσους “βλέπουν”, δημιουργούνται οι συνθήκες να επανεκκινήσει μία ξεχασμένη εποχή. Τα κίτρινα πανιά στον Πειραιά και την Αθήνα, τα κυανόλευκα στην Θεσσαλονίκη ή στο Αγρίνιο, γιατί κι εκεί οι Ατρόμητοι έδωσαν παρών σε συνεννόηση με τους οπαδούς του Παναιτωλικού, είναι η πραγματική επανάσταση αυτών των play off. Αυτές οι ενέργειες και οι πρωτοβουλίες, παιδιών που αγαπάνε τις ομάδες τους, μία απόπειρα να ξυπνήσουν συνειδήσεις, μία επαναφορά ενός χαμένου ρομαντισμού, δεν πρέπει να πάνε στράφι.
Η σκιά της μπάλας
Πολλοί θα συμφωνήσουν, κάμποσοι θα διαφωνήσουν ή θα δούνε με μισό μάτι τα όσα γράφω και τις εξελίξεις που αναφέρονται παραπάνω. Δεκτόν! Η πορεία των πραγμάτων θα δικαιώσει ή όχι τα γραφόμενα. Ελπίζω στο πρώτο. Μετά, θα καλούνται οι “ειδικοί” να μιλάνε για την πραγματική ουσία, για το ποδόσφαιρο, την μπάλα και αυτό είναι κάτι δύσκολο όταν έχεις εκπαιδεύσει και εκπαιδευτεί να γράφεις μόνο για την σκιά της. Εκεί έμαθες να επενδύεις, να γαλουχείς νέους ή παλιότερους και όταν αυτή φύγει δεν θα ξέρεις τι να πεις. Δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες, αποφάσεων επιτροπών, ορισμών διαιτητών, χούλιγκαν ή μπράβων. Ο κόσμος θα έχει γυρίσει ανάποδα, όπως έπρεπε να είναι από χρόνια και οι τακτικές της τρικλοποδιάς, άλλες φορές από βαθμούς που έχουν αφαιρεθεί παράνομα, άλλες από μεταγραφές που είπαν να τις κάνεις, ρίχνοντάς σε σε παγίδα, δεν θα αρκούν. Θα παίζεται επί ίσοις όροις το ματς!
Τα τελευταία χρόνια, αλλά και φέτος, ο Άρης αγωνίζεται με αυτά όλα στην πλάτη του. Αφαιρεμένοι 6 πόντοι επί μήνες, “θα κάνω ή δεν θα κάνω μεταγραφές” επί 2 και πλέον έτη. Παγίδες και εμπόδια, με τα οποία έμαθε να επιβιώνει, να αντιδρά αγωνιστικά, να διεκδικεί. Την Κυριακή το βράδυ, γύρω στις 21:00, θα μπει στο Κλεάνθης Βικελίδης απέναντι στον πρωταθλητή Ολυμπιακό. Άλλη μία παγίδα. Πνευματική.
“Θα έχει αλλαγές… Θα είναι αδιάφορος… Πέφτει η απόδοση του άσσου”,
κάποια από τα σχόλια των ημερών. Είπαμε, ζητούμενο είναι να βγεις από την “σκιά της μπάλας”!
Πειθαρχία, αυτοπεποίθηση, σωστές αποφάσεις…
Για όσους παρατηρούν τα πράγματα, ποδοσφαιρικά μιλώντας, η ποιότητα των παιχτών του αντιπάλου, ακόμα και των θεωρητικά αναπληρωματικών, δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό. Η παικτική, αλλά και χρηματιστηριακή, αξία τους είναι αυτό που πιστοποιεί του (γραπτού) λόγου το αληθές. Για ποια “δεύτερη ομάδα” μιλάμε; Στο φινάλε, οι μεγαλύτερες και πιο τρανταχτές γκέλες του Άρη φέτος ήταν με ο ομάδες όπως ο Απόλλωνας της Σμύρνης (δις), η Λαμία, με αποκορύφωμα το στραπάτσο στο κύπελλο, ο Ο.Φ.Η. εντός έδρας. Τα “δεύτερα”, λοιπόν, του Ολυμπιακού δεν σημαίνουν νίκη από τα πριν. “Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι εντός”, έγραφε κάποτε σε έναν τοίχο στην Καβάλα. Ο εφησυχασμός, συμπληρώνω.
Οι διαφαινόμενες απουσίες Καμαρά και Γκάνεα πρωτίστως, αλλά και Σάσα ακολούθως, κάνουν πολύ δύσκολα τα πράγματα για εμάς. Ναι, υπάρχει εμπιστοσύνη και στήριξη στην ομάδα, στο τεχνικό επιτελείο, στις αποφάσεις του, στους παίχτες. Όμως, μεγαλύτερη παγίδα από αυτήν, του εφησυχασμού, δεν υπάρχει.
Ο προπονητής, με τους βοηθούς του, προσπαθεί, μελετάει, αναλύει, κατασκοπεύει, δουλεύει, επιλέγει, αναθεωρεί. Φυσικά, κόντρα σε πολλούς γράφοντες, δεν πειραματίζεται. Λέξη μη ταιριαστή για κάποιον που έφαγε με το κουτάλι τα ισπανικά γήπεδα, για κάποιον που δούλευε και ανέλυε επί ώρες και μέρες, στο υψηλό επίπεδο. Αποφασίζει και ενεργεί αναλόγως των δεδομένων του καθένα αγώνα. Έχει δημιουργήσει μία σταθερή συνθήκη, σε ότι αφορά το κυρίως σύστημα, ένα κλασικό 4-4-2. Κάποιες φορές, τον δικαιώνει, κάποιες άλλες, τον δυσκολεύει. Δοκιμάζει να αποτυπώσει στο χορτάρι μία καινούργια αγωνιστική και πνευματική συμπεριφορά για τον Άρη. Σε μεγάλο βαθμό τα έχει καταφέρει. Σε ένα σύνολο που είχε φτάσει σε υψηλό σημείο απόδοσης, έχει προσθέσει πειθαρχία και αυτοπεποίθηση. “Άνοιξε” τις επιλογές, δοκιμάζοντας και αλλάζοντας συστήματα κατά την διάρκεια των αγώνων, μπολιάστηκαν οι άλλοι παίχτες.
Ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που θα κληθούν να αγωνιστούν, σήμερα το βράδυ, τα δύο αυτά στοιχεία, μαζί με την συγκέντρωση και τις σωστές αγωνιστικές αποφάσεις την στιγμή που πρέπει, θα κρίνουν την τελική έκβαση. Μία νίκη θα αποτελέσει ένα μεγάλο βήμα για την επίτευξη του στόχου, της ευρωπαϊκής εξόδου για την ομάδα μας.
Μνήμη και τιμή
Πάνε πολλά χρόνια, γύρω στα 15, που ανάμεσα στους Σέρβους του Ερυθρού Αστέρα, υπήρχαν Ολυμπιακοί. Με βάση το δικό μου κριτήριο, λάθος άτομα, για τους λάθος λόγους, τότε. Όσοι ζήσαμε τα γεγονότα, συμφωνούμε λίγο – πολύ. Θα ήταν ιδανικό να έρθουν να υποστηρίξουν την ομάδα τους, όπως και οι οπαδοί κάθε ομάδας που την αγαπούν, που θέλουν να πηγαίνουν και να τραγουδούν γι’ αυτήν παντού, να υποδέχονται τους πάντες. Έχει γίνει μία αρχή, από πρωτοβουλίες οπαδών, στην οποία πρέπει να συμπλεύσουν πολλοί, από φορείς μέχρι την κοινωνία, γενικότερα. Μία μεγάλη ευκαιρία αναθεώρησης. Ένας, ελάχιστος, σεβασμός στην μνήμη.
Μία επαναπροσδιόρηση αξιών. Λόγω τιμής, η κατάκτηση αυτού του στόχου θα είναι σημαντικότερη από το κάθε “τρίποντο”.
Διαχρονικό τραγούδι, επανάληψη υπενθύμισης. Τα παραπάνω γράφτηκαν υπό τους ήχους του… https://m.youtube.com/watch?v=D4PVGZHmi6U
Κυριακή, 8 Μαΐου 2022
Κίτρινο Βέλος
