Υπάρχουν φορές που λες ότι δεν αξίζει καν να δώσεις απαντήσεις, αλλά επειδή… λέγε-λέγε κάτι θα μείνει, ας πούμε τα αυτονόητα.
Tο τελευταίο χρονικό διάστημα ακούμε πράγματα που ανάλογα με τη σκοπιά που τα βλέπει ο καθένας είναι από αστεία έως τραγικά. Μέσα σε όλα παίζει πάρα πολύ το «VARισιο πέναλτι» και το «Κάθε επαφή πρέπει να σφυρίζεται».
Τουλάχιστον όσοι λένε τα παραπάνω δεν έχουν κίνδυνο να υποδειχθεί πέναλτι σε βάρος τους, καθώς οι ίδιοι δεν έχουν καμία επαφή, καμία επαφή με την… πραγματικότητα.
Δε χρειάζεται καν να κάτσουμε να εξηγήσουμε αναλυτικά γιατί το συγκεκριμένο είναι μία φτηνή δικαιολογία. Όποιος λέει ότι όλες οι επαφές είναι ίδιες είτε δε καταλαβαίνει, είτε δε θέλει να καταλάβει πως υποδεικνύεται η εσχάτη των ποινών.
Μία πρώτη ερώτηση που πρέπει να τεθεί είναι γιατί δεν έχει βγει να απαντήσει ο Μπαλτάκος. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ έσπευσε να εξηγήσει γιατί δε σφυρίχτηκε πέναλτι στο ΑΕΚ-Άρης, επιστρατεύοντας 6-7 κανονισμούς. Μπορεί να ήταν άσχετη με το θέμα, μπορεί τα όσα είπε να έδειξαν απλά ότι είναι σε… σύγχυση, αλλά βγήκε να απαντήσει.
Αν λοιπόν βγήκε ο Μπαλτάκος να πει ότι η καρατιά του Αθανασιάδη -η οποία ήταν ικανή να του δώσει το εισιτήριο για τους Ολυμπιακού στο Παρίσι- δεν ήταν πέναλτι, θα περιμέναμε να δείξει τη δεκαπλάσια ευαισθησία στη περίπτωση Μπράμπετς-Σβαμπ, σε μία φάση που για να χρησιμοποιήσουμε όρους μηχανοκίνητου αθλητισμού είναι ο ορισμός του «αγωνιστικού συμβάντος».
Αλλά όποιος πιστεύει ότι ο Μπαλτάκος βγήκε τότε για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, όποιος πιστεύει ότι ο πρόεδρος της ΕΠΟ απλά προσπάθησε να κρατήσει χαμηλά τους τόνους, επίσης δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Το ξέραμε ήδη, αλλά αποδεικνύεται περίτρανα τις τελευταίες μέρες. Το αναφέρω γιατί άλλο να το λέμε εμείς, άλλο να το φωνάζει ο ίδιος, επιβεβαιώνοντας ότι λειτούργησε σαν ένας ακόμη εκπρόσωπος της ΠΑΕ ΑΕΚ.
Να πάμε και στην άλλη πλευρά του νομίσματος. Να πάμε σε αυτούς που λένε ότι «Δε γίνεται να μη σφυρίζονται οι επαφές». Ας μη μιλήσουμε καν για φάσεις παρόμοιες με αυτή του Μπράμπετς -γιατί θα έπρεπε να πάρει ο Άρης καμιά 30 πέναλτι- αλλά να πάμε σε πιο… απλές περιπτώσεις.
Είναι απορίας άξιο, όλοι αυτοί οι επίδοξοι τηλεδιαιτητές πώς αντέδρασαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα; Βγήκαν να κηρύξουν πόλεμο στη σάπια ΕΠΟ όταν δε δόθηκε πέναλτι του Αθανασιάδη στον Φαμπιάνο; Μιλάμε για μία φάση που όχι απλώς είναι πέναλτι, αλλά είναι… 155 φορές περισσότερο πέναλτι από του Μπράμπετς.
Φυσικά μπορούμε να μιλήσουμε για δεκάδες φάσεις. Όλοι όσοι βλέπουν πέναλτι του Μπράμπετς στον Σβαμπ θα έπρεπε να έχουν κάνει επανάσταση στη δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος, όταν δε δόθηκε στον Άρη το πεντακάθαρο πέναλτι πάνω στον Ιτούρμπε από τον Αποστολάκη.
Και εδώ πέρα μιλάμε για φάσεις ξεκάθαρες, για φάσεις που σε όλο το κόσμο θα έλεγε ο καθένας ότι είναι πέναλτι. Αλλά αυτοί που χθες ανακάλυψαν ότι «όλες οι επαφές είναι πέναλτι» ξέχασαν να σχολιάσουν τις καρατιές και τα γκρεμίσματα.
Να πάμε όμως και στο κερασάκι της τούρτας. Όλος ο κόσμος που με σοβαρό ύφος και απόλυτη πίστη στα λεγόμενα του τονίζει ότι «η επαφή πρέπει να σφυρίζεται» τι ακριβώς έκαναν στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν;
Φυσικά η αναφορά γίνεται για τη φάση του Κουλιεράκη και Πίρσμαν, όταν δεδομένα υπήρχε επαφή στη φάση του γκολ του ΠΑΟΚ αλλά κανένας δε βγήκε τότε να μιλήσει για τις επαφές που πρέπει να σφυρίζονται. Και για να μη μπερδευόμαστε, πολύ πιο εύκολα δίνεται στο ποδόσφαιρο επιθετικό φάουλ παρά πέναλτι.
Στην Ελλάδα όμως δυστυχώς -το ξαναλέω- η μόνη επαφή που δίνεται πάντα πέναλτι, είναι η επαφή με τη πραγματικότητα. Απαγορεύεται να πεις ότι «Ξες κάτι, η ομάδα μου κέρδισε με πέναλτι που δεν ήταν», ώρες-ώρες νιώθεις ότι πιστεύουν πως αν το παραδεχτούν θα τους πάρουνε τους βαθμούς πίσω!
Οι συγκρίσεις παραπάνω μιλάνε από μόνες τους. Και για να μη γίνει καμία παρανόηση, δε εξομοιώνονται όλες οι περιπτώσεις. Απλά αυτό που τονίζεται στο παρόν άρθρο είναι πως αν λες ότι έπρεπε να δοθεί πέναλτι στον Σβαμπ αλλά δεν… ούρλιαζες για το πέναλτι στον Φαμπιάνο, τον Ιτούρμπε και σε πόσα άλλα, μάλλον είσαι υποκριτής…
