“Ο εχθρός είναι εντός”, έγραφε σε ένα ταξίδι μου στην Καβάλα και το αποτύπωσα, κάπου στο 2013, στην φωτογραφική μηχανή που κουβαλούσα πάνω μου, μόνιμα και με αυτήν “διάβαζα τοίχους”, συνήθως και τις “φωνές τους”. Μια μηχανή τσέπης! Φωτογράφιζα σκηνικά κερκίδας, χρώματα γηπέδου, κιτρινόμαυρα, εισόδους ομάδων στο Χαριλάου κατά βάση, αλλά και όπου παίζαμε εκτός.
Δεν κατάλαβα ποτέ για ποιον λόγο ακριβώς το έκανα αυτό. Ίσως για να βλέπω μετά από χρόνια, να θυμάμαι, καλές και κακές στιγμές, μπορεί πάλι για να γυρίζω, που και που, στα παλιά και να λέω μέσα μου “Άντεξες τότε κι εσύ και πόσοι ακόμα” ή “Μπορείς να ξαναζήσεις, μην τα παρατάς. Never give up”.
Σε μια διαδρομή άνω των 35 χρόνων, πλέον, σε κερκίδες, εκ των οποίων τα 30 χωρίς το χέρι του πατέρα, καθώς μας μύησε μεν, μαζί με τον αδερφό, αλλά μας χάρισε από ένα σημείο και μετά το δώρο της ελευθερίας και της προσωπικής επιλογής, προσπαθώ συχνά να “μαζεύω” τα βιώματα που αφορούν στον Άρη, να ανασυντάσσομαι, να συμπεραίνω, να προχωράω παρακάτω. Οπαδικά, μιλώντας. Όλα αυτά γράφονται έχοντας καταλήξει στις βασικές μας (τις) αρχές, που λέει και ο δημιουργός, οι οποίες αρχίζουν και τελειώνουν στην παρουσία, στην (υπο)στήριξη αυτού που ομορφαίνει την ζωή. Έτσι λέει και αναρωτιέται, εύστοχα, ο “ποιητής της κερκίδας” στο σύνθημα, εξάλλου.
“Πόσο μου ομορφαίνεις, ρε Άρη, την ζωή… Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Μαζί”!
Ο σπόρος…
Διάγοντας μια περίοδο κατά την οποία η ποδοσφαιρική ομάδα βρίσκει ή έστω παλεύει να βρει, ξανά, την στόχευση που οφείλει να έχει, την σταθεροποίηση σε πρώτη φάση στα ψηλά πατώματα της βαθμολογίας και εν συνεχεία τα παραπάνω βήματα, δείχνει τα ξυπνάει και το μπάσκετ, φέτος. Εκκαθάριση οικονομικών θεμάτων, αλυσίδες που κράτησαν για χρόνια δέσμιο το τμήμα. Αμαρτίες η ήπια λέξη, αντί εγκλημάτων που είναι η πιο εύστοχη. Ελπίδα, φως σε ένα τούνελ που έδειχνε σκοτεινό. Από κοντά, σε μια προσπάθεια ικανών ανθρώπων, συσπείρωση, τάξη και ενότητα, (και) μέσω συνδρομών του κόσμου της ομάδας στον Ερασιτέχνη, αφύπνιση πολλών τμημάτων. Κάποιων που μας έδωσαν την γλυκιά γεύση του “σπασίματος κατεστημένων” κάποτε (βλέπε βόλεϊ), κάποιων άλλων που κοιμόταν επί δεκαετίες απάνω σε, χαμένες και λησμονημένες στο παρελθόν, δάφνες (τμήμα πόλο). Από κοντά τμήματα μικρών ηλικιών, γυναικεία, ένας Άρης που ψάχνει και βρίσκει, σταδιακά, τον τρόπο να κάνει τα χρώματά του, το κίτρινο και το μαύρο, να γυαλίζουν φορώντας την “πανοπλία” του. Την φανέλα, οπουδήποτε, από όποιον και όποια έχει την τιμή να την πρεσβεύει και να εκπροσωπεί όλους μας.
Μεγάλο καράβι ο Σύλλογος. Τεράστιο μέγεθος, πολλά τα επίπεδα εκπροσώπησης, συλλογικά και ατομικά σε επίπεδο αθλημάτων και τα περιθώρια βελτίωσης σε αυτά. Ναυαρχίδα υπήρξε επί δύο και πλέον δεκαετίες ο “Αυτοκράτορας”, πλέον οι “φρεγάτες” (για να είμαστε και πολιτικά επίκαιροι!) δύο. Το ποδόσφαιρο συμπαρασύρει, το μπάσκετ ακολουθεί, κάθε επόμενο τμήμα ή αθλητής από κοντά. Όλα τα παραπάνω σε ένα περιβάλλον όπου ο κόσμος επανέρχεται σε κερκίδες. Δυστυχώς, με ειδικές συνθήκες, έχοντας ζήσει μουδιασμένος τα “κενά” καθίσματα, τα άδεια γήπεδα. Απαραίτητο “καύσιμο” για τον Άρη ο κόσμος του, ο λαός του. Συμπολεμιστής, “ασπίδα και σπαθί”, όπως έγραψα πέρυσι απ’ την κιτρινόμαυρη ιντερνετική γωνιά του yellowradio.gr, που έχω την τιμή και την χαρά να συμμετέχω. Ένας κόσμος που σήμερα θα βρεθεί στο Παλέ, να “παντρέψει” την φωνή και το πάθος του με τον νεανικό ενθουσιασμό και το ταλέντο που ξαναβλέπει, καιρό μετά. Ένας δοκιμασμένος, “βρεγμένος” σε κάθε μορφής μπόρα λαός, που θα έκανε το Θεσσαλονίκη – Λαμία, Παλέ – Χαριλάου την Δευτέρα το απόγευμα, αν δεν ίσχυαν τα παράλογα της εγχώριας πραγματικότητας. Θα χόρευε, θα τραγουδούσε και θα θύμιζε πως “Ήρθα, εδώ, για να σε δω, να παίρνεις το διπλό“, την νίκη. Το απαραίτητο συστατικό στον παρόντα Άρη, του Οκτωβρίου του 2021, το οποίο θα δώσει την ώθηση για εκ νέου διεκδίκηση στόχων απαραίτητων. Και παραπάνω συσπείρωσης. Έχει ανάγκη η ομάδα την κριτική και την βελτίωση, όπως ξαναείπαμε πολλές φορές. Αυτό γίνεται με πιο καθαρό μυαλό, με την ηρεμία που φέρνει η βαθμοθηρία, η συλλογή πόντων. Ζώντας στην πραγματικότητα των “Βαλκανίων”, όπου η λέξη υπομονή και δουλειά και πρόοδος, δυστυχώς, είναι συνυφασμένη απ’ το άμεσο αποτέλεσμα, ο μήνας, ο Οκτώβριος, μέσιασε. Σήμερα, που μιλάμε, έχει 16.
Βρέχει συνεχώς και αδιαλείπτως, σε κάθε γωνιά της χώρας, δημιουργώντας δυστυχώς πολλά προβλήματα. Ξέχασε ο άνθρωπος να ζει με τους μήνες, με την χρησιμότητά τους. Sementilius τον είπαν οι Ρωμαίοι, απ’ το semen, που πάει να πει “σπόρος” και τέτοια εποχή θυσίαζαν ένα άλογο, για να πάνε καλά τα σπαρτά. Αυτό, η θυσία, γίνονταν στο Πεδίο(ν) του… Άρεως! Μου αρέσουν αυτές οι συμπτώσεις και οι αναφορές και συνηθίζω να το δείχνω. Προσπαθώ να βρω τον βαθύτερο συμβολισμό τους. Να ένας, σχετικός με το παιχνίδι που ακολουθεί, στην πόλη με τα “πανούργα” πνεύματα, που καλείται να γίνει “πεδίο του ποδοσφαιρικού Άρεως”, που θα έλεγε κι ο σχωρεμένος ο Αλκέτας! Να “θυσιαστεί”, πχ, ένα απ’ τα καθαρόαιμα άλογα της ομάδας, περί εξτρέμ ο λόγος, τα οποία μάλιστα έρχονται από τραυματισμό, για να βρεθεί ο τρόπος ώστε να κυλήσει με το ζητούμενο η μέρα. Κανένα παιχνίδι δεν είναι ίδιο με το επόμενο ή με αυτό που προηγήθηκε. Απαιτείται μελέτη, τακτική, “τρικ” και εμπνεύσεις, πολλές φορές. Είναι τέτοιο το ποδόσφαιρο που μπορεί να σου δώσει εύκολα την νίκη, αν “σου πάει καλά η μέρα”, αλλά υπάρχει πάντα και η πιθανότητα του να χρειαστείς να “φτύσεις αίμα” που λέμε. Μια συνθήκη που δεν μπόρεσε ακόμα η ομάδα να αποβάλλει, για να πάει στην πιο πάνω “πίστα”, στο επόμενο επίπεδο, που ονομάζεται “κυριαρχία” και έρχεται μέσω της “δημιουργίας” και της “αποτελεσματικότητας”. Έγινε μια τέτοια αρχή πέρυσι, αλλά είναι κάποιες συνήθειες, παλιές, κακές. Απαιτείται υπομονή, κι άλλη ναι και επιμονή και στόχευση για να αλλάξουν. “Μας δένουν στα παλιά…”, που θα έλεγε και ο στιχουργός, σε εποχές που αντί να γεμίζει το σακούλι και η καρδάρα με το γάλα, έρχονταν η στασιμότητα και η επανάληψη. Αυτές οι συνθήκες, οι συνήθειες δοκιμάζονται στον σημερινό Άρη. Και θα αλλάξουν…
Το ταβάνι (μας)
Για όσους προλάβαμε και ζήσαμε ως κακομαθημένοι (sic!), μαλωμένοι δηλαδή με την λέξη ήττα, ως απόρροια της νοοτροπίας και δουλειάς των μπασκετικών προσωπικοτήτων αρχής γενομένης απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 70, στην κορύφωσή τους κατά την επόμενη, των 80’s και του κύματος που αυτή δημιούργησε και συμπαρέσυρε το τμήμα για τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια μετά, ως τα μέσα του νέου αιώνα, βλέπουμε καθαρά πως η “μπασκετική μας γη” είναι και πάλι έτοιμη για να δουλευτεί. Ελάχιστο χρέος μας η εμπιστοσύνη, η στήριξη, η παρουσία. Δίπλα. Με κάθε τρόπο. Φυσικό, στις κερκίδες, αγορών και ενίσχυσης, γαλούχησης. Είναι κάποιες στιγμές που θυμάμαι τις κουβέντες μας, Φθινόπωρο πάλι, το 2007 με τον Γιαννάκη τον Βρούσγο και τα όνειρά μας, κάπου σε ένα μπαρ στην μόνιμα βροχερή Βενετία!
Κι εκεί, στο μπάσκετ του Άρη, με τον κύκλο της ζωής, αλλά και με την συνδρομή “λίγων”, χωρίς όραμα, σχέδιο και πλάνο ανθρώπων, πέρασε μια περίοδος ανομβρίας. Τίποτα δεν τελειώνει με μία ή δύο καλές εμφανίσεις, με σημάδια “καλής σποράς”. Στο μεσοδιάστημα, που δεν είναι λίγο αν το καλοσκεφτείς αλλά διαρκεί άνω των δέκα ετών, “έγινε η απώλεια συνήθειά μας”. Άλλη μία σοφή ρήση και ατάκα γραμμένη σε “τοίχο” και αυτή. Και αποτυπωμένη στην μηχανή – τσέπης, επίσης! Μια κακιά συνήθεια, σε αντιδιαστολή όσων είχαμε μάθει, όσων μας είχαν διδάξει πρόσωπα που δεν συμβιβάζονταν με ήττα, με τίποτα λιγότερο απ’ την κορυφή, τον ουρανό που ήρθε και μας θύμισε, κάποτε, ως “ταβάνι μας” ο Μάσσεϊ! Και το ταβάνι (μας) του Παλέ, είναι η αιώνια πυξίδα. Αλλάζουν τα πράγματα και οι εποχές και αυτό είδαμε να συμβαίνει με άσχημο τρόπο. Απαιτείται δουλειά. Στο κομμάτι που αναλογεί στον καθένα, στην καθεμιά μας. Διοικήσεις, παίκτες, στελέχη, κόσμο.
Κι εκεί υπομονή. Ναι, κι άλλη. Όπως, πιθανόν, να κάνεις ή να κάνω με τόσα και τόσα πράγματα που αγαπάς και αγαπάω στις ζωές μας. Με ένα παιδί σου, για παράδειγμα, που μπορεί να χρειάζεται πιο πολλή στήριξη εκεί που βρίσκει δυσκολίες. Και μια συμβουλή, όχι βγαλμένη από εμμονή και εγωισμό, αλλά από ενδιαφέρον πραγματικό. Είναι εύκολο να απογοητευόμαστε ή να υπερενθουσιαζόμαστε. Ίδιον των οπαδών, εξάλλου. Κακιά συνήθεια, ίσως. Άλλη μία. Ισορροπία. Μια λέξη κλειδί, βγαλμένη απ’ το κιτρινόμαυρο, ινδιάνικο λεξιλόγιο, αλλά και από παροιμίες και φράσεις:
“Έτσ’ είναι φίλε μου η ζωή. Μια ξαστεριά, μια μπόρα. Στην μπόρα κάνε υπομονή. Στην ξαστεριά… προχώρα”!
Ώρα να αφήσουμε, όπως παλεύω κάθε μέρα σε προσωπικό επίπεδο και άλλες φορές τα καταφέρνω και άλλες όχι, τις κακές συνήθειές μας. Ώρα να πάμε παρακάτω…
Μόνο νίκες το ΣουΚουΔού (!!), μόνο Άρης, όλο Άρης… μια ζωή!
ΥΓ Υπομονή σε όλους τους ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν σε αυτή την γραφική, καμμένη ή πλυμμηρισμένη ανάλογα την εποχή, γωνιά του πλανήτη. Στήριξη σε κάθε δυσκολία του διπλανού, του συνανθρώπου.
Υπό τους (βροχερούς) ήχους του… Μιλτιάδης Πασχαλίδης-Κακές Συνήθειες – YouTube
Σάββατο, 16 Οκτωβρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
