Οφείλουμε να διδασκόμαστε απ’ τα όσα συμβαίνουν στην ζωή μας, όταν το ζητούμενο είναι η συνεχής πρόοδος, το βλέμμα μπροστά, ψηλά. Είναι στάση ζωής για μένα η ενδοσκόπηση, το ψάξιμο των λαθών μου, το τι πρέπει να κάνω για να διορθωθούν, οι λύσεις στα προβλήματα.
Άλλο πράγμα η κριτική, που οδηγεί στην πιο καθαρή ματιά, στην ανάγνωση, στην δράση που απαιτείται και άλλο η μεμψιμοιρία και το αυτομαστίγωμα. Το τελευταίο, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί σε ίδια και χειρότερα λάθη. Το ίδιο σκεπτικό “ζητάω” και απ’ την ομάδα μου. Εξάλλου, δεν μπορείς να θέλεις κάτι άσχετο με τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας σου. Αυτό είναι παράνοια.
Έχουμε ζήσει πολλές ζωές, όλοι όσοι συναναστρεφόμαστε με τον Άρη. Μεγάλοι, μεσήλικες, πιο νέοι, μικροί ακόμα. “Αν θες να δεις ρυτίδα σε πιτσιρικά, έλα Χαριλάου”, όπως έλεγε και ένας απ’ την παρέα, για κάποια χρόνια! Είναι μακρινές οι δόξες του μπάσκετ και είναι καιρός να ειπωθούν αλήθειες σε αυτή την πόλη και λίγο πιο έξω, γκρεμίζοντας μύθους, παραμύθια, νεόπλουτες προπαγάνδες και πρόλογο. Η μόνη ομάδα που κάνει κόσμο απ’ τον κόσμο της υπήρξαμε και συνεχίζουμε να είμαστε εμείς. Ο Άρης Θεσσαλονίκης. Το ψιθυρίζουν αναμεταξύ τους, δεν το φωνάζουν, μην χαλάσει η πιάτσα. “Πώς μαζεύονται ρε; Δεν τα παρατάνε. Δεν διέλυσαν”.Απ’ το Ο.Α.Κ.Α. και τα 30χιλιάρικα, που “δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο”, όπως προφητικά γράφτηκε, ως την πρεμιέρα με Καστοριά και τις 17.000 κόσμου χωρίς φως στο τούνελ, μια μαγιά πιτσιρικάδων, συνέχεια παλιότερων, που έμαθαν από πιο παλιούς, ακολουθούν πιστά τον όρκο: “Μια ζωή μαζί σου”. Και η μια ζωή έγιναν δύο. “Ούτε ο θάνατος είναι αρκετός, ούτ’ εκεί θα είσαι μοναχός”. Εξάλλου το “Παίξε για μας, που δεν σ’ αφήσαμε ποτέ, στα δύσκολά σου χρόνια…”, που έκανε σεφτέ στην Λαμία, εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ με τον “παππού” Πάκο τιμονιέρη, είναι άλλη μία, η πλέον αντιπροσωπευτική ομολογία αλήθειας, σε πανελλαδική μετάδοση (Παίξε για εμάς που δεν σ’αφησαμε… – YouTube)
Η ΠΑΣΤΑ ΚΕΡΑΣΜΑ
Όμορφα και συναισθηματικά τα οπαδικά, αλλά η εποχή επιτάσσει να πας παραπέρα, ως ποδοσφαιρική ομάδα και Σύλλογος, γενικότερα. Κατά τραγικη ειρωνεία, με σφραγισμένες κερκίδες, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Μονόδρομος. Από εκείνο το βράδυ που, χαμένος σε ένα βουνό της Πίνδου, ούρλιαζα σαν τον λύκο σε κάθε γκολ, για να τρομάζουν τα άγρια ζώα, ως (προ)χτές, στο Περιστέρι, πέρασαν 2 χρόνια, 3 μήνες και κάτι ημέρες. Διανύουμε, δηλαδή, τον 3ο χρόνο. Στο διάστημα αυτό έγιναν λάθη, αρκετά. Πολλά με δικιά μας, διοικητική, οργανωτική εννοώ, ευθύνη και άλλα με ξένο… δάκτυλο! Λίγα μεν, σημαντικά για να κάνουν μεγάλη ζημιά, δε. Αφήνοντας, προς το παρόν, το δεύτερο σκέλος, του εξωγενούς παράγοντα, αλλά και τα εσωτερικά θέματα σε επίπεδο οργάνωσης, που δείχνουν να περπατάνε έχοντας πολύ δρόμο ακόμα μπροστά, πάμε στο χόρτο. “Άρη ολέο, το χόρτο είναι ωραίο”! Το λέει και το σύνθημα!!
Πέντε βασικοί παίχτες του τότε συνεχίζουν να είναι και σήμερα. Θα ήταν, ίσως, όλοι (ο Κουέστα ήταν αναπληρωματικός) αν δεν γίνονταν η εύστοχη επιλογή του “μικρού” Σιαμπάνη στα γκολπόστ, ο οποίος ορθώς παίρνει αγώνες και συμμετοχές, βασικές παραστάσεις και βλέπουμε μετά από Κατεργιαννάκη και Σηφάκη να γίνεται ο επόμενος Έλληνας “κίπερ” με προοπτική για τον Άρη. Παραβλέπω το συναισθηματικό δέσιμο, καθώς όλοι ξέρουν πως είναι “δικό μας” παιδί, που είχε… χάσει τον δρόμο!! Ο Δεληζήσης αποτελεί σπάνια περίπτωση παίκτη – πρότυπο. Ηγετική φυσιογνωμία, δέθηκε με την ομάδα, αρχηγός, παράδειγμα του πως η δουλειά σε καθιερώνει, κόντρα σε προβλέψεις κάθε χρόνο. Είναι και συγκυρίες. Μαγκιά του! Οι υπόλοιποι 3 είναι οι Ματέο (που επέστρεψε να… μείνει), Γκάμα και Ματίγια, που έμειναν, ανανέωσαν και τον περίμεναν! Σύγχρονοι “σωματοφύλακες”! Πολλοί ξενίζουν για κάποιους παίκτες. Οι “Πάκο”, Παντελίδης, Ένινγκ και Τερζής, που έκατσαν πριν τον Άκη Μάντζιο στον πάγκο ξεκινούσαν άπαντες με την τριάδα ή τους 2 τελευταίους, όσο ο Ματέο έπαιζε στα “αστέρια” με τον Ερυθρό, του Βελιγραδίου. Το “έργο” συνεχίζει, διόλου τυχαία. Βασικοί πυλώνες, όχι γιατί είναι καλά παιδιά, αλλά γιατί είναι ποδοσφαιριστές καλής (μεγάλης, για μένα) “πάστας”, που λέμε! Γνωστή η ιστορία του Πέπε Σασία που όταν κάποιοι παράγοντες της εποχής επέμεναν να πάρει στην ομάδα ένα “καλό παιδί”, αλλά ποδοσφαιρικά “λίγο”, έδειξε ένα ζαχαροπλαστείο απέναντι και είπε το μυθικό: “Αν είναι καλό παιδί, πάμε να τον κεράσουμε μια πάστα. Στον Άρη δεν θα παίξει”!
ΝΑ… ΓΥΡΙΖΕΙ!
Ο Άρης έχει ανάγκη από καλούς παίκτες και μπόλιασμα, χρόνο με τον χρόνο, καλύτερους. Δημιουργία “κορμού”, που λέμε χρόνια. Θα υπήρχε και ο Ντιγκινί, ως 6ος από τότε, αν δεν γίνονταν κάποια απ’ τα λάθη, που αναφέρθηκαν πριν. Φυσιολογικό κάτι τέτοιο. Στην διάρκεια του χρόνου, ήρθαν παίχτες όπως ο Σιώπης ή ο Φετφατζίδης. Απέκτησαν υπεραξία, πουλήθηκαν, ως όφειλε να γίνει και που ποτέ δεν γίνονταν! Χαρακτηριστικά τα χρόνια των Ισπανών, Κόκε, Κάλβο, Χαβίτο. Το διεθνές περιβάλλον του (αντιπαθητικού, εντάξει) modern football επιβάλει την ροή χρήματος, μεταγραφών, το να “κινείσαι στο παζάρι” που κουμαντάρουν και “γυρίζουν την μπάλα” μάνατζερ. Ζητούμενο, να είσαι σε αυτό, η αλεπού!! Έτσι κάπως ήρθε και στέριωσε ο Ροζ, παρόμοια η άφιξη και παραμονή Σάσα. Ο Βέλεθ είδε αλλού… πλάνο και χαιρέτισε, αλλά ο ευφυής Μάντζιος επανέφερε τον Σούντγκρεν, έναν παίκτη που η ομάδα επέλεξε να επενδύσει πάνω του και που παραλίγο να πετύχει ένα απ’ τα μεγαλύτερα αυτογκόλ των τελευταίων ετών, χάνοντάς τον για πείσματα και εγωισμούς. Χοντρικά, σε σχέση με τον Αύγουστο του 2019 και “της Μόλντε” ο κορμός (με τον παλιόφιλο Ματέο) πήγε στους 7-8 παίχτες. Ακολούθησαν οι στοχευμένες ενέργειες – επιλογές, ως μάθημα μιας “σκληρής”, σε επίπεδο δοκιμασίας/αντοχών, χρονιάς.
Μπερτό(γ)λιο, Σάκιτς/Γκανέα, Μάνος/Λόπεθ κάλυψαν τις μόλις 3 θέσεις που μένουν. Στις σταδιακές βελτιώσεις του ρόστερ προστέθηκαν εδώ και έναν χρόνο οι Μαντσίνι, Μπαγκαλιάνης, Μπακούτσης (με πολύ χρόνο στις ειδικές συνθήκες της χρονιας που έφυγε και φυσικά στα αλησμόνητα play off) και φέτος ήρθαν και οι Τζέγκο, Μπεναλουάν, Κάτσε, Μπουσέ και Σαντέ Σίλβα. Είναι και κάμποσοι “μικροί” ή φερέλπιδες που γεμίζουν τον συνολικό αριθμό. Αν μείνουμε στα παραπάνω δεδομένα και προσεγγίσουμε τον αγώνα του Σαββάτου, σε καθαρά τακτικό επίπεδο, πέρα από “μάγους με σφυρίχτρες και οθόνες”, βλέπουμε πως ο κόουτς είχε μια σταθερή μαγιά παικτών, μαζί με ποιοτικότατες επιλογές, που παίζουν καιρό μαζί και “γνωρίζονται ποδοσφαιρικά”, ώστε να κυνηγήσει ανατροπή ακόμα και σε παιχνίδι που στραβώνει και μάλιστα χοντρά. Δέκα παίκτες με αποβολή και 1-0 πίσω στο ημίχρονο, προφανώς κουβέντα και σχέδιο ανατροπής για δεύτερο και με το καλημέρα 2-0. Είναι το σημείο που πολλοί από μας (εγώ σίγουρα, κόντρα σε καρντάσι που έλεγε συνεχώς πως υπάρχει χρόνος) παραιτηθήκαμε. “…Άρη, τις νίκες σου τις παίρναμε, εμείς, με πέτρες και καδρόνια”, συνεχίζει το σύνθημα! Το μυαλό μου περίμενε “πέτρες και καδρόνια”, εννοώντας σέντρες και γιόμες απελπισίας ή τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά προσπάθειες. Στο φαινομενικό λάθος των πολλών προπονητικών εναλλαγών, όλο τον καιρό, ήρθε ως απάντηση η επιλογή ενός που ξέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο έχοντας “ψηθεί” και δώσει διαπιστευτήρια για το τι μπορεί να κάνει, έπαιξε χρόνια σε εμάς, σε εποχή πολύ καλής ομάδας και φόρεσε το περιβραχιόνιο, άρα γνωρίζει τι σημαίνει Άρης και αρχηγός του. Το τελευταίο 0-2 που κλήθηκε να ανατρέψει με μας, ήταν ως παίχτης 21 χρόνια πίσω και συγκεκριμένα Οκτώβρης του 1999, απέναντι στην Θέλτα. Το Χαριλάου “ζεματούσε”, έπαιζαν 11vs11, ασχέτως Καρπίν, Μοστοβόι, Μακελελέ (μεταξύ άλλων) “απέναντι” και το 1-2 έγινε “στο φτερό”, που λέμε. Άλλη συνθήκη, ίδια κατάληξη. Ζητούμενο να μάθει η ομάδα να επιστρέφει, να γυρίζει. Θα γυρίσει, κυνηγώντας το ποδοσφαιρικά, αλλά και με στοιχεία όπως το πάθος και η αγωνιστικότητα. Νόμος! Αυτό έκανε ο Άρης το Σάββατο, ακολουθώντας τακτική, παίζοντας ορθολογικά πιθανότητες, τραβώντας όπλα απ’ την φαρέτρα. Παρέμβαση, συμμετοχή, συνεργασία, αποτέλεσμα.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΗ
Είναι πολύ σημαντικό, όταν καλείσαι να αγωνιστείς, να κερδίσεις, να ανατρέψεις, να παλέψεις, να ξέρεις να διαβάζεις ανάμεσα απ’ τις λέξεις, να αποκρυπτογραφείς “μηνύματα”, “γράμματα”, αντιπάλους και αγώνες.
Παρένθεση. Κατά την μυθολογία και την Ιλιάδα, ο Φόβος και ο Δείμος ήταν τα παιδιά του θεού Άρη (και οι δορυφόροι του πλανήτη). Ήταν, αντίστοιχα, η προσωποποίηση του φόβου και του τρόμου. Στον 119 στίχο του έπους, προστάζονται να ζέψουν τα άλογα του Άρη! Κλείνει η παρένθεση.
Δεν μου αρέσουν οι υπερβολές, αλλά θα πέσω στο τρυπάκι, χαρακτηρίζοντας ομηρική, επική λόγω των όσων γράφουμε για Ομηρικά Έπη την “μερική ανατροπή” από 2-0 σε 2-2. Λέω “μερική”, γιατί αν υπήρχαν 10′ ακόμα, το ματς θα έρχονταν 2-3. Το υπογράφω και πιστεύω πως όλοι μας. Η ανάγνωση των γραμμάτων ΑΡΗΣ ανάμεσα στην λέξη ΑτΡομΗτοΣ, που πάει να πει αυτός που δεν φοβάται και “ο φόβος και ο τρόμος” που έσπειραν του Άρη τα παιδιά, με τα “άλογα” που πήραν νέους ρόλους στο γήπεδο ή ήρθαν απ’ τον πάγκο, πιστοποιούν το αληθές του γραπτού λόγου. Ρόλος κυνηγού, νοοτροπία μεγάλου.
Υπήρξαν στιγμές έντονου εκνευρισμού, σε σύντομο διάστημα 3 ημερών. Αυτές που σου χαλάνε το μυαλό, στο στέλνουν αλλού. Νιώθω περήφανος που βλέπω μια ομάδα “ψυχρή”, με αίμα εκτελεστή, παγωμένο, με σχέδιο, πλάνο να το εφαρμόσει και προσήλωση. Μια απάντηση, θαρρείς, σε συνθήματα και οπαδικές παραινέσεις ετών. Δείχνει να μεγαλώνει η νοοτροπία και το “κλαμπ” (που λένε και οι μοντέρνες πένες!) και να τείνει να φτάσει το σήμα και να μοιάσει και να ξεπεράσει τον κόσμο του. Δεν νομίζω πως υπάρχει Αρειανός που δεν εκστασιάζεται με αυτή την προοπτική. Δεν νομίζω πως υπάρχει “αντίπαλος” που να του αρέσει. Δυο “κοράκια” πέταξαν, εξάλλου, πρόσφατα και φροντισαν να μας το υπενθυμίσουν. Οιωνός αρχής νέων προκλήσεων. Έγραψα “αρχής” και προσπαθώ να δω μέσα απ’ τα γράμματα: ΑΡ(χ)ΗΣ! Ο οιωνός, το σημάδι, το όνειρο που θα εκδικηθεί. Θα γίνει εφιάλτης σας…
Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2020
Υπό τους ήχους… M.S.G. – Nightmare – YouTube
Κίτρινο Βέλος
