Στις 27 Μαρτίου του 2012 έγραψα την παρακάτω, ενδεχομένως “προφητική”, ιστορία στην στήλη που είχα την τιμή και χαρά να με φιλοξενεί στο εφημεριδάκι του Συνδέσμου, τον ιστορικό “SuperΑρη”, με τίτλο “ΟΠΑΔΟΣ = ΑΝΘΡΩΠΟΣ”.
Εικόνα απ’ το μέλλον
Στο μακρινό 3012 όλα τα πράγματα είχαν αλλάξει σε σχέση με το μακρινό παρελθόν ή… σχεδόν όλα! Έννοιες όπως η συμμετοχή, οι κοινοί αγώνες, τα ιδανικά και άλλα παρόμοια είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους υπήρχε η ακριβής τήρηση του εξαντλητικού προγράμματος εργασίας.
Απαγορεύονταν να αλλάξεις έστω και ματιά στο δρόμο με τον συνάνθρωπό σου, πόσο περισσότερο να ανοίξεις διάλογο, να πεις δυο κουβέντες. Εξάλλου, είχαν απομείνει λίγοι, καθιστώντας το ανθρώπινο είδος “είδος προς εξαφάνιση”, όπως κάποτε η χελώνα καρέτα-καρέτα!! Από οικονομικής πλευράς υπήρχε συνεχής άνθιση του τόπου, τα κέρδη όμως πήγαιναν προς αποπληρωμή ενός πανάρχαιου δανείου που καθιστούσε τους κατοίκους του καντονιού (η έννοια κράτος, όπως και δημοκρατία είχαν από καιρό αποτελέσει παρελθόν) υπόδουλους. Ηγετικές θέσεις, αντί πολιτικών όπως παλιά, κατείχαν πλέον οι άνθρωποι-μηχανές, εκλεγμένοι φυσικά…μηχανικά!!!
Όπως λέει και η λέξη, ήταν μισοί άνθρωποι και μισοί μηχανές, προγραμματισμένοι να ελέγχουν τα πάντα έτσι ώστε να εφαρμόζονται στην εντέλεια και όποιος παρέκκλινε στο ελάχιστο να τιμωρείται παραδειγματικά!
Σε αυτή την λαμπρή για το καντόνι κατάσταση, μα μίζερη για τους φτωχούς κατοίκους του, είχε οριστεί ένα ευχάριστο διάλειμμα, κάθε Σαββατοκύριακο για ένα δίωρο περίπου.
Μεταξύ των ωρών 5-7 διεξάγονταν αγωνίσματα ποδοσφαίρου,μπάσκετ ή βόλεϊ, είτε την μία ημέρα είτε την άλλη, μόνο που σε σχέση με την περασμένη χιλιετία κανένας δεν είχε δικαίωμα να παρίσταται! Κανένας από τους οπαδούς των ομάδων που έπαιρναν μέρος δεν μπορούσε να προσεγγίσει καν τα γήπεδα που είχαν χτιστεί με τον κόπο, το μεράκι και τον ιδρώτα τους.
Το παρόν στις κερκίδες έδιναν μόνο μηχανές και άνθρωποι-μηχανές αναλάμβαναν την διεξαγωγή αυτών, έχοντας ρόλο διαιτητών. Οι υπόλοιποι ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν την συνδρομή στις συνδρομητικές τηλεοράσεις και να βλέπουν απ’ τον καναπέ τους το θέαμα, αυστηρά μόνοι, καθώς και οι συναθροίσεις άνω των 2 ατόμων είχαν απαγορευτεί!
Μπορούσαν οι πάντες, όμως, από τους τηλεθεατές να ψηφίσουν για το τι ενδεκάδα, πεντάδα ή εξάδα, αντίστοιχα, θα ξεκινούσε το ματς! Επίσης, με την λήξη του κάθε αγώνα και καθώς επιβάλλονταν να κάνουν οι πάντες αυστηρή κριτική σε αυτόν και σε παίχτες, μεμονωμένα, οι έχοντες αρνητική απόδοση έμπαιναν σε μια ιδιότυπη λίστα παιχτών ή προπονητών προς αποχώρηση, κάτι σαν το παλιό big-brother!!
Με την συνεχώς αναπτυσσόμενη τεχνολογία τα δεδομένα των ψηφοφοριών επεξεργάζονταν σε απίστευτα σύντομο χρονικό διάστημα και τα αποτελέσματα διαμόρφωναν το πως θα είναι το επόμενο, ευχάριστο Σαββατοκύριακο η κάθε ομάδα! Οι αθλητές, σαν μέλη-εργάτες και αυτοί, είχαν χάσει τις παχυλές αμοιβές των παλιών χρόνων και αμείβονταν “αντί ενός πινακίου φακής” στο σύντομο πέρασμά τους από τα εκάστοτε αποδυτήρια.
Άλλο ένα δικαίωμα των τηλεθεατών-οπαδών ήταν το ότι είχαν την ευκαιρία να γίνονται ένα με το παιχνίδι, καθώς σε κάθε φάση που τους άρεσε μπορούσαν ελεύθερα, μέσω… facebook, να κάνουν like!!! Ήταν κάτι που κατακτήθηκε απ’ τον παλιό εκείνο καιρό και ενθουσίαζε τον διψασμένο για αθλητική δράση κόσμο! Αυτό δε που εκτίναζε στα ύψη την αδρεναλίνη του κοινού ήταν το ότι ύστερα από ψηφοφορία πριν από κάθε ματς, επιλέγονταν από ειδικούς ένα…comment να φωναχτεί σαν σύνθημα κατά την διάρκειά του! Άσχετα με το ότι και μόνο η αποστολή του μηνύματος άγγιζε το μεροκάματο σε χρηματική αξία, όποιος ήταν ο “τυχερός” έμπαινε σε σειρά προτεραιότητας για live παρακολούθηση αγώνα της ομάδας της αρεσκείας του, πληρώνοντας φυσικά στο πολλαπλάσιο την αξία του εισιτηρίου, καθώς ας μην ξεχνάμε πως θα είχε την τιμή να παρευρεθεί ανάμεσα σε μηχανές!!!
Πώς “παίζουν” το παιχνίδι
Ο ήρωας της φανταστικής μας ιστορίας ήταν ένας απ’ τους λεγόμενους ρομαντικούς. Είχε ακούσει διηγήσεις από τον πατέρα και πολύ περισσότερο από τον παππού του, που με την σειρά τους τα είχαν ακούσει από παλιότερους, για τα χρόνια εκείνα τα παλιά.
Για τότε που μαζεύονταν, λέει, παρέες πριν τα παιχνίδια, άλλοι ξεκινούσαν από μακριά, άλλοι από πιο κοντά, έτρωγαν και έπιναν μαζί, τραγουδούσαν συνθήματα πριν και πολύ περισσότερο κατά την διάρκεια των αγώνων και παρά τις αδικίες που λάμβαναν χώρα κατά της ομάδας τους αυτοί πείσμωναν πιο πολύ και έδιναν ξανά ραντεβού για την “μάχη”, όπως την αποκαλούσαν, της επόμενης εβδομάδας.
Είχε ακούσει για Συνδέσμους, χώρους συνεύρεσης Ανθρώπων και όχι ανθρώπων-μηχανών, με το κοινό πάθος για υποστήριξη. Ανθρώπων διαφορετικών, πολλές φορές, που προσπαθούσαν μέσω ανταλλαγής ιδεών να βελτιώσουν τα της ομάδας τους ή τις συνθήκες που θα βρίσκονταν αυτοί κοντά της. Ήταν ευαισθητοποιημένοι και σε πολλά προβλήματα της τότε κοινωνίας, βοηθώντας κοινωνικές ομάδες που έχριζαν υποστήριξης, είχαν άποψη, έπαιρναν θέση.
Διάβαζε που και που και την οπαδική εφημερίδα της εποχής που είχαν καταφέρει να διασώσουν ως αρχείο οι πρόγονοί του. Και τι δεν θα έδινε να ζούσε χίλια χρόνια πίσω! Να είχε την ευκαιρία να βρεθεί σε ένα έστω παιχνίδι της αγαπημένης του ομάδας, του ΑΡΗ! Η πλούσια τροπαιοθήκη με τα χιλιάδες κύπελλα και πρωταθλήματα δεν του προκαλούσε τόση συγκίνηση όσο η σκέψη να μπορούσε να κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο και από τα 1098 χρόνια ιστορίας του Συλλόγου του να βρισκότανε κοντά στην ομάδα στα 98 χρόνια ιστορίας της. Να διέδιδε στους ανθρώπους της τότε εποχής, στους οπαδούς των άλλων ομάδων, καθώς οι οπαδοί της δικής του ομάδας το γνώριζαν καλά, πως δεν έπρεπε να παίζουν το παιχνίδι των εκάστοτε ηγετών στοχοποιώντας το κίνημά τους το ίδιο. Ίσως, σκεφτόταν πως, με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να πει στους συνοπαδούς του, στα αδέρφια του που δεν πήγαιναν στο γήπεδο, το πόσο σημαντικότερο του στόχου, πολλές φορές, είναι το ταξίδι, η διαδρομή ως την επίτευξή του…
Το έγκλημα
Η ώρα που θα ξεκινούσε ο αγώνας πλησίαζε. Μην μπορώντας να κάνει κάτι διαφορετικό, υποχρεωμένος και αυτός, έκατσε μόνος στον καναπέ του να δει το παιχνίδι. Όλα τα παιχνίδια ήταν ξεχωριστά και σημαντικά για το άρρωστο οπαδάκι μα ο συγκεκριμένος ήταν ιδιαίτερα σημαντικός αγώνας από άποψη βαθμών, καθώς καθόριζε τον τίτλο στον οποίο ήταν ξανά διεκδικητής η ομάδα του.
Κάτι του έλεγε μέσα του πως ο γνωστός άνθρωπος-μηχανή σε ρόλο διαιτητή θα έκανε το παν, όπως γίνονταν από πάντα (είπαμε, δεν είχαν αλλάξει όλα στον τόπο αυτό!!!) για να αδικήσει το δίκαιο, που εξέφραζε ακόμα ο γιγάντιος αυτός Σύλλογος (ούτε όλες οι αξίες είχαν εκπέσει εντελώς, όμως!).
Στις πρώτες κιόλας μπαλιές άρχισαν τα σφυρίγματα-παρωδία, γεγονός που τον έκανε να πεταχτεί μηχανικά από την θέση του και να ρίξει ένα μπινελίκι στο “κοράκι”, όπως το αποκαλούσε χάριν του παλιού καιρού!! Σε τούτη την εποχή, όμως, κάτι τέτοιο αποτελούσε μέγιστο έγκλημα. Η ελάχιστη ανθρώπινη αντίδραση απέναντι στην αδικία ήταν από καιρό ποινικά κολάσιμη πράξη και ο εντοπισμός του μέσω του συστήματος παρακολούθησης ιδιωτικής ζωής ήταν θέμα χρόνου.
Τα σκέφτηκε όλα αυτά όσο ήταν όρθιος και είχε διαπράξει το “κακό”, μα το DNA πολεμιστή που είχε μέσα του δεν είχε αλλοιωθεί! Όταν και δεύτερο μπινελίκι εκσφενδονίστηκε προς την οθόνη, σχεδόν ταυτόχρονα δυο μηχανικά χέρια τον γράπωσαν ώστε να τον οδηγήσουν στο αυτόφωρο και πιθανότατα στο εκτελεστικό απόσπασμα! Καθώς η μηχανή τον τραβούσε αυτός είδε την ομάδα του, κόντρα σε διαιτητές-μηχανές να σκοράρει το πολυπόθητο γκολ της νίκης και φώναξε…”Ούτε ο θάνατος είναι αρκετός, ούτε εκεί θα είσαι μοναχός”!!!
Σεμ ολντού ασίκ λαρί*
… Πετάχτηκε ιδρωμένος απ’ το κρεβάτι και κοίταξε το ρολόι. Το ολοζώντανο όνειρο ήταν ακόμα μπροστά του μα αν καθυστερούσε λίγο ακόμα θα έχανε το γούστο! Όχι, δεν ήταν ημέρα αγώνα, ούτε θα πήγαινε σήμερα στον Σύνδεσμο.
Πήρε απόφαση να πάει στο στέκι του, εκεί που σύχναζαν πολλά φιλαράκια-αγανακτισμένα με την ομάδα που δεν πήγαιναν στο γήπεδο πια, εκεί που “συναθροίζονται οι λάτρεις”*. Είχαν κανονίσει να βρεθούν από μέρες και όταν έφτασε ήταν όλοι παρόντες. Χωρίς πολλά πολλά τους διηγήθηκε αυτό που είδε, “την εικόνα απ’ το μέλλον”.
Εκκωφαντική σιωπή ακολούθησε την εξιστόρηση του ονείρου, έχοντας αφήσει προβληματισμένους τους πάντες εκτός από αυτόν που ήξερε πολύ καλά πως δεν θα άφηνε κανέναν να μπει εμπόδιο στο αγνό συναίσθημα που ένοιωθε. Δεν θα επέτρεπε στις μηχανές του συστήματος διοίκησης και τους ανθρώπους-μηχανές σε ρόλο διαιτητών να χρησιμοποιήσουν την αγανάκτησή του ως λάδι που θα επιτρέψει στα γρανάζια τους να γυρίζουν ανενόχλητα ενώ αυτός θα απέχει. Γνώριζε πολύ καλά πως τα συναισθήματά του δεν ήταν μηχανικά, καθώς ήταν οπαδός και….ΟΠΑΔΟΣ = ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!
ΥΓ “Άνθρωπέ μου, τι ξεφτίλα… Να σου χαλάνε τ’ όνειρο κι εσύ να τους αφήνεις”!
ΥΓ 2 Δυο ζωές όλο Άρης!
Υπό τους ήχους του… https://m.youtube.com/watch?v=pBVe6-2b_B0
Θεσσαλονίκη, 3 Αυγούστου 2020
Κίτρινο Βέλος
