Τα ματς με τον τωρινό Όμιλο και Ένωση Κωνσταντινουπολιτών παλιότερα, όπως ήταν το πρώτο όνομά τους όταν φορούσαν τριφύλια και πέταλα στο στήθος, πρέπει πάντα να προσπαθείς να τα μεταφράσεις 2-3 μέρες μετά την λήξη τους. Πάντα, αλλά ειδικά όταν κερδίζουμε, τα όσα γίνονται πριν, κατά την διάρκεια και μετά, μπορούν να γράψουν βιβλία ολόκληρα. Θα έλεγε κανένας κωμικά, αν δεν πάλευαν πολλοί από κει μεριά να τους δώσουν διάσταση τραγική. Κωμικοτραγικά, λοιπόν, να μην μαλώνουμε.
Σήμερα, 15 Δεκεμβρίου, είναι ιδιαίτερη μέρα για μένα. Πριν από 19 χρόνια, το 2001, βρέθηκα χωρίς αισθήσεις, χαράματα, πεσμένος χτυπημένος στο κεφάλι μετά από τροχαίο. Μόνος τράκαρα, βγήκα απ’ τον δρόμο με μηχανάκι. Μόνος έπαιζα στο όριο του offside, που λένε οι μύστες του ποδοσφαίρου. Στην Μ.Ε.Θ. έκατσα 6 μέρες, διασωληνωμένος. Οι γιατροί είπαν πως έζησα λόγω κάποιας άλλης δύναμης, ανώτερης, όπου πιστεύει ο καθένας τελοσπάντων. Έχω κι εγώ τα δικά μου, τα εσώψυχα, γι’ αυτό το γεγονός, που δεν ενδιαφέρει κανέναν βέβαια, αλλά γίνεται αφορμή για μια “βουτιά στο παρελθόν”.
Το καρντάσι μου, στήριγμα στα δύσκολα, έκατσε να δει το ματς που παίζαμε στην Νέα Φιλαδέλφεια τότε, μέσα στην πίκρα του, την άλλη μέρα 16 του μηνός εκείνου του έτους. Πέρασε καιρός για να συνέλθω, να βγω, να μπορώ να καταλάβω πράγματα και έτσι να μου εξηγήσει πως εκείνη την μέρα ο (ανιψιός παλιού παράγοντα της γηπεδούχου) Βούλγαρης μας “εγχείριζε” ωμά, σε ένα αλήστου μνήμης 4-2 (επί Τσίμπα Σαΐντ) με πριονοκορδέλα και ωμή σφαγή. Πέναλτι μούφα, πνίξιμο για μας, κόκκινες απ’ το πουθενά και πολλά ακόμα. Πιθανώς, τότε εμπνεύστηκε το λεωφορείο “Βούλγαρη – Σφαγεία”! Μια ντεμέκ “μεγάλη και σίγουρη” Π.Α.Ε. χωρίς ίχνος εκπροσώπησης και φωνής. Σύμφωνα με τα αρχεία της εποχής, ο πρώην Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής εκείνο τον καιρό πάλευε να βρει θέση στο ρόστερ της Μίλαν (είχε 5 συμμετοχές σε 2 χρόνια), ενώ ο Αύγουστος ο Ντάγκλας μπουσουλούσε στις αμμουδιες του Ρίο. Την ίδια στιγμή, ο “ύποπτος” Ολλανδός Μπας πιθανότατα απολάμβανε την μπύρα του, χωμένος σε μια μπάρα, σε ένα προάστιο του γραφικού Τβέντε, θαυμάζοντας τα στήθη μιας συμπατριώτισάς του, μιας τυπικής Ολλανδέζας.
Πριν τους ενώσει η μοίρα με τα παιχνίδια της, πολλά χρόνια μετά, στην Θεσσαλονίκη, έμελλε να λάμψουν πολλά αστέρια στον διαιτητικό ουρανό της πόλης. Παμπορίδηδες, Κάκοι, Βασάρες, Σιδηρόπουλοι μοιάζουν παγκόσμιας κλάσης μπροστά σε Σταυρίδηδες διεθνείς, Σαραϊδάρηδες υπάλληλους και Καλόπουλους σε ρόλο μπαλαντέρ, τόσο ως πρωταγωνιστές εντός χόρτου όσο και ως 4οι με το παραπάνω δίδυμο. Να μην παραλείψουμε και την γνωστή ιστορία με Σπάθα, τον “μύθο” που χτίζεται με ευλαβική συνέπεια από γενιά σε γενιά. Βέβαια, σε ένα απ’ τα μεγαλύτερα fair play όλων των εποχών σε επίπεδο τοπικών ντέρμπι, καθώς γυρίζαμε άσκοπα την μπάλα για 20-25 λεπτά όταν έμειναν με 9, έπρεπε να βρεθεί δράκος. Η φανέλα, ντυμένη με κάθε λογής πράσινο χορηγό ήταν το κάρφωμα στο… ξεκάρφωμα.
Ο μπλα-μπλας
Ξαναγυρίζουμε πίσω. Η πρώτη επέτειος του τρακαρίσματος, το 2002, με βρήκε με παρέα, να περιμένουμε την έναρξη ενός ακόμα ματς με “αυτούς”. Ο “ψηλός” στριφογύριζε μια… “μεγάλη κιμωλία” στα χέρια, πιτσιρικάδες ήμασταν με το αίμα να βράζει, την καπνίσαμε μαζί, ευλαβικά και σχολαστικά που φωνάζουν άπαντες και ανάμεσα σε κεριά και “πάλι βρέχει, πάλι βρέχει”, βρέθηκε ο Ντεμπά να κόψει τον βήχα. Νομίζω πως, στα 35 χρόνια που έχω μνήμες Άρη και γηπέδου, είναι το μόνο ματς χωρίς κλάψα. Ο μόνος λόγος που αναφέρεται.
Απ’ τα παλιά κουλούρια, απλά ως μια ελάχιστη υπενθύμιση, περνάμε στα φρέσκα. Ζούμε στην εποχή της επιστήμης, της εικονικής πραγματικότητας. Είναι λογικό, λοιπόν, αυτό: ΑΡΗΣ – ΠΑΟΚ 1-0 13/12/2020: Οι κόκκινες που χαρίστηκαν σε ΠΑΟΚ – YouTube να “βαφτίζεται” ως ύποπτη, στημένη κλπ διαιτησία. Παίζουν με το μυαλό, αλλά και με τα μάτια μας. Ενάντια σε όλες τις αισθήσεις, χωρίς τσίπα και ντροπή, παλιοί και νεόκοποι οπαδοί τους, οπα…δήθεν, επαναλαμβάνουν μηχανικά τις ίδιες λέξεις, φράσεις και προτάσεις της “Μόρντορ”. Ευνουχισμένοι εγκεφαλικά, υιοθετούν την κρίση των “ειδικών”. Ξεχάστε όσα ξέρατε. Ο δάσκαλος πέρασε (όντως) το πνεύμα και κομμάτι της δουλειάς και φιλοσοφίας του στους μαθητές. Καλύτερος απ’ όλους ο συμπατριώτης του Ζοζέ Μοεντίμ Ελίας Τζούνιορ (aka Ζε Ελίας), που βλέποντας το παιχνίδι σε κάποιο σαλόνι του Σάο Πάολο δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα δάκρυ, ωδή στις σπασμένες κλείδες και καλαμίδες που άφησε πίσω του, φεύγοντας απ’ την χώρα μας.
Η έννοια “κάθετο παιχνίδι” προσεγγίστηκε με μεγάλη ευλάβεια απ’ τους “πιστούς στρατιώτες”. Τα ραδιοφωνικά παπαγαλάκια ουρλιάζουν σήμερα. Ανάμεσα σε κραυγές, λένε για σκληρό, εκατέρωθεν παιχνίδι. Πού να τολμήσει να πει κανείς τα προφανή; Ο Ματίγια (και σε δεύτερο βαθμό ο Σάσα) στο σημάδι. Κινήσεις τακτικής, παλιάς κοπής. Ο Ντάγκας απ’ τον Κορυδαλλό, ο “Νίντζα” και ο Κολιτσιδάκης της Παιανίας, ο χαλκέντερος Ανατολάκης και ο Βάιος ο Καραγιάννης ήταν όλοι τους αφίσες σε ένα παιδικό δωμάτιο, στην πατρίδα του Πελέ, κάπου στις αρχές της χιλιετίας!
Δεν μπορείς να μιλάς σοβαρά με ασόβαρους. Αφήνεις το παραλήρημα του “μπλα-μπλα”, κλείνεις τα αυτιά, παγώνεις το μυαλό, κλειδώνεις τον επόμενο στόχο και δουλεύεις για να τον πετύχεις. Σαν μεγάλος, σαν Άρης που είσαι, εύχεσαι περαστικά στον πιτσιρικά τους και αφήνεις πουλιά, με σφυρίχτρες ή χωρίς, να βράζουν στο ζουμί τους. Μόνος εχθρός ο κακός εαυτός.
Τα παραπάνω, φυσικά, ακούγοντας…
ARIS THESSALONIKI / We don’t even care – YouTube
Τρίτη, 15 Δεκεμβρίου 2020
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
