Πέρασαν τα χρόνια της αθωότητας, του ρομαντισμού, τότε που “το παιχνίδι ήταν παιχνίδι” και που ο καλός κέρδιζε στο τέλος του έργου.
Στο φωνάζει η εποχή, με κάθε τρόπο, απ’ το ταρτάν του στίβου ως το σανίδι του ηθοποιού. Για να πας μπροστά, για να προοδεύσεις, να γίνεις γνωστός και αρεστός, οφείλεις να προσκυνήσεις, να σκύψεις.
Σε ορέξεις ανώμαλων, ανθρώπων με δύναμη και ισχύ, που είναι ψηλά και δεν τους ακουμπάει κανείς. Αμετροεπείς, αλαζόνες, ισχυροί που, αν δεν μπορούν οι ίδιοι, θα έχουν την κάλυψη και την καβάντζα ακόμα ισχυρότερων φίλων. Λυκοφιλίες. Κατεβαίνοντας την Ιασωνίδου, κάπου σε έναν τοίχο, χαμηλά, σε ένα παρκάκι, γράφει:
“Αναμεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια δεν έχουν. Τα καργιόλια”!
“Γιατί τώρα”, ρωτάνε πολλοί και η άμεση απάντηση είναι “τώρα”, γιατί έτσι. Και κάθε φορά και πάντα. Βγάλε αυτό που σου τρώει την ψυχή, μην το αφήνεις να χορτάσει. Άλλο ένα σύνθημα τοίχου, απ’ αυτά που λένε αλήθειες. Στο “δικό μας έργο”, στην υπέροχη θεατρική παράσταση του ποδοσφαίρου της χώρας, οι σκηνοθέτες, οι θεατράρχες ήταν 3 + 1. Σχεδόν από πάντα. Την σκηνοθεσία, τους ηθοποιούς, το ποια παράσταση θα παιχτεί αυτοί το επέλεγαν και το επιλέγουν αυστηρά και μόνο αυτοί. Αρκεί μια ιστορική μελέτη, μια αναδρομή αλλά και μια ματιά τριγύρω για να καταλάβεις πόσα σημαντικά ονόματα δεν υπάρχουν πια ανάμεσά μας. Θέμα επιλογής. Των μπιγκ, των μεγάλων.
Ο Άρης σε αυτό το θέατρο παίζει τον δικό του ρόλο. Στο θέατρο του παραλόγου. Ιδιοκτήτες, παλιοί και νέοι, δυνατοί έσωσαν απ’ την χρεοκοπία τον δικό τους, τον φίλο. Λίγα μόλις χρόνια πριν γυρίστηκε αυτή η υπέροχη σκηνή. Άναυδοι οι πολλοί, οι λίγοι των μπροστινών θέσεων σηκώθηκαν και χειροκροτούσαν, μόνοι τους και έδιναν χειραψίες ο ένας στον άλλον και αγκαλιάζονταν και φιλιόταν. Βρώμικα χέρια, στόματα με χνώτα. Εξορισμένος εσύ, έπαιζες σε παραστάσεις και τόπους που βόλευε, για να σου χτυπάνε την πλάτη, φιλικά ντεμέκ και να σου λένε πως λείπεις απ’ την φυσική σου θέση και άντε, με το καλό, να γυρίσεις. Κομπάρσο σε μετρούσαν, έτσι σε υπολογίζουν, ακόμα.
Κανένας τους δεν κατέγραψε τις στιγμές που παίχτηκαν “ταινίες τρόμου”, με σκηνές γεμάτες “αίμα”, στο παρελθόν, αλλά και πρόσφατα. Πρωταγωνιστές αυτοί, ρόλος και για σένα. Του θύματος. Για να σου ψιθυρίζουν λόγια στην σκηνή και να τον παίζουν, αργότερα, στα καμαρίνια. Κάποιες, ιστορικές, ανασύρω απ’ την μνήμη και θυμίζω:
“Η σφαγή του Πειραιά”. Αυτό το έργο επαναλήφθηκε κάμποσες φορές και γυρίστηκε κι εδώ, να μην το χάσουμε. Διάσημοι γραφιάδες της σκηνής, Χαραλαμπίδης, Αρετόπουλος, Ζωγράφος λίγοι απ’ τους καλλιτέχνες μόνο. Λόγω ημέρας, γίνεται η πρώτη αναφορά σε αυτούς, με αξέχαστες σκηνές και ατάκες, όπως το: “Βγάλτον, μην τον βγάλω εγώ”!
(χειροκρότημα!”
Παίχτηκαν μεγάλα έργα, μοναδικές ερμηνείες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
“Πού ‘σαι… Θαλάσση”, “Το σπασμένο πόδι και οι τυφλοί”, “Μια ρετσίνα φυτεμένη”, “Η καντίνα φλέγεται”, “Ρεύμα σε χτύπησε”, “Το στρίψιμο των αχαμνών”, “Σκάι… το παιδί”!
Γυρίστηκαν πολλές σκηνές και στην επαρχία.
“Το ρεβανί και οι κάρτες”, “Στην Καβάλα με τον Μάκη”, “Τα σουβλάκια της Λιβαδειάς”, “Το οργωμένο χωράφι του κάμπου”, “Μία λίμνη στην Λαμία”, “Τρέξιμο στις λάσπες”, “VARιέται στα χιόνια”.
Φοβερά πράγματα, ασύλληπτα, μοναδικά! Σκηνές απείρου κάλλους. Μπορώ, σαν άλλος κριτικός, να σας κάνω λεπτομερή ανάλυση. Θα κουράσω. Σήμερα, καλούμαστε να παίξουμε ξανά. Δείχνουμε πως σεβόμαστε τον θεατή. Βγάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Έτσι πρέπει να γίνεται. Δεν είμαι μάντης, για να ξέρω τι θα γίνει στην παράσταση με τίτλο: “Το σιδερένιο πουλί και η ξανθιά”. Ξέρω πως οφείλω να δώσω τον καλύτερο εαυτό, να σπάσω (άλλη) μια κακή παράδοση που με στοιχειώνει. Όλοι γνωρίζουμε πώς διαμορφώθηκε. Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι να αλλάξει η κατάσταση. Τώρα. Εξάλλου, όπως είδαμε πρόσφατα, πολλά μάτια θα είναι στραμμένα εκεί. Κανάλια και εφημερίδες, φαινομενικά εχθρικά αλλά αγκαλιασμένα έστω για λίγο, βουλευτές και υπουργοί, “ανησυχούντες ρωτώντες και επερωτώντες…”
Ο Άρης, του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών ένωνε στα χρόνια της αθωότητας και του ρομαντισμού. Σε μια άλλη εκδοχή του έργου, καταφέρνει και το κάνει ξανά!
Τα παραπάνω γράφτηκαν ακούγοντας… Γιάννης Αγγελάκας – Ποτάμι – YouTube
ΥΓ Ζητώ συγνώμη απ’ την μνήμη του μεγάλου Ιάκωβου Καμπανέλλη για τον τίτλο. Μια απ’ τις πιο διδακτικές και με διαχρονικό νόημα παραστάσεις, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω.
Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου 2021
Κίτρινο Βέλος
