Πολύ όμορφες ιστορίες από το παρελθόν θυμήθηκε ο Λευτέρης Σούμποτιτς, που μίλησε ακόμη για τον σημερινό Άρη και την κατάσταση στην Α1
Αναλυτικά όσα είπε στην εκπομπή “Μένουμε μπάσκετ” του basketplus.gr:
Για το μπάσκετ και τη Σλοβενία: Έχουν σταματήσει τα πάντα. Περισσότερη εμπλοκή υπάρχει στην Αδριατική λόγω του εισιτηρίου Ευρωλίγκας. Η Παρτιζάν έχει εξασφαλίσει την πρώτη θέση και αν δε συνεχιστεί το πρωτάθλημα θα παίξει αυτή στην Ευρωλίγκα. Οι υπόλοιποι δε συμφωνούν. Υπήρχε μία σκέψη να γίνει ένα φάιναλ φορ αλλά με 1-2 μήνες χωρίς προπόνηση και τους Αμερικανούς να έχουν φύγει για τα σπίτια τους, αυτό δεν μπορεί να γίνει. Στο ΝΒΑ μπορεί η συνέχεια του πρωταθλήματος να γίνει σε μία πόλη ένα κλειστό πρωτάθλημα, αλλά στην Ευρώπη είναι εντελώς διαφορετικά. Οι παίκτες, όλοι μεταξύ τους έχουν επαφή. Δεν μπορεί να βλέπεις ένα ματς με παίκτες να φοράνε μάσκες.σ Πιστεύω ότι οι θάνατοι που ανακοινώνονται είναι περισσότεροι από τους πραγματικούς
Για την Ελλάδα: Αν συνεχιστεί άλλο ένα μήνα η κατάσταση με τον κορωνοϊό, είναι αδύνατον να παιχτεί μπάσκετ. Το πιο λογικό είναι να μην πάρει κανείς πρωτάθλημα και να μην πέσει καμία ομάδα. Βέβαια δεν είναι σωστό να μην ανέβουν οι ομάδες από Α2. Πρέπει να να βρεθεί τρόπος για να ανέβουν δύο ομάδες και να γίνει το πρωτάθλημα με πιο πολλές ομάδες.
Για τον Άρη και τον ΠΑΟΚ: Όσο παίζεις πρέπει να ελπίζεις. Ο ΠΑΟΚ ήταν στη χειρότερη θέση. Ο Άρης είχε πολύ μεγάλη ευκαιρία να σωθεί γιατί βρήκε το δρόμο του. Είναι πιο λογικό και πιο σωστό να μην πέσει κανείς. Δεν μπορεί να πέσουν ομάδες με έξι αγωνιστικές να υπολείπονται. Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ έχουν φέρει το μπάσκετ στην Ελλάδα, ξύπνησαν τις υπόλοιπες ομάδες για να βάλουν χρήματα και να πρωταγωνιστήσουν.
Για τον Ηρακλή: Πήγε καλύτερα, είχε καλή ομάδα από την αρχή. Στη συνέχεια άλλαξε κόουτς και κάποιους παίκτες. Η απορία μου είναι γιατί έφυγε ο Λένζελ Σμιθ. Ο Ηρακλής έχει φοβερή έδρα, μετά από πολλά χρόνια μακριά από την Α1, δημιουργεί ένα πανδαιμόνιο εκεί μέσα και είναι καλό για το μπάσκετ της Βόρειας Ελλάδας να υπάρχει και ο Ηρακλής στην Α1. Με τη νίκη στον Πανιώνιο ο Ηρακλής δεν ανησυχούσε για την παραμονή. Είναι μία ιστορική ομάδα, πέρασα 2.5 χρόνια σ’ αυτήν, εκεί ξεκίνησα την προπονητική καριέρα μου και δημιούργησα πολλούς φίλους. Ευχαριστώ τους κ.κ. Χαϊτογλου και Τζήκα που έδωσαν σε έναν νέο και άπειρο προπονητή σαν κι εμένα για να κάνουμε την πορεία που κάναμε. Η πορεία μας ήταν φοβερή. Είχαμε παίκτες – νικητές, όπως οι Μπέρι, Ζντοβτς, Κακιούσης, Παπαχρόνης, Χωλόπουλος, Κουντουράκης. Φτάσαμε ως το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Για το μέλλον του Άρη: Ο Άρης έχει παίκτες που έφεραν το μπάσκετ στην Ελλάδα και τα τρόπαια μέσα στα γραφεία. Μία συσπείρωση όλων των παικτών της παλιάς και της νεότερης φουρνιάς, είτε στη διοίκηση είτε στον πάγκο, είναι το πρώτο βήμα. Θα ήταν πάρα πολύ καλό για όλους εμάς να βρεθούμε όλοι μαζί να χαιρετήσουμε τον κόσμο. Παλαίμαχοι παίκτες όπως ο Ρωμανίδης, ο Δοξάκης, ο Φιλίππου, ο Γιαννάκης συνέχισαν και προσφέρουν στο μπάσκετ. Ο Γκάλης θέλει να έρθει. Πρέπει να γίνει ένα ραντεβού με όλους μαζί και ο Άρης δε θα ξαναβρεθεί ποτέ στη θέση που βρέθηκε φέτος.
Δε θα ξεχάσω το 1989 όταν η μεγάλη Γιουγκοπλάστικα το πήρε στο Μόναχο πίσω από τον πάγκο ήταν πέντε «σημαίες» της ομάδας πίσω από τον πάγκο. Όποιος δεν τιμά την ιστορία του, δεν έχει μέλλον.
Για τον Νίκο Γκάλη: Με σωστή καθοδήγηση, με προγραμματισμό όλα γίνονται. Όταν ο Άρης θα χρειαστεί ένα χορηγό και να μιλήσει σε μία εταιρία, ποιος θα πει όχι στον Γκάλη; Ο κόσμος είναι φοβερός, είναι κοντά στην ομάδα αλλά αυτό δε φτάνει. Πόσους προπονητές έχει αλλάξει ο Άρης; Αυτό με ενοχλεί πάρα πολύ. Η Ζαλγκίρις στην αρχή της χρονιάς έκανε 6-7 σερί ήττες αλλά δεν έδιωξε κανείς τον Σάρας. Υπάρχει προγραμματισμός, καθοδήγηση και η ομάδα ανέκαμψε και πήγε πολύ καλά στο δεύτερο γύρο. Ξέρω την πίεση που υπάρχει στον Άρη, καθημερινά όχι μόνο το Σάββατο, αν δεν έχεις στομάχι να τα αντέξεις όλα αυτά, δεν μπορείς να προχωρήσεις.
Για το «δολοφονικό» σουτ του: Δεν είναι μόνο το έμφυτο ταλέντο που λένε πολλού. Πρέπει να κάνεις 600-700 σουτ την ημέρα. Όλα τα σουτ πρέπει να γίνουν σε συνθήκες αγώνα, όχι απλά να σουτάρεις μια μπάλα. Εμείς στην πρώην Γιουγκοσλαβία το κάναμε. Στον Άρη στην αρχή δεν υπήρχε το πρωί προπόνηση στο Παλέ και πηγαίναμε στο Χαριλάου. Η μπάλα είναι σαν τη γυναίκα, αν δεν την αγκαλιάζεις, θα φύγει από κοντά σου!
Για τις προπονήσεις του Άρη: Το συζητούσα με τον Νίκο Φιλίππου ότι πρέπει να γράψουμε ένα βιβλίο για εκείνα τα επτά χρόνια. Φοβερά παιχνίδια, ταξίδια, προπονήσεις. Ο Ιωαννίδης έκανε κάτι πολύ έξυπνο, έβαζε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη μαζί και απέναντι ήταν μια ομάδα καλύτερη στις υπόλοιπες θέσεις. Εκεί… έβγαινε αίμα. Τα χέρια μου ήταν κόκκινα, ο Ιωαννίδης δε σφύριζε τα φάουλ. Περιμέναμε πώς και πώς για να πάρουμε τη ρεβάνς την επόμενη μέρα. Το βράδυ οι νικητές έπαιρναν τηλέφωνο τους χαμένους για να τους κοροϊδέψουν. Ο Ιωαννίδης μας έβαζε διαγωνισμούς στο σουτ και κέρδιζα εγώ, να δεις τι νεύρα είχαν ο Γκάλης και ο Γιαννάκης!
