Κάπου στα μέσα των 80’s, τα παιδικά μου μάτια είχαν περισσότερο θυμό, παρά λύπη. Εκείνον τον μακρινό Απρίλιο του 1984 είδα να χάνονται δυο τίτλοι σε μία εβδομάδα.
Ο μπασκετικός Άρης έχασε κύπελλο και πρωτάθλημα μέσα σε 7 μέρες, απ’ τον Π.Α.Ο.Κ. και τον Π.Α.Ο. στο ιστορικό μπαράζ της Κέρκυρας, αντίστοιχα. Ούτε 2 μήνες αργότερα, η οξυδέρκεια, τα λεφτά που πάντα επέβαλλαν τον “νόμο’ τους καλώς ή κακώς και οι αστραπιαίες κινήσεις ικανών ανθρώπων που “έτρεχαν” τα του μεγάλου Άρη, έφεραν στο Παλέ και την Θεσσαλονίκη τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ως… τέντζερη στο καπάκι του Νίκου Γκάλη! Λίγο πριν βγει η χρονιά κι ενώ είχε προηγηθεί διπλό επί του Πανιωνίου, το ματς ορίστηκε να επαναληφθεί ως μη γενόμενο, λόγω τραγελαφικών διαιτητικών αποφάσεων, ορθώς. Ακολούθησε η ήττα, μετά από δύο παρατάσεις. Η επόμενη φορά που θα έχανε ο Άρης, θα με έβρισκε 3,5 χρόνια ή 44 μήνες, για την ακρίβεια, μεγαλύτερο. Μετά από σερί 80 συνεχόμενων νικών. Η “Αυτοκρατορία”, όπως (προφήτευσε ο συγχωρεμένος “Βούδας”, Μάκης Δενδρινός) καθιερώθηκε και ακόμα λέγεται, ήταν καθ’ οδόν και διήρκησε απ’ την σαιζόν 1984-85 ως και αυτή της χρονιάς 1990-91, με 7 πρωταθλήματα και 5 κύπελλα, ήτοι νταμπλ. Η έννοια των περισσοτέρων μας ήταν το αν θα μπουν 100 πόντοι απ’ την ομάδα μας. Μια συνθήκη κυριαρχίας!
Το μπάσκετ γιγάντωσε, με αφορμή την τεράστια επιτυχία της Εθνικής του 87 στην Αθήνα, αλλά και αυτήν στο Ζάγκρεμπ 2 χρόνια μετά, στο μεταξύ. Απ’ τις αρχές των 90’s οι “δυνάμεις” της πρωτεύουσας μπήκαν στα γεμάτα στο παιχνίδι, αλλά εδώ, στα μέρη μας, τα απόνερα της φοβερής εποχής έδιναν ακόμα καρπούς και θα συνέχιζαν, για ακόμα 10 χρόνια. Είμαστε στην μπασκετική χρονιά 1992-93, που ο μύθος του Νίκου Γκάλη κατέβαινε στην Αθήνα, να δώσει κι εκεί λίγη από την λάμψη του. Έχοντας χάσει το πρωτάθλημα, σήκωσε στο Ειρήνης και Φιλίας ως αρχηγός του Άρη το κύπελλο της προηγούμενης χρονιάς, απέναντι στην Α.Ε.Κ. Τα μάτια μου, εκείνο το καλοκαίρι βλέποντας το ρεπορτάζ της tv να βγαίνει απ’ την αντιπροσωπεία αυτοκινήτων του Μητρούδη και να αποχαιρετά, είχαν λύπη και όχι θυμό, σε σχέση με του παιδιού παλιότερα. Δεν θυμώνεις, με αυτόν που ήρθε, σε πήρε απ’ το χέρι και σε γιγάντωσε. Έμεινε πίσω ο “Δράκος”, έτοιμος για μια τελευταία παράσταση, που έμελλε να γραφτεί με αυτόν ως αρχηγό, λίγους μήνες μετά, τον Μάρτιο του 1993.
Περνάνε τα χρόνια, αλλάζουν οι… εχθροί, όμως κάποιες φορές “όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν”, κατά τον στίχο. Στην συνέντευξη τύπου πριν το παιχνίδι, ο Τούρκος προπονητής είχε δηλώσει πως “Το κύπελλο θα πάει στο Αιγαίο, ό,τι και να γίνει”, με τον Μητρούδη να απαντά πως “Θα πάει στο Αιγαίο, γιατί θα το πάρει ο Άρης”. Κάπου εκεί, φημολογείται ότι, ο Μιχάλης Κουκοβίνος είπε την ρήση “nostrum mare”, δηλαδή “η θάλασσά μας”, εμπνευσμένος απ’ την εποχή της Ρώμης και το θέμα απέκτησε άλλες διαστάσεις, που ξέφυγαν απ’ τις κόντρες στο παρκέ. Και πριν και τότε και τώρα. Μια αέναη, άσκοπη, υποκινούμενη από ταπεινά ένστικτα φορές, διαμάχη που αφορά σε ρεπορτάζ και αναλύσεις πολιτικοκοινωνικού ενδιαφέροντος.
Πρώτη ελληνοτουρκική κόντρα, εξάλλου, σε τελικό και δεν ήθελε πολύ να ανάψει η φλόγα. Ακόμα τραγουδιέται, φόρος τιμής στο τότε, το ‘Άρη θυμήσου”, που θυμίζει το πολεμικό κλίμα των ημερών. Η λήξη του ματς και τα όσα ακολούθησαν και οδήγησαν και σε τιμωρία μας για την επόμενη χρονιά, ήταν το κερασάκι στην κιτρινόμαυρη τούρτα του τελικού. Η μοίρα επέλεξε να μας ανταμείψει ψυχοβγαλτικά. Ενάμισης παίκτης έπαιξε εντός γηπέδου. Ένας ο μυθικός Ρόι Τάρπλεϊ, που ήρθε ως αντίβαρο στην φυγή του “Γκάνγκστερ” και… μισός ο Τζέι Τζέι Άντερσον. Μια μπασκετική καψούρα, που “μίλησε” σε όλες τις τελευταίες φάσεις ενός ματς που το τελευταίο του καλάθι μπήκε περίπου 3 λεπτά πριν αυτό λήξει. Αυτή η ψιλόλιγνη φιγούρα διαμόρφωσε το τελικό, παιδικό όπως αναφώνησε ο Σκουντής 50-48! Το χαμηλότερο σκορ ευρωπαϊκού τελικού. Ανάμεσα στις υπόλοιπες μορφές με τα κίτρινα και τα μαύρα, τα μαύρα και τα κίτρινα, υπήρχε και αυτή του αμυντικού ογκόλιθου Μέμμου Ιωάννου. Λίγο πιο πίσω απ’ τον τεράστιο Παναγιώτη Γιαννάκη που σήκωνε την κούπα στον ουρανό του Τορίνο, τυλιγμένος με την σημαία της Ελλάδας. Ο ίδιος παίχτης, μόλις 9 παρά κάτι χρόνια πριν ήταν ένας από αυτούς που βρέθηκε απέναντί μας στο μπαράζ της Κέρκυρας και με γέμισε θυμό. Το ανταπέδωσε χωρίς να βάλει πόντο! Στερώντας πάρα πολλούς απ’ τους αντιπάλους. Αρκούσε. Η κιτρινόμαυρη θάλασσα που ξεχύθηκε στην πόλη, το βράδυ εκείνο, λόγω της ομάδας του Σβι Σερφ, η θάλασσά μας της 16ης Μαρτίου του 1993, είναι αυτή που έκλεινε με γιορτή μια εποχή. Για την επόμενη, που άνοιγε και τα “ζαχαρωμένα κάστανα της Προύσας”, θα μιλήσουμε σε κάποια άλλη στιγμή…
Για την ιστορία, οι πόντοι του αγώνα:
Εφές Πίλσεν: Οϊγκούτς 5, Αϊντίν 16, Σαρίτσα 11(2), Ναουμόφσκι 7(1), Οζτούρκ 2, Ρίτσαρντς 7, Κορουτσού.
Αρης: Γιαννάκης 2, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Μ.Ιωάννου, Άντερσον 15, Αγγελίδης 2, Βουρτζούμης 2, Γάσπαρης, Μωραΐτοφ.
Τα παραπάνω γράφτηκαν υπό τους ήχους του… Eye of the tiger -Lyrics- – YouTube
Θεσσαλονίκη, 16 Μαρτίου 2021. Τρίτη
Κίτρινο Βέλος
Never give up…
