“Ζούσαν για τον Άρη!” Η συγκλονιστική μαρτυρία της κόρης εκ των ιδρυτών του συλλόγου

Στο Yellow Radio 92.8 και στην εκπομπή “Αθλητικό X-Press” φιλοξενήθηκε η Άντζελα Σαλούστο, κόρης του Κάρολου Σαλούστο, ενός εκ των ιδρυτών του Άρη.

Αναλυτικά όσα είπε στον Γιώργο Τότσικα:

Αρχικά ανέφερε:

‘Εμαθα να πηγαίνω στο γήπεδο του Άρη από τα 5 μου χρόνια. Τότε υπήρχαν κάτι καθίσματα από τσιμέντο και βάζαμε ότι εφημερίδες βρίσκαμε.

Και είχαμε και ένας καναρίνι κίτρινο. Ο πατέρας μου ήταν πάρα πολύ χαρούμενος που Άρης και καναρίνια έχουν το ίδιο χρώμα.

Ο πατέρας μου έμενε στην οδό Ηλέκτρας. Πήγαινε στο καφενεδάκι. Κάποιοι από αυτούς ήταν φίλοι από νωρίς, κάποιοι άλλοι γνωρίστηκαν στην πορεία.

Και μία διευκρίνιση που θέλω να κάνω. Τον πατέρα μου τον αποκαλούσαν Εβραίο. Καμία σχέση. Δεν μου άρεσε γιατί το έλεγαν υποτιμητικά.

Για το πως ήρθε στην Ελλάδα η οικογένεια της:

Ο πατέρας του πατέρα μου ήρθε ως γιατρός από την Νάπολι σε κάποια κατασκευαστική εταιρία. Ο πατέρας μου είναι γεννηθείς το 1898.

Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος στο επιμελητήριο. Αλλά όταν ξεκίνησε ο Άρης, δημιούργησε και μία βιομηχανία από τούβλα. Ήθελε ο γιος του να πηγαίνει εκεί, αλλά ο γιος του πήγαινε στον Άρη.

Κάθε Κυριακή, ότι αγώνας και να γινόταν πήγαινε εκεί παίρνοντας από το χέρι του αδερφού του το παιδάκι.

Για τον πρώτο καιρό του Άρη:

Στην αρχή δεν είχαν μέσα για να κινηθούν. Στην πορεία των μηνών άρχισαν να τους πλησιάζουν κάποιοι άνθρωποι. Και όταν ξεκίνησαν να παίζουν μετά με τον Ηρακλή, εκεί ήταν που ο πατέρας μου έβαλε το πρώτο γκολ. Το πρώτο γκολ του Άρη. Είχε κερδίσει τότε 1-0 ο Άρης.

Για τις τότε ιστορίες:

Υπήρχαν τότε αυτές οι γκαζόζες. Και όταν τέλειωναν τις προπονήσεις έπιναν από μία γκαζόζα που πλήρωναν από την τσέπη τους και γέμιζαν με χαρά.

Ζούσαν για τον Άρη, δεν ζούσαν για οτιδήποτε άλλο. Όλοι όσοι ήταν εκείνα τα χρόνια πραγματικά αγαπούσαν την ομάδα.

Για το αν είχε και γιο:

Είχε και γιο ο οποίος ήταν πάρα πολύ ποδοσφαιρόφιλος. Τελείωσε το σχολείο και πήγε στην Ιταλία να σπουδάσει. Και συγχρώνος έπαιξε στην Λάτσιο. Αλλά μετά επανήλθε εδώ, γιατί αν έμενε εκεί θα τον έπαιρναν στρατιώτη.

Για το πότε έφυγε από την ζωή:

Έφυγε το 1975. Είχε δημιουργήσει σχέση με την οικογένεια Βικελίδη αλλά και τον Καμπάνη που ήταν τότε πρόεδρος.

Έζησε Άρη, έζησε μεγάλες στιγμές, κύπελλα και πρωταθλήματα. Όταν βλέπεις αυτό που φτιάχνεις να τα καταφέρνει, να διεκδικεί, να παίρνει πρωταθλήματα, τι άλλο θέλεις;

Για την τότε εποχή:

Ήταν πολύ αγνά τα πράγματα, πολύ αγνά χρόνια. Για αυτό ο πατέρας μου αγάπησε τόσο πολύ τον Άρη. Πηγαίναμε στο γήπεδο και ήταν δίπλα και ο Ηρακληδέας.

Έφτασα να πηγαίνω με τον πατέρα μου μέχρι που έπαιζαν ο Παναγούλιας, ο Γρηγοριάδης, ο Λαλάκος. Πήγαινε ο πατέρας μου, μιλούσε και εγώ μάθαινα.

Ο γαμπρός της Βαϊος πήρε τον λόγο:

Την πήγα μία φορά στο γήπεδο. Είδε την φωτογραφία του πατέρα της. Είδε στο sports cafe την ομάδα του Άρη και συγκινήθηκε πάρα πολύ.

Για το τι είναι Άρης για αυτόν:

Για μένα Άρης είναι όλη μου η ζωή. Μετά την οικογένεια μου είναι όλη μου η ζωή. Είμαι 49 χρονών. Τι να πούμε, για ιστορίες, για ταξίδια. Είναι μεγαλείο να είσαι Άρης. Δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.

Για το κύπελλο:

Και με πανδημία εμείς θα το σηκώσουμε! Θα το φέρουμε πάνω σε ένα λεωφορείο και θα το περάσουμε από παντού.