Ο Άρης έκανε την τρίτη του γκέλα σε πέντε παιχνίδια και πλέον η ομάδα βρίσκεται (και πάλι) με την πλάτη στον τοίχο.
Κάποια πράγματα μπορούν να εξηγηθούν. Μπορεί να εξηγηθεί η έλλειψη φαντασίας μεσοεπιθετικά, καθώς έλλειπαν οι Γκάμα και Μπερτόγλιο που θεωρητικά είναι οι δύο παίκτες που σου δίνουν πράγματα με ατομικές του ενέργειες.
Μπορεί να εξηγηθεί το γενικότερο θέμα στα δεξιά από την στιγμή που έλλειπε ο πολύ καλός φέτος, Μαντσίνι. Μπορεί να εξηγηθεί και το κακό build up, με την απουσία του Φαμπιάνο να είναι ξεκάθαρη.
Ακόμη ξεκάθαρος είναι ο λόγος που δεν δούλεψε η τριάδα στο κέντρο όπως με τον Ατρόμητο. Άλλο είναι να παίζεις με έναν αντίπαλο που σου δίνει χώρο και είναι στην έδρα του, και άλλο να αγωνίζεσαι στο γήπεδο σου με μία ομάδα που θέλει το «x».
Παρόλα αυτά, τα παραπάνω δικαιολογούν μεν μία πτώση στην απόδοση, δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση το να μην κερδίσεις. Δεν δικαιολογείται η τόσο μεγάλο διαφορά απόδοσης των Ματέο, Χαϊροβιτς από τους Γκάμα και Μαντσίνι, δεν δικαιολογείται το να φαίνεται η άμυνα αποδιοργανωμένη και να κινδυνεύεις σε αρκετές περιπτώσεις, απλά βλέποντας τον Κουέστα να «καθαρίζει».
Σε τελική ανάλυση δεν δικαιολογούνται οι τρεις γκέλες σε πέντε αγώνες, ενώ πολύ παραπάνω δεν δικαιολογούνται οι τρεις πολύ κακές εμφανίσεις σε πέντε αγώνες.
Για άλλη μία φορά η ομάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ο Μάντζιος έχει πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης, όπως πολύ σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχουν και οι παίκτες. Τα επόμενα ματς πλέον είναι must-win και σίγουρα οποιαδήποτε νέα απώλεια δεν δικαιολογείται…
