Ο Άρης θα μπορούσε να είχε φύγει με την πρόκριση από το κλειστό της Νεάπολης. Στο τέλος της χρονιάς δεν θα έκανε διαφορά, αυτήν την στιγμή όμως θα ήταν μία ένεση ψυχολογίας.
Αρχικά να πούμε το προφανές. Ο Άρης έχει αρκετό δρόμο ακόμη για να δείξει την κανονική του εικόνα. Λείπει ο βασικός ψηλός -με τον Άρη να ψάχνει κάτι καλό σε αυτήν την θέση- και μιλάμε συνολικά για μία ομάδα καινούργια. Λογικά ο Άρης με πεντάρι θα είχε περάσει, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα.
Πάμε τώρα σε αυτά που είδαμε. Ο Άρης κατά διαστήματα έπαιξε καλή άμυνα, είχε ενέργεια σε όλο το ματς, είχε παίκτες που τα έδιναν όλα, σε ένα ωραίο contrast με τις προηγούμενες χρονιές.
Ο Κάουαν στην κακή του μέρα έδωσε λύσεις και ο Χάνλαν θύμισε -όπως και στα φιλικά- περισσότερο τον παίκτη που γνωρίσαμε στον Ηρακλή. Ακόμη ο Γουίλιαμς έδειξε αυτό που λέγαμε και γράφαμε, ότι φέτος ο Άρης θα πάρει παιχνίδια από αυτόν.
Στα θετικά και ο Νετζήπογλου που έβγαλε πάρα πολύ μεγάλη ενέργεια στην άμυνα σκοράροντας οκτώ «οικονομικούς» πόντους αλλά και ότι ο Λόκετ μπορεί να ακολουθήσει άνετα στις αλλαγές.
Και πράγμα που προβλημάτισαν υπήρχαν, όπως τα κενά διαστήματα και τα λιγότερα ριμπάουντ, αλλά τα περισσότερα μπορούν να κριθούν όταν έρθει ψηλός.
Σε ότι έχει να κάνει με το αποτέλεσμα, προφανώς σε κάποια χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται. Αλλά αυτό το σχεδόν μεταφυσικό πράγμα που ζούμε, δεν γίνεται μετά από μία στιγμή. Ο Άρης έχασε την ευκαιρία να δώσει μία χαρά, να δείξει ότι κάτι αλλάζει, ότι μετά το Λαύριο-Άρης του 2017 θα κερδίσει ένα ακόμη ματς στο τέλος.
Δεν σημαίνει πολλά πράγματα αυτή η ήττα για την σεζόν, αλλά χάθηκε η ευκαιρία για να ανέβει η ψυχολογία και να πάρει η ομάδα το μομέντουμ λίγο πριν το ξεκίνημα της σεζόν.
Καταληκτικά ο Άρης έδειξε κάποια καλά στοιχεία, είναι πολύ πιθανό να είναι καλύτερος από πέρυσι με τον ψηλό, και μένει να φανεί το που θα μπορέσει να τοποθετηθεί σε ένα πρωτάθλημα καλύτερο από αυτά των τελευταίων χρόνων.
