Ο Άρης δεν τα κατάφερε για 3ο συνεχόμενο ματς να κερδίσει τη Λαμία και αποκλείστηκε από τον θεσμό-στόχο του από τα προημιτελικά.
Η πρώτη συγγνώμη ξεκίνησε με τον αποκλεισμό από την Αστάνα όπου οι φίλοι της ομάδας έκαναν υπομονή να δουν την ενίσχυσή της και να στοχεύσει ο σύλλογος περισσότερο στον στόχο του Κυπέλλου.
Η 2η συγγνώμη ήταν της απογοήτευσης, η ομάδα ηττήθηκε μέσα στην ίδια της την έδρα από τον ΠΑΣ Γιάννενα με 0-5 σκορ, κι εκεί οι φίλοι της ομάδας το χρέωσαν στην «κακιά στιγμή» λέγοντας πως η ομάδα θα ανακάμψει.
Σε καμία από αυτές τις 2 συγγνώμες όμως δεν υπήρξε καμία αλλαγή, κανένα νέο πλάνο, η ομάδα συνέχισε να παρουσιάζει το ίδιο πρόσωπο, ένα άχρωμο πρόσωπο.
Η 3η συγγνώμη θέλει αλλαγές και σίγουρα ριζικές. Δε γίνεται ο σύλλογος Άρης να δέχεται αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, μια ομάδα που έχει ίσως το καλύτερο ρόστερ των τελευταίων ετών δε γίνεται να μην παίζει ποδόσφαιρο, γιατί αν αυτή η ομάδα που έχει παρουσιαστεί το 2022 παίζει ποδόσφαιρο, τότε μάλλον το άθλημα άλλαξε.
Η ομάδα έχει χάσει την «ψυχή» της, το «νεύρο» της και κυρίως τη «δίψα» που είχε τα προηγούμενα χρόνια και με συγγνώμες, άκρη δε βγαίνει.
Από τους ποδοσφαιριστές, μέχρι το τεχνικό σταφ, μέχρι τη διοίκηση, μέχρι ακόμα και τους κάδους απορριμμάτων στο Δασυγένειο, κάθε σπιθαμή της ΠΑΕ Άρης δεν οφείλει απλά μια συγγνώμη, οφείλει να βγει και να εξηγήσει υπεύθυνα το τι συμβαίνει στον σύλλογο.
Το μεγάλο τακτικό πρόβλημα της μη ποδοσφαιρικής δημιουργίας έρχεται δεύτερο, γιατί πλέον φαίνεται πως δε φταίει μόνο αυτό.
Ο Άρης το χρωστάει αυτό στον κόσμο του, που δεν τον άφησε στιγμή, το χρωστάει στον κόσμο που τον γεμίζει μόνο με θλίψη και αυτός συνεχίζει να είναι εκεί και να τον στηρίζει. Ο Άρης το χρωστάει, και καλό είναι να το ξεπληρώσει πριν να είναι αργά, γιατί ανέκαθεν, η δύναμη του Άρη ήταν ο κόσμος του, ας μη χάσει και την τελευταία του δύναμη.
