Πλούσιο αφιέρωμα της FIBA στον Γιαννάκη: «Η υπερηφάνεια της Ελλάδας»

Ένα πλούσιο αφιέρωμα στον Παναγιώτη Γιαννάκη δημοσίευσε η FIBA για την πορεία του “δράκου” με την Εθνική ομάδα τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής, ενώ γίνεται αναφορά και στο πως ξεκίνησε ο ίδιος να ασχολείται με το μπάσκετ.

Διαβάστε το αφιέρωμα που τιτλοφορείται “Γιαννάκης, η υπερηφάνεια της Ελλάδας”…

“ΑΘΗΝΑ (Ελλάδα) – Ήταν μια σημαντική στιγμή, ένα βράδυ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στη Νίκαια, μια περιοχή του Πειραιά, για ένα αγόρι με το όνομα Παναγιώτης Γιαννάκης.

Έφυγε από το σπίτι για να παίξει ποδόσφαιρο περίπου ένα χιλιόμετρο από το σπίτι του με άλλα παιδιά στη γειτονιά και όχι πολύ μετά το παιχνίδι, τα φώτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έπεσαν πάνω σε ένα παιδί που θα γινόταν θρύλος του διεθνούς μπάσκετ.

Το αγόρι έπρεπε να κατευθυνθεί στο σπίτι, αλλά αντ ‘αυτού έμεινε έξω, περιπλανήθηκε και τελικά τραβήχτηκε σε ένα φωτισμένο υπαίθριο γήπεδο, όπου η ομάδα νέων της Νίκαιας είχε ένα παιχνίδι μπάσκετ. Δεν είχε παρακολουθήσει ποτέ το άθλημα. Ο Γιαννάκης κοίταξε με θαυμασμό και αποφάσισε εκείνη την ώρα πως το μπάσκετ θα ήταν το άθλημα που έπαιζε.

Αφού έπρεπε να δανειστεί μια μπάλα από το τοπικό γυμναστήριο για να παίξει μόνος του, μερικές φορές αφήνοντας το ρολόι του ως εγγύηση, ο Γιαννάκης προσκλήθηκε τελικά σε μια ομάδα νέων του Ιωνικού Νικαίας. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

“Ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί μου έδωσαν 20 δραχμές για να φτιάξω μια φωτογραφία για την άδεια (ομοσπονδία μπάσκετ)”, είπε ο Γιαννάκης. “Ήμουν 12 χρονών. Ήμουν ενθουσιασμένος με αυτό, φτιάχνοντας τη φωτογραφία και μετά από αυτό, άρχισα να παίζω μπάσκετ όλη την ώρα.”

Ο Γιαννάκης, ένας γκαρντ, εξελίχθηκε γρήγορα και ένα χρόνο αργότερα προπονούταν με την ομάδα ανδρών του Ιωνικού. Στα 14, αγωνίστηκε σε παιχνίδια μαζί τους και στα 15, πήρε πολύ χρόνο συμμετοχής. Στα 16, ο Γιαννάκης ήταν στη βασική πεντάδα και στα17, κλήθηκε στην ελληνική εθνική ομάδα. 

Ο Γιαννάκης, ο οποίος ανακάλυψε το παιχνίδι στα 12, βοήθησε την Ελλάδα να κερδίσει το Ευρωμπάσκετ του 1987

Ενώ ανέβαινε στις ηλικιακές ομάδες στον Ιωνικό, έπαιξε επίσης για τις εθνικές ομάδες Νέων. Είχε ηγετικό ρόλο για τη χώρα του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Δοκίμων του 1975 που διοργανώθηκε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Ο δεύτερος κορυφαίος σκόρερ αυτής της ομάδας, ο Γιαννάκης είχε 15 πόντους σε έναν θριαμβευτικό ημιτελικό έναντι της Γιουγκοσλαβίας και 13 πόντους σε μια ήττα λεπτομερειών από τη Σοβιετική Ένωση στον τελικό.

«Ήταν η πρώτη φορά που το ελληνικό μπάσκετ είχε τόσο υψηλή θέση», είπε. “Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1976, ήμουν ένας από τους νεότερους παίκτες που έπαιξα για πρώτη φορά στην ελληνική εθνική ομάδα ανδρών.”

Εάν η μεγαλύτερη στιγμή με την εθνική ομάδα για τον Γιαννάκη ήρθε το 1987, όταν η Ελλάδα φιλοξένησε το Ευρωμπάσκετ ​​και προχώρησε σε μια εκπληκτική διαδρομή ως τον τίτλο αφού νίκησε τους Σοβιετικούς στον τελικό, υπήρχαν πολλές άλλες στιγμές πριν από τον οποίο ο Γιαννάκης θυμάται με αγάπη, όπως Μεσογειακοί αγώνες στο Σπλιτ της Κροατίας το 1979 , που τότε ήταν μέρος της Γιουγκοσλαβίας.

“Κερδίσαμε τους Μεσογειακούς Αγώνες, νικήσαμε τη Γιουγκοσλαβία”, είπε. “Ήταν μια τεράστια νίκη εκείνη την εποχή, μια μεγάλη έκπληξη γιατί ήταν στο σπίτι τους.”

“Δύο μήνες πριν, τους νικήσαμε σε ένα υπαίθριο γυμναστήριο, το Παναθηναϊκό Στάδιο”, είπε. «Παίξαμε τον Τελικό για τους Βαλκανικούς Αγώνες και τους νικήσαμε και άρχισαν να αναφέρουν δικαιολογίες, λέγοντας ότι ήταν ένα υπαίθριο παιχνίδι κλπ. Έτσι πήγαμε στο Σπλιτ για να παίξουμε τους Μεσογειακούς Αγώνες και περίμεναν να μας καταστρέψουν, αλλά τους νικήσαμε με 13 ή 15 πόντους.

“Το αστείο ήταν ότι μετά τον Τελικό, μας έδωσαν τα χρυσά μετάλλια, αλλά δεν είχαν τα διπλώματα (για να τα συνοδεύσουν). Ο λόγος ήταν ότι τα διπλώματα δεν είχαν τα ονόματά μας επειδή είχαν βάλει στη θέση του τα γιουγκοσλαβικά ονόματα. Ήταν τόσο σίγουροι ότι θα κέρδιζαν. Μας έστειλαν τα διπλώματα μετά από δύο εβδομάδες. “

Ο Γιαννάκης και η Ελλάδα κέρδισαν τους Μεσογειακούς Αγώνες το 1979

Αυτό που δεν ήταν αστείο ήταν η βελτίωση της ελληνικής εθνικής ομάδας. Τα θεμέλια τέθηκαν για μια πορεία που θα κορυφωνόταν με τη νίκη του 1987 επί των Σοβιετικών.

“Ακόμα και το 1986 (Παγκόσμιο Κύπελλο Μπάσκετ) στην Ισπανία, δείξαμε στους αντιπάλους μας ότι ήμασταν μια ομάδα που έπαιζε όλο και καλύτερα κάθε χρόνο”, είπε.

Μόλις ξεκίνησε το Ευρωμπάσκετ , οι πέντε βασικοί για το πρώτο τους παιχνίδι ήταν οι Φιλίππου, Φασούλας, Χριστοδούλου, Γκάλης και Γιαννάκης. Ο συναγερμός χτύπησς όταν ο Φιλίππου γύρισε τον αστράγαλό του, αλλά ο Γιαννάκης θυμάται να κάθεται δίπλα του.

“Του είπα,” Νίκο, μην ανησυχείς – θα παίξεις στον Τελικό. ” Είχαμε ένα δύσκολο γκρουπ, αλλά παίξαμε εξαιρετικά, εκτός από το ματς με την Ισπανία. Για μένα, ολόκληρο το τουρνουά ήταν μια τεράστια ευκαιρία να δώσουμε το καλύτερο δυνατό, να θυμόμαστε όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθήσαμε αλλά δεν είχαμε το ομαδικό πνεύμα.

“Για μένα, ήταν ένα επίτευγμα που ξεκίνησε το 1986, διότι την προηγούμενη χρονιά, το 1985, δεν συμμετείχαμε καν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

«Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να δείξουμε σε όλους τους Έλληνες ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι μαζί. Αν θέσουμε τα εγώ μας κάτω από την ομάδα, θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι ξεχωριστό. Έτσι, αυτό το τουρνουά ήταν μια έκρηξη για την Ελλάδα. Ήταν επίσης ένα κίνητρο για τον υπόλοιπο κόσμο γιατί αν κοιτάξετε την ιστορία του μπάσκετ, η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία ήταν άθικτες ομάδες.

“Το 1986, χάσαμε στη Σοβιετική Ένωση με πολλούς πόντους, αλλά το ’84 είχαμε χάσει 40, οπότε αυτό έδειχνε μεγάλη πρόοδο. Αλλά αυτή η πρόοδος συνέβη λόγω του ομαδικού πνεύματος και οι προπονητές μας μάς πέρασαν αυτή τη νοοτροπία.

Ο Γιαννάκης με τον συμπαίκτη του στην Ελλάδα Νίκο Γκάλη στο Hall of Fame της FIBA

Όταν μιλάει για την εθνική ομάδα, είναι σαφές ότι αυτό σήμαινε τα πάντα για τον Γιαννάκη.

“Προσπαθήσαμε να γίνουμε μια ομάδα στο μπάσκετ, να βοηθήσουμε την κοινωνία μας και τους ανθρώπους εκτός της χώρας μας, καθώς πολλοί Έλληνες είχαν εγκαταλείψει τη χώρα”, είπε.

«Το να νικήσεις τη Σοβιετική Ένωση ήταν ένα απίστευτο πράγμα για μια μικρή χώρα. Το συναίσθημα ήταν απίστευτο.

“Αυτή η ατμόσφαιρα μας έδωσε πολλή δύναμη. Ο Νικ, εγώ και οι άλλοι, παίξαμε πολλά λεπτά και επίσης παίξαμε αργά και δεν κοιμηθήκαμε καλά, αλλά ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι κάθε μέρα και νύχτα εκείνες τις μέρες, παίξαμε τόσο δυνατά σωματικά και τακτικά,  όλοι το ένιωθαν.

“Και μετά από αυτά τα δύο χρόνια, δείξαμε ότι δεν ήταν απλώς μια έκπληξη. Μετά από 10 χρόνια, ήμασταν από τις κορυφαίες ομάδες στον κόσμο. Ακούσαμε πολλά όμορφα λόγια  από όλο τον κόσμο. Δείξαμε το παράδειγμα και αυτό ήταν τι ήταν τόσο σημαντικό για το FIBA ​​και το μπάσκετ. “

Ο Γιαννάκης είχε πολλές ακόμα μεγάλες στιγμές στην καριέρα του, είτε με την Ελλάδα, είτε με τις ομάδες του Ιωνικού Νικαίας, του Άρη, του Πανιώνιου και του Παναθηναϊκού.

Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ήταν η ικανότητα επικοινωνίας και καθοδήγησης. Αυτό ήταν εμφανές αφού βοήθησε την Ελλάδα στην πέμπτη θέση στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα του 1996. Στο τέλος του τελευταίου παιχνιδιού, με νίκη 91-72 επί της Βραζιλίας, ο Γιαννάκης μπήκε στα αποδυτήρια και έκλεισε την πόρτα.

«Ήταν λίγο συναισθηματικό», είπε. «Ήθελα να πω στους συμπαίκτες μου ότι ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι, επαγγελματικά και για την εθνική ομάδα. Αλλά κατέληξα να λέω ότι όλοι στον αθλητισμό πρέπει να βοηθήσουν την εθνική ομάδα όταν σας ρωτήσουν.

«Είπα στους συμπαίκτες μου,« Πρέπει να κρατάτε πάντα αυτήν την ομάδα στην καρδιά και στο μυαλό σας , και πρέπει να δίνετε σε αυτήν την ομάδα τα πάντα γιατί έχουμε πολλές ευθύνες μπροστά στη χώρα μας, μπροστά στους γονείς μας και τα παιδιά περιμένουν από εμάς να εκπροσωπήσουμε την εθνική ομάδα. “

“Είπα και κάποια άλλα πράγματα, αλλά η ιδέα ήταν κάπως έτσι, για να τους ωθήσω να καταλάβουν πόσο σημαντικό, πόσο συναισθηματικό, πόσο περήφανο είναι να δίνεις κάτι στη χώρα σου.”

Από τότε που αποσύρθηκε ως παίκτης, ο Γιαννάκης έχει επίσης σημειώσει τη θέση του ως σπουδαίος προπονητής, με την εθνική ομάδα της Ελλάδας. Οδήγησε την ομάδα σε μια αξιοσημείωτη νίκη έναντι της Γαλλίας στους ημιτελικούς του Ευρωμπάσκετ 2005 στο Βελιγράδι και μετά νίκησε τη Γερμανία για τον τίτλο.

Οι παίκτες της Ελλάδας θαύμαζαν πάντα τον Γιαννάκη

Ίσως πιο εντυπωσιακή ήταν η εκπληκτική απόδοση της Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο Μπάσκετ ​​2006 στην Ιαπωνία. Σε αυτή την διοργάνωση, η Ελλάδα έφτασε στον τελικό αφού κέρδισε τις Ηνωμένες Πολιτείες στον ημιτελικό τους με 101-95. Οι Έλληνες φίλαθλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας για να γιορτάσουν. Ωστόσο, η Ελλάδα έχασε από την Ισπανία στον τελικό.

“Με την εθνική ομάδα, μπορείτε να δείξετε στον υπόλοιπο κόσμο ότι σε αυτήν την περιοχή του πλανήτη υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που σέβονται τον αθλητισμό, ότι αγαπούν τη ζωή και θέλουν να κάνουν κάτι περισσότερο κάθε μέρα για να κάνουν όλους εδώ να καταλάβουν πως μπορούμε να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας και να τα πιάσουμε αν έχουμε υπομονή, πάθος και γνώση, αν σεβόμαστε τους συμπαίκτες μας και τους αντιπάλους μας, “είπε.

«Πάντα πίστευα ότι οι συμπαίκτες βοήθησαν πολύ, να γίνεις καλύτερος παίκτης, αλλά και οι αντίπαλοι γιατί σου δίνουν τα μαθήματα που πρέπει να ακολουθήσεις με τις δεξιότητες και με τον χαρακτήρα. Άρα είναι μια μεγάλη οικογένεια για μένα το μπάσκετ. Είναι μια υπέροχη οικογένεια, η χώρα μου, και είναι ωραίο να τους εκπροσωπούμε ως ένα από τους καλύτερους για να το κάνουμε.